พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 446

“คุณหนูรอง คุณรู้ไหมว่าผมกดดันอย่างมากจากเรื่องนี้ ผมป่วยเป็นโรคอารมณ์ผิดปกติ เฉพาะค่าพบจิตแพทย์รับยาฉีดยาก็ใช้เงินไปไม่น้อย นับประสาอะไรกับแผลบนร่างกายของผม คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ค่าพบจิตแพทย์แพงแค่ไหน และผมก็ยังไม่สามารถไปโรงพยาบาลอย่างเปิดเผยได้ ผมต้องหาหมอเอกชนราคาแพงแบบนั้นรอบหนึ่งหลายร้อยดอลลาร์ไม่ว่า ยังมียาอีกเยอะแยะไปหมด.. ..”

"โอเค โอเค" เสียงผู้หญิงในคลิปเสียงพูดขัดชายคนนั้นอย่างทนไม่ไหว "อย่าคิดว่าคุณมีจุดอ่อนอะไรของฉัน รถก็คุณเป็นคนชน คนก็ตายเพราะคุณ อย่างมากก็แค่แยกย้าย ตำรวจตามสืบขึ้นมาคุณก็ไม่รอด”

“คุณหนูรอง นี่คุณกำลังเล่นลูกไม้อย่างหน้าด้านๆ กับผมอยู่เหรอ ยังไงผมก็ไม่มีภาระครอบครัวอะไร แต่คุณต่างหากเป็นคนมีหน้ามีตา ถ้าแม่คุณรู้ว่าสามีถูกคุณวางแผนฆ่าตาย คุณคิดว่ายังจะได้เงินสักบาทไหม"

ฉันฟังต่อไปไม่ไหว เพราะฉันสามารถบอกได้อย่างมั่นใจว่าชายในเสียงเป็นคนขับรถของตระกูลเซียว หลังจากเกิดอุบัติเหตุเขานอนโรงพยาบาลอยู่พักหนึ่ง แล้วเขาก็ลาออกโดยมีใช้ข้ออ้างนี่

และฉันก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน เสียงนั้นเป็นของเซียวซือ ฉันคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี

เป็นไปได้ยังไง แม้ว่าฉันจะสามารถแยกแยะเสียงของพวกเขาสองคนได้ แต่ตรรกะของเรื่องนี้ก็ไม่สมเหตุสมผลเลย!

ไม่ต้องพูดถึงว่าเซียวซือกล้าที่จะฆ่าคนไหม แต่คนที่เธอฆ่าคือพ่อของเธอเอง เธอจะทำอย่างนี้ไปทำไม?

คลิปเสียงนี้ยาวมาก ประมาณ 10 นาที หลังฟังจบฉันก็ยังไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้

เฉียวอี้วางมือบนไหล่ของฉันและบีบอย่างแรง "ให้ตายเถอะ เซียวซือไร้มนุษยธรรมมากกว่าที่ฉันคิดไว้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าการตายของพ่อบุญธรรมจะเกี่ยวข้องกับเซียวซือ"

ฉันคิดไม่ถึงเหมือนกัน ถ้าบอกว่าเซียวหลิงหลิงเป็นคนทำ ฉันก็ยังคิดว่ามีความเป็นไปได้กว่าอีก

เพราะแม้ว่าเซียวหลิงหลิงจะขี้กลัว แต่เธอทำอะไรอย่างหุนหันพลันแล่น และเธอมักจะรู้สึกว่าพ่อปฏิบัติกับเธอไม่ดี เข้าข้างฉันมากกว่า

ดังนั้นหากเธอถูกคนอื่นยุยง มันก็เป็นไปได้จริงๆ ที่เธอจะทำเรื่องแบบนี้

แต่เซียวซือไม่สมเหตุสมผลเลย เซียวซือฉลาด บุคลิกสงบและแข็งแกร่งตั้งมาแต่เด็ก ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็โดดเด่น

