พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 183

รูปนั้นถูกถ่ายในห้องยา ในรูปเซี่ยซีหว่านกำลังเอื้อมมือไปคว้าชายเสื้อของลู่จื่อเซียน แสงที่นุ่มนวลถูกส่องลงมาบนเรื่องร่างของชายหญิงที่มีพรสวรรค์ทั้งสองคนราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด ไม่ได้มีความรู้สึกว่าทั้งสองคนเป็นชู้กันเลย รู้สึกเพียงว่าทั้งสองคนเหมาะสมกันมาก

มีการรีโพสต์และแสดงความคิดเห็นบนเวยป๋อจำนวนมากจนขึ้นเป็นการค้นหาสูงสุด

“เซี่ยซีหว่านเจ๋งจริง ๆ !”

“นักวิชาการจากมหานครเอมพีเรียลลู่จื่อเซียนจู่ ๆ ก็มายังเมืองไห่เฉิง คนสองคนที่ร่วมมือกันทำการผ่าตัดบนท้องถนนจนทำให้ผู้คนตกตะลึงไปทั่วทั้งโลกคือเซี่ยซีหว่านและนักวิชาการลู่ นี่มันโชคชะตาฟ้าลิขิตชัด ๆ ”

“แม้ว่าเซี่ยซีหว่านจะเป็นคุณนายลู่แล้วก็ตาม แต่ฉันรู้สึกว่า...นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับผู้หญิงที่มีพรสวรรค์เช่นนี้นะ?”

“ฉันขอคาราวะ!”

ลู่หานถิงวางโทรศัพท์ลง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา แต่ทุกคนสามารถรับรู้ได้ว่าท่านประธานของพวกเขากำลังไม่มีความสุข รังสีความเยือกเย็นแผ่ออกมาจากตัวเขา ซึ่งทำให้ผู้คนต่างรู้สึกขนหัวลุก

ทุกคนรู้สึกกลัวมากจนไม่กล้าหายใจเสียงดัง พวกเขากลัวว่าจะไปกระตุ้นความโกรธของท่านประธาน และทำให้ตัวเองเดือดร้อน

ในที่สุดการประชุมก็จบลง ทุกคนแอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ในระหว่างการประชุมท่านประธานไม่ได้ทำอะไรนอกจากยกนิ้วชี้และปลดกระดุมเสื้อ การประชุมในครั้งนี้ดำเนินไปอย่างราบรื่น และตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว

ทันใดนั้นลู่หานถิงลุกขึ้นยืน เเล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “หยุดพักครู่หนึ่ง อีก 10 นาทีมาประชุมการเงินที่ห้องทำงานของผม”

หลังจากพูดจบ ลู่หานถิงก็เดินออกไปด้วยฝีเท้าที่หนักแน่น

ทุกคนไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา “...”

จบสิ้นแล้ว คืนนี้ฉันต้องทำงานล่วงเวลา!

ทุกคนต่างคร่ำครวญ พวกเขารู้ดีว่ามันจะไม่ราบรื่นแบบที่พวกเขาคิด เวลาที่ท่านประธานอารมณ์ไม่ดี เขาจะกลายเป็นคนบ้างาน และทรมานพวกเขาในทันที!

“เลขาเหยียนวันนี้ท่านประธานเป็นอย่างไรบ้าง เขาดูอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ”

“เลขาเหยียนใครรังแกท่านประธานของพวกเรา บังอาจยิ่งนัก ใครกันที่กล้ากระตุกหนวดเสือ”

ใครบางคนคว้าตัวเหยียนอี้เลขาส่วนตัวของลู่หานถิงไว้ และถามไถ่เธอเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของลู่หานถิง

เหยียนอี้ส่ายหัวอย่างมืออาชีพ แล้วพูดว่า “นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของท่านประธาน ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ทุกคนเตรียมตัวให้ดี ตั้งใจทำงานนะคะ คืนนี้จะได้รีบกลับบ้านกัน หากในงานมีอะไรผิดพลาดแม้แต่น้อย ก็คงจะไม่มีใครได้กลับบ้านในคืนนี้ค่ะ”

ความหมายจากสิ่งที่เหยียนอี้พยายามจะบอกก็คือ “ตอนนี้ท่านประธานอารมณ์ไม่ดีมาก ๆ ดังนั้นขอให้ทุกคนโชคดี”

ทุกคนจึงไม่มีใครพูดอะไรอีก “...”

...

ภายในห้องทำงานของท่านประธาน เหยียนอี้เดินเข้าไปพร้อมกับกาแฟหนึ่งถ้วย และพูดด้วยความเคารพว่า “ท่านประธานคะ กาแฟของคุณมาแล้วค่ะ”

แต่เขาก็ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ อะไรออกไป เขาพยายามระงับความวุ่นวายภายในใจ และพยายามทำให้ตัวเองให้ดูเหมือน...คนปกติ

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากเบา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เธอไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง ผมจะตั้งใจทำงาน ผมเชื่อว่าเธอไม่ได้มีปัญหาอะไร”

...

การประชุมทางการเงินถูกจัดขึ้นที่ห้องทำงานของท่านประธาน ลู่หานถิงสูบบุหรี่ไป 2 มวน จากนั้นเขาก็นั่งลงที่ตำแหน่งท่านประธาน ผู้อำนวยการฝ่ายการเงินยื่นรายงานให้ลู่หานถิง เขาก้มหน้าลงอ่านมัน จากนั้นก็เคาะนิ้วลงบนโต๊ะดัง “ป๊อก ป๊อก” อย่างแรงสองครั้ง และเอ่ยถามว่า “นี่คือสิ่งที่คุณทำออกมาอย่างนั้นเหรอ?”

สีหน้าของผู้อำนวยการฝ่ายการเงินเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ ท่านประธานให้เวลาเขา 10 นาที มันไม่ง่ายสำหรับเขาที่จะจัดการกับสิ่งเหล่านี้

ลู่หานถิงยกมือขึ้นแล้วโยนรายงานขึ้นไปในอากาศ จากนั้นเอกสารต่าง ๆ ก็ปลิวว่อนไปทั่วทั้งห้อง เขาพูดว่า “ทำมันใหม่อีกครั้ง ทำจนกว่าผมจะพอใจ!”

หลังจากที่เขาพูดจบ บรรยากาศภายในห้องทำงานของท่านประธานก็เต็มไปด้วยความกดดัน ทุกคนต่างก็ก้มหน้า ไม่มีใครกล้ามองตาท่านประธานที่กำลังฉายแววน่ากลัว

ในขณะเดียวกันนั้นประตูห้องพักภายในห้องทำงานของท่านประธานก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน มือเล็กผิวขาวนวลเอื้อมออกมาและจับฝาผนังไว้ ใบหน้าเรียวเล็กที่มีขนาดเท่าฝ่ามือซ่อนอยู่หลังกรอบประตูและไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน แต่ดวงตาสีดำขลับและสดใสคู่นั้นกำลังจ้องมองมาที่โต๊ะประชุมอย่างเห็นได้ชัด

ทุกคนต่างรู้สึกตกตะลึง โอ้พระเจ้า นี่ใครกัน อยู่ดี ๆ ก็มาปรากฏตัวในพื้นที่ส่วนตัวของท่านประธานของพวกเขา?

เมื่อได้ยินเสียงซุบซิบของพวกเขา ลู่หานถิงจึงหันไปมอง และทันใดเขาก็สบตาเข้ากับดวงตาอันสดใส อ่อนโยน และมีเสน่ห์ของเซี่ยซีหว่าน