พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 114

เมื่อถูกเยี่ยหลิงถีบใส่แบบนี้ กู้เยี่ยจิ่นก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วปล่อยมือจากเธอ

เยี่ยหลิงรีบวิ่งหนีออกไปเดี๋ยวนั้น

ทันทีที่มือเล็กจับไปบนขอบประตู กู้เยี่ยจิ่นก็อุ้มเธอขึ้นมาจากด้านหลัง “ทําอย่างไรดีล่ะ ตอนนี้ฉันหลงเสน่ห์ปีศาจจอมยั่วอย่างเธอเข้าแล้ว”

เขาใช้ฝ่ามือพลิกให้เยี่ยหลิงหมุนไปเผชิยหน้าในอ้อมกอดของเขา เขาดันไหล่หอมของเธอผลักไปที่ประตูแล้วโน้มตัวลงไปจูบเธอ

เยี่ยหลิงหรี่ตาลงเล็กน้อย และผลักเขาออกไปอย่างแรงในทันที

แต่หน้าอกของชายหนุ่มนั้นแข็งแกร่งราวกับกําแพง ไม่ว่าจะผลักหรือตีอย่างไรก็ไม่ขยับเลยสักนิด

กู้เยี่ยจิ่นขมวดคิ้ว เปลือกตาหล่อเหลาฉายแววอํามหิตขึ้นหลายเท่า “ไม่เชื่อฟังแล้วใช่ไหม”

“การแสดงออกแบบนี้ของพี่คืออะไร? กู้เยี่ยจิ่น” เยี่ยหลิงเลิกคิ้วเรียวสวยขึ้นเล็กน้อย “แล้วทําไมฉันจะไม่เชื่อฟังไม่ได้? รอบตัวฉันมีแต่คนของพี่คอยจับตาดูอยู่ตลอดเวลา แม้แต่ยุงตัวผู้ตัวหนึ่งก็ยังไม่ยอมให้เข้ามายุ่ง กู้เยี่ยจิ่น พี่จับชู้ออนไลน์ตลอด 24 ชั่วโมงแบบนี้ เพราะกลัวว่าฉันจะนอนกับผู้ชายคนอื่นแล้วสวมเขาให้พี่ พี่เหนื่อยบ้างไหม?”

เมื่อเผชิญหน้ากับการยั่วยุของเธอ กู้เยี่ยจิ่นก็ยกริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อขึ้น “ผ่านมาหลายปีขนาดนั้นแล้ว ทําไมเธอไม่ถามพี่เลยล่ะว่าเหนื่อยไหม พี่ชินกับมันแล้ว ตอนนี้เลี้ยงดูเธอจนโตแล้ว พี่จะให้คนอื่นมาชิงตัดหน้าได้อย่างไร ยกเธอใส่พานให้พวกมันไปอย่างนั้นเหรอ?”

“...... กู้เยี่ยจิ่น ถ้าป่วยจิตก็ไปหาหมอ วิชาแพทย์ของหว่านหว่านก็ไม่เลวนะ ฉันจะไปบอกหว่านหว่านให้ว่า…”

กู้เยี่ยจิ่นตัดบทเธอทันที “หว่านหว่าน หว่านหว่าน ตอนนี้คำพูดของเธอมีแต่เซี่ยซีหว่านอีกแล้ว การที่พวกเธอจับมือไปไหนมาไหนด้วยกันมันทําให้พี่รู้สึกแย่มาก เดี๋ยวนี้จะให้พี่จูบก็ไม่ยอมอ้าปากสักนิด ที่เธอไร้อารมณ์กับพี่แบบนี้ คงไม่ใช่เพราะไปตีฉิ่งกับเซี่ยซีหว่านหรอกใช่ไหม”

“...”

ตีฉิ่ง?

โรคจิต!

ผู้หญิงจับมือกันไม่ได้เหรอ?

ผู้หญิงไม่คู่ควรที่จะใช้ชีวิตหลังจากเดินออกจากชีวิตของผู้ชายเหรอ?

