พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 497

รสนิยมของเศรษฐีสาวนั้นจัดจ้านจริงๆ พวกเธอชอบอะไรแบบนี้จริงๆ เหรอ?

ทำไมต้องให้ผู้ชายมาดูแลตัวเองด้วยล่ะ?

ตัวเองไม่มีมือเหรอ?

กินอาหารเองไม่ได้เหรอ?

เมื่อเนี่ยฉี่กำลังยื่นช้อนมาครั้งที่สอง ฉันจึงผลักมือเขาออก “เดี๋ยวฉันทานเองได้ค่ะ”

เขากลับจับนิ้วมือของฉันด้วยความไม่ตั้งใจ “มือคุณเย็นจังเลย”

นิ้วโป้งของเขาวางลงบนหลังมือของฉัน พร้อมกับถูไปมา ฉันรู้สึกขนลุกซู่จนขนแทบจะร่วงลงมาหมดอยู่แล้ว

ฉันพยายามสะบัดมือของมาจากฝ่ามือของเขา แล้วก็พูดด้วยเสียงออดอ้อน “อย่าทำแบบนี้สิ มีตั้งหลายคนดูอยู่นะ!”

ฉันแทบจะอ้วกกับเสียงออดอ้อนของตัวเอง เดิมทีคิดว่าเค้กนี้อร่อยดี แต่กลับไม่รู้สึกอยากกินเลยสักนิด

ฉันเผลอมองออกไปด้านนอก ฉันเห็นอะไรนะ?

ฉันเห็นพี่สะใภ้ของสีชิงชวน เพราะเป็นกระจกยาวถึงพื้น ด้านในจึงสามารถมองเห็นด้านนอก แต่ด้านนอกจะมองเข้ามาด้านในไม่ได้

พี่สะใภ้ของเขายืนจ้องเข้ามาจากด้านนอกอย่างไม่กะพริบ พวกเราสบตามองซึ่งกันและกัน

ได้เรื่องละทีนี้ ดูท่าฉันคงจะไม่ต้องรอกลับไปที่บ้านของสีชิงชวนให้พ่อบ้านเขาฟ้องแล้ว พี่สะใภ้ปากลำโพงของเขา เดี๋ยวก็คงเล่าให้พี่ชายของเขาฟังทันที และพี่ชายของเขาก็จะทำเป็นเล่าให้สีชิงชวนอย่างตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตาม

แล้วตอนนั้นเอง เนี่ยฉี่บีบคางของฉันให้หันหน้ามา แล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดมุมปากให้ฉันเบาๆ

เขามีความจำเป็นต้องทำแบบนี้ไหม? มันจะดูเกินไปไหม?

ฉันยังต้องตอบเขาด้วยอารมณ์ขัน “ขอบคุณนะ”

เหมือนเนี่ยฉี่จะเข้าใจผิด เขาเริ่มจะใจกล้ามากขึ้น โดยการเอามือมาลูบไล้ใบหน้าของฉันไปมา

ฉันแต่งหน้าไม่เข้มมาก ไม่อย่างงั้นแป้งบนหน้าคงหลุดออกหมดจากการถูของเขาแล้ว

จากหางตาของฉัน ฉันเห็นว่าพี่สะใภ้ของสีชิงชวนกำลังจ้องมาที่พวกเราจากด้านนอก เหมือนห่างเพียงแค่ฝ่ามือเท่านั้น

เนี่ยฉี่ก็เห็นเธอเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยเข้าใจจึงถามขึ้นมา “ใครเหรอครับ?”

“ไม่รู้ ไม่รู้จัก” ฉันตอบด้วยความขัน

ช่างเถอะ อย่างไรซะก็ถูกเห็นแล้ว ปล่อยให้เธอไปพูดก่อน แล้วค่อยจัดการทีหลังแล้วกัน

ตอนนี้ฉันก็ยังโสด ฉันจะจีบใครก็ได้

เมื่ออยู่ในสายตาของผู้หญิงคนนั้น ฉันก็กินไม่ลงก็เลยวางแก้วน้ำในมือลง “ไม่กินแล้ว คุณจะไปเปลี่ยนชุดไม่ใช่เหรอ? ไปเปลี่ยนในบ้านฉันสิ”

ตอนที่เนี่ยฉี่กำลังจะจ่ายเงิน ฉันก็โทรหาเฉียวอี้ ฉันบอกว่าฉันจะพาเนี่ยฉี่ไปเปลี่ยนชุดที่บ้านของสีชิงชวน ให้เธอมาหาฉันที่บ้านตอนครึ่งชั่วโมงให้หลัง

ฉันรู้ว่าที่เนี่ยฉี่บอกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้ามันเป็นแค่ข้ออ้าง คงจะเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นอย่างแน่นอน

นาฬิกาเรือนนี้มันเพียงพอที่จะทำให้เขางัดทักษะทั้งหมดออกมา แต่ว่าฉันไม่ได้ต้องการเลย

ไม่รู้เฉียวอี้หาคนขับรถมาให้ฉันจากไหน และก็เอาเบนท์ลี่ย์ของคุณพ่อมาด้วย

ฉันและเนี่ยฉี่เพิ่งออกมาจากร้านอาหารฝรั่งเศส คนขับรถก็เปิดประตูรถ แล้วโค้งตัวทักทาย “ประธานเซียวขึ้นรถครับ”

ยังดีที่ฉันค่อนข้างคุ้นหน้าคนขับรถคนนี้ ไม่อย่างนั้นคงจะไม่กล้าขึ้นรถ

เบนท์ลี่ย์ของคุณพ่อเพิ่งจะเปลี่ยนเมื่อปีที่แล้ว ด้านในตกแต่งเป็นอย่างดี หลังจากที่คุณพ่อป่วยแล้วเฉียวอี้ขึ้นเป็นซีอีโอ พ่อก็ให้เฉียวอี้ใช้รถของเธอ หล่อนไม่ชอบที่รถคันนี้ค่อนข้างโบราณจึงไม่ยอมขับ เห็นรถสปอร์ตที่เธอขับไปทำงานทุกวัน แต่วันนี้ได้ใช้งานมันจริงๆ เสียที

ฉันและเนี่ยฉี่นั่งอยู่ด้านหลัง ณ ตอนนั้นพบว่าเขาพยายามใช้สายตามองมาทางฉัน จนไม่อาจจะหลบสายตา

มือของเขาก็เริ่มจะซุกซน ลูบบนหลังมือฉันไปมา

เพราะมือของฉันวางอยู่บนขา หลังจากนั้นมือของเขาก็ลูบลงมาบนขาโดยปริยาย

ฉันพยายามสะกดอารมณ์ที่อยากจะต่อยเขา เอามือของออกไปจากขา เขามองฉันด้วยแววตาสงสัย แล้วส่งยิ้ม “แบบนี้ไม่ดีมั้งคะ!”

ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนี่ ยังไงคฤหาสน์นี้ก็เป็นของสีชิงชวนอยู่แล้ว

ฉันใช้เงินของสีชิงชวนมาเลี้ยงแมงดา แค่คิดก็พึงพอใจอย่างมากแล้ว

ตอนนี้เขาหน้าจะเห็นความแตกต่างระหว่างฉันกับเจินเสียนได้แล้วใช่ไหม?

ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ฉันอ่อนกว่าและสวยกว่านั้น แต่ว่าฉันมีเงินเยอะกว่าเธอ และเยอะกว่ามากด้วย

ฉันพาเนี่ยฉี่เดินเข้าไปในบ้าน แล้วฉันก็เปลี่ยนมาใส่รองเท้าแตะสีชมพูอ่อน

ฉันชี้ไปที่ห้องสักห้องที่ชั้นบน “ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อกันเถอะค่ะ！ไม่รู้ว่าคุณจะชอบเสื้อผ้าในตู้ของฉันไหมนะ?”

ในตอนนี้เอง คนที่ท่าทางเหมือนพ่อบ้านก็เดินเข้ามาหาฉันและพูดว่า “คุณผู้หญิง พวกเราทำความสะอาดห้องไว้ให้เรียบร้อยแล้วครับ อยากนอนกลางวันไหมครับ?”

เขาชี้ไปทางห้องที่สองจากทางด้านซ้ายบนชั้นสาม ่พ่อบ้านนั้นฉลาดมาก เขากำลังพยายามบอกฉันอยู่ว่าอันไหนคือห้องนอนหลัก

และฉันก็พาเนี่ยฉี่ขึ้นห้องไป ตอนที่เปิดประตูห้องออกมาก็แทบช็อกไปเลย

ห้องนี้มันถูกตกแต่งเป็นสไตล์ของผู้หญิงเลย และบนผนังก็มีรูปถ่ายของฉันแขวนอยู่ด้วย สีชิงชวนไปเตรียมของพวกนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เขาจะไวไปหน่อยไหม?

การแสดงในครั้งนี้ช่างสมบูรณ์จริงๆ ตอนนี้เนี่ยฉี่เลื่อมใสศรัทธาอย่างแท้จริงแล้ว ไม่สงสัยอะไรอีกต่อไป

ฉันเดินไปที่ประตูห้องเสื้อผ้าห้องที่หนึ่งและเปิดประตู ในนั้นมีเสื้อเชิ้ตผู้ชายอยู่สองสามตัว

ฉันชี้ไปที่เสื้อเชิ้ตพวกนั้นและพูดกับเขา “ไม่รู้ว่าคุณจะชอบไหมนะคะ เลือกตัวที่คุณชอบแล้วใส่ได้เลยค่ะ！”

“โอเคครับ อะไรที่คุณเลือกผมก็ชอบหมดแหละ”จู่ๆ มือที่เขากำลังยื่นไปหยิบก็หยุดลง แล้วก็หันมาถามฉันด้วยความหึงหวง “ทำไมตู้เสื้อผ้าของคุณถึงมีเสื้อเชิ้ตผู้ชายอยู่ด้วยล่ะครับ คุณอยากอธิบายผมหน่อยไหม?”

ฉันปิดปากหัวเราะ “ฉันต้องอธิบายให้คุณฟังใช่ไหม?”

“งั้นผมไม่ใส่ดีกว่าครับ ไม่ชอบใส่เสื้อผ้าของผู้ชายคนอื่น”

ฮ่าๆ เงินนี่ถือว่าเป็นของดีจริงๆ แค่ล่อด้วยนาฬิกาอันเดียวก็เริ่มพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเหมือนสามีภรรยาละ