พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 336

ตอนนี้มีคนใช้คนหนึ่งเอากะละมังใบหนึ่งออกมาจากห้องเขา

ตอนนั้นเขาใช้กะละมังใบนี้ใส่น้ำ แล้วราดใส่ฉัน สีหน้าของเซียวหลิงหลิงเปลี่ยนไปทันที

แววตาที่ตำรวจมองเขาเต็มไปด้วยดูถูก

“เราได้รับแจ้งความ แจ้งว่าคุณใช้กะละมังใส่น้ำร้อนทำร้ายคุณเซียวคนนี้ใช่ไหมครับ ?”

“อย่าไปฟังพวกคนไม่ดีแจ้งเรื่องก่อนสิคะ !” เซียวหลิงหลิงพูดขึ้นมาทันที เขากล้าทำแต่ไม่กล้ารับมาโดยตลอด

เมื่อก่อนเรื่องแย่ๆ ที่เซียวหลิงหลิงทำ ตอนที่คุณพ่อถามขึ้นมา เขาไม่ยอมรับตลอด ปฏิเสธยังไงก็ปฏิเสธอย่างนั้น

แต่ก็นะ เขาก็ไม่ถือว่าฉลาดสักเท่าไหร่ ทุกครั้งที่ทำมักจะหลงเหลือร่องรอยเล็กๆ น้อยๆ ไว้เสมอ และถูกคุณพ่อจับได้คาหนังคามือ จากนั้นก็โดนคุณพ่อทำโทษอย่างรุนแรง

แต่เซียวหลิงหลิงเป็นคนประเภทที่ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงหลังจากได้รับคำตักเตือนซ้ำแล้วซ้ำอีก และยังกลายเป็นคนที่ยิ่งสอนยิ่งมีความกล้าซะด้วยซ้ำ

คิดว่าคนแบบเซียวหลิงหลิง ตำรวจก็คงเจอมานัดต่อนัด

“งั้นได้ครับ เราคงต้องพาคุณกลับไปพิสูจน์รอยนิ้วมือ ถ้าพิสูจน์ออกมาแล้วว่าเป็นลายนิ้วมือคุณละก็ ถึงคุณจะปฏิเสธมันก็จะไม่มีประโยชน์อะไร”

“กะละมังนี้มันอยู่ในห้องฉัน มีลายนิ้วมือฉันมันจะไปแปลกตรงไหน ?”

“กะละมังนี้ของฉันค่ะ” คนใช้ที่เอากะละมังมาพูดอย่างขลาดกลัว

“เธอตายแน่ !” เซียวหลิงหลิงดุเขาเสียงดัง

คนใช้ตกใจจนหดตัวไปไม่กล้าพูดอะไรอีก

ตำรวจมองที่เขาอย่างเยือกเย็น “ฉันคุณยังพูดมั่วอีกครั้ง คุณจะเป็นผู้ต้องสงสัยในการข่มขู่พยาน”

“พยานอะไรกัน ? นี่เป็นของของตระกูลเซียว เป็นของของฉัน และฉันก็เป็นคนซื้อมา ของทุกชิ้นเป็นของฉัน !”

“คำพูดของเขาแม้แต่ตำรวจยังหัวเราะ “คุณคิดว่านี่เป็นยุคทาสงั้นเหรอ เขาไม่ทาสที่คุณซื้อมา เขาแค่ทำงานให้คุณก็เท่านั้นเอง ไม่ต้องมาทำเป็นตัวเองยิ่งใหญ่หรอก เอาตัวเซียวหลิงหลิงไป !”

แม้แต่คำว่าคุณตำรวจก็ไม่เรียก เรียกแต่ชื่อเลยตรงๆ เซียวหลิงหลิงโมโหจนตาเขียวไปหมด แต่ยังไงเขาก็กลัวตำรวจ เขาไม่กล้าทำอะไรหรอก

ฉุดรั้งกันจนสุดท้ายตำรวจก็หมดความอดทน ก็เลยโบกๆ มือ “ในเมื่อคุณไม่ให้ความร่วมมือ งั้นก็กลับไปทำการตรวจสอบกับพวกเรา คุณหลุดพ้นจากความน่าสงสัยเมื่อไหร่ ก็ค่อยปล่อยคุณออกมา”

“ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่ไป พวกคุณใครกล้าจับฉัน ? มีคำสั่งจับตัวรึไง ? ได้หาคำสั่งรึเปล่า ?” เซียวหลิงหลิงเอะอะโวยวายเสียงดัง

ตำรวจประชาชนคนหนึ่งตบๆ ที่ไหล่เธอ “เราไม่ได้จับคุณ เราแค่ให้คุณกลับไปกับเราเพื่อช่วยสอบสวน คุณไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้ ถ้าคุณยังจะเป็นแบบนี้อีกละก็ จะถือว่าเป็นการใช้ความรุนแรงกับตำรวจ โทษจะหนักกว่านี้เยอะเลยนะครับ”

“คุณคิดว่าคุณพูดสองสามคำ สามารถทำให้ฉันหยุดได้งั้นเหรอ ? ฉันบอกคุณให้นะ ไม่มีทาง !”

