พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 137

เซี่ยซีหว่านกล่าว “คุณไม่ควรจะกล่าวโทษฉันนะคะ”

“ซีหว่าน เรากลับเข้าเรื่องกันเถอะ วันนี้ฉันบินมาเมืองไห่เฉิงแล้ว การที่ฉันโทรหาคุณเพราะในอีกสองวันข้างหน้าฉันจะจัดงานเลี้ยงอาหารเย็นมื้อเล็ก ๆ และอยากเชิญคุณเข้าร่วมด้วย คุณพอจะมีเวลาว่างมาเข้าร่วมไหม?” ลู่หยินหยินเอ่ยถามอย่างมีความหวัง

งานเลี้ยงอาหารเย็นนี้เป็นงานเลี้ยงที่เซี่ยเหยียนเหยียนเพิ่งจะโอ้อวดเธอเมื่อสักครู่นี้ ถ้าเธอไปปรากฏที่นั่น เซี่ยเหยียนเหยียนคงจะแสดงออกการออกมาได้ยอดเยี่ยมมากเลย แต่เซี่ยซีหว่านไม่ตอบรับในทันที เพราะเธอต้องถามลู่หานถิงก่อน

“ท่านคณบดีคะ ขอบคุณสำหรับคำเชิญค่ะ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถตอบตกลงคุณได้ทันทีค่ะ”

“ตกลง งั้นฉันจะรอคุณ ซีหว่าน คุณต้องสละเวลามาให้ได้นะ ถ้าคุณไม่มา งานเลี้ยงอาหารเย็นนี้คงจะไม่มีความหมาย!” ลู่หยินหยินยังคงพยายามเชื้อเชิญเธออีกครั้ง

“ค่ะ”

เซี่ยซีหว่านตอบกลับแล้ววางสายไป เธอเริ่มศึกษาดอกลำโพงและต้องรักษาคุณชายลู่ให้เร็วที่สุด

เพียงไม่นานก็หกโมงเย็นแล้ว ทุกคนต่างก็เลิกงานกันไปหมดแล้ว ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้เป็นสายโทรเข้าจากของคุณชายลู่

เซี่ยซีหว่านกดรับสายอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของเธอไพเราะและอ่อนหวาน “สวัสดีค่ะคุณชายลู่ คุณเลิกงานแล้วเหรอคะ?”

“ครับ ผมเลิกงานแล้ว ผมเพิ่งออกจากบริษัท คุณนายลู่ ผมรู้สึกว่าคุณงานยุ่งยิ่งกว่าผมอีก คุณยังอยู่ที่สถาบันวิจัยสินะ คุณทำโอทีแบบนี้มีค่าโอทีไหม?” ลู่หานถิงพูดล้อเลียนเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มลึกอันมีเสน่ห์ดึงดูดใจ

ดวงตาอันสดใสของเซี่ยซีหว่านเปล่งประกายมองไปมองมา เธอไม่ได้ตั้งใจจะบอกเขาเกี่ยวกับดอกลำโพงเพราะมีความเสี่ยงสูงที่จะลองใช้ยาพิษและทดลองยา ถ้าคุณชายลู่รู้เข้าจะต้องขัดขวางเธออย่างแน่นอน

“คุณชายลู่คะ ถ้าอย่างนั้นคุณก็มารับฉันเลิกงานเลยสิคะ”

“ตอนนี้ไม่ได้ ผมต้องกลับไปที่สวนโหย่วหลานก่อน”

“กลับไปหาคุณย่าเหรอคะ? ฉันก็ไม่ได้เจอคุณย่ามาหลายวันแล้ว คุณพาฉันกลับไปด้วยสิคะ”

ลู่หานถิงกำลังขับรถ สองมือที่เรียวบางจับพวงมาลัยไว้แน่น คิ้วรูปดาบที่งดงามของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความเสน่หา แต่เมื่อเซี่ยซีหว่านบอกว่า เธอต้องการจะกลับบ้านไปพร้อมกับเขา เขาก็เม้มริมฝีปากบางของเขาแล้วพูดว่า “วันนี้ผมไปรับไม่ได้ ผมจะต้องกลับไปเอาเอกสาร เด็กดี อีกหนึ่งชั่วโมงผมจะไปรับคุณและพาคุณไปทานอาหารมื้อพิเศษนะครับ”

เซี่ยซีหว่านไม่ได้คิดมากอะไร เธอพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง “ก็ได้ค่ะ ฉันอยากกินอาหารทะเลมื้อพิเศษค่ะ”

“ตกลง ผมจะให้เลขาจองโต๊ะล่วงหน้านะครับ”

...

