พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 219

ตอนนี้เซี่ยซีหว่านยังไม่อยากบอกเยี่ยหลิงเกี่ยวกับเรื่องการหย่าร้างระหว่างเธอและคุณชายลู่ บางทีการแต่งงานของเธอกับคุณชายลู่ในครั้งนี้อาจจะยังไม่ถึงจุดจบ เธอยังไม่อยากหย่ากับเขา

“หลิงหลิง ฉันว่าปล่อยให้เวลาผ่านไปสักวันสองวันก่อนแล้วเราค่อยมาคุยเรื่องการไปมหานครเอมพีเรียลกันอีกทีเถอะ รอให้ปัญหาของหลี่ยู่หลานและเซี่ยเหยียนเหยียนคลี่คลายก่อนน่าจะดีกว่า วันนี้เธออยู่กับฉันทั้งวันแล้ว คืนนี้ฉันจะนอนเฝ้าคุณปู่ เธอกลับไปก่อนเถอะ”

เยี่ยหลิงจับแขนเรียวของเซี่ยซีหว่านอย่างเป็นกังวล จากนั้นก็มองใบหน้าของเธอที่ร้องไห้จนตาบวมแดงด้วยความทุกข์ใจ และพูดว่า “ฉันไม่เหนื่อยเลย ฉันจะอยู่กับเธอที่นี่ด้วย”

“หลิงหลิง เธอกลับไปก่อนเถอะ อีกสักพักฉันจะโทรให้คุณชายลู่มาอยู่เป็นเพื่อนฉัน”

เยี่ยหลิงเลิกคิ้วใบหลิวอันงดงามของเธอขึ้นเล็กน้อย และพูดว่า “ก็ได้ ๆ อีกสักพักคุณชายลู่ก็คงจะมาถึงแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะ ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันได้เสมอเลยนะ”

...

เยี่ยหลิงออกไปแล้ว เซี่ยซีหว่านจึงกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย เธอใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นเช็ดตัวคุณปู่ของเธออย่างระมัดระวัง

ร่างของคุณปู่เย็นเฉียบไม่หลงเหลือความอบอุ่นแม้แต่น้อย แต่ความรู้สึกในวินาทีที่มือของคุณปู่ลูบลงบนหัวของเธอด้วยความรักยังคงไม่เลือนหายไป

เซี่ยซีหว่านนั่งลงข้างเตียง บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในเงียบ เธอถูกห้อมล้อมไปด้วยความสูญเสียและความเดียวดาย จากนั้นน้ำตาของเธอก็ไหลลงมาอีกครั้ง เธออดไม่ได้ที่จะนั่งร้องไห้ข้างเตียงของชายชราอย่างเงียบงัน

หัวใจของเธอช่างว่างเปล่า

เมื่อญาติคนสุดท้ายเสียชีวิต ตระกูลเซี่ยก็ไม่ใช่บ้านของเธออีกต่อไปแล้ว

เดิมทีเธอมีบ้านเป็นของตัวเอง บ้านของเธอกับคุณชายลู่ แต่คุณชายลู่ไม่ต้องการเธออีกต่อไปแล้ว

เธอรู้สึกเหมือนเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ตอนที่เธออายุเพียง 9 ขวบ เธอถูกทอดทิ้งไว้ที่บ้านนอกและสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง

เซี่ยซีหว่านหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา จากนั้นเธอก็กดหมายเลขโทรศัพท์ของลู่หานถิง เธออ่านหมายเลขนั้นอยู่หลายต่อหลายครั้ง สุดท้ายเธอก็ไม่กล้าที่จะกดโทรออกไป แม้ว่าเธออยากจะให้คุณชายลู่อยู่เคียงข้างเธอในตอนนี้มากเพียงใดก็ตาม แต่ในหัวของเธอเต็มไปด้วยเหตุการณ์ในห้องหนังสือเมื่อเช้านี้ สายตาที่เขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา จากนั้นก็เขวี้ยงหมอนใส่เธอและไล่เธอออกไป

เซี่ยซีหว่านไม่กล้าโทรหาเขา หลังจากสูญเสียคุณปู่ไป ภายในใจของเธอนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกเศร้าโศก เธอไม่กล้าเอาตัวเองไปยืนต่อหน้าเขาเพื่อให้เขาทำร้ายเธออีกแล้ว

เวลาเที่ยงคืนมาถึงอย่างรวดเร็ว ทั้งโรงพยาบาลเงียบสงัดไม่มีเสียงใด ๆ

ขณะเดียวกันก็มีเสียงฝีเท้าอันหนักแน่นดังขึ้นที่โถงทางเดิน ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออก ร่างสูงโปร่งก้าวเท้าเข้ามา ลู่หานถิงมาที่นี่แล้ว

ลู่หานถิงสวมเสื้อคลุมสีดำ ไหล่กว้างที่แข็งแกร่งของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำค้างแข็งจากด้านนอก เขาไม่ได้โกนหนวดมาสองวันแล้ว บริเวณคางของเขามีหนวดขึ้นรำไร เขาดูมืดหม่นและเยือกเย็น ทำให้ผู้คนไม่กล้าที่จะเข้าใกล้

