พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 454

จะตามไปไหม? ฉันคิดว่าไม่จำเป็นหรอก!

ตามทันแล้วยังไงต่อ?

สีชิงชวนไม่สนใจฉันขนาดนี้ ฉันเชื่อว่าเขาต้องเห็นฉันแน่ๆ สายตาเขาดีขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่รถสองคันใกล้กันขนาดนี้แล้วเขาจะไม่เห็น

ดังนั้นถ้าตามทันแล้วจะพูดอะไรกับเขา?

อธิบายให้เขาฟังว่าตอนนั้นทำไมทุกอย่างที่เกิดขึ้น?

บอกเขาว่าฉันถูกเซียวซือใส่ร้าย?

ถึงแม้ว่าจะเป็นความจริง แต่ฉันก็เหมือนจะไม่มีความมั่นใจ

ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันคิดยังไง ก็เลยขี้ขลาด

ฉันส่ายหัวแล้วพูดกับเฉียวอี้ "ไม่ต้อง ไม่ต้องตามไป เรากลับกันเถอะ"

“โอ้” เฉียวอี้มองมาที่ฉันอีกครั้ง แน่ใจนะ? จะไม่เสียใจเหรอ?

ไม่มีอะไรต้องเสียใจ ก็อยู่เมืองเดียวกัน ไม่ได้อยู่ห่างกันสุดหล้าฟ้าเขียวสักหน่อย อยากเจอค่อยหาโอกาสเจอก็ได้ "

“เจอกันอีกเธอก็ทำตัวลับๆ ล่อๆ ทำไมถึงไม่สามารถเผชิญหน้ากับเขาได้โดยตรง”

“เฉียวอี้” ฉันพูดอย่างอ่อนแรง “ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว กลับบ้านกันเถอะ”

"โอเคโอเค กลับบ้านกลับบ้าน"

เฉียวอี้เลี้ยวรถแล้วขับไปทางกลับบ้าน

วันนี้ฉันได้รู้ข่าวที่น่าตกใจเป็นพิเศษสองเรื่อง แต่ดูเหมือนว่าแรงโจมตีจะไม่เลวร้ายเท่าสีชิงชวนมองมาเมื่อกี้

ดังนั้นประโยคหนึ่งที่มักกล่าวถึงในนิยายรักก็คงจะไม่ผิด

ก็คือสิ่งที่ทำให้คุณเจ็บปวดมากที่สุด มักจะเป็นคนที่คุณรักมากที่สุดหรืออะไรทำนองนั้น

ในทางกลับกัน ตอนนั้นสีชิงชวนอาจถูกฉันทำร้ายจนเจ็บปวดที่สุด

ฉันกลับไปที่บ้านพักของเฉียวอี้ เข้าห้องน้ำเพื่อล้างตัวและนั่งลงเป่าผมหน้าโต๊ะเครื่องแป้งอย่างคนไร้วิญญาณ

เฉียวอี้บอกคืนนี้จะนอนกับฉัน เธอบอกว่าเธอกลัวผี

แม้แต่เรื่องผีก็ไม่เชื่อด้วยซ้ำ เฉียวอี้เป็นคนใจกล้างงงวย อย่าว่าเธอกลัวผีเลย ฉายาอันโด่งดังของเธอคือ ผีเจอยังทุกข์

ตอนนั้นรูมเมทของเราดูหนังสยองขวัญด้วยกัน ทุกคนกลัวจนไม่กล้าออกไปเข้าห้องน้ำตอนกลางคืน ทุกคนต่างลากเฉียวอี้ไปเป็นเพื่อน

จากนั้นเฉียวอี้ก็ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำเป็นตั้งนานไม่ออกมา ถามเธอว่าเทำอะไร เธอตอบว่า "ไม่ใช่ว่าจุดไม้ขีดไฟในห้องน้ำเวลาเที่ยงคืน เงยหน้าขึ้นก็จะเห็นผีแขวนคอไม่ใช่เหรอ? ฉันจุดไม้ขีดไฟจะหมดห่อละ ยังไม่เห็นอะไรเลย”

ตั้งแต่นั้นมา ฉายาผีเจอยังทุกข์ของเฉียวอี้ก็แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว

พวกเราบอกว่า พอผีเจอเขาก็กังวลไม่กล้าเข้ามา

ฉันรู้ว่าเฉียวอี้กลัวว่าวันนี้ฉันจะสะเทือนอารมณ์มากเกินไปจนทนไม่ไหว จึงบอกว่าเธอจะนอนกับฉัน

ฉันกำลังเป่าผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เฉียวอี้ก็อาสาช่วยฉันเป่า

เฉียวอี้กุมหน้าฉันไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ฉันเห็นน้ำตาที่ส่องประกายในดวงตาของเธอ

นี่ฉันพูดจนเฉียวอี้ร้องไห้ ฉันรู้ว่าไม่ใช่เพราะภาษาของฉันมีดีมาก แต่เพราะเธอรอวันนี้มานานเกินไป

เฉียวอี้เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในโลก เธอไม่เคยบังคับฉันด้วยวิธีแบบเขาคนนั้น เธอกำลังรอวันที่ฉันจะเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิง

มันอาจจะไม่ใช่การเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แต่ฉันบอกตัวเองว่าอย่างน้อยฉันควรจะเปลี่ยน

คำว่า "ไม่สนโลก" จะไม่ใช่คำยกย่องในพจนานุกรมของฉันอีกต่อไป

หลังเป่าผมเสร็จ ฉันกับเฉียวอี้ก็นอนมองเพดานบนเตียง

เฉียวอี้ถามฉัน "เซียวเซิง เธอแน่วแน่แล้วใช่ไหม? จะไม่ถอยกลับใช่ไหม?"

“ไม่” ฉันตอบเธออย่างหนักแน่น

“แล้วพี่เสี่ยวฉวนล่ะ เขาแอบสับเปลี่ยนเอกสารเธอ เธอจะจัดการกับเขาไหม”

"จัดการ" ฉันหันไปมองเฉียวอี้ "เขาเป็นทนาย แต่เขากลับไม่มีจรรยาบรรณ ไม่ว่าเขาจะมีแรงจูงใจอะไร ยังไงเขาก็ทำในสิ่งที่ไม่ควร"

“แต่ถ้าเธอเปิดโปงเขา เขาก็อาจจะไม่สามารถเป็นทนายได้อีกตลอดชีวิต”

"อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นคนได้" ฉันถอนหายใจยาว รัศมีของโคมไฟเพดานส่องไปบนผนังเหมือนดอกกุหลาบบาน "เฉียวอี้ เธอจะสนับสนุนฉันไหม"

“แน่นอน เซียวเซิง”