พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 106

เซี่ยซีหว่านพูดว่า “ลู่หานถิงเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉันเองค่ะ”

โจวผิงได้ยินดังนั้นก็กระเด้งตัวออกจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ เธอมองไปที่เซี่ยซีหว่านอย่างไม่เชื่อถือ เธอกำลังพูดถึงอะไร?

ท่านอธิการบดีหลี่เหวินฉิงที่อยู่ปลายสายนั้นกลับไม่รู้สึกประหลาดใจอะไร นักวิจัยทางการแพทย์ไม่สนใจเรื่องซุบซิบนินทาส่วนตัวเหล่านี้หรอก “ฮ่าฮ่า โอเค ฉันไม่นึกเลยว่าลู่หานถิงประธานตระกูลลู่จะสายตาเฉียบแหลมขนาดนี้ แต่ซีหว่าน อย่าหมกมุ่นในความรักมากเกินไป เราต้องทำภารกิจใหญ่กันนะ ผู้ชายน่ะ แค่สนุกสนานก็พอแล้ว สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งนอกกาย”

โจวผิง “...”

เซี่ยซีหว่านส่งโทรศัพท์ให้โจวผิงที่ยังคงตกตะลึงอ้าปากค้างอยู่ เขาได้ยินเพียงว่าอธิการบดีกลับมาเข้มงวดและเคร่งขรึมเหมือนเดิม เปลี่ยนหน้าเร็วกว่าพลิกหนังสืออีก “ผู้อำนวยการโจว เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นที่นั่นคุณจัดการได้เลย อย่าให้ใครรบกวนเซี่ยซีหว่าน เข้าใจไหม ?”

“ท่านอธิการบดี ฉัน… ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

โจวผิงกดวางสาย เธอไม่ได้สติตั้งนาน ข่าวหนัก ๆ ก็ทยอยมาทีละเรื่อง เธอต้องการเวลาในการทำความเข้าใจ

โจวผิงมองดูเซี่ยซีหว่านอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้น แท้จริงแล้วมีเวทมนตร์อะไรที่สามารถทำให้ได้รับความรักความเมตตาและความชื่นชอบจากท่านอธิการบดี ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่เข้าใจว่าระหว่างเซี่ยซีหว่านกับลู่หานถิงเกิดอะไรขึ้น?

“เซี่ยซีหว่าน เธอบอกว่าลู่หานถิงเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอ แล้วระหว่างเธอกับคนที่สวนโหย่วหลานคนนั้นคืออะไร ?” โจวผิงรู้สึกว่าสมองของเธอนั้นไม่ได้เรื่อง

เซี่ยซีหว่านมองไปที่โจวผิงด้วยสายตาสดใส “ผู้อำนวยการโจวคะ อันที่จริงแล้วทุกอย่างเข้าใจง่ายมากค่ะ ทั้งเมืองไห่เฉิงรู้ว่าฉันแต่งงานเข้าไปอยู่ที่สวนโหย่วหลานแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าของสวนโหย่วหลานนั้นคือลู่หานถิงค่ะ!”

พระเจ้า!

โจวผิงรู้สึกตกใจมาก ที่แท้สามีสามีผีที่สวนโหย่วหลานคือ...ลู่หานถิงอย่างนั้นเหรอ ?

“เซี่ยซีหว่าน เรื่องนี้เกิดขึ้นกะทันหันเกินไปสำหรับฉัน และฉันไม่สามารถฟังความข้างเดียวได้ ในเมื่อเธอบอกว่าท่านประธานลู่เป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอ งั้นตอนนี้เธอก็เชิญให้ท่านประธานลู่ มาที่สถาบันวิจัยเดี๋ยวนี้ ฉันต้องการฟังจากปากเขาเอง”

“ได้ค่ะ”

เซี่ยซีหว่านหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วกดหมายเลขโทรศัพท์ของลู่หานถิงทันที

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นหนึ่งครั้ง และถูกรับสายอย่างไม่รีบร้อน เสียงทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงน่าดึงดูดของลู่หานถิงนั้นดังลอดออกมาจากปลายสาย “คิดถึงผมขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านเบ้ริมฝีปากสีแดงของเธอ แล้วก็หุบยิ้มอย่างรวดเร็วพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “คุณชายลู่ คุณพอจะมีเวลาไหมคะ ผู้อำนวยการโจวเชิญคุณมาที่สถาบันวิจัยค่ะ”

“ทำไมเหรอ ในที่สุดคุณนายลู่ก็จะให้ผมมีตัวตนแล้วสินะ”

“...”

เมื่อมีปัญหาวุ่นวายมากมายที่กระดานสนทนาของสถาบันวิจัย เขาคงรู้เรื่องนี้แล้ว แต่เขายังคงให้อิสระมากมายกับเธอ และปล่อยให้เธอแสดงออกอย่างเต็มที่

“คุณชายลู่ คุณจะมาหรือไม่มาคะ?”

“รอสักครู่นะครับ ผมกำลังจะไปครับ”

...

โถงทางเดินของห้องทำงานที่นี่ถูกรุมล้อมด้วยผู้คนที่ชอบสอดแนมเรื่องของคนอื่นอยู่เต็มไปหมด ทุกคนต่างรอผลสรุปในการจัดการของผู้อำนวยการโจว และเพื่อรอดูว่าเซี่ยซีหว่านจะถูกไล่ออกหรือไม่

เซี่ยเหยียนเหยียนก็รออยู่ข้างนอกเช่นกัน เธอมั่นใจอย่างมากว่า ครั้งนี้คงเป็นเรื่องยากที่จะไม่ไล่เซี่ยซีหว่านออกไป

“ได้ยินมาว่าข้างในสงบศึกแล้ว เซี่ยซีหว่านได้โทรหาท่านประธานลู่แล้ว และให้ท่านประธานลู่มาหนุนหลังเธอ”

“ไม่ใช่มั้ง ท่านประธานลู่จะมาจริง ๆ เหรอ?”

“เหยียนเหยียน เธอคิดว่าท่านประธานลู่จะมาไหม ?

ทุกคนล้อมรอบเซี่ยเหยียนเหยียน

เซี่ยเหยียนเหยียนยิ้มอย่างนุ่มนวลและงดงามพร้อมพูดว่า “ตอนนี้เรื่องที่หว่านหว่านนอกใจถูกเปิดเผยแล้ว นี่เป็นการต่อสู้อย่างดุเดือด ฉันรู้สึกว่าท่านประธานลู่จะไม่มา อันที่จริงบางครั้งผู้ชายก็อยากได้ความสดชื่น ได้รับความยั่วยวนใจเล็กน้อย แต่พอพวกเขาได้สติขึ้นมาก็จะรีบตัดความสัมพันธ์ที่ไม่ตรงไปตรงมานี้ออกอย่างรวดเร็ว ถึงเวลานั้นบางคนก็จะถูกทิ้งกลับไปอยู่จุดเดิม”

เซี่ยเหยียนเหยียนตบตาคนเหล่านี้ว่า เซี่ยซีหว่านล่อลวงลู่หานถิง แน่นอนว่าเธอคิดอย่างนั้นในใจ ไม่เช่นนั้นเธอก็ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่า เซี่ยซีหว่านกับลู่หานถิงอยู่ด้วยกันได้อย่างไร

ทุกคนยอมหลีกทางให้เซี่ยซีหว่านเดินไปข้างหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่หล่อเหลาของลู่หานถิงด้วยดวงตาสีดำขลับอันสดใสของเธอ ขณะที่เธอส่งมือยื่นให้เขาก็โดดเข้าไปที่อ้อมอกของเขา นั่นก็หมายถึงเมื่อคนน่ารัก ๆ อย่างเธอมาแล้วก็ต้องรีบรับไว้

ลู่หานถิงจับมือที่อ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูกของเธอแล้วบีบอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็จับมือของเธอเดินเข้าไปในห้องทำงานของโจวผิงทันที

ฉากนั้นต่างทำให้ทุกคนเงียบกริบ ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของลมหายใจ เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น การแสดงความรัก หมายความเช่นนี้เหรอ ? พวกเขาอวดแฟนกันอย่างกระทันหันเหรอ?

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกถึงน้ำเย็น ๆ ที่กำลังหยดลงมาจากหัวของเธอแล้วทำให้หัวใจของเธอรู้สึกเย็นวูบ ลู่หานถิงมาแล้วจริง ๆ!

ทำไม?

ทำไม?

มีตรงไหนที่ผิดพลาด เซี่ยซีหว่านคบกับลู่หานถิงได้อย่างไร เธอไม่สามารถตรวจสอบได้เลย แม้แต่เบาะแสร่องรอยก็ตรวจไม่พบ!

ทำไมลู่หานถิงถึงหลงใหลเซียซีหว่านอย่างนี้?

...

การมาถึงของลู่หานถิงนั้นได้อธิบายทุกอย่างแล้ว โจวผิงส่งคนออกไปต้อนรับอย่างเกรงใจ ทันใดนั้นผู้คนที่ชอบสอดแนมเรื่องของคนอื่นนั้นต้องการทราบข่าวบางอย่าง “ผู้อำนวยการโจว เซี่ยซีหว่านคนนี้สุดยอดไปเลยนะ...”

“ไป ไป ไป ทุกคนกลับไปทำงานของตัวเอง ถ้าพวกคุณมีปัญญาไปคบกับลู่หานถิงสิ ต่อไปคนที่สุดยอดก็จะเป็นคุณ!” โจวผิงกล่าวอย่างเฉียบขาด

ทุกคนต่างพากันแยกย้ายออกไปโดยไม่มีใครพูดอะไรอีก “...”

สีหน้าของเซี่ยเหยียนเหยียนซีดลงเล็กน้อย เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ผู้อำนวยการโจวคะ...”

โจวผิงยังคงชื่นชอบเซี่ยเหยียนเหยียนมาก เธอจำได้ว่าเดิมทีลูกสาวของตระกูลเซี่ยที่สนับสนุนให้แต่งงานเข้าสวนโหย่วหลานนั้นไม่ใช่เซี่ยซีหว่าน ถ้าไม่ใช่การแต่งงานแทนกัน คนที่ต้องแต่งงานเข้าไปอาจจะเป็นเซี่ยเหยียนเหยียน

เซี่ยเหยียนเหยียนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอช้าไปเพียงก้าวเดียว ก็แค่ทำให้เธอพลาดตำแหน่งคุณนายลู่ไป