พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 117

เซี่ยซีหว่านรู้สึกหวานชื่นจนหัวใจกระชุ่มกระชวย ราวกับมีชั้นของน้ำผึ้งเคลือบอยู่ เธอพบว่าผู้ชายคนนี้สามารถเกลี้ยกล่อมผู้คนได้จริง ๆ

ตอนนั้นเองเซี่ยเหยียนเหยียนก็ผลักประตูเข้ามา แล้วเธอก็เห็นฉากกั้น และกำลังจะก้าวเท้าเดินมาหา

“ประธานลู่คะ ทําไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ คุณกําลังทําอะไรอยู่เหรอคะ?”

เซี่ยเหยียนเหยียนกําลังจะเดินเข้ามา เซี่ยซีหว่านตกใจจนหยิกลู่หานถิงไปหนึ่งที

ลู่หานถิงรู้สึกว่าเธอแค่ทำให้เขาจั๊กจี้เท่านั้น เมื่อเทียบกับความประหม่าของหญิงสาวแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด เพีงแค่พูดเสียงเรียบว่า

“หยุดอยู่ตรงนั้น!”

เซี่ยเหยียนเหยียนหยุดฝีเท้าลงอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าเดินเข้าไปด้านในอีก

“ผมมาที่นี่เพราะมีเอกสารด่วนที่ต้องจัดการ คุณมาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า?”

แค่เซี่ยเหยียนเหยียนจะได้เห็นหน้าลู่หานถิงก็ว่ายากแล้ว ไม่ต้องพูดถึงโอกาสที่จะอยู่กันสองต่อสองแบบนี้ ดังนั้นการที่ตอนนี้เธออยู่ในห้องเดียวกับลู่หานถิงหัวใจเธอจึงเต้นแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว “ประธานลู่คะ ฉันมีคําถามหนึ่งจะถามคุณค่ะ คุณเลิกกับหว่านหว่านแล้วจริง ๆ เหรอคะ?”

ลู่หานถิงที่อยู่ข้างในกำลังมองเซี่ยซีหว่าน ก็เห็นเพียงเซี่ยซีหว่านพยักหน้าแรง ๆ นั่นหมายถึง “รีบพูดเร็วเข้า รีบบอกว่าพวกเราเลิกกันแล้ว”

ลู่หานถิงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นใช้นิ้วชี้ไปยังแก้มหล่อเหลาของตัวเองเพื่อให้เธอจูบ

ตอนนี้เซี่ยซีหว่านต้องขอร้องให้เขาช่วย ดังนั้นเธอจึงรีบเขย่งปลายเท้าขึ้นจุมพิตแก้มลู่หานถิงไปหนึ่งที

ลู่หานถิงจึงได้ตอบไปว่า “อืม”

เมื่อได้ยินคําตอบยืนยันจากเขา เซี่ยเหยียนเหยียนก็ใจเต้นแรง จากนั้นเธอจึงรีบพูดขึ้น “ประธานลู่ ที่จริงฉันมีคำพูดบางอย่างอยากจะบอกกับคุณมาตลอดว่า คุณกับหว่านหว่านไม่เหมาะสมกัน”

“หว่านหว่านมีวาสนาเรื่องผู้ชายมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าเธอจะหมั้นหมายกับซูซีแล้ว แต่ก็ยังมีเด็กผู้ชายอีกหลายคนที่ชอบเธอ เธอมักจะชอบหยอกเย้าและให้ความหวังกับผู้ชายหลายคนมาก หลายปีที่ผ่านมาที่ต่างจังหวัด เธอไม่เคยได้เรียนหนังสือดี ๆ ไม่มีวุฒิการศึกษาอะไรเลย พ่อแม่ฉันละเลยในการสั่งสอนเธอ เธอจึงอยากจะเริ่มต้นชีวิตจากผู้ชาย เธอคบกับคุณก็เพราะโลภมากกับความร่ํารวย และความมั่งคั่งของคุณทั้งนั้น เธอไม่ได้ชอบคุณด้วยใจจริง”

“ประธานลู่ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเจอคุณ ฉันก็ตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกเห็น ฉันตกหลุมรักคุณมาก”

“แต่ฉันรู้ว่าช่องว่างระหว่างเรา ฉันยังไม่ดีพอและยังไม่คู่ควรกับคุณ ดังนั้นหลายปีมานี้ฉันตามเฝ้าดูคุณมาโดยตลอด พยายามทําให้ตัวเองโดดเด่นขึ้น และใช้ชีวิตให้อยู่ในลู่ทางที่ดีตลอด ฉันไม่เคยคบกับผู้ชายคนไหนเลย ทั้งใจของฉันมีแค่คุณคนเดียว ฉันปรารถนาที่จะยืนเคียงข้างคุณอย่างทัดเทียมสักวัน และเผชิญหน้ากับอุปสรรคมากมายไปด้วยกันกับคุณ”

“เมื่อไม่นานมานี้คุณคบอยู่กับหว่านหว่าน ฉันทําได้แค่เก็บซ่อนความรักของตัวเองเอาไว้ลึก ๆ แต่ตอนนี้คุณเลิกกับหว่านหว่านแล้ว ฉันจึงไม่อยากเก็บงำความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป ประธานลู่คะ ฉันอยากสารภาพรักกับคุณ ฉันชอบคุณ คุณให้โอกาสฉันสักครั้งได้ไหมคะ?”

เซี่ยซีหว่านไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาเป็นพยานให้กับการสารภาพรักของเซี่ยเหยียนเหยียนที่มีต่อลู่หานถิง เป็นคําสารภาพรักที่เหยียบย่ำเธอตั้งแต่ต้นจนจบ เธอเกือบจะซาบซึ้งใจกับความตลบตะแลงของเซี่ยเหยียนเหยียนแล้ว

เซี่ยซีหว่านช้อนดวงตาอันดำขลับเปล่งประกายมองลู่หานถิงพลางเลิกคิ้วเรียวงาม เพื่อดูว่าเขาตอบอย่างไร

แต่ลู่หานถิงไม่ได้พูดอะไรสักคำ เลยไม่รู้ว่าเขาฟังคําสารภาพของเซี่ยเหยียนเหยียนอยู่หรือเปล่า เขาเอาแต่มองเธอ ดวงตาขมเข้มฉายเงาสะท้อนของเธอ

“ประธานลู่ คุณฟังอยู่หรือเปล่าคะ?”

ลู่หานถิงไม่พูดไม่จา เซี่ยเหยียนเหยียนที่อยู่ด้านนอกก็สงสัยขึ้นมา

เซี่ยซีหว่านรีบกําหมัดและทุบเขา “คุณเป็นใบ้เหรอ?”

ลู่หานถิงยกริมฝีปากบางขึ้น แล้วพูดอย่างไร้เสียง “เรียกคุณสามี”

“......”

เขากำลังฉวยโอกาสเธอเหรอ?

เซี่ยเหยียนเหยียนที่อยู่ด้านนอกยิ่งร้อนใจมากขึ้น “ประธานลู่คะ คุณเป็นอะไรไป คุณอยู่ข้างในไหมคะ ฉันจะเข้าไปแล้วนะคะ”

เซี่ยเหยียนเหยียนก้าวเท้าแล้วเดินเข้าไปข้างใน

หัวใจของเซี่ยซีหว่านตึงเครียดขึ้นมาทันที เธอมองลู่หานถิงด้วยสีหน้ากระวนกระวาย “นี่!”

