พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 270

แน่นอนว่าซุนจินก็รู้สึกประหลาดใจ แต่ในความเห็นของเขา คนของมหาวิทยาลัย A เหล่านี้ถูกบุคลิกอันละเอียดอ่อนและสวยเลิศของเซี่ยซีหว่านหลอกเข้าแล้ว เมื่อวานเขาก็ถูกหลอกเช่นกัน

“หวังชง ดูเหมือนว่าวันนี้นายตั้งใจแน่วแน่ที่จะปกป้องเซี่ยซีหว่านและเป็นศัตรูกับพวกเรา แต่ฉันขอเตือนนายดี ๆ นะว่า เซี่ยซีหว่านเป็นยัยอัปลักษณ์คนหนึ่ง พวกนายหลงจนโงหัวไม่ขึ้นอย่างนี้รอให้ฉันดึงผ้าคลุมหน้าออกตอนนั้น พวกนายก็จะโดนตบหน้าไปตาม ๆ กัน แน่นอน” ซุนจินพูดด้วยความจองหองอวดดี

หวังชงและคนอื่น ๆ ไม่ยอมสักก้าวเดียว “ซุนจิน เซี่ยซีหว่านเป็นดาวมหาลัยนางฟ้าตัวน้อยในมหาวิทยาลัย A ของเรา ฉันคิดว่านายก็คือคนที่ถูกถอนหมั้นแล้วรู้สึกว่าตัวเองอับอายขายหน้า นายถึงมาหาเรื่องเธอ !”

หางของซุนจินถูกเหยียบในทันใด “นาย !”

คนทั้งสองฝ่ายเต็มไปด้วยเขม่าควันปืน และดูเหมือนว่าจะมีการตีกันขึ้นมาในวินาทีต่อไป

ทันใดนั้นน้ำเสียงสดใสไพเราะและนุ่มนวลก็ดังขึ้น “ซุนจิน เราถอนหมั้นกันแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงต้องมาหาฉันอีกล่ะ?”

หวังชงและคนอื่น ๆ ก็รีบถอยกลับอย่างรวดเร็ว ร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านก็ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

เซี่ยซีหว่านมาแล้ว !

ซุนจินเคยเห็นเซี่ยซีหว่านเมื่อวานนี้แล้ว แต่การได้พบเธออีกครั้งในช่วงเวลานี้ยังคงถูกเธอดึงดูด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตอนนี้เธอยืนอยู่อย่างสงบนิ่งเยือกเย็นและสง่างามต่อหน้าเขาราวกับดอกบัว โดยไม่มีการหลบเลี่ยงและกระวนกระวายใด ๆ ดวงตาสดใสสีดำเข้มคู่หนึ่งมองตรงมาที่เขา เสียงที่ออกมาจากปากของเธอว่า “ซุนจิน” ชื่อของเขานั้นช่างไพเราะไม่มีอะไรเปรียบได้ และซุนจินก็รู้สึกหวั่นไหวในทันที

อย่างไรก็ตาม ซุนจินก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว เขามองไปที่เซี่ยซีหว่านและพูดว่า “ยัยอัปลักษณ์เซี่ย ใช่แล้ว เธอก็คือคุณชายจินที่กำลังมองหาคุณ !”

“คุณมาหาฉันทำไมคะ?” เซี่ยซีหว่านยิ้มเยาะเย้ย “ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าต่อไปอย่ามาหาฉันอีก คุณมาก่อกวนไม่หยุดเช่นนี้ หรือเป็นเพราะว่า...คุณชอบฉันแล้วเหรอคะ?”

ฮู่ว...

หวังชงที่ยืนอยู่ข้างเซี่ยซีหว่านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ใบหน้าของซุนจินกลายเป็นสีน้ำตาลแดงและพูดด้วยความโกรธเคืองว่า “ใครชอบคุณล่ะ เธอมันเป็นยัยอัปลักษณ์ เธออย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย วันนี้นายน้อยอย่างฉันมาหาเธอเพื่อเปิดผ้าคลุมหน้าของเธอ คนเหล่านี้ถูกทำให้หลงใหลจากโฉมภายนอกของเธอ ฉันต้องการแสดงให้พวกเขาเห็นว่าใบหน้าของเธอนั้นอัปลักษณ์แค่ไหน !”