ณ สวนโหย่วหลาน

ลู่หยินหยินมาถึงที่สวนโหย่วหลานอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอลงจากเครื่องบินก็ตรงมาที่นี่ในทันทีเพื่อมาเยี่ยมเยียนแม่ของเธอเอง คุณท่านก็คือแม่แท้ ๆ ของเธอ

“ฉันไม่ต้องการให้พวกเธอทำอะไรเพื่อหานถิง แต่พวกเธอมาถึงที่นี่ก็ไม่ควรพูดว่าหานถิงป่วยและบอกว่าเขาเป็นอันตราย เด็กที่พวกเธอทิ้งเอาไว้ ทำไมพวกเธอถึงคิดจะเหยียบย่ำเขาอยู่เสมอ เขาไม่ใช่ญาติทางสายเลือดเหรอ หรือว่าพวกเธอยังต้องการส่งเขาไปโรงพยาบาลจิตเวชอีก?”

เมื่อสิ้นเสียงคำว่า “โรงพยาบาลจิตเวช” สีหน้าของลู่หยินหยินก็ซีดเผือด มือทั้งสองข้างของเธอห้อยลงและกำหมัดแน่น เธอพูดอย่างก้าวร้าวว่า “ใครทำให้เขามีแม่แท้ ๆ แบบนั้นล่ะ แม่คะ แม่ไม่ได้ลืมใช่ไหมคะว่า แม่ของเขาอ่อยสามีของหนูยังไง ตอนนั้นหนูท้องได้เจ็ดเดือนแล้วกลิ้งตกบันได ไม่มีลูก และมดลูกได้รับความเสียหาย จนตอนนี้หนูไม่สามารถมีลูกได้ไปตลอดชีวิต !”

อดีตที่เปื้อนเลือดถูกเปิดเผยอีกครั้ง ดวงตาของลู่หยินหยินแดงก่ำอย่างรวดเร็ว และน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างพรั่งพรูจากดวงตาของเธอ “ปีนี้หนูอายุสี่สิบกว่า ๆ แล้ว ผู้หญิงในวัยของหนูก็ควรจะมีลูก ๆ อยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แต่หนูถูกตัดขาดสิทธิ์ความเป็นแม่คนหนึ่งไปแล้ว แม่เคยสงสารหนูบ้างไหมคะ?”

คุณท่านลู่แสดงสีหน้าเศร้าโศกออกมา “หยินหยิน ลูก...”

ทันใดนั้น จู่ ๆ เสียงเคาะประตู “ก๊อก ก๊อก” ก็ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศที่หดหู่และหายใจติดขัดภายในห้องนี้ลงทันที

คุณท่านและลู่หยินหยินต่างพากันหันศีรษะและมองไปที่ประตูซึ่งปรากฏร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงโถงทางเดินด้วยทวงท่าที่สง่างาม ไม่รู้ว่าลู่หานถิงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาสวมชุดสูทสีดำพร้อมกับเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงไว้

อีกมือหนึ่งถือกุญแจรถ เสียงเคาะประตูใหญ่ของคฤหาสน์ “ก๊อก ก๊อก” ดังขึ้นถึงสองครั้ง

แสงไฟในโถงทางเดินมืดมาก ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายผู้นี้ถูกซ่อนอยู่ในความมืดจนมองไม่เห็นอย่างชัดเจน สีหน้าของเขาเรียบเฉยพร้อมกับมองตรงมาด้วยนัยน์ตาที่ลึกซึ้งและเย็นชา

ลู่หยินหยินเริ่มร่างกายแข็งทื่อ เธอรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้แห้งสนิททันที

ทันใดนั้น ลู่หานถิงก็เดินเข้ามาด้วยขาเรียวยาวด้วยฝีเท้าที่หนักแน่นและมั่นคง เขาเม้มริมฝีปากบาง แล้วยิ้มออกมาอย่างเรียบเฉย “คุณป้าครับ ทำไมคุณป้ามาเมืองไห่เฉิงแล้วไม่โทรบอกผมครับ ผมจะได้ไปรับคุณป้าครับ”