พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 245

เซี่ยซีหว่านหันกลับมา ตอนนี้ศรีษะของเธอหนุนอยู่บนแขนอันแข็งแรงของเขา เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา เธอมองเขาด้วยดวงตาสดใสและเปล่งประกาย เธอรู้สึกดีมากจริง ๆ

คุณชายลู่ของเธอยังคงเป็นคุณชายลู่คนเดิม เขายังคงมีร่างกายแข็งแรงและไม่ได้พิการใด ๆ คราวนี้คุณย่าคงจะรู้สึกสบายใจได้แล้ว

พระเจ้ายังคงเมตตาเขา มีดเล่มนั้นไม่สามารถทำอะไรเขาได้

ลู่หานถิงมองดูหญิงสาวที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเอ็นดู เธอทั้งน่ารักและอ่อนโยน เขายังคงมีร่างกายแข็งแรงดี และเธอดูมีความสุขมากกว่าเขาด้วยซ้ำ

ราวกับว่าวันเวลาถูกย้อนกลับไปในอดีตอีกครั้ง เธอยังคงเป็นคุณนายลู่ภรรยาของเขา เธอขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาราวกับลูกแมวตัวน้อย เธอรักเขา ปกป้องเขา และกุมหัวใจของเขาไว้ในกำมือของเธอ

ลู่หานถิงใช้นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบไล้ลงไปบนริมฝีปากสีแดงสดของเธออย่างแผ่วเบา

ดวงตาสดใสของเซี่ยซีหว่านมองมาที่เขา มือเล็กเรียวเล็กของเธอดึงเสื้อของเขาไว้แน่น แล้วเธอก็โน้มตัวเข้ามาจูบแก้มบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“คุณกับ...ลู่จื่อเซียนได้ทำแบบนี้กันไหมครับ?” จู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่งี่เง่า

เขายังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซี่ยซีหว่านจำรูปถ่ายพวกนั้นได้ หนึ่งในรูปถ่ายพวกนั้นเป็นรูปที่เขายืนอยู่ในมุมมืดเฝ้าดูลู่จื่อเซียนเข้ามาในห้องของเธอ

ในขณะนั้นเขากำหมัดแน่น ในภาพถ่ายสามารถเห็นรอยฟกช้ำบนมือได้อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเขาอยากจะรีบเข้าไปในห้อง และต่อสู้กับลู่จื่อเซียนมากแค่ไหน

อย่างไรก็ตามเขาพยายามอดทนไว้

เขาต้องพยายามอดทนมากแค่ไหน?

เซี่ยซีหว่านกะพริบตาปริบ ๆ และกระซิบที่ข้างหูของเขาว่า “ฉันไม่บอกคุณหรอกค่ะ”

ลู่หานถิงจ้องมองมาที่เธอ สายตาของเขาทำให้เธอแทบจะละลาย

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็ปล่อยเธอ และลุกขึ้นยืน

เขาลุกออกจากเตียงในเวลาแบบนี้ได้อย่างไร?

เซี่ยซีหว่านยืดแขนที่เรียวยาวของเธอออกมาอย่างรวดเร็ว เธอรีบคว้าแขนเสื้อของเขาไว้และพูดว่า “คุณชายลู่คะ...ทำไมคุณถึงไร้เดียงสาถึงเพียงนี้คะ คุณจะให้ฉันตอบจริง ๆ ใช่ไหมคะ คุณสามารถ...คุณสามารถหาคำตอบได้ด้วยตัวของคุณเองนะคะ”

ลู่หานถิงหันกลับมามองเธอ อันที่จริงแล้วเมื่อครู่นี้เขารับรู้คำตอบได้จากท่าทางอันอ่อนหวาน และเขินอายของเธอแล้ว เขารับรู้ได้ว่าระหว่างเธอกับลู่จื่อเซียนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

ตอนนี้เธอขอให้เขาหาคำตอบด้วยตัวเขาเอง คำพูดเพียงไม่กี่คำที่ออกมาจากปากของหญิงสาวขี้อายคนนั้นสื่อความหมายได้อย่างชัดเจน

