พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 94

สีชิงชวนยังควบคุมตัวเองได้อยู่ ตอนที่ฉันรู้สึกว่าเขาจูบฉันจนฉันรู้สึกไม่ไหวแล้ว และมือของเขาก็ล้วงเข้ามาในเสื้อผ้าของฉันแล้ว แต่ในชั่วพริบตาเดียวเขาก็ลุกจากตัวฉันไปนั่งอยู่ขอบเตียง

ฉันเตือนสติเขาอย่างหวังดี “อยากไปอาบน้ำเย็นๆ หน่อยไหม? ”

“ทำไมคุณไม่ให้ผมกระโดดลงทะเลไปเลยล่ะ น้ำทะเลมันเย็นกว่า”

“ถ้าคุณไม่กลัวจมน้ำตาย ฉันก็ไม่ขัด”

“คุณคิดว่าการที่ผู้ชายไปดับร้อนในเวลาแบบนี้แล้วมันจะได้ผลเหรอ? ”

“งั้นคุณจะเอายังไง? ”

เขาฝังใบหน้าของตัวเองไว้ในฝ่ามือ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาสีหน้าท่าทางก็กลับมาเป็นปกติ

“ดูเหมือนว่าคุณจะเต้นรำเป็น” เขาเอ่ย

“อื้ม”

“วอลซ์ก็เต้นได้ไม่เลวเลย”

“อื้ม”

“เต้นปาโซโดเบลเป็นไหม? ”

“อื้ม”

“ผมมีหุ้นส่วนคนหนึ่ง เขาชอบเต้นปาโซโดเบล แต่ไม่มีใครเต้นเป็น คุณเต้นกับเขาสักเพลงได้ไหม? ”

เขาถามฉันว่าได้ไม่ได้ด้วยความเกรงใจเป็นอย่างมาก ดูเหมือนว่าเขาจะให้ฉันเลือก

บนริมฝีปากของเขายังคงมีลิปสติกของฉันเปื้อนอยู่ แต่หัวใจของฉันกลับห่อเหี่ยวลงทีละนิดๆ

ที่แท้การที่เขาพาฉันมาด้วยก็เป็นแค่ผลประโยชน์ทางด้านประชาสัมพันธ์ เขารู้ว่าฉันเต้นเป็น สามารถทำให้หุ้นส่วนของเขาพอใจได้ ดังนั้นถึงได้เป็นกันเองกับฉันแบบนี้

เหอะ เขาคือสีชิงชวนนะ แน่นอนว่าเขาจะใช้ทุกสิ่งรอบตัวของเขาให้เป็นประโยชน์ ไม่ว่าจะเป็นคนหรืออะไรก็ตาม

ฉันยิ้มให้เขาอย่างว่าง่าย “ได้”

“เขาแค่ชอบเต้นรำ นิสัยก็นับว่าไม่เลวเลย” สีชิงชวนพูดเสริมอีกเล็กน้อย

ฉันยังคงยิ้ม “ฉันไม่ได้จะมองหาสามี ฉันไม่สนว่านิสัยเขาจะเป็นยังไง”

ถึงสีชิงชวนจะเป็นสามีของฉัน แต่นิสัยก็ไม่ได้ดีมาก

ฉันเดินตามสีชิงชวนขึ้นไปบนดาดฟ้าของเรือ การเต้นรำชุดแรกเพิ่งจะจบไป ดนตรีในตอนนี้เป็นจังหวะปาโซโดเบลพอดี

กระโปรงของฉันเหมาะกับการเต้นปาโซโดเบลมาก เมื่อหมุนตัวจะต้องสวยมากอย่างแน่นอน

สีชิงชวนมองตรงมาที่ฉัน “ถ้ารู้สึกไม่สบายละก็ คุณสามารถปฏิเสธได้นะ”

“คุณใจดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? ” ฉันอมยิ้มมองไปที่เขา “เรื่องเมื่อคืนฉันต้องขอโทษคุณด้วย ทำให้คุณถูกปาปารัสซี่ถ่ายรูปเอาได้ ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะตอบแทนคุณแล้ว”

เขาเดินไปข้างหน้า ฉันเดินตามเขาไปหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ชายคนหนึ่ง เขาแนะนำฉันว่า “คุณฉิน นี่คือภรรยาของผมครับ เธอเองก็เต้นปาโซโดเบลเป็นเช่นกัน เช่นนั้นพวกคุณเต้นด้วยสักเพลงดีไหมครับ? ”

นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะแนะนำกับคนอื่นว่าฉันเป็นภรรยาของเขา มันทำให้ฉันแปลกใจมาก

ชายคนนั้นสวมหน้ากากอยู่ แต่ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะอายุมากกว่าพวกเรา ผมหยิกเล็กน้อย และมีให้ความรู้สึกเหมือนศิลปินเล็กน้อย

เขายื่นมือออกมาอย่างมีมารยาทและสุภาพ “เชิญครับ”

ฉันวางมือลงบนฝ่ามือของเขาจากนั้นก็เดินเข้าฟลอร์เต้นรำไป

การเต้นปาโซโดเบลของเขาดีมาก ร่างกายอ่อนช้อยมาก ฉันคิดว่าใบหน้าภายใต้หน้ากากนั้นน่าจะไม่ได้น่าเกลียดอะไร

ในตอนที่ฉันหมุนตัว ฉันก็เห็นสีชิงชวน เขายืนมองพวกเราจากด้านข้างอยู่ตลอดเวลา

มองฉันทำไม? ตอนนี้ฉันก็เป็นนักเต้น เต้นรำคู่กับหุ้นส่วนของเขาให้แล้วไม่ใช่เหรอ?

ฉันหมุนตัวแรงขึ้นกว่าเดิม หมุนจนฉันเวียนหัว

ฉันได้ยินอีกฝ่ายพูดกับฉันว่า “คุณเซียว ไม่นึกเลยว่าคุณจะเต้นรำได้ดีขนาดนี้”

ฉันชะงักไปแป็ปหนึ่ง เมื่อสักครู่นี้สีชิงชวนเหมือนจะไม่ได้บอกเขาว่าฉันนามสกุลอะไร แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าฉันนามสกุลเซียว?

ฉันมองดวงตาที่อยู่ภายใต้หน้ากาก ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคย

คิ้วและดวงตาของเขาเป็นเส้นโค้ง “คุณสามารถเปิดหน้ากากของผมได้ ผมไม่ว่าอะไร”

การเปิดหน้ากากของคนอื่นเป็นการกระทำที่ไม่มีมารยาทเป็นอย่างมาก แต่ความอยากรู้อยากเห็นทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปจับขอบหน้ากากของเขา

เขาพยักหน้าให้ฉันอย่างเร่งเร้า ฉันเปิดหน้ากากของเขาออก

“เธอบอกว่าใช่ค่ะ แต่ผู้ชายที่ยังไม่ได้แต่งงานบนโลกใบนี้ทุกคนคือแฟนของเธอ”

ฉินกวนยิ้มอย่างสนุกสนานยิ่งขึ้นกว่าเดิม ราวกับดอกไม้ไฟกำลังผลิบานในดวงตาของเขา “งั้นเหรอครับ งั้นผมก็รู้สึกเป็นเกียรติมาก”

“คุณ ไม่มีภรรยาใช่ไหมคะ? ” คนอายุเท่าเขาโดยปกติจะมีภรรยากันแล้ว เฉียวอี้ยัยเด็กโง่คนนั้นดูเหมือนจะชอบเขามาก เธอมักจะพูดถึงเขากับฉันอยู่บ่อยๆ

“ไม่มีครับ” เขาส่ายหน้า

งั้นฉันก็วางใจได้แล้ว ฉันฟุบไปบนราวจับและมองดูวิวทิวทัศน์ของทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตา

“คุณดูอ่อนแอ แต่พอพูดถึงเฉียวอี้ก็ดูเหมือนแม่ไก่ที่กางปีกทั้งสองข้างเพื่อปกป้องลูกไก่”

“เป็นอย่างอื่นไม่ได้เหรอคะ ต้องเป็นแม่ไก่เท่านั้นเหรอ อย่างเช่นเหยี่ยวตัวผู้ล่ะเป็นไง? ”

เขาพยักหน้า “ได้นะ”

พวกเราหัวเราะให้กัน ไม่รู้ว่าทำไม ฉินกวนถึงให้ความรู้สึกสนิทสนมแบบที่คนอื่นไม่มี และฉันรู้ว่ามันไม่เกี่ยวข้องกับเฉียวอี้อีกด้วย

“ผมได้ยินเฉียวอี้บอกว่าวันนั้นเกิดเรื่องที่ไม่ดีมากๆ ขึ้น” ฉินกวนสังเกตสีหน้าของฉัน

“ค่ะ” ฉันพยักหน้า “คุณพ่อของฉันเสียชีวิต”

เขาจ้องมาที่ฉัน “ขอโทษครับ”

ฉันส่ายหน้า แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี

“จริงสิ เฉียวอี้รู้เรื่องอีกฐานะของคุณหรือเปล่า? นักธุรกิจ? ”

“เธอไม่ได้ถาม ผมก็เลยไม่ได้บอก”

“อ้อ”

“พวกเราไปทานอะไรสักหน่อยทางด้านนั้นกันเถอะครับ” เขาชี้ไปทางเรืออีกลำหนึ่ง ของกินทั้งหมดอยู่บนเรือลำนั้น

ฉันเดินตามเขาไปทานอาหาร ทันใดนั้นฉันก็นึกขึ้นได้ว่าในวันนั้นฉันได้ทานขนมไม้วอร์มวูดที่เขาทำ

ฉันเอ่ยขึ้น “ขนมไม้วอร์มวูดที่คุณทำรสชาติเหมือนของที่คุณแม่ของฉันทำเลยค่ะ”

“งั้นเหรอครับ? ” เขาคีบเค้กมาวางลงบนจานของฉันชิ้นหนึ่ง “แฟนคนแรกของผมเป็นคนสอนผมทำ”