พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 382

น้ำเสียงของสีชิงชวนอ่อนโยนมากจริงๆ เพราะงั้นจึงมีคำบางคำที่ดูเหมือนว่าฉันจะพูดไม่ออก

เพราะคำพูดพวกนั้นล้วนแล้วแต่เป็นการตั้งคำถามกับเขาด้วยความสงสัย

ฉันเองก็ไม่อยากคิดมากเกินควรและถามเขาออกไป ว่าเซียวซือในวันนี้มันจะใช่ฉันในวันพรุ่งนี้หรือเปล่า?

เพราะคำพูดพวกนี้ สีชิงชวนคงไม่ให้คำตอบอะไรกับฉันแน่นอน

ในเมื่อมันเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ งั้นฉันก็ไม่ถามดีกว่า

ถึงฉันจะไม่มีอย่างอื่น แต่ฉันก็มีญาณทัสนะที่รู้ตัวเองดี

เพราะงั้นตำแหน่งซีอีโอของเซียวซื่อกรุ๊ปจึงกลับมาอยู่มือฉันอีกครั้ง ถึงฉันจะไม่อยากย้ายห้องทำงานของฉันกลับไป แต่เมื่อฉันไปที่เซียวซื่อกรุ๊ปในอีกวันถัดมา หร่วนหลิงและเลขาคนอื่นๆ ก็ช่วยย้ายห้องทำงานของฉันกับเซียวซือให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว

คนเหล่านั้นในบริษัทก็กลับมาเคารพฉันอีกครั้ง ถึงฉันจะรู้ว่าการเคารพแบบนี้มันเป็นแค่เปลือกนอกก็ตาม

เพราะการที่แม่เลี้ยงป่วยและเรื่องที่เซียวซือเข้าสถานกักกันทำให้พวกเธอหมดอำนาจลง ดังนั้นทุกอย่างในเซียวซื่อกรุ๊ปจึงเหมือนจะกลับมาเป็นของฉันอีกครั้ง

สถานการณ์ต่างๆ เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วขนาดนี้จึงทำให้ทุกคนตั้งรับไม่ทัน

แต่ในใจฉันรู้ดีว่าทุกอย่างนี่มันเป็นเพราะสีชิงชวน

ทุกคนที่จับตามองฉันพวกนั้นล้วนแต่กำลังสังเกตการกระทำของสีชิงชวนด้วยกันทั้งนั้น

วันนี้สีชิงชวนทำดีกับฉัน ทุกคนก็จะย้ายข้างมาอยู่ฝั่งฉัน ถ้าวันไหนสีชิงชวนเบื่อฉันและทอดทิ้งฉัน คนพวกนั้นก็จะเหยียบย่ำฉันให้จมเท้าอีกครั้ง

ธรรมชาติของมนุษย์มันก็ปราศจากการตกแต่งแบบนี้แหละ ไม่ให้โอกาสอื่นกันฉันเลยสักนิด

คุณหมอบอกว่าเซียวซือเจ็บป่วยแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่เธอกลับอยู่โรงพยาบาลตลอดไม่ออกมาสักที ฉันเองก็ไม่กล้าไปเยี่ยมเธอ จึงทำได้เพียงให้หร่วนหลิงไปถามข่าวคราวเธอมาให้

หร่วนหลิงบอกว่าเซียวซือหมดอาลัยตายอยากมาก นอนอยู่แต่บนเตียงทั้งวัน คุณหมอกังวลว่าเธอจะคิดสั้นไปต่างๆ นานา ก็เลยไม่ให้เธอออกจากโรงพยาบาลและให้อยู่ในโรงพยาบาลตลอด ยังไงก็จะได้มีเจ้าหน้าที่คอยเฝ้าดูเธอ

วันผ่าตัดของแม่เลี้ยงได้กำหนดไว้แล้ว ฉันตกใจมาก เพราะฉันพบว่าวันที่เธอต้องเข้ารับการผ่าตัดวันนั้นก็คือวันเดียวกันที่ฉันจะจัดงานวันเกิด

ฉันลองไปปรึกษาเฉียวอี้ดูว่าไม่จัดงานวันเกิดฉันแล้วได้ไหม หรือว่าจะจัดล่วงหน้าหรือย้อนหลังเอาก็ได้

เฉียวอี้ทำตาค้อนปะหลับปะเหลือกใส่ฉัน “เธอเคยเห็นใครเลี้ยงวันเกิดล่วงหน้าหรือย้อนหลังบ้าง?”

“แต่วันที่แม่เลี้ยงฉันผ่าตัด ฉันต้องไปเฝ้าเธอนะ?”

เฉียวอี้โกรธจนตัดสายใส่ฉัน ก่อนวางสายเธอยังตวาดฉันลั่นอีกด้วย “เซียวเซิง ยังไงฉันก็เตรียมทุกอย่างให้เธอพร้อมหมดแล้ว ถ้าวันนั้นเธอไม่มา งั้นเราสองคนก็ขาดกัน ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมพูดกับเธออีกเด็ดขาด!”

