พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 48

สีจิ่นยวน เป็นชื่อที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

แต่ดวงตาของเขาสวยมากจริงๆ ราวกับมีดอกไม้นับร้อยดอกไม้กำลังเบ่งบานอยู่ด้านในนั้น

ทำไมในดวงตาของคนบางคนถึงสามารถเต็มไปด้วยแสงอาทิตย์ได้ และในดวงตาของบางคนก็บานสะพรั่งไปด้วยดอกไม้

แต่ในดวงตาของสีชิงชวนกลับเต็มไปด้วยไฟนรก

“คุณผู้หญิง คุณคือใครเหรอครับ? พักอยู่ในบ้านของพวกเราเหรอครับ? ”

“อ้อ” ฉันพยักหน้า “ใช่ ตอนนี้ก็ใช่ค่ะ”

“คุณคือ” เขากะพริบตา “คุณคงจะไม่ใช่ภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันของพี่สามของผมหรอกใช่ไหม? ”

เขาเป็นน้องชายของสีชิงชวนจริงๆ ด้วย เขาฉลาดมาก ฉลาดเหมือนสีชิงชวน

ฉันยิ้มให้เขา “ใช่ค่ะ ฉันชื่อเซียวเซิงนะ”

“คุณเด็กมาก” เขามองสังเกตฉันจากบนลงล่าง และสรุปออกมาแบบนี้

“คุณก็เด็กมากเหมือนกัน”

เขายิ้ม เผยฟันขาวออกมาให้เห็น “ปีนี้ผมอายุยี่สิบ กำลังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยในแคลิฟอร์เนียครับ”

“ปีนี้ฉันอายุยี่สิบสามปี เพิ่งเรียนจบ”

“เพิ่งเรียนจบก็แต่งงานกับพี่สามของผมแล้ว ความรักของพวกคุณดีมากเลยใช่ไหมครับ? ”

“เอ่อ” ฉันไม่อยากตอบคำถามนี้ จึงชี้ขึ้นไปบนฟ้ามั่วๆ “คุณดูสิ นกพิราบล่ะ”

เขาเงยหน้าขึ้น แสงแดดส่องเข้าตาของเขา จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา “โอ้ ท้องฟ้าบริเวณบ้านของพวกเรายังมีนกพิราบอยู่ด้วย ผมคิดว่าในบ้านของพวกเรานอกจากคนแล้วจะไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นๆ อยู่แล้วซะอีก”

“มีอยู่นะ ครั้งก่อนป้าสวียังเอาห่านขาวตัวใหญ่ตัวหนึ่งมาอยู่เลย”

“หลังจากนั้นล่ะ? ” เขามองมาที่ฉัน

“พอตอนบ่ายก็ถูกเอาไปตุ๋นเป็นซุปห่าน”

เขาชะงักไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

เขาหัวเราะอย่างมีความสุขมาก ฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะไปพร้อมกับเขา

นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้หัวเราะแบบนี้

ไม่ต้องคิดอะไร แค่หัวเราะจนแทบจะขาดใจตายให้กับเรื่องที่ก็ไม่ได้ตลกอะไรเรื่องหนึ่งเหมือนคนโง่เท่านั้น

เมื่อเขาหัวเราะจนพอแล้ว ก็หอบหายใจบอกกับฉันว่า “ตั้งแต่เด็กจนโตในบ้านไม่อนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ ผมชอบสุนัขมาก ผมขอแม่ของผมอยู่นานมากแต่ท่านก็ไม่อนุญาตให้เลี้ยง”

“ทำไมล่ะ? ”

“เพราะแม่ของผมเป็นโรคแพ้ก้อนขน”

“อะไรคือโรคแพ้ก้อนขนเหรอ? ”

“ท่านไม่ชอบสัตว์ที่มีลักษณะเหมือนลูกบอล”

“งั้นก็เลี้ยงแมวสฟิงซ์สักตัวหนึ่งก็ได้”

พวกเราต่างก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังคุยเล่นไร้สาระ แต่กลับพูดคุยกันสนุกสนานเป็นอย่างมาก

นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้พูดคุยบ้าๆ บอๆ แบบนี้กับคนอื่น

แต่ความสุขชั่วคราวระหว่างฉันกับน้องชายก็ถูกปีศาจร้ายทำลายลงอย่างรวดเร็ว ฉันได้ยินเสียงของสีชิงชวนดังอยู่เหนือหัวของฉัน “สีจิ่นยวน”