พ่อให้ความสำคัญกับเธอมากและเลี้ยงดูเธอเหมือนเด็กผู้ชาย

ส่วนฉัน ฉันคิดว่าพ่อรักและเอ็นดูฉันมากกว่า ปกป้องโอบอุ้มฉันไว้บนฝ่ามือ แต่สำหรับเซียวซือ ฉันคิดว่าพ่อมีความตั้งใจที่จะฝึกฝนเซียวซือให้เป็นผู้สืบทอดของเขา

เซียวซือเองก็เอางานเอาการ เชี่ยวชาญในด้านศิลปะดนตรี ต่อมาในมหาวิทยาลัย เธอเลือกที่จะเรียนการจัดการธุรกิจแทนศิลปะ ผลการเรียนก็โดดเด่นเหนือใคร ฉันคิดว่าไม่มีความจำเป็นอะไรเลยที่เซียวซือจะต้อง ทำแบบนี้

หลังจากจดจ่ออยู่พักหนึ่งฉันก็เงยหน้าขึ้นมองเสวียเหวินอย่างตกตะลึง "คุณได้สิ่งนี้มาจากไหน? มันไม่แอดวานซ์เกินไปเหรอ?"

"ไม่น่าเชื่อเลยใช่ไหมล่ะ ฉันก็ตกใจมากตอนได้ยินครั้งแรก" Xue Wenวางโทรศัพท์มือถือของเขา "ดังนั้นฉันจึงบอกว่าความลับสุดยอดในวันนี้ ถ้าให้คุณเดา ชีวิตนี้ก็ไม่มีทางเดาได้"

“แล้วคุณไปเอาสิ่งนี้มาจากไหน? สงสัยว่ามันน่าเชื่อถือไหม”

"ไม่ต้องสงสัยเลย ฉันก๊อบปี้เสียงนี้มาจากโทรศัพท์ของคนขับรถเอง"

"คุณก๊อบปี้มาได้ยังไง"

"คนขับรถนั้นพอมีเงินหน่อย ก็กล้าไปเที่ยวไนต์คลับสำหรับสมาชิกเท่านั้น ฉันเก็บมือถือของเขาในห้องส่วนตัวได้พอดี ฉันสงสัยว่าคนขับรถรวยได้ยังไงหลังลาออกจากงาน ฉันจึงหาคนเปิดโทรศัพท์เขา และก็เจอสิ่งเหล่านี้ข้างใน จากนั้นฉันก็ก๊อบปี้คลิปเสียงไว้ แล้วเอาโทรศัพท์ให้หน้าฟร้อนเพื่อคืนให้เขา แบบนี้คนขับรถจะได้ไม่สงสัย ไม่มีอะไรรั่วไหล”

ฉันจำได้ว่าเซียวซือนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในห้องของเธอ เธอก้มหัวลง ผมยาวของเธอปิดใบหน้าครึ่งหนึ่ง

ฉันได้ยินเธอพูดกับคนขับด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ ว่า "ได้ยินมาว่าช่วงนี้คุณขาดเงิน"

คนขับรถพยักหน้าตอบ "คุณหนูรองรู้ได้ยังไง?"

“คุณก็ทำงานในบ้านเรามานานแล้ว และฉันเห็นว่าคุณอารมณ์ไม่ดี ฉันเลยเรียกมาถาม”

"คงมีแต่คุณหนูรองที่ใส่ใจพนักงานอย่างเรา"

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ บอกมาเลยว่าคุณต้องการเงินเท่าไหร่!”

คนขับรถรู้สึกปลื้มใจ "ซื้อหุ้นเสียเงินไปนิดหน่อย หลักๆ คือผมเอาเงินสำคัญของภรรยาไปเสียหมด โดยที่เธอยังไม่รู้!"

"เท่าไหร่?" โรงเรียนการละคร

คนขับลังเล "เหมือนจะแสนหนึ่ง"

“โอ้ เงินไม่น้อยเลยนะเนี่ย!”