พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 23

ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?

ลู่หานถิงเป็นผู้ใหญ่และนั้นก็เป็นโทรศัพท์ส่วนตัวของเขา ถ้าหากไม่ใช่คนสนิทแล้วจะมารับสายได้อย่างไร?

เขาทำอะไรอยู่นะ？

เซี่ยซีหว่านไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นอะไรกันแน่?

เธอเป็นอะไรกันกับเขา ลู่หานถิงจะมาช่วยเธอทำไม?

เธอมันก็เป็นแค่เจ้าสาวที่มาแต่งงานแทนและเราสองคนก็มีสัญญาร่วมกันแล้ว เขาจะมีคนรักที่อื่นมันก็เป็นเรื่องปกตินี่

เซี่ยซีหว่านเหงื่อออกจนชื้นมือ ตอนเธออายุ 9 ขวบ ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปอย่างไม่คาดคิด ทุกคนทอดทิ้งเธอ สิบปีที่ผ่านมาเธอเรียนรู้ที่จะเติบโตได้ด้วยตัวเอง เรียนรู้ที่จะรับมือกับความอ่อนแอและความแข็งแกร่ง นอกจากเยี่ยหลิงแล้วเธอก็ไม่เชื่อใจใครง่าย ๆ อีกเลย

เธอไม่อยากถูกคนที่เธอรักและไว้ใจแทงข้างหลัง และผลักเธอให้ตายอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน

แต่ทำไมกับผู้ชายที่ชื่อลู่หานถิงเขาถึงได้เข้ามาควบคุมและมีอิทธิพลต่อชีวิตเธอได้ขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อว่าเพียงระยะเวลาสั้น ๆ เขาสามารถทำลายสิ่งที่เธอเรียนรู้มาเป็นสิบ ๆ ปีลงได้ และทำให้เธอเชื่อใจเขาได้

จากความเชื่อใจก็กลายมาเป็นความคุ้นเคย กลายเป็นสิ่งที่ทำให้คนอ่อนแอ

เซี่ยซีหว่านสงบสติอารมณ์ตัวเองได้สักพัก เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาซูซีสั้น ๆ ว่า “คืนพรุ่งนี้เจอกัน!”

......

ณ ต่างประเทศ ภายในห้องเพรสซิเดนท์สวีทสุดหรู ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์หัวหรงมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือเธออย่างแปลก ๆ ซึ่งเป็นจังหวะที่เหยียนอี้เดินเข้ามาพอดี “ผู้จัดการหัว ใครให้คุณเข้ามาในห้องของท่านประธานและยังรับโทรศัพท์ของเขาอีกคะ?”

หัวหรงวางแฟ้มเอกสารเร่งด่วนเล่มหนึ่งลงบนโต๊ะ “เลขาเหยียนอี้ นี่เป็นเอกสารเร่งด่วน ฉันจึงต้องเอาเข้ามาให้ในนี้ค่ะ”

“ท่านประธานไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้องและแตะต้องของส่วนตัวของเขา ครั้งหน้าหากมีเอกสารเร่งด่วนให้ส่งมาที่ฉันโดยตรง จำไว้ว่าคราวหน้าห้ามทำแบบนี้อีก รีบออกไปได้แล้วค่ะ”

“ค่ะ เลขาเหยียน”

“อ้อ แล้วเมื่อกี้ใครโทรมา?” เหยียนอี้ถาม

หัวหรงส่ายหัว “ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เขายังไม่ทันพูดอะไรก็วางสายไปแล้ว”

เหยียนอี้เองก็ไม่ได้ถือสาเอาความอะไรจึงโบกมือไล่หัวหรงให้ออกไปจากห้อง “รีบออกไปทำงานซะ ท่านประธานได้เลื่อนเวลากลับให้เร็วขึ้นแล้ว”

“เลขาเหยียน ทำไมท่านประธานถึงดูรีบร้อนจะกลับบ้านจังล่ะ?”

“ผู้จัดการหัว คุณตั้งใจทำงานของคุณให้ดีเถอะ ไม่ต้องยุ่งเรื่องของเจ้านาย”

จากนั้นหัวหรงจึงเดินออกไปจากห้อง เหยียนอี้อดคิดไปถึงเรื่องส่วนตัวไม่ได้ว่าท่านประธานเลี้ยงเด็กผู้หญิงเอาไว้ที่บ้านอย่างที่เพิ่งถูกแอบถ่ายมาจริง ๆ

......