ลู่หานถิงไม่รีบร้อนแม้แต่น้อย เขาเอาแต่พูดซ้ำไปซ้ำมาคำเดิมว่า “เรียกคุณสามี”

บ้านตระกูลเซี่ย

หลี่ยู่หลานดีใจจนกระโดดขึ้นจากโซฟา “เหยียนเหยียน ประธานลู่เลิกกับเซี่ยซีหว่านแล้วจริงเหรอ? ประธานลู่รับปากว่าจะไปร่วมงานวันเกิดลูกแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”

เซี่ยเหยียนเหยียนยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหู “แม่คะ จริงแท้แน่นอนค่ะ”

“เยี่ยมเลย ประธานลู่เขี่ยเซี่ยซีหว่านทิ้งแล้วจริง ๆ งานฉลองวันเกิดของลูกที่จัดพร้อมกัน ประธานลู่มาฉลองวันเกิดให้ลูก ข่าวนี้ต้องแพร่สะพัดไปทั่วแน่ เหยียนเหยียนลูกพยายามอีกหน่อยก็จะได้แต่งงานกับลู่หานถิงแล้ว เมื่อถึงตอนนั้นลูกก็จะได้เป็นคุณผู้หญิงคนแรกแห่งตระกูลที่มั่งคั่งในเมืองไห่เฉิง” หลี่ยู่หลานเริ่มเพ้อฝันอีกครั้ง

ข่าวนี้ทําให้เซี่ยเจิ้งกั๋วดีใจอย่างยิ่ง เซี่ยเจิ้งกั๋วรีบดึงเซี่ยเหยียนเหยียนมานั่งบนโซฟาแล้วยกนิ้วโป้งให้

“เหยียนเหยียน ลูกสมกับเป็นลูกสาวคนโตของพ่อจริง ๆ พ่อภูมิใจในตัวลูกมาก อนาคตของตระกูลเซี่ยนี้ขึ้นอยู่กับลูกแล้ว”

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกอิ่มเอมใจกับเกียรติยศอันจอมปลอมนี้มาก “พ่อคะ วันเกิดของหนูกับหว่านหว่านในครั้งนี้จะต้องสร้างความฮือฮาไปทั้งเมืองแน่ ๆ ประธานลู่มาร่วมงานวันเกิดหนู อย่างนั้นพ่อกับแม่ก็ไปเชิญตาแก่สามีป่วยสวนโหย่วหลานคนนั้นมาร่วมงานวันเกิดของหว่านหว่านด้วยดีไหมคะ แบบนี้ต้องสนุกแน่ ๆ”

หลี่ยู่หลานตาเป็นประกาย “เหยียนเหยียน ความคิดนี้ของลูกดีมาก พ่อกับแม่จะไปเชิญตาแก่สวนโหย่วหลานคนนั้นเอง”

เซี่ยเจิ้งกั๋วไม่อยากไปที่สวนโหย่วหลานนั้นจริง ๆ แต่เพื่อความสุขของเซี่ยเหยียนเหยียน และเพื่อความฝันที่จะได้เป็นพ่อตาเศรษฐีของเขา เขาจึงยอมไป

......

เซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานมาถึงสวนโหย่วหลานแล้ว เหมือนกับคราวก่อนไม่มีผิด ประตูทางเข้าใหญ่ของสวนโหย่วหลานไม่ได้เปิดกว้างต้อนรับพวกเขา พวกเขายืนรออยู่ด้านนอก

แม่บ้านจึงไปพบคุณท่านแล้วรายงานอย่างนอบน้อม “คุณท่านคะ พ่อแม่ของคุณนายมาหาอีกแล้วค่ะ พวกเขาบอกว่าจะจัดงานวันเกิดให้คุณนาย และเชิญคุณชายมาร่วมงานด้วยค่ะ”

หญิงชรากําลังเอนหลังงีบหลับอยู่บนเก้าอี้หวาย เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น แล้วมองฝูป๋อที่อยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง

ฝูป๋อตัวสั่นไปทั้งตัว เขามองหญิงชราอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ไล่กลับไป!”

หญิงชราหัวเราะหึ ๆ แล้วเอ่ยว่า “กลับไปบอกพวกเขาว่า จะไปตรงตามเวลา”