ลู่หานถิงเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยก็เห็นเซี่ยซีหว่านนั่งจับมือคุณปู่ของเธอเอาไว้แน่น เธอนอนร้องไห้อยู่ข้างเตียงจนเหนื่อยและผล็อยหลับไป

ร่างสูงโปร่งยืนอยู่ข้างเตียง เขามองหญิงสาวที่กำลังหลับใหล ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ของเธอยังคงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาและจมูกของเธอเป็นสีแดง ร่างเพรียวบางนอนขดตัวอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบ ๆ เธอดูเจ็บปวดราวกับว่ากำลังจะแตกสลายและน่าสงสารจับใจ

ภายในใจของลู่หานถิงรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เขาค่อย ๆ ยื่นมือออกมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเรียวเล็กของเธออย่างแผ่วเบา

หญิงสาวที่กำลังหลับใหลรู้สึกถึงสัมผัสจากปลายนิ้วของเขา ความอบอุ่นที่เธอคุ้นเคย เธอจึงขยับตัวเล็กน้อย จากนั้นก็เอาใบหน้าเรียวเล็กของเธอถูไถไปกับปลายนิ้วของเขาเบา ๆ อย่างนุ่มนวลราวกับลูกแมว

ลู่หานถิงโน้มตัวลงมาอุ้มเธอขึ้นมาจากด้านข้างเตียง

ลู่หานถิงไม่ได้วางเธอลงบนเตียง แต่เขาให้เธอนั่งลงบนตักของเขา จากนั้นเขาก็โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน และปล่อยให้เธอนอนหลับใหลในอ้อมแขนของเขาแทน

ริมฝีปากบางของเขาจูบลงบนหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา จากนั้นก็เลื่อนริมฝีปากลงมาจูบดวงตาที่บวมเป่งของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา เขาจูบลงมาเรื่อย ๆ ตามลำดับ จูบจมูกของเธอ จูบแก้มของเธอ และสุดท้ายก็จูบริมฝีปากสีแดงของเธอ

“หว่านหว่าน...”

เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มลึกที่มีเสน่ห์ของเขา

...

เซี่ยซีหว่านไม่ได้ขยับ เธอเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอขึ้นอย่างไม่แยแส

ทันใดนั้นบอดี้การ์ดชุดดำที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอก็ยกมือขึ้น และสับมือลงไปตรงหลังคอของเธออย่างรุนแรงและรวดเร็ว

เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างกะทันหัน จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็หลับตาและล้มลงไป

บอดี้การ์ดชุดดำยื่นมือออกมาคว้าตัวเซี่ยซีหว่านเอาไว้ ขณะเดียวกันเซี่ยเหยียนเหยียนก็เดินเข้ามาและสั่งว่า “พาเธอไปที่ห้องชั้นบน”

“ได้ครับคุณหนูใหญ่”

บอดี้การ์ดชุดดำนำตัวเซี่ยซีหว่านไปวางไว้บนเตียงใหญ่ในห้องชั้นบน เซี่ยเหยียนเหยียนหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาถ่ายรูปหนึ่งรูป และส่งให้คนสองคน

หลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เซี่ยเหยียนเหยียนก็นั่งรอใครบางคนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ประตูคฤหาสน์ก็ถูกเปิดออก ร่างสูงโปร่งที่สง่างามก็รีบวิ่งเข้ามา ลู่จื่อเซียนมาที่นี่แล้ว !

เซี่ยเหยียนเหยียนเม้มริมฝีปากของเธอ และพูดว่า “ยินดีต้อนรับนะคะนักวิชาการลู่ พวกเขาบอกว่าคุณเป็นนักวิชาการที่อายุน้อยที่สุดในวงการแพทย์ ไม่มีใครสามารถเทียบเทียมกับคุณได้สักคน บรรดาผู้หญิงจำนวนไม่น้อยล้วนแต่ชื่นชอบคุณ แต่คุณไม่แม้แต่จะมองพวกเธอสักคน คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะตกหลุมรักเซี่ยซีหว่านจนโงหัวไม่ขึ้น เมื่อมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเธอนิดหน่อย คุณก็รีบวิ่งแจ้นมาคนแรกเสมอ”

ดวงตาสีดำขลับแสนเย็นชาของลู่จื่อเซียนมองเซี่ยเหยียนเหยียน แล้วพูดว่า “ซีหว่านอยู่ที่ไหน?”

“ห้องชั้นบนค่ะ”

ลู่จื่อเซียนรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนในทันที

“นักวิชาการลู่คะ” เซี่ยเหยียนเหยียนเรียกเขาจากทางด้านหลัง จากนั้นเธอก็พูดอีกว่า “วันนี้เป็นโอกาสดีที่จะส่งเซี่ยซีหว่านขึ้นเตียงกับคุณนะคะ”