เซียวหลิงหลิงแยกฟันออกมา แต่กลับถูกตำรวจกดไหล่ไว้

ตั้งแต่เริ่มจนจบ แม่เลี้ยงหลบอยู่ในห้องไม่ออกมาเลย เหมือนจู่ๆ ฉันจะรู้แล้วว่าวิธีการปฏิสัมพันธ์ของแม่ลูกสามคนนี้เป็นยังไง

นั่นก็คือ ตอนที่รังแกฉัน ทุกคนจะร่วมมือร่วมใจกัน แต่ในบรรดานั้น ถ้าคนในคนหนึ่งเผชิญอันตราย อีกสองคนก็ไม่ได้ร่วมมือกันปกป้องแต่กลับไปหลบซ่อนตัว

ที่จริงการรวมกลุ่มแบบนี้มันง่ายมากที่จะต่อสู้ ถ้าตอนนั้นฉันเข้มแข็งหนักแน่นสักหน่อย ฉันก็คงไม่ลำบากขนาดนั้น

คุณย่าพูดถูก การที่ปกป้องตัวเองไม่ใช่การที่เอาตัวเองหดลงไปในกระดองเหมือนเต่า แต่ต้องเอาอาวุธออกมาต่อสู้

ฉันนึกได้ถึงจุดนี้ แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ตอนไหน

เซียวหลิงหลิงถูกตำรวจนำตัวไป จากนั้นคุณย่าก็คะยั้นคะยอให้ฉันไปตรวจที่โรงพยาบาลสักหน่อย

คุณหมอเห็นฉันก็ตกใจ เพราะเมื่อวานฉันเพิ่งถูกนำตัวมาตรวจทั้งร่างกายที่โรงพยาบาล วันนี้ก็มาอีกแล้ว

และมีตำรวจติดตาม 2 นาย เพื่อสะดวกในการสืบสวนและรวบรวมพยานหลักฐาน

พอคุณย่าโมโหเขา ก็ใช้ไม้เท้าหัวมังกรตีเขา เสียงเพี้ยะๆๆ

แต่เสียงเขากลับเนิบๆ “คุณย่าครับ ผมอุ้มเซียวเซิงอยู่นะครับ ถ้าคุณย่าตีไปโดนเส้นสำคัญ ทำให้ผมล้มพาเซียวเซิงล้มไปด้วยแล้วอย่ามาโทษผมนะครับ”

คุณย่ายกมือขึ้นและวางลง “ได้สิ ขู่ย่าเป็นแล้วนี่ สีชิงชวน รอให้หลานปล่อยเซียวเซิงลงก่อน ย่าจะค่อยตีให้ขาหักเลยคอยดูสิ”

“คุณย่า ไม้เท้าคุณย่าตีไปที่ฮวาหยุนแล้วนะครับ” สีชิงชวนอุ้มฉันออกจากโรงพยาบาล ข้างนอกฝนตก เขาโค้งตัวและใช้หัวเขาบังฝนให้ฉัน

ดังนั้น ระยะห่างระหว่างหน้าเขากับหน้าฉันนั้นใกล้ใกล้มาก ใกล้จนถึงขั้นมิลลิเมตร ปลายจมูกชนกันแบบนั้น

วันนี้ถึงฝนจะตก แต่ก็ร้อนอบอ้าวเล็กน้อย ฉันเห็นปลายจมูกเขามีเม็ดเหงื่อซึมออกมา ทีละเม็ดๆ เหมือนเพชรเม็ดเล็กๆ ที่แตกย่อย

เขาอยู่ใกล้ฉันมาก แม้แต่ลมหายใจของเขาฉันก็ยังสัมผัสได้

ฉันหลับตาลง รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

ฉันถูกสีชิงชวนอุ้มเข้าอุ้มออกผ่านประตูของโรงพยาบาลแห่งนี้ไม่รู้กี่ครั้งแล้วในเดือนนี้

ฉันถูกใส่เขาไปในรถ คุณย่านั่งติดฉัน “เสี่ยวเซิงเซิง หนูนอนบนขาย่าสิ จะได้เจ็บน้อยๆ หน่อย”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่เจ็บแล้วค่ะ” ฉันพูด

สีชิงชวนนั่งข้างคนขับ มองพวกเขาจากกระจกมองหลัง

คุณย่าใช้ไม้เท้ากดไหล่เขา “มองอะไร เสี่ยวเซิงเซิงปกป้องย่า ไม่อย่างนั้นย่าของหลานก็คงโดนสาดจนหน้าลายไปแล้ว ถ้าเป็นหลาน ปฏิกิริยาหลานคงเห็นไม่เร็วขนาดนี้หรอก”

สายตาของสีชิงชวนละจากกระจกมองหลัง

ฉันเปิดหน้าต่าง เม็ดฝนเล็กๆ กระทบลงบนใบหน้าของฉัน