พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 140

ลู่หานถิงโยนก้นบุหรี่ลงในถังขยะ เขาใช้สองมือกอดเธอไว้ในอ้อมอก ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแนบติดผมยาวของเธอและดมกลิ่นกายอันหอมสดชื่นของคุณนายลู่ของเขา

กลิ่นกายของเธอทำให้เขารู้สึกปลอดภัยและเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ความรู้สึกนี้เขารู้สึกคุ้นเคยแต่ไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจนราวกับว่าเป็นความรู้สึกที่เขาค้นหามานานและคุ้นเคยเป็นอย่างดี ซึ่งเป็นความปรารถนาของเขาที่มืดมนมาโดยตลอด

ทันใดนั้นก็มีรถยนต์สุดหรูคันหนึ่งค่อย ๆ จอดเทียบที่ถนนฝั่งตรงข้าม และหน้าต่างฝั่งคนขับก็ค่อย ๆ เลื่อนลงมา เผยให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาและเยือกเย็นของลู่จื่อเซียน

ลู่จื่อเซียนมองไปที่คู่รักชายหญิงที่โอบกอดกันอย่างเงียบ ๆ อยู่ใต้ไฟถนน และไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็เหยียบคันเร่งขับออกไป

ลู่หานถิงกอดเธออยู่ครู่หนึ่ง “รอจนท้องหิวแล้วใช่ไหม ผมจะพาคุณไปทานอาหารทะเลมื้อค่ำนะ”

“แต่จู่ ๆ ฉันก็ไม่อยากกินแล้วค่ะ...”

“แล้วคุณอยากกินอะไรล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านจับมือใหญ่ของเขา แล้วพูดว่า “คุณชายลู่ คุณตามฉันมาค่ะ!”

...

เซี่ยซีหว่านพาลู่หานถิงไปที่ห้องยา จากนั้นเธอก็หยิบกล่องอาหารกลางวันแบบเด็ก ๆ ออกมา “เมื่อตอนบ่ายซวงซวงห่อข้าวมาให้ฉัน ไม่ได้คิดว่าจะได้ใช้ประโยชน์ ฉันจะเอาไปอุ่นที่ไมโครเวฟสักหน่อย คุณชายลู่ คืนนี้ได้โปรดลดฐานะมารับประทานอาหารกล่องกับฉันด้วยเถอะนะคะ”

ภายในใจของลู่หานถิงอ่อนยวบลงเมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่น่าเอ็นดูและอ่อนหวานของเธอ เธอเห็นความเหนื่อยล้าระหว่างคิ้วของเขาได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเธอจึงคล้อยตามมาโดยตลอด

“ได้สิ”

เซี่ยซีหว่านไปอุ่นกล่องอาหารที่ไมโครเวฟ ซวงซวงห่อข้าวให้เธอเยอะมาก ๆ เหมือนกลัวว่าเธอจะกินไม่อิ่ม นอกจากนี้ยังมีน่องไก่ชิ้นโตและผัดเนื้อกับผักที่มีสีสันและกลิ่นหอมน่าทาน

“คุณชายลู่คะ อาหารในสถาบันวิจัยของเรานั้นขึ้นชื่อว่าอร่อยมาก ผู้คนมากมายมาที่นี่ด้วยความชื่นชม ฉันรับรองว่าอาหารที่นี่รสชาติดีเทียบเท่ากับเชฟที่บ้านคุณแน่นอน ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองดูค่ะ” เซี่ยซีหว่านใช้ช้อนป้อนเขา

ลู่หานถิงไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่ แผ่นหลังกว้างอันแข็งแกร่งของเขาค่อย ๆ เอนพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน

เมื่อเธอยื่นช้อนเล็ก ๆ ให้ เขาก็กินเข้าไปหนึ่งค่ำอย่างเชื่อฟัง ดูเหมือนว่าจะเป็นหมูเส้นผัดกระเทียมใส่พริก รสชาติดีจริง ๆ

“อร่อยใช่ไหมคะ?” เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้วถามเขา

ลู่หานถิงพยักหน้ารับ “อื้ม อร่อยนะ”

เซี่ยซีหว่านเองก็กินข้าวสองสามคำ จากนั้นเธอก็ยกน่องไก่แล้วยื่นไปที่ข้าง ๆ ปากของเขา “อะ ฉันให้น่องไก่คุณกินก่อน”

ลู่หานถิงเลิกคิ้วรูปดาบขึ้นอย่างงุนงง เธอหัวเราะเยาะ เขาจึงลดเสียงลงแล้วถามเธอว่า “ทำไมล่ะ คืนนี้คุณต้องการเหรอ?”

“...กิน ๆ ของคุณไปเลย ถ้าคุณไม่พูดคุณจะดูน่ารักกว่านี้!” เซี่ยซีหว่านยัดน่องไก่เข้าไปในปากของเขาเพื่ออุดปากของเขาไว้

ลู่หานถิงมองดูติ่งหูสีขาวราวกับหิมะของเธอที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำแล้วกัดกินน่องไก่

ทั้งสองคนแบ่งปันน่องไก่ซึ่งกันและกัน ทั้งคู่รับประทานอาหารกล่องทั้งหมดจนเกลี้ยง อาหารเย็นกล่องนี้เป็นที่น่าพอใจยิ่งนัก

“คุณนายลู่ เรากลับบ้านกันไหมครับ?”

“ในสองวันนี้ฉันอาจจะยุ่งอยู่ในสถาบันวิจัยและต้องมาที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่ คุณชายลู่คะ คืนนี้คุณไม่ต้องขับรถกลับแล้ว คืนนี้คุณนอนกับฉันสิคะ”

“คุณชายลู่ อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะคะ!”

ลู่หานถิงจูบใบหน้าขาวสะอาดสดใสของเธอ “ไม่ใช่ว่าคุณป้าของผมไม่ชอบคุณ ป้าของผมไม่ชอบผม นอกจากคุณย่าแล้ว ก็ไม่มีใครชอบผมเลย”

เซี่ยซีหว่านอยากหันหลังกลับ แต่ลู่หานถิงยั้งเธอไว้ เขากอดเธอจากด้านหลัง เสียงทุ้มต่ำและคลุมเครือของเขาดังก้องอยู่ในหูของเธอ “แม่และแม่เลี้ยงของผมเป็นพี่น้องกันจริง ๆ ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ หลิวจ้าวตี้ แม่เลี้ยงของผมเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลหลิว แต่แม่ของผมเป็นเพียงลูกสาวนอกสมรส เหตุผลที่แม่ของผมถูกรับเข้าไปอยู่ในตระกูลหลิวก็เพราะคุณหลิวจ้าวตี้ป่วยตั้งแต่ยังเด็ก แม่ของผมเป็นเพียงหลอดเลือดที่หล่อเลี้ยงเธอเอาไว้”

“ไม่เพียงเท่านั้น แม่ของผมยังต้องมีชีวิตเปลี่ยนที่ทางกับหลิวจ้าวตี้ เพราะความเจ็บป่วยของเธอ ตั้งแต่เด็ก คุณหลิวจ้าวตี้ไม่สามารถมองเห็นแสงอาทิตย์ได้จึงเบื่อที่จะอยู่บ้าน และแม่ของผมก็กลายเป็นหลิวจ้าวตี้ที่ใช้ชีวิตอยู่ในสายตาของสาธารณชน แม่ของผมเก่งมากและมีพรสวรรค์ในการออกแบบเครื่องประดับ ท่านสร้างเครื่องประดับคลาสสิกแบรนด์ Fly เมื่ออายุ18 ปี และกลายเป็นเจ้าแม่เครื่องประดับครอบคลุมไปทั่วจิงฮวา”

“บางครั้งชะตากรรมดูเหมือนจะถูกกำหนดไว้ แม่ของผมและหลิวจ้าวตี้เกิดมาเหมือนกันทุกประการ เป็นเหมือนพี่น้องฝาแฝดกันจริง ๆ เลย ทั่วทั้งมหานครเอมพิเรียลรู้ว่าตระกูลหลิวมีลูกสาวหลิวจ้าวตี้ที่สวยเลิศล้ำและมีความสามารถ”

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่หานถิงบอกเธอเกี่ยวกับแม่ของเขาแบบนี้ เซี่ยซีหว่านเป็นคนสมัยใหม่และมีความกระตือรือร้น เธอรู้สึกว่าหลิวอิงลั่วแม่ของเขาเป็นคนในตำนานอย่างแท้จริง

ควรจะเป็นหลิวอิงลั่วลูกสาวของตระกูลหลิวผู้มีอิทธิผลครอบคลุมทั่วทั้งจิงฮวา!

“คุณชายลู่ บุคลิกแม่ของคุณแข็งแกร่งมากไหมคะ?”

เซี่ยซีหว่านยังคงจำได้ว่าลู่หานถิงบอกกับเธอครั้งที่แล้วว่า แม่ของเขาใช้มีดกรีดท้องของตัวเองและเอาทารกออกมา

หน้าตาหล่อเหลาของลู่หานถิงค่อย ๆ อ่อนโยนลง เขากระซิบว่า “ไม่ แม่ของผมอ่อนโยนมาก ท่านมีนิสัยนุ่มนวลเหมือนลูกเจียงหนาน อีกทั้งไม่ค่อยรู้สึกใส่ใจยึดติดกับอะไรมาก ท่านเกิดก่อนแต่ก็ไม่มีเพื่อน ท่านจึงมีชีวิตอยู่เพื่อหลิวจ้าวตี้ ตลอดชีวิตเป็นเงาของหลิวจ้าวตี้ และเพื่อนคนเดียวที่เธอคบไว้อย่างลึกซึ้งคือ เพื่อนเก่าคนนั้น”

“โอ้” เซี่ยซีหว่านอุทานออกมาด้วยความรู้สึกหึงเล็กน้อย “ฉันจำได้แล้ว เจ้าสาวตัวน้อยของคุณ!”

เมื่อเธอพูดจบ หัวไหล่อันขาวนวลผ่องของเธอก็ถูกนิ้วมือเรียวยาวและทรงพลังของเขากดเอนลงไปข้างหลัง ดวงตาดำขลับอันสดใสของเธอถูกดึงดูดเข้าไปด้วยดวงตาดำขลับอันมืดมิดและมีเสน่ห์ที่ร้อนแรงของเขา