พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 400

แม้ว่าพวกเขาจะบอกให้ฉันอยู่ห่างจากเซียวซือ แต่สุดท้ายแล้วอยู่ในบริษัทเดียวกันและหลบหน้ากันไม่พ้น ฉันก็ยังเจอเซียวซือที่ทางเดินในบริษัทโดยไม่ได้ตั้งใจอยู่ดี

เซียวซือพักฟื้นที่บ้านมาระยะหนึ่งแล้ว แต่สภาพเธอดูเหมือนว่ายังไม่ฟื้นตัวและสภาพจิตใจของเธอก็ไม่ค่อยดี

แม้ว่าเธอจะแต่งหน้าอย่างสวยงาม แต่ก็ยังไม่สามารถปกปิดความซีดและความอ่อนแอของเธอได้

เธอผอมลงมากและเส้นเลือดบาง ๆ ที่คอของเธอก็ปูดออกมา เหมือนนกกระเรียนมงกุฎแดงที่ต้องทนทุกข์ทรมานมามาก

ฉันยืนนิ่งอยู่ห่าง ๆ จากเซียวซือและไม่กล้าเข้าใกล้เธอ

ฉันอยากเอามือไปวางบนท้องมาก แต่ถ้าทำอย่างนั้นคงจะชัดเจนเกินไป ฉันเลยเอาแฟ้มในมือมาปิดท้องไว้

เมื่อก่อนเฉียวอี้มักจะพูดเสมอว่าฉันไม่ค่อยระวังผู้คน แต่ตอนนี้ฉันอาจจะเป็นแม่คนแล้ว เลยคอยปกป้องลูกของฉัน ฉันต้องปกป้องตัวเองจากทุกคน

แน่นอนว่าเซียวซือเห็นฉันแล้วด้วย เธอมองมาที่ฉันอย่างใจเย็นแล้วเดินมาหาฉัน

ฉันยืนพิงกำแพงแล้ว และไม่มีทางให้ฉันถอยแล้ว ดังนั้นฉันจึงได้แต่ยืนอยู่ตรงที่เดิม

เธอเดินมาแล้วหยุดยืนตรงหน้าฉัน ดวงตาทั้งคู่ของเธอรางกับมีตะขออยู่ในนั่น และเธอกำลังพยายามที่จะเกี่ยวฉันเข้าไป

เธอกวาดมองท้องน้อยของฉัน แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ฉันได้ยินมาว่าเธอท้องแล้ว ยินดีด้วยนะ”

ตอนแรกฉันอยากจะพูดว่าเช่นกัน แต่ฉันรู้สึกว่าประโยคนี้โง่เกินไป ฉันก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี ดังนั้นฉันจึงได้แต่ยิ้มให้กับเซียวซือ

ฉันรู้ว่ารอยยิ้มของฉันน่าเกลียด

“ช่วงนี้เธอได้พักผ่อนบ้างหรือเปล่า?” ฉันถาม

“ไม่” เธอตอบฉันห้วน ๆ

ทันใดนั้นเธอก็ยื่นมือออกมา ฉันสั่นโดยสัญชาตญาณ แต่แทนที่จะยื่นมือมาหาฉัน เธอกลับยกมือขึ้นปัดผมที่แก้มของเธอ

ในเวลานี้ ฉันจึงเห็นรอยแผลเป็นยาวที่แก้มซ้ายของเธอ ยาวอย่างน้อยหนึ่งเซนติเมตร มันยาวจากมุมตาซ้ายไปถึงใบหู

แผลเป็นนั้นมีสีน้ำตาลและตกสะเก็ดแล้ว แต่ยังไม่หลุด ซ้ำยังนูนขึ้น

ฉันตกใจมากกับแผลเป็นนี้ ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินเพียงว่าใบหน้าของเธอถูกกิ่งไม้ข่วน ฉันคิดว่ามันไม่ได้ร้ายแรงอะไร สักพักก็จะดีขึ้น

ทว่าตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ถึงสะเก็ดจะหลุดแล้วแต่ก็ยังมีแผลเป็นอยู่

เซียวซือที่รัยสวยรังามและชอบความสมบูรณ์แบบขนาดนั้น ทำไมถึงปล่อยให้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า?

ฉันเอามือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วรีบกดโทรศัพท์ ฉันตั้งเลขของหร่วนหลิงเป็นหก

ฉันปลดล็อกด้วยลายนิ้วมือ จากนั้นคลำและกดเลขหกบนแป้นกดหมายเลข

ไม่ใช่ว่าฉันขี้ขลาดและเตรียมป้องกัน แม้ว่าท่าทางของเซียวซือจะดูสงบมาก แต่มีคลื่นแสงในดวงตาของเธอทำให้ฉันไม่สบายใจมาก สามารถอธิบายได้ว่าแววตาของเธอดูบ้าคลั่ง

ตอนนี้ในสายตาของเซียวชือ ฉันมีทุกอย่างที่เธออาจจะไม่มีในชีวิตนี้

ก่อนหน้านี้คือตำแหน่งและอาชีพของเซียวซือ จากนั้นก็คือสีชิงชวน ตามด้วยได้รับความโปรดปรานจากตระกูลสี แถมตอนนี้ฉันก็มีลูกคนหนึ่ง

“เซียวเซิง ฉันไม่ใช่คนบ้า อย่ามองฉันเหมือนคนบ้า บางทีฉันอาจเป็นผู้แพ้ในสายตาของเธอ แต่ไม่ช้าก็เร็วพระเจ้าจะให้เธอมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอได้รับจากแผนชั่วร้ายคืน”

ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเธอที่นี่ ฉันจะไปใช้แผนร้ายอะไรเพื่อให้ได้มาซึ่งทุกอย่างที่มีในตอนนี้?

เซียวซือเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ หน้าของเธอเกือบจะแนบชิดติดกับหน้าของฉันแล้ว

ในขณะที่ฉันไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี ฉันก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงดังมาจากอีกฝั่งของทางเดิน

เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นว่าหร่วนหลิงกำลังวิ่งมาทางฉัน เธอรีบวิ่งมาข้างหน้าฉันแล้วดึงฉันไปข้างหลังเธอ เธอขวางหน้าฉันไว้พร้อมหอบและพูดกับเซียวซือว่า “ผู้จัดการเซียว ผู้จัดการหลิวกำลังตามหาคุณ เขาอยู่ในห้องทำงานของคุณค่ะ”

เซียวซือเอียงศีรษะมองมาที่ฉัน รอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอเย็นชามาก แต่ดวงตาของเธอเย็นชายิ่งกว่าเดิม ฉันเห็นความเกลียดชังผ่านดวงตาของเธอได้อย่างชัดเจน

“เซียวเซิง เธอไม่ต้องกลัวขนาดนั้น ฉันจะไม่ใช้วิธีการที่น่ารังเกียจที่เธอเคยใช้ ฉันจะไม่มีวันทำให้เธอต้องสูญเสียทุกอย่างที่เธอมี เพราะมีความแตกต่างกันอย่างมากระหว่างเราสองคน นั่นคือเธอเป็นคนชั้นต่ำและฉันเป็นสุภาพชน ฉันยอมรับสิ่งที่เธอทำกับฉันได้ แต่ฉันจะไม่มีวันคืนให้เธอเพราะจิตสำนึกของฉันไม่อนุญาตให้ฉันทำแบบนั้น”

เซียวซือเหลือบมองฉันแปปหนึ่งแล้วหันกลับไป รองเท้าส้นสูงของเธอแตะพื้นหินอ่อนในทางเดิน เห็นได้ชัดว่ามีคนอื่นอยู่ในทางเดิน แต่เธอเดินราวกับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกว่างเปล่าและโดดเดี่ยว

ฉันยังคงมองไปทางด้านหลังของเธอ หร่วนหลิงดึงฉันออกมาทันที “ท่านประธานอย่าไปฟังสิ่งที่เธอพูดเลยค่ะ เธอพูดราวกับว่าตัวเองยิ่งใหญ่มาก”

“หร่วนหลิง ฉันต่ำช้าจริงเหรอ?”

“ฉันรู้เลยว่าเธอทำให้คุณรู้สึกแย่ เธอทำให้คนอื่นสับสนจากถูกเป็นผิดไปหมด ท่านประธาน คุณถูกคนอื่นชักจูงง่ายเกินไป คุณลองถามตัวเองดูว่าคุณเคยทำอะไรที่ขัดต่อมโนธรรมของคุณหรือเปล่า คุณเคยทำร้ายเซียวซือไหม? เหมือนที่เธอพูดหรือเปล่า?”

แน่นอนว่าฉันไม่เคยทำ แต่เซียวซือพูดจาเต็มไปด้วยสัจธรรม แถมยังเศร้าโศกและขุ่นเคืองอย่างมาก ซึ่งทำห็ฉันรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

“คนบางคนในโลกก็เป็นเช่นนี้ พวกเขามักจะรู้สึกว่าทุกสิ่งที่ได้มานั้นพระเจ้าประทานให้ แต่ถ้าพวกเขาสูญเสียไปทั้งหมดนั้นก็เพราะเกิดจากฝีมือคนอื่น ในใจของพวกเขามักจะคิดว่าสิ่งที่พวกเขาทำนั้นถูกต้องและสิ่งที่คุณทำนั้นผิด”