พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 475

ฉันอาบน้ำ สวมชุดกี่เพ้าที่ฉันเพิ่งซื้อมา จากนั้นแต่งหน้าให้คมเข้ม

รูปร่างหน้าตาของฉันไม่เหมือนกับแม่เลี้ยงเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ

ฉันใส่วิกและส่องกระจก ฉันรู้สึกตกใจตัวเอง

อันที่จริงค่อนข้างน่ากลัวมาก ในเวลากลางดึกกลางดื่นแต่งตัวแบบนี้

จากนั้นฉันบันทึกเสียงลงภายในซอฟต์แวร์เปลี่ยนเสียงที่เฉียวอี้หามาให้ เมื่อถึงเวลานั้นก็จะเปิดคลิปเสียงนี้และฉันแต่งตัวแบบนี้ ฉันคิดว่าขณะที่เซียวซือกำลังหวาดกลัวอย่างสุดขีด หล่อนคงไม่เห็นหรอกว่าใบหน้าของฉันนั้นเหมือนกับใบหน้าของแม่หล่อนหรือไม่ คาดว่าหล่อนคงไม่กล้ามองด้วยซ้ำ

เมื่อฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ฉันแสร้งทำเป็นปิดไฟและแสร้งนอนหลับ กระทั่งเวลาใกล้จะเที่ยงคืน ฉันเตรียมตัวลุกออกจากเตียง

ฉันพูดคุยกับเซียวหลิงหลิงไว้แล้วว่าให้หล่อนเคาะประตูห้องของเซียวซือในช่วงเวลาเที่ยงคืน จากนั้นหล่อนห้ามปรากฏตัว เคาะสองครั้งและรีบไปซ่อน จากนั้นเคาะอีกครั้ง ไปๆมาๆและเคาะสามถึงสี่ครั้งก็เพียงพอแล้ว

เซียวหลิงหลิงตอบรับอย่างรวดเร็ว เพราะว่าเครื่องประดับล้ำค่าของแม่หล่อนนั้นช่างเย้ายวน ไม่ว่าฉันจะให้หล่อนทำอะไรหล่อนก็ตอบตกลง

ส่วนฉันน่ะเหรอ จะเข้าไปทางด้านหน้าต่างของเซียวซือ

พวกเราอาศัยอยู่ชั้นสอง บังเอิญว่าห้องของฉันและห้องของเซียวซือนั้นมีระเบียงเชื่อมต่อกัน สิ่งที่ฉันต้องทำก็แค่ยืนบนระเบียงและเคาะหน้าต่างของหล่อน แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอตกใจกลัวจนแทบตายแล้ว

ฉันเดินย่องเบาเปิดหน้าต่างของตนเองและปีนไปยังระเบียง จากนั้นเดินไปด้านหน้าหน้าต่างของเซียวซือ

นับว่าฉันนั้นดวงดี ตอนนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ ค่ำคืนนี้อากาศค่อนข้างร้อน ดังนั้นหน้าต่างของหล่อนกำลังเปิดอยู่

ฉันยืนนิ่งงันอยู่ตรงหน้าต่างของเธอ ด้านนอกผ้าม่าน รอคอยเสียงเคาะประตูของเซียวหลิงหลิง

ในไม่ช้าเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก๊อกๆ ก๊อกๆ เคาะสั้นๆสามครั้งเคาะยาวๆครั้งหนึ่ง อันที่จริงเสียงเคาะประตูท่ามกลางค่ำคืนอันมืดมิดนั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก

เซียวซือหลับไม่ลึกเท่าไรนัก ไม่นานนักหล่อนก็ตื่นขึ้นด้วยความตื่นตระหนก ผ่านผ้าม่านบางๆ ฉันเห็นเซียวซือลุกขึ้นจากเตียงและเอ่ยถาม “นั่นใคร?”

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ แต่เสียงเคาะประตูยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

เซียวซือเดินไปเปิดประตู แน่นอนว่าหล่อนไม่เห็นใครเลย จากนั้นเดินกลับมายังเตียงนอน

หล่อนเดินตรงไปยังเตียงนอนและไม่ได้มองมาทางหน้าต่าง ดังนั้นหล่อนจึงไม่เห็นฉันที่กำลังยืนอยู่ด้านนอกหน้าต่าง

เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อน ค่ำคืนยาวนานยังคงมีโอกาส

ครั้งนี้คาดว่าเซียวซือยังไม่คิดอะไรมากนัก หล่อนปิดไฟและล้มตัวลงนอนต่อ

แต่ทว่าเสียงเคาะประตูจากเซียวหลิงหลิงที่อยู่ด้านนอกดังขึ้นอีกครั้ง

เคาะสั้นๆสามครั้งเคาะยาวๆครั้งหนึ่งเช่นเคย เสียงไม่ดังมากนัก แต่ค่ำคืนที่เงียบสงัดเช่นนี้เซียวซือสามารถได้ยินอย่างชัดเจน

เซียวซือลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปเปิดประตูอีกครั้ง หล่อนไม่ได้เปิดไฟเลย มีเพียงแค่โคมไฟขนาดเล็กดวงหนึ่งเท่านั้น

แน่นอนว่าครั้งนี้เปิดประตูออกไปก็ยังไม่พบใคร

ฉันได้ยินเสียงแผ่วเบาของเซียวซือ “นั่นใคร? ใครกันแน่? อย่ามาเล่นพิเรนทร์แบบนี้”

เซียวหลิงหลิงซ่อนตัวได้อย่างดี อาจเป็นเพราะเซียวซือกลัวจริงๆเช่นนั้นหล่อนเลยไม่ได้เดินออกไปสำรวจอย่างละเอียด เมื่อไม่เห็นใครก็เดินกลับมา

หล่อนปิดประตูและเดินกลับไปยังห้องนอน ฉันยืนอยู่นอกหน้าต่างของหล่อนและจ้องมองหล่อน หล่อนเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจและเหลือบมองมาทางหน้าต่าง จากนั้นหล่อนก็มองเห็นฉัน

แม้ว่าดวงไฟภายในห้องจะไม่สว่าง แต่ยังคงมีแสงจากโคมไฟและภายในสวนนั้นมีไฟทางเดิน เช่นนั้นหล่อนสามารถมองเห็นฉันได้อย่างชัดเจน

ผ้าม่านหน้าต่างของหล่อนนั้นบางมาก ปกปิดใบหน้าของฉันได้อย่างพอดี ทำให้ใบหน้าของฉันพร่าเลือน แต่สามารถมองเห็นได้แม้ว่าจะมองเห็นได้ไม่ชัดเจนก็ตาม

เป็นเพราะฉันสามารถเห็นแสงสว่างแห่งความหวาดกลัวฉายผ่านนัยน์ตาของเซียวซือได้อย่างชัดเจน จากนั้นเสียงกรีดร้องที่แสบแก้วหูพลันดังขึ้น “อ๊าก!”

ฉันใช้โอกาสนี้หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า เปิดเสียงบันทึกที่ได้ทำการบันทึกไว้ล่วงหน้า เปิดเสียงดังที่สุด

เสียงน่าสังเวชดังออกมาจากโทรศัพท์ “ฉันตายอย่างน่าเวทนา... ทำไมแกถึงปล่อยให้ฉันตายอยู่บนเตียงผ่าตัด?”

“กรี๊ด” เซียวซือกรีดร้องราวกับคนบ้า ร่างกายของหล่อนสั่นสะท้าน สั่นราวกับกำลังกะเทาะเปลือกข้าว

“แกพูดมา ทำไมแกต้องทำร้ายฉันจนตาย?”

ก่อนที่จะบันทึกประโยคนี้ฉันลังเลอยู่ชั่วขณะ เป็นเพราะฉันไม่แน่ใจว่าแม่เลี้ยงตายเพราะถูกเซียวซือฆ่าหรือเปล่า

เสียงของเซียวซืออู้อี้อยู่ภายในอ้อมแขนของหล่อน “แม่ แม่จะโทษฉันไม่ได้ ฉันทำพิธีกรรมให้แม่แล้ว การตายของแม่เป็นอุบัติเหตุ”

“ฉันตายตาไม่หลับ ตายตาไม่หลับ...”

“แม่เสียเลือดมากเกินไป ไม่เกี่ยวกับฉัน ไม่เกี่ยวกับฉันเลย ฉันให้พวกเขานำถุงเลือดมาให้คุณแล้ว...” เซียวซือพูดตะกุกตะกักด้วยความตื่นตระหนก

เป็นเพราะว่าฉันทำการบันทึกเสียงไว้ล่วงหน้า ดังนั้นฉันเลยไม่สามารถถามตอบกับเซียวซือได้

ฉันยังไม่เข้าใจปัญหานี้ จากนั้นประโยคถัดไปก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“เครื่องประดับล้ำค่าเหล่านั้น เครื่องประดับล้ำค่าเหล่านั้นกำลังทับถมฉัน....”

“เครื่องประดับล้ำค่า เครื่องประดับล้ำค่า ฉันจะไปนำเครื่องประดับเหล่านั้นออกมา...” เซียวซือร้องห่มร้องไห้ แม้ว่าฉันจะไม่เห็นหน้าหล่อน แต่ฉันเองก็อยากจะร้องไห้ออกมา

“ฝังไว้ใต้ต้นไม้ต้นที่สามนับจากทางซ้ายของป่า ฉันจะนำไปเอง”

“ค่ะ รับทราบ ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว...”