น้องชายเงยหน้าขึ้น ความปีติยินดีผลิบานอยู่ในลักยิ้มของเขา เขากระโดดเข้าไปโอบไหล่ของสีชิงชวน “พี่สาม! พี่กลับมาแล้ว! ”

โอ้ สีจิ่นยวนยังเตี้ยกว่าสีชิงชวนอยู่เล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆ ที่อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ในยามเย็นอันงดงาม แต่สีชิงชวนที่สวมใส่เสื้อนอกสีดำก็ยังคงเหมือนยมบาลหรือยมทูตจากนรกอยู่ดี

สีชิงชวนกับสีจิ่นยวนกอดกัน ดูออกเลยว่าความสัมพันธ์ของพี่น้องคู่นี้ดีมาก

ในที่สุดตระกูลสีก็มีคู่พี่น้องที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน

สีชิงชวนยังมีพี่ชายอีกสองคน แต่ในด้านของความสัมพันธ์ก็งั้นๆ พูดให้ถูกคือสีชิงชวนไม่ได้สนใจพวกเขาสักเท่าไร

แต่ครั้งนี้แม้ว่าฉันจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นไป ฉันก็ยังได้ยินเสียงของพี่สะใภ้ใหญ่กำลังเรียกชื่อของฉันเสียงดัง “เซียวเซิง”

ฉันได้แต่เงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้เธอ “พี่สะใภ้ใหญ่”

“ได้ยินมาว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเซียวหยวนเหรอ? ” พี่สะใภ้ใหญ่กำลังทานเกี๊ยวน้ำซุปเสฉวน บนฟันของเธอจึงเต็มไปด้วยน้ำมันสีแดง

เวลาพี่สะใภ้พูดจาเธอไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย หรือก็คือเธอแค่ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของฉันเลย

คำถามแบบนี้ จะให้ฉันตอบว่าอย่างไร

ฉันก้มหน้าลงไปใหม่อีกครั้งและทำเป็นไม่ได้ยิน

“เซียวเซิง ฉันกำลังพูดกับเธออยู่นะ! ” พี่สะใภ้ใหญ่ใช้ช้อนซุปของเธอเคาะลงบนโต๊ะ “งั้นนี่หมายความว่าเธอยอมรับแล้วนะ? ”

เวลานี้เอง ป้าสวีก็ยกก๋วยเตี๋ยวผัดเปรี้ยวเผ็ดของฉันเข้ามา “คุณนายสาม คุณลองชิมดูนะคะว่าทานได้ไหม? ”

ฉันทานเข้าไปหนึ่งคำ เส้นก๋วยเตี๋ยวเคี้ยวหนึบมาก และน้ำซุปก็สดชื่นมาก “อร่อยมาก ขอบคุณค่ะป้าสวี”

“ในครัวยังมีอีกนะคะ”

“พอทานแล้วค่ะ”

หลังจากป้าสวียกก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟเสร็จเรียบร้อยเธอก็เดินกลับเข้าไปในครัว ฉันหวังว่าเธอจะอยู่ให้นานกว่านี้สักหน่อย อยู่คุยเป็นเพื่อนฉันอีกสักพัก

ฉันก้มหน้าทานอาหาร ส่วนพี่สะใภ้รองก็กำลังพูดกับพี่สะใภ้ใหญ่ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ถึงพี่ถามเธอ เธอก็ไม่ยอมรับหรอก ก็แค่รู้สึกไม่ดีแทนเจ้าสาม ทำไมถึงได้แต่งคนป่าเถื่อนแบบนี้กลับมา”

นี่พวกเธอต้องดูถูกฉันมากขนาดไหนกัน แม้แต่คำพูดแบบนี้ก็ไม่พูดลับหลังฉัน

ฉันควรจะโกรธ ควรจะเอาชามที่อยู่ในมือโยนใส่พวกเธอทันที สาดหน้าพวกเธอด้วยน้ำซุปเผ็ดๆ เปรี้ยวๆ

ฉันเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว พวกเธอตื่นตระหนกเล็กน้อยจริงๆ และหลบไปทางด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว

ฉันจับชามไว้ในมือ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ยกมันขึ้นมา

หลังจากนั้นฉันก็ก้มหน้าลงไปอีกครั้ง ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเสียงเหยียดหยามของทั้งสองคนอย่างชัดเจน “เป็นยังไง ต้องไปคุยกับคุณแม่ไหม? ยังจะให้เธอเดินกรีดกรายเอ้อระเหยลอยชายอยู่ในตระกูลสีของพวกเราอีกเหรอ? ”