วันต่อมา

เซี่ยซีหว่านมาตามนัด เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องเพรสซิเดนท์สวีท หมายเลข 8206 มือเรียวเอื้อมไปกดกริ่งหน้าห้อง

เพียงไม่นานนักประตูห้องก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นซูซีที่ยืนรอเธออยู่ข้างประตู จากนั้นเธอจึงเดินเข้าไปภายในห้อง ซูซีจึงปิดประตูห้องสวีทลง

“ซูซี อาหลินล่ะ? ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะไม่หลอกฉัน คุณโทรหาเธอสิ ฉันอยากได้ยินเสียงอาหลิน” เซี่ยซีหว่านพูดเข้าเรื่องทันที

ซูซีพยักหน้าตอบ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาแล้วกดโทรออกไปที่เบอร์หนึ่ง

ไม่นานปลายสายนั้นก็รับ ซูซียื่นโทรศัพท์ส่งให้เซี่ยซีหว่าน เธอจึงรับมาวางไว้ข้างหู จากนั้นเสียงที่คุ้นเคยของอาสะใภ้หลินก็ดังผ่านสายเข้ามาทันที “สวัสดีค่ะ...สวัสดีค่ะ นั้นคุณชายซูใช่ไหมคะ ทำไมคุณไม่พูดคะ เมื่อไหร่จะให้ฉันไปเจอคุณหนู...”

ซูซีได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่กับพื้น

เซี่ยซีหว่านจ้องมองไปที่เขาด้วยสายตาแดงก่ำเหมือนสัตว์ตัวน้อยที่กำลังโกรธอย่างขีดสุด

ไม่นาน ซูซีจึงยืนขึ้นเต็มความสูง มือทั้งสองข้างยื่นออกไปบีบไหล่เซี่ยซีหว่านเอาไว้

“ไม่ว่ายังไงคุณก็ไม่ยอมเป็นของผมสินะ ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนอื่นทำได้ แต่ทำไมผมทำไม่ได้?”

เมื่อเห็นสีหน้าที่ดื้อรั้นของเขาแบบนี้แล้ว เซี่ยซีหว่านจึงไม่แสดงการขัดขืนใด ๆ อีก เธอเพียงแค่ถามเขาอย่างใจเย็นว่า “คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไรว่าตอนนั้นฉันอยู่กับผู้ชายคนอื่น?”

ซูซีไม่ตอบคำถามเธอ เขาบีบไหล่เธอแรงขึ้นจนผิวโผล่ออกมาตามง้ามนิ้ว เส้นเลือดบนฝ่ามือของเขาเต้นอย่างเดือดพล่าน

“เหอะ! คิดว่าคนอื่นไม่รู้เรื่องเลวทรามที่คุณทำเหรอ ฤดูหนาวปีนั้นผมไปหาคุณที่ต่างจังหวัด คุณไม่กลับบ้านทั้งคืน ผมออกตามหาคุณไปทั่วจนแทบบ้า แล้วเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยก็บอกผมว่าคุณอยู่ในถ้ำกับไอ้คนป่านั่น พอผมตามไปดูก็เห็นคุณกับมันนอนด้วยกัน! ”

ในที่สุดเซี่ยซีหว่านก็ได้รู้เหตุผลแล้วว่า ทำไมเขาถึงพูดอย่างมั่นใจขนาดนั้นว่าเธอเป็นผู้หญิงปลิ้นปล่อน ในฤดูหนาวตอนนั้นเธอช่วยผู้ชายคนหนึ่งจากความหนาวเย็น ผู้ชายคนนั้นหมดสติ และเพราะว่ามีหิมะหนาขวางเต็มถนนเธอจึงไม่สามารถกลับบ้านได้ เลยตัดสินใจพาผู้ชายที่อาการหนักคนนั้นไปที่ถ้ำในคืนนั้น เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้ แล้วเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยบอกเขาว่าเธออยู่กับผู้ชาย เขาก็ยังเชื่อ

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!” จู่ ๆ เซี่ยซีหว่านก็หัวเราะลั่นจนแทบน้ำตาไหล

“หัวเราะอะไร?” ซูซีถามอย่างสงสัย

เธอผลักเขาออกอย่างแรงจากนั้นก็ก้มลงไปหยิบกระเป๋าที่อยู่บนพื้นขึ้นมา “ไม่มีอะไร ฉันขอยืนยันคำเดิมว่าคุณต้องพาอาหลินมาเจอฉันแล้วเราค่อยมาตกลงกันใหม่ ลองคิดดูแล้วกัน”

จากนั้นเธอก็เดินออกจากห้องไป

......

เมื่อกลับมาถึงสวนโหย่วหลาน เยี่ยหลิงก็ส่งวีแชทหาเซี่ยซีหว่านพร้อมกับด่าทอซูซีอย่างยกใหญ่ว่า “เขาน่ะโง่เง่า ตอนนั้นเธออายุเท่าไหร่ ทำไมคนพวกนั้นถึงได้ทำอะไรสกปรกแบบนี้ เธอจำผู้ชายที่เธอช่วยไว้ได้หรือเปล่า?”