เยี่ยหลิงยื่นมือเล็กออกไปผลักใบหน้าหล่อเหลาของเขาออกไป “จูบก็จูบแล้ว ปล่อยฉันได้ไหม ฉันปวดฉี่”

กู้เยี่ยจิ่นจ้องเธอเขม็ง จากนั้นก็ยัดของชิ้นหนึ่งใส่มือเล็ก ๆ ของเธอ “เอาไป”

เยี่ยหลิงหลุบตาลงมอง สิ่งที่เขาส่งให้เธอคือคีย์คาร์ดห้อง

เมื่อครู่ฮั่วเสวียนกับนางแมวเหล่านั้นต่างเต้นกันอย่างสุดกำลังความสามารถ พวกเธอต่างก็อยากได้คีย์การ์ดห้องของเขา แต่เขากลับไม่ได้ให้ใครเลยสักคน

ตอนนี้เขาดึงเธอเข้าไปในห้องน้ำชาย และยัดคีย์การ์ดห้องของเขาเข้าไปในฝ่ามือของเธออย่างบีบบังคับ

“ฉันไม่ต้องการ!” เยี่ยหลิงคืนคีย์การ์ดห้องให้เขา “เลิกฝันได้แล้ว ฉันจะไม่ไปที่ห้องพี่หรอก!”

“คืนนี้เธอมาเต้นให้พี่ดูที่ห้อง พี่จะควบคุมตัวเองเพื่อไม่ให้ทำอะไรเธอได้อยู่น่ะ”

ไปเต้นให้เขาดูที่ห้อง?

เยี่ยหลิงไม่ใช่เด็กสาวที่ไม่ประสีประสาอีกแล้ว

“ฉันไม่ไป ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ไป กู้เยี่ยจิ่น พี่เป็นพี่ชายฉันนะ!”

“ทําไมพี่ถึงจําไม่ได้ว่าแม่พี่มีน้องสาวให้พี่ล่ะ? พี่ถือเป็นพี่ชายเธอด้วยเหรอ เยี่ยหลิง ตอนนี้เธอโตแล้วนะ เส้นคั่นระหว่างเราก็ควรจะถูกทำลายลงได้แล้ว พี่ไม่อยากเป็นพี่ชายเธอ พี่อยากเป็นผู้ชายของเธอ!”

เมื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก็เห็นว่าเป็นเซี่ยเหยียนเหยียนที่โทรมา

กู้เยี่ยจิ่นมองเยี่ยหลิงแวบหนึ่ง “คืนนี้พี่จะรอเธอ”

พูดจบเขาก็เปิดประตูห้องน้ำเดินออกไป ที่โถงทางเดินยังสามารถได้ยินเสียงที่ถูกแปรเปลี่ยนเป็นเสียงที่สุภาพอ่อนโยนของเขา “ครับ เหยียนเหยียน...ได้ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

......

ในห้องน้ำหญิง เยี่ยหลิงยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้าและใช้น้ำเย็นตบไปที่หน้าเล็ก

เธอมองไปที่คีย์การ์ดห้องใบนั้นที่วางอยู่ในมือของเธอ ดวงตาทั้งคู่ของเธอเหม่อลอย

ตอนนั้นเองประตูก็ถูกเปิดออก ฮั่วเสวียนเดินเข้ามา

เมื่อฮั่วเสวียนเห็นเยี่ยหลิง ก็เหมือนกับเห็นศัตรูที่ต้องมองด้วยสายตาอาฆาตเมื่อนั้น เธอเอ่ยปากถามอย่างมีเลศนัย “เยี่ยหลิง เมื่อครู่เธออยู่กับพี่เยี่ยจิ่นใช่ไหม แต่พี่เหยียนเหยียนแค่โทรเรียกพี่เยี่ยจิ่นครู่เดียวเขาก็ออกไปแล้ว เกิดมามีใบหน้างดงามไม่มีประโยชน์ไม่พอ พี่เยี่ยจิ่นก็ยังไม่ชอบเธออีกด้วย”

เยี่ยหลิงปิดก๊อกน้ำแล้วยืดตัวตรง เธอมองฮั่วเสวียนแวบหนึ่ง จากนั้นก็ใช้สายตาชี้ไปยังอ่างล้างมือ

“ดูสิว่านี่อะไร”

ฮั่วเสวียนเงยหน้ามอง จากนั้นดวงตาทั้งคู่ก็เป็นประกาย มันคือคีย์การ์ดห้องของกู้เยี่ยจิ่น!

“เยี่ยหลิง ทําไมคีย์การ์ดห้องของพี่เยี่ยจิ่นถึงมาอยู่กับเธอได้?”

เยี่ยหลิงดึงกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดมือด้วยสีหน้าเรียบนิ่งและเฉยเมย “อ้อ นี่คือคีย์การ์ดห้องที่พี่เยี่ยจิ่นของเธอฝากฉันมาให้เธอน่ะ คืนนี้เธอก็สามารถเข้าไปในห้องของเขาได้แล้ว เขากําลังรอเธออยู่”