ช่วยไม่ได้ ฉันจึงไปอ้อนวอนสีชิงชวนอีกครั้ง ดูว่าเขาจะช่วยฉันโน้มน้าวเฉียวอี้ได้ไหม

ถึงปกติพวกเขาสองคนจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ แต่พอเป็นเรื่องของฉัน ดูเหมือนพวกเขาสองคนจะเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันมากเป็นพิเศษ

เหมือนว่าสีชิงชวนกำลังยุ่ง ส่งของเขาที่ส่งออกมาเหมือนกำลังใช้ไหล่กับแก้มหนีบโทรศัพท์ไว้และพูดกับฉัน

เขาหัวเราะในลำคอ “คุณช่วยรู้จักการแบ่งแยกระหว่างศัตรูกับญาติให้มันชัดๆ หน่อยได้ไหม?”

“แต่ตอนนี้เซียวซือสภาพจิตใจไม่ค่อยดี เซียวหลิงหลิงก็ไว้ใจไม่ได้อีก แม่เลี้ยงผ่าตัดมันก็เป็นเรื่องใหญ่ ฉันไม่อยู่ที่นั่นด้วยก็คงไม่ดีเท่าไหร่”

เธอส่งชุดสีฟ้ามาให้ฉันชุดหนึ่ง ชุดนั้นเป็นชุดสั่งตัดพิเศษ มันเหมือนกับชุดของซินเดอเรลล่าในภาพยนตร์ซินเดอเรลล่าเวอร์ชันนักแสดงเรื่องหนึ่งใส่เด๊ะๆ เลย

“ชุดนั้นมันดูเว่อร์ไปหรือเปล่า? ฉันไม่ได้จะแต่งคอสเพลย์สักหน่อย”

“มันใช่เหอะ ก็บอกแล้วไงว่าธีมเจ้าหญิงอะ เธอก็ต้องใส่ชุดเจ้าหญิงสิ นั่นมันชุดที่ฉันจ่ายเงินไปตั้งเยอะเพื่อสั่งตัดพิเศษให้เธอเลยนะ คนรวยจะซื้อยังซื้อไม่ได้เลยนะ”

ฉันต้านทานการหว่านล้อมไม่หยุดไม่หย่อนของเฉียวอี้ไม่ไหวจึงสวมชุดเจ้าหญิงชุดนั้นที่เธอให้ มันสวยมากจริงๆ แต่มงกุฎที่ต้องใส่ไว้บนหัวด้วยมันหนักไปหน่อย

ฉันอยากถอดมันออก แต่เฉียวอี้กลับกดมือฉันไว้และไม่ให้ฉันขยับตัวมั่วซั่ว “เจ้าหญิงที่ไม่ใส่มงกุฎจะนับเป็นเจ้าหญิงได้ไง?”

ฉันรู้สึกว่าเฉียวอี้จับฉันแต่งตัวซะจนมันดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่ แต่เมื่อสีชิงชวนมาแล้ว สายตาของเขากลับพราวระยับ ดูท่าทางเหมือนกับจะพอใจมาก

“อืม ไม่เลวเลย สวยมาก”

น้อยครั้งที่เขาจะเห็นด้วยกับเฉียวอี้ เฉียวอี้ยิ้มอย่างมีความสุข “ความคิดของฉันไม่เลยเลยใช่ไหมล่ะ เซียวเซิงเหมาะกับชุดเจ้าหญิงมาก ฉันว่าเธอมีความเป็นเจ้าหญิงอยู่ในตัวมากเลย ไม่เหมือนเซียวซือ อย่าเห็นว่าเธอชอบแสร้งทำท่าทางแบบนั้นเหอะ แต่เสแสร้งยังไงมันก็คือเสแสร้งนั่นแหละ”

“ไม่เกี่ยวกับคุณ มันเป็นเพราะพื้นฐานเซียวเซิงเป็นคนดีต่างหาก” สีชิงชวนเปิดกล่องเครื่องประดับที่เขาเอามาด้วยออก ในนั้นเป็นสร้อยอัญมณีที่ระยิบระยับจับตามากๆ เส้นหนึ่ง

อัญมณีนั่นมีหลากสีสันจนฉันดูไม่ออกว่ามันเป็นอัญมณีชนิดไหนบ้าง

“สวมสร้อยเส้นนี้ไปด้วยก็จะสวยขึ้นไปอีก” เขาช่วยสวมสร้อยเส้นนั้นให้ฉันเอง มันเย็นซะจนฉันสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจ

สีชิงชวนพยักหน้าด้วยความพอใจ “ต้องประดับด้วยแก้วมณีแบบนี้สิถึงจะเป็นการเปิดตัวเจ้าหญิงที่ถูกต้อง”

ฉันว่าพวกเขาสองคนไม่เคยเล่นตุ๊กตาบาร์บี้ตอนเด็กๆ แน่ๆ ตอนนี้ถึงได้ทำเหมือนฉันเป็นตุ๊กตาบาร์บี้และจับฉันแต่งตัวเล่นแบบนี้