หวังชงพูดอย่างรวดเร็วว่า “ซีหว่าน เธอไม่ต้องกลัว ไม่มีใครบังคับเธอให้ทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบได้หรอก เราทุกคนจะปกป้องเธอเอง”

“ใช่แล้ว ซีหว่าน พวกเราจะยืนอยู่ข้างเธอเอง !”

หัวใจของเซี่ยซีหว่านรู้สึกอบอุ่น เธอจึงพูดเสียงดังชัดเจนอย่างไพเราะและอ่อนหวานว่า “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ น้ำใจของทุกคนฉันเข้าใจดี แต่ในเมื่อคุณชายซุนได้พาคนจำนวนมากมายมาที่นี่ ฉันก็ไม่สามารถปล่อยให้พวกเขากลับไปโดยที่ไม่ประสบความสำเร็จได้ ผ้าคลุมบนใบหน้าของฉันสามารถถอดออกได้”

ซุนจินและคนอื่น ๆ ไม่คิดว่าเซี่ยซีหว่านจะร่าเริงขนาดนี้ หน้าตาอัปลักษณ์ของเธอกำลังจะออกมาพบเจอผู้คนไม่ใช่เหรอ เธอไม่ใช่คนควรที่จะหลบ ๆ ซ่อน ๆ เหรอ?

“ยัยอัปลักษณ์เซี่ย เธอจะเล่นกลอุบายอะไรอีก?” ซุนจินพูดอย่างสงสัย

ดวงตาสดใสบริสุทธิ์ของเซี่ยซีหว่านมองซ้ายมองขวาและพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใสว่า “คุณชายซุน คุณเป็นที่แปลกมาก คุณต้องการให้ฉันถอดผ้าคลุมออก ฉันก็ตกลงแล้ว และตอนนี้คุณสงสัยว่าฉันโกงหรือไม่ ถ้างั้นคุณกลับไปคิดดี ๆ ก่อน คิดดีแล้วค่อยมาหาฉันดีไหมคะ?”

“......”

ซุนจินพูดไม่ออก ยัยอัปลักษณ์ช่างพูดจริง ๆ เขาพูดสู้เธอไม่ได้สักนิด

แต่ในใจเขากลับมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง เขารู้สึกว่าตัวเองน่าจะแพ้อย่างน่าสมเพช ยัยอัปลักษณ์คนนี้คงไม่ใช่...สาวสวยจริง ๆ หรอกใช่ไหม?

ซุนจินรีบปฏิเสธความคิดนี้ในใจ มันจะเป็นไปได้อย่างไร เธอจะเป็นผู้หญิงที่สวยได้ยังไง เขามีความคิดเช่นนี้ได้อย่างไร เป็นไปได้ว่าอาจจะถูกเธอทำไสยศาสตร์ใส่?

“ยัยอัปลักษณ์เซี่ย ในเมื่อเธอรีบร้อนหาความตาย งั้นฉันก็ทำได้เพียงช่วยให้เธอสมหวังแล้วล่ะ ฉันจะถอดผ้าคลุมหน้าของเธอเดี๋ยวนี้ !” ซุนจินถกแขนเสื้อขึ้นและจะก้าวไปข้างหน้า

“เดี๋ยวก่อน !” จู่ ๆ เซี่ยซีหว่านก็เรียกให้หยุดกะทันหัน

คราวนี้บรรดาคุณชายที่ซุนจินพามาด้วยก็หัวเราะ

“เซี่ยซีหว่าน ในที่สุดคุณก็กลัวแล้วเหรอ?”

ทุกคนต่างกลั้นหายใจเพื่อรอเวลานี้ สายตานับไม่ถ้วนต่างพากันจับจ้องไปที่มือเรียวเล็กของเธอเพราะอยากเห็นใบหน้าของเธอจริง ๆ

ลี่เหยียนหลานยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนอย่างเงียบเฉียบ เธอไม่ต้องการเข้าร่วม แต่เธอแค่อยากจะเป็นผู้ชมเท่านั้น ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เต้นแรงอย่างกะทันหันและจ้องมองที่เซี่ยซีหว่านอย่างไม่ละสายตา

เซี่ยซีหว่านค่อย ๆ ถอดผ้าคลุมบนใบหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่สวยสง่าและงดงามเท่าฝ่ามือ

โอ้พระเจ้า

ผู้ชมทั้งหมดถูกดึงดูดไว้ราวกับต้องมนต์สะกