พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 155

คำพูดของเขาทำให้เซี่ยซีหว่านหน้าแดงก่ำ เธอรู้สึกเขินอายจนอยากจะมุดตัวหนีไปที่ไหนสักแห่ง

ดวงตาทอันสดใสก็มองไปที่ชายคนนั้น

เดิมทีลู่หานถิงอยากจะแกล้งเธอเฉย ๆ แต่ตอนนี้เธอมองมาที่เขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและท่าทางเขินอายราวกับว่าเธอต้องการจะปฏิเสธคำพูดของเขาผ่านทางสายตา

ทั้งตัวของลู่หานถิงเต็มไปด้วยหยดน้ำ เขาเหลือบมองไปที่เธอ และพูดว่า “คุณนายลู่ คุณรีบออกไปเถอะ”

เซี่ยซีหว่านหันหลังกลับ และเดินออกไป แต่เมื่อเธอเดินไปถึงที่ประตู ฝีเท้าของเธอก็หยุดลง เธอเอื้อมมือออกไปปิดประตู

เธอหันกลับมา และเดินมาที่ประตูกระจกฝ้า

ลู่หานถิงรีบกระชับผ้าเช็ดตัวให้แน่น และผูกมันไว้กับเอวบางของเขา เขาเปิดประตูกระจกออกมา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าเรียวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณนายลู่ คุณจะทำอะไร? คุณพูดออกมาเลยดีกว่า ถ้าคุณกล้าแกล้งผม และทำให้ผมเป็นตัวตลก มาดูกันว่าผมจะจัดการกับคุณอย่างไร!”

หัวใจของเซี่ยซีหว่านเต้นแรง เธอต้องการให้เขารู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับเธอ

นอกจากนี้เธอเป็นคุณนายลู่ของเขา และทุกอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

ร่างผอมเพรียวของเซี่ยซีหว่านสั่นไหวเบา ๆ แล้วพูดว่า “คุณชายลู่ คุณอยากให้ฉัน...ช่วย...ถูหลังให้ไหมคะ?”

ทันทีที่เธอพูดจบ มือใหญ่ของลู่หานถิงก็เอื้อมไปคว้าแขนที่เรียวยาวของเธอแล้วดึงเธอเข้ามา

ลู่หานถิงวางมือขวาที่พันผ้าพันแผลเอาไว้บนผนัง เขาจับใบหน้าเรียวเล็กของเธอด้วยมือใหญ่อีกข้าง เขาหลับตาลงและจูบภรรยาของเขา จากนั้นก็ถามเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ทำไมวันนี้คุณเอาใจผมมากขนาดนี้ล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกประหม่ามาก ร่างผอมเพรียวของเธอแนบชิดกับผนังด้านหลังอย่างแข็งทื่อ มือเรียวเล็กของเธอกุมกำแพงไว้แน่น เธอไม่กล้าที่จะขยับหรือมองไปรอบ ๆ เธอพูดด้วยน้ำเสียงติด ๆ ขัด ๆ ว่า “หลิงหลิงเคยบอกไว้ว่า...การทะเลาะกันระหว่างสามีและภรรยาควรจบลงด้วยการ…”

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางของเขาพร้อมกับหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วพูดว่า “อย่างน้อยเพื่อนสนิทของคุณคนนี้ก็ได้สอนบางสิ่งที่ถูกต้องให้กับคุณแล้ว”

เซี่ยซีหว่านกอดเขาอย่างอ่อนโยน

“ผมโกรธมากจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ทำให้มีผู้บาดเจ็บสองสามคน ตอนนั้นเหตุการณ์ค่อนข้างรุนแรง โรงพยาบาลวินิจฉัยว่าผมเป็นโรคทางจิต ต่อมา ต่อมาในภายหลัง...”

ลู่หานถิงหลับตาที่แดงก่ำของเขาลง บาดแผลทางจิตใจในอดีตถูกเปิดเผยออกมาอีกครั้ง และเขายังคงรู้สึกเจ็บปวดกับมันอยู่

ทันใดนั้นก็มีมือเรียวเล็กคู่หนึ่งกอดเขา เธอโอบคอเขาแน่น เซี่ยซีหว่านยืนเขย่งปลายเท้า จากนั้นก็จูบใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา และพูดว่า “คุณชายลู่ คุณไม่ต้องพูดแล้วค่ะ เรื่องมันผ่านไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่เพียงลำพังแล้วนะคะ เพราะฉันจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไปค่ะ”

ลู่หานถิงโอบเอวเล็กคอดของเธอ เขาลืมตาขึ้นจ้องมองเธอด้วยดวงตาคมคายสีแดงก่ำ และพูดว่า “หว่านหว่านผมขอสารภาพกับคุณตรงนี้เลยว่า ก่อนที่ผมจะรู้จักคุณ ผมมีอดีตที่เลวร้าย นั่นเป็นช่วงเวลาที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของผม คุณป้าของผม และลู่จื่อเซียน...ล้วนเป็นพยานในตอนนั้น ผู้คนจะค่อย ๆ เติบโตขึ้นอย่างช้า ๆ เมื่อคุณแข็งแกร่งจนมีเกราะป้องกัน พวกเขาก็จะไม่สามารถทำร้ายคุณได้อีกต่อไป ตอนนี้นอกจากคุณแล้ว ผมก็ไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น ผมไม่อยากให้คุณรู้อดีตของผมในตอนนั้น ดังนั้นผมจึงอยากจะขอร้องให้คุณอยู่ให้ห่าง ๆ จากคุณป้าและลู่จื่อเซียน”

“หว่านหว่านผมสารภาพกับคุณไปหมดแล้ว ในอนาคตถ้ามีใครพูดถึงอดีตของผมกับคุณ คุณก็อย่าไปสนใจพวกเขาเลยนะ ได้โปรดหันหลังแล้วเดินจากไปได้ไหม?”

ดวงตาอันสดใสของเซี่ยซีหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างกะทันหัน เดิมทีคุณชายลู่ป่วยอยู่แล้ว การตายของแม่ของเขาได้ไปกระตุ้นอารมณ์ของเขามากยิ่งขึ้น อีกทั้งยังเกิดอุบัติเหตุขึ้นที่งานศพซึ่งทำให้คุณชายลู่ใจสลาย มีคนจงใจที่จะกระตุ้นเขาเพื่อที่จะทำให้เขาโกรธและทำร้ายผู้คน จากนั้นเขาก็ได้ใบรับรองแพทย์จากทางโรงพยาบาลว่าเป็นผู้ป่วยอาการทางจิต

ใครเป็นคนวางแผนเรื่องทั้งหมดนี้ เป็นแผนของคน ๆ เดียวหรือหลายคนกันแน่?