พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 100

เซี่ยเจิ้งกั๋วไม่เคยคิดอยากจะไปเยี่ยมลูกเขยคนนั้นที่สวนโหย่วหลานเลย

สวนโหย่วหลานตั้งอยู่ระหว่างภูเขา มันไม่ได้อยู่ในเขตเมือง เขารู้สึกเสมอว่ามันเป็นดินแดนผีสิง และทำให้โชคไม่ดี

เซี่ยเจิ้งกั๋วรีบพูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่า “เหยียนเหยียน พ่อจะไม่ไปที่นั่นหรอก พ่อจะไปเยี่ยมลูกเขยคนนั้นทำไมกัน ทุกคนต่างก็บอกว่าเขาป่วยหนักมาก ไม่แน่บางทีวันสองวันนี้เขาอาจจะตายก็ได้ พ่อไม่อยากไปที่นั่นจริง ๆ”

นี่คือสิ่งที่เซี่ยเหยียนเหยียนต้องการ เธอต้องการเปิดโปงสามีผีแห่งสวนโหย่วหลานต่อหน้าสาธารณชน เพื่อที่จะทำให้ความคิดเห็นของผู้คนร้อนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ และทำให้เซี่ยซีหว่านมีปัญหา

“พ่อคะ หนูไม่รู้ว่าหว่านหว่านไปรู้จักกับประธานลู่ได้อย่างไร และไม่รู้ว่าเธอไปโกหกอะไรประธานลู่ไว้ ผู้ชายแบบประธานลู่ แม้ว่าหว่านหว่านจะหย่าร้างแล้ว พ่อคิดเหรอคะ ว่าประธานลู่จะมาแต่งงานกับหว่านหว่านจริง ๆ?”

“ไม่มีทาง เซี่ยซีหว่านไม่ได้มีดีอะไร ประธานลู่จะต้องดูถูกเธออย่างแน่นอน ตอนนี้เธอก็แค่สดใหม่เท่านั้นเอง เหยียนเหยียน คนที่ประธานลู่จะแต่งงานด้วยต้องเป็นลูกอย่างแน่นอน” เซี่ยเจิ้งกั๋วพูดออกมาจากใจจริง

เขาพูดความจริง เขาไม่เคยคิดว่าลู่หานถิงจะตกหลุมรักเซี่ยซีหว่านจริง ๆ

“พ่อไม่ต้องห่วงนะคะ หนูยังมีไพ่ตายอยู่ในมือ ตำแหน่งคุณนายลู่ จะต้องเป็นของหนูอย่างแน่นอนค่ะ ดังนั้นตอนนี้หนูต้องการความช่วยเหลือจากพ่อ พ่อจะต้องไปเยี่ยมลูกเขยคนนั้นที่สวนโหย่วหลานภายในวันสองวันนี้ค่ะ จากนั้นก็เล่าเรื่องระหว่างหว่านหว่านและประธานลู่ให้เขาฟัง แม้ว่าเขาจะไม่มีอำนาจ แต่ให้เขาส่งเสียงออกมาสักหน่อยก็ย่อมเป็นเรื่องที่ดีนะคะ แล้วถ้าเขาโกรธ แบบนั้นมันก็จะยิ่งดีค่ะ”

เซี่ยเจิ้งกั๋วพยักหน้า ความหวังของเขาสำหรับชีวิตที่เหลือ ขึ้นอยู่กับเซี่ยเหยียนเหยียน เขาพูดว่า “เหยียนเหยียน พ่อจะฟังลูก ตราบใดที่ลูกสามารถแต่งเข้าตระกูลลู่ และกลายเป็นคุณนายลู่ได้!”

เซี่ยเหยียนเหยียนเยาะเย้ยในใจ เซี่ยซีหว่านถ้าเธอไม่ได้แต่งเข้าสวนโหย่วหลาน บางทีเธออาจจะยังมีโอกาสแย่งชิงลู่หานถิงกับฉัน แต่เธอแต่งงานแล้ว ดังนั้นเธอมีสิทธิ์อะไรที่จะมาแย่งชิงกับฉันอีก

...

ที่ข้างนอกข่าวลือกำลังร้อนระอุอย่างไม่หยุดหย่อน แต่ในห้องทำงานของประธานกลับเงียบสงบ

เซี่ยซีหว่านเข้าไปในห้องพัก ห้องพักที่นี่มีขนาดใหญ่ เรียบง่าย และหรูหรา อีกทั้งยังมีทุกอย่าง มองเพียงครั้งเดียวก็สามารถเดาได้ว่าลู่หานถิงพักที่นี่เป็นครั้งคราวเท่านั้น

ลู่หานถิงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา เขาเห็นร่างผอมเพรียวนอนอยู่บนเตียงของเขา เซี่ยซีหว่านอาบน้ำก่อนแล้ว และตอนนี้เธอก็พาร่างกายของเธอไปอยู่ใต้ผ้านวม เผยให้เห็นเพียงแค่หัวเล็ก ๆ ของเธอ ดวงตาสีดำขลับจ้องมองเขาราวกับลูกแมวตัวน้อย

เมื่อเห็นเขาออกมา เธอจึงย้ายไปที่อีกฝั่งของเตียงอย่างชาญฉลาดเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับเขา

ลู่หานถิงยกผ้านวมขึ้น และขึ้นไปบนเตียง เขาดึงผ้านวมที่พันอยู่รอบตัวเธอ จากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “จะเขินอายไปทำไมกัน คุณกำลังทำให้ผมคิดว่าคุณไม่ได้ใส่เสื้อผ้านะ”

“...”

เซี่ยซีหว่านยกมือขึ้นเพื่อที่จะตบใบหน้าที่หล่อของเขา

ผ้านวมถูกดึงลงมา ปรากฏว่าเธอสวมเสื้อเชิ้ตสีดำของเขา เธอถอดผ้าคลุมหน้าออกแล้ว ผมสีดำเหมือนเส้นไหมบริสุทธิ์พันอยู่รอบ ๆ คอสีชมพูของเธอ ริมฝีปากของหญิงสาวเป็นสีแดง เธอมองซ้ายมองขวา จากนั้นก็นอนลงไปบนเตียงของเขา เขาได้กลิ่นหอมสดชื่นจากร่างกายของเธอ

ลู่หานถิงก้มหน้าลงและพูดว่า “ผมขอจูบคุณได้ไหม?”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกได้ว่าเขากำลังควบคุมอารมณ์ของตนเองอยู่ ปกติแล้ว เขาเป็นคนประเภทที่อยากจะจูบก็จูบเลย

เซี่ยซีหว่านหยิบผ้าห่มขึ้นมาปิดริมฝีปากสีแดงของเธอ จากนั้นก็ส่ายหัวให้เขา

ไม่ได้ค่ะ

ลู่หานถิงจ้องไปที่ริมฝีปากสีแดงของเธออย่างหงุดหงิดและพูดว่า “โอ้ ช่างมันเถอะ”

เมื่อพวกเขาแยกออกจากกัน เซี่ยซีหว่านก็ค่อย ๆ นอนลงบนอกของเขา มือเล็ก ๆ ของเธอยังคงดึงชุดนอนผ้าไหมของเขาอยู่

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากและพูดว่า “คุณนายลู่ช่างแสนหวาน”

เซี่ยซีหว่านพลิกตัวกลับมา ตบขาเรียว ๆ ของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้มืออีกข้างหนึ่งสะกิดเขาเบา ๆ พลางพูดว่า “คุณชายลู่ มานี่สิคะ มาอยู่ในอ้อมแขนของฉัน”

ลู่หานถิงเหลือบมองขาที่บอบบางของเธอ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วก็หลับตาลง

เซี่ยซีหว่านหยิบเข็มเงินเรียวออกมา จากนั้นก็แทงเข็มเงินลงไปในจุดฝังเข็มของสมองด้วยนิ้วที่เรียวยาวของเธอ เธอบิดมันเบา ๆ ยาเม็ด และการฝังเข็ม จะสามารถรักษาอาการนอนไม่หลับของเขาได้อย่างช้า ๆ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่การรักษาอาการจากต้นเหตุ เธอจำเป็นต้องค้นหาสาเหตุของการนอนไม่หลับซึ่งเป็นหัวใจหลักของโรคนี้

น่าเสียดายที่กำแพงภายในใจของเขามีมากจนเกินไป มีบางสิ่งถูกกักขังอยู่ภายในใจของเขา ไม่มีใครสามารถแตะต้องมันได้ การสะกดจิตครั้งก่อนของหมอหนานยวนก็ไม่ประสบผลสำเร็จ

ภายในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบและอบอุ่น เซี่ยซีหว่านพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างผ่อนคลายว่า “คุณชายลู่ คุณมาที่เมืองไห่เฉิงเมื่อหก หรือเจ็ดปีที่แล้วใช่ไหมคะ ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ที่คุณอาศัยอยู่กับคุณย่า คุณคิดถึงพ่อของคุณบ้างไหมคะ?”

คราวก่อนเขาเป็นคนริเริ่มพูดถึงแม่เลี้ยง และน้องชายของเขากับเธอก่อน เซี่ยซีหว่านต้องการรู้ว่าความสัมพันธืระหว่างเขากับพ่อของเขาเป็นอย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น คือ เธออยากรู้เกี่ยวกับแม่ผู้ให้กำเนิดของเขา…

แต่เซี่ยซีหว่านไม่แน่ใจว่าเขาจะบอกกับเธอหรือไม่

ลู่หานถิงหลับตาลง เทคนิคของเธอนั้นช่างอ่อนโยนและชำนาญเป็นอย่างมาก นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้คนสบายใจ ดวงตาที่หล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยด้วยความเกียจคร้านปนเซ็กซี่ เขาพูดว่า “พ่อของผมไม่ชอบผมตั้งแต่ตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ถึงขั้นเกลียดผมนิดหน่อย ไม่ว่าผมและแม่จะชอบสิ่งใด พ่อก็จะแย่งมันไป และมอบมันให้กับน้องชายของผม”

“ผมจำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่เพื่อนของแม่มาเยี่ยมท่าน เพื่อนของท่านคนนั้นเพิ่งคลอดลูกสาว เธอยังอยู่ในวัยทารก ผิวของเธอขาวราวกับเกล็ดหิมะ แม่ของผมชอบเด็กสาวคนนั้นมาก ๆ และได้ทำการแลกของหมั้นกัน ท่านบอกว่าเมื่อโตขึ้นเธอจะกลายเป็นเจ้าสาวตัวน้อยให้กับผม”

“ต่อมา พ่อของผมรู้เรื่องนั้น เขาจึงยึดของหมั้นชิ้นนั้นไป และมอบมันให้กับแม่เลี้ยงของผมในทันที ดังนั้นเด็กสาวคนนั้นจึงกลายเป็นของน้องชายผม”