ลู่หานถิงกลืนน้ำลายลงคอ เขาเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง และนี่คือผู้หญิงที่เขารัก ดวงตาอันเฉี่ยวคมของเขานั้นเต็มไปด้วยความต้องการเพียงเธอ แต่เขาไม่สามารถทำมันได้

ทริปฮันนีมูนนี้ใช้เวลาเพียงห้าวัน หลังจากเวลาผ่านไปห้าวันแล้ว เธอก็จะบินกลับไปที่มหานครเอมพีเรียลและเริ่มต้นชีวิตอันสดใสของเธอ เขาทำลายความบริสุทธิ์ของเธอไม่ได้จริง ๆ

เขาอดทนมานานขนาดนี้แล้ว เขาไม่สามารถละทิ้งความพยายามทั้งหมดของเขาได้

ลู่หานถิงจึงเอื้อมมือออกมาปลดนิ้วที่อ่อนนุ่มของเธอออกทีละนิ้ว และพูดว่า “ผมรู้แล้วครับ ผมจะไปอาบน้ำก่อน”

“...”

อะไรนะ?

เขาจะไปอาบน้ำตอนนี้อย่างนั้นเหรอ?

อาบน้ำอะไรตอนนี้ !

เซี่ยซีหว่านไม่ยอมปล่อยมือเขา เธอดึงเขาเข้ามาและพูดว่า “คุณชายลู่คะ คุณ...คุณไม่อยากสัมผัสตัวฉันเหรอคะ?”

ลู่หานถิงมองดูใบหน้าที่แสดงความไม่ยอมแพ้ของเธอ จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาว่า “หว่านหว่านครับ ในอนาคตคุณจะได้พบเจอคนที่ดีกว่าผมอย่างแน่นอนครับ”

ลู่หานถิงจูบเธอ จากนั้นก็เอ่ยถามว่า “เมื่อก่อนที่คุณนอนบนเตียงนี้ คุณเคยคิดบ้างไหมครับว่าใครจะเป็นผู้ชายของคุณในอนาคต?”

ใบหน้าอันงดงามของเซี่ยซีหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงทันใด เมื่อก่อนนั้น...เมื่อก่อนเธออายุเท่าไหร่เอง ใครจะไปคิดเรื่องแบบนั้นล่ะ !

ขณะเดียวกันลู่หานถิงก็จับมือเรียวเล็กของเธอไว้ เซี่ยซีหว่านรู้สึกตกใจมากเมื่อรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร เธอก็พยายามสะบัดมือของเขาออกราวกับว่ากำลังถูกไฟช็อต

แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็สะบัดมือของเขาไม่ออกเลย…

...

เมื่อลู่หานถิงออกมาจากห้องน้ำ เขาก็เห็นเซี่ยซีหว่านยังคงนอนอยู่บนเตียง ร่างเพรียวบางของเธอหดตัวเป็นลูกบอลลูกเล็ก ๆ และเมินเฉยต่อเขาอย่างโกรธเคือง

เขาเดินไปเช็ดมือเรียวเล็กของเธอด้วยผ้าขนหนูอย่างระมัดระวังแล้วโน้มตัวมาหอมแก้มของเธอ และพูดว่า “คุณโกรธผมไหมครับ อย่าโกรธผมเลยนะครับ”

เขาพูดปลอบโยนเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอันมีเสน่ห์ของเขา

เซี่ยซีหว่านหลับตาลงและผลักเขาออกไป เธอเอาผ้าห่มคลุมหัวของเธอและพูดว่า “คุณไปให้พ้นเถอะค่ะ ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณค่ะ !”

“ไม่อยากเห็นหน้าผมจริง ๆ เหรอครับ ถ้าอย่างนั้นผมไปแล้วนะ”

เซี่ยซีหว่านที่กำลังอยู่ในผ้าห่มได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเดินจาก เธอก็รีบเปิดผ้าห่มออกมาจากนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง ภายในห้องไร้ซึ่งเงาของเขาจริง ๆ

เขาไปแล้วจริง ๆ เหรอ?

เซี่ยซีหว่านรู้สึกโกรธมาก เธอจึงลุกออกจากเตียงและวิ่งออกไปข้างนอกในทันที แต่เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ เธอก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย

เขาหายไปไหน?