พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 96

การหมดสติเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นภายในชั่วพริบตาเดียว เพียงพริบตาเดียวฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

เมื่อฉันได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ก็รู้สึกว่ามือและเท้าเย็นมาก เส้นผมก็เปียกชื้นไปหมด

ฉันรู้ว่าตัวเองยังไม่ตาย เพราะถ้าตายไปแล้วมันจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

ฉันลืมตาขึ้น สีชิงชวนนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าฉัน เขาเปียกโชกไปทั้งตัว แม้แต่ขนตาก็เปียก

“เซียวเซิง” เขาเอ่ยด้วยนำเสียงแหบแห้ง “คุณมันบ้าไปแล้ว”

ผู้คนรอบข้างถอนหายใจด้วยความโล่งอก “คุณสี คุณนายสีไม่เป็นไรแล้ว”

สีชิงชวนก้มตัวลงและอุ้มฉันขึ้น ตัวของเขาเย็นกว่าฉันเสียอีก

ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าตอนที่ฉันกระโดดลงไป ดูเหมือนว่าจะมีคนกระโดดตามลงมาด้วยคนหนึ่ง หรือว่าจะเป็นสีชิงชวน?

เขาคงกลัวว่าถ้าฉันเป็นอะไรไป เฉียวอี้กับหนีอีโจวคงจะเอาเรื่องเขาถึงตายสินะ!

ฉันเอนตัวพิงลงในอ้อมอกของเขา ร่างกายของเขาอ่อนแรงเหมือนกับกำลังจะล้มลงไป

เขาอุ้มฉันเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นก็วางฉันลงในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำ และพยายามจะช่วยฉันถอดเสื้อผ้า

ฉันขวางมือของเขาเอาไว้ “แหวนของฉัน”

“ฉินกวนเป็นอะไรกับคุณ ทำไมของที่เขามอบให้คุณถึงได้ล้ำค่าขนาดนี้? ”

“ก็นั่นเป็นแหวนของเขา แล้วฉันจะไปอธิบายกับเขายังไง? ”

“ก็แค่แหวนวงหนึ่ง คุณชดใช้ให้เขาด้วยเรือยอร์ชสักลำก็ได้แล้วนี่? ”

“ของบางอย่างบนโลกในบี้ก็ไม่สามารถประเมินมูลค่าได้ เรือยอร์ชห่วยๆ ของคุณมันจะไปเทียบกันได้ยังไง! ” ฉันใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดตะโกนใส่เขา

แหวนวงนั้นเป็นแหวนที่แม่มอบให้ฉินกวน ตัวอักษรที่สลักอยู่บนนั้นเป็นลายมือของแม่ฉัน

ตอนนี้ของต่างหน้าของแม่ที่ทิ้งไว้ให้ฉันเก็บรักษาได้ก็มีเหลือไม่มากแล้ว มันถูกแม่เลี้ยงใช้ทุกวิถีทางตามหาแล้วเอามาทำลาย ถูกทำลายไปจนเกือบจะทั้งหมดแล้ว

เขามองตรงมาที่ฉันอย่างตะลึงงัน มีหยดน้ำไหลลงมาจากหน้าผากของเขา ไม่รู้ว่าเป็นน้ำหรือเหงื่อ “ผมไม่น่าช่วยคุณเลย น่าจะปล่อยให้คุณจมน้ำตายไปซะ”

ฉันแผดเสียงใส่เขา

ฉันตะโกนเสียงดังมากจนปวดหัวไปหมด มันปวดมาก

สีหน้าของสีชิงชวนซีดมาก ซีดขาวจนน่าตกใจ

บางทีในชีวิตของเขาอาจจะไม่เคยมีใครตะโกนใส่เขาแบบนี้มาก่อน

ในสายตาของเขาฉันก็แค่หมูที่ต้องถูกเชือดตัวหนึ่งเท่านั้น มาวันนี้จู่ๆ ฉันเกิดบ้าขึ้นมาเขาก็เลยรับไม่ได้เล็กน้อย

พอฉันตะโกนจบน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด

ทันใดนั้นเขาก็โยนของบางอย่างลงมาในอ่างอาบน้ำของฉัน ฉันก้มหน้าลงไปมอง แหวนวงหนึ่งกำลังค่อยๆ จมลงไปจากผิวน้ำ

ฉันรีบควานหามันขึ้นมา และในที่สุดฉันก็เจอแหวนวงนั้น

ที่แท้สีชิงชวนก็ไม่ได้โยนมันลงทะเล เขาหลอกฉัน

ฉันหยิบแหวนขึ้นมาส่องกับไฟ ตัวอักษรสี่ตัวนั้นที่อยู่ด้านในชัดเจนมาก

ให้กวน: อีมั่น

ฮ่าฮ่า ใช่ มันคือแหวนที่แม่ของฉันมอบให้ฉินกวน

ฉันร้องออกมาด้วยความดีใจ ยกแหวนขึ้นมาและจูบลงไปที่แหวนหลายครั้ง

อารมณ์ของฉันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว แววตาที่สีชิงชวนมองมาที่ฉัน มองเหมือนฉันเป็นคนโง่

เขาจ้องมาที่ฉัน “อีมั่น ชื่อที่สลักอยู่ด้านบนนี้ คือแม่ของคุณใช่ไหม? ”

ฉันหุบยิ้มและมองไปที่เขา “คุณรู้ได้ยังไง”

“นี่คือแหวนที่แม่ของคุณมอบให้ฉินกวนใช่ไหม? ”

“คุณรู้ได้ยังไง? ”

“มันเข้าใจยากขนาดนั้นเลยเหรอ? ให้กวน ก็คือมอบให้ฉินกวน อีมั่นก็คือชื่อของผู้หญิงคนหนึ่ง คุณตื่นเต้นขนาดนี้จะต้องเป็นแม่ของคุณอย่างแน่นอน คุณคงไม่ตื่นเต้นขนาดนี้เพราะเห็นชื่อภรรยาคนที่สองของฉินกวนหรอก”

“ฉินกวนไม่มีภรรยาคนที่สอง” ทำไมเวลาที่ฉันสนทนากับเขา ฉันถึงดูเหมือนไม่เคยเจรจากับเขาอย่างสันติเลย

สีหน้าของเขาดูดีขึ้นมาหน่อย “ฉินกวนเป็นเพื่อนเก่าของแม่คุณเหรอ? ”

ฉันชอบที่เขาใช้คำว่าเพื่อนเก่าแทนคำว่าแฟนเก่า ฉันส่งเสียงฮึมฮัมตอบรับเบาๆ

เวลานี้เอง ฉินกวนก็เดินเข้ามาหาพวกเราจากอีกด้านหนึ่งของทางเดิน ท่าทางดูกังวลมาก “เซียวเซิง ได้ยินมาว่าคุณตกน้ำ คุณไม่เป็นไรนะ? ”

ฉันหยุดการยื้อยุดกับสีชิงชวน ยื่นมืออกแล้วแบมือออก “แหวนคืนให้คุณค่ะ”

เขาหยิบแหวนไปจากมือฉัน และมองมาที่ฉันอย่างเป็นห่วง “คุณไม่เป็นไรนะ? ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันส่ายหน้า

เขาสังเกตฉันอย่างละเอียดอีกครั้งหนึ่ง “ไม่เป็นไรก็ดี ในทะเลอันตรายมาก อย่าทำเรื่องอะไรที่มันอันตราย”

“ค่ะ” ฉันพยักหน้ารัวๆ

สีชิงชวนเอ่ย “คุณฉิน เรื่องในคืนนี้ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมกับภรรยาชอบล้อเล่นกัน”

“อยู่บนเรืออย่าเล่นกันแบบนี้เลย”

สีชิงชวนพยักหน้าให้เขา คว้าข้อมือของฉัน “งั้นพวกเราขอตัวกลับห้องก่อนนะครับ เชิญคุณตามสบายครับ”

สีชิงชวนลากฉันเข้าไปในห้องของเขา และปิดประตู จากหน้าต่างห้องของเขาฉันเห็นฉินกวนเดินขึ้นดาดฟ้าเรือไปแล้ว

“ดูเหมือนว่าต่อหน้าฉินกวนคุณจะทำตัวน่ารักมากเลยนะ ดูเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายเลยเชียว” เขาก้มตัวลงมองมาที่ฉัน “นอกจากฉินกวนจะเป็นเพื่อนเก่าของแม่คุณแล้ว ผมรู้สึกว่าเขากับคุณยังต้องมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างด้วยอีกแน่นอน”

ฉันเหลือบมองเขา “ถ้าคุณยังไม่ไปอาบน้ำอีกละก็ เกรงว่าคุณจะป่วยเป็นไข้เอาได้ ถ้าคุณป่วยตายบนเรือลำนี้ฉันจะไม่สนใจคุณเลย”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็จะกลายเป็นหม้าย” เขาหันหลังกลับและเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยรอยยิ้ม ฉันเห็นว่าเขายังไม่ได้หยิบเสื้อผ้า จึงรีบคว้าข้อมือของเขาไว้ “คุณยังไม่ได้หยิบเสื้อผ้า คราวนี้อย่าหวังว่าฉันจะช่วยหยิบเสื้อผ้าให้คุณ! ”

“ผมเกือบจมน้ำตายเพื่อช่วยคุณไว้ คุณช่วยหยิบเสื้อผ้าให้ผมแค่ครั้งเดียวยังจะลีลาอีก”

“แล้วใครเป็นคนทำให้ฉันกระโดดลงทะเลไปล่ะ? ”

“ใครให้คุณโง่ล่ะ ต่อให้แหวนจะถูกผมโยนลงทะเลไปจริงๆ แล้วคุณกระโดดลงไปมันจะหาเจอเหรอ? ”

“คุณไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันในตอนนั้นหรอก”

“ความรู้สึกไม่สามารถแก้ไขเรื่องราวอะไรได้” เขายิ้มเย็น “มันทำได้แค่ทำให้สมองของคุณโง่ลงเรื่อยๆ เท่านั้น”

ฉันปล่อยมือที่จับแขนเสื้อของเขาออก “คุณไปอาบน้ำเถอะ ต่อให้คุณจะเรียกจนคอแตกฉันก็จะไม่ช่วยหยิบเสื้อผ้าให้คุณ”

“งั้นก็มาอาบด้วยกัน” เขาลากฉันเข้าไปในห้องน้ำอย่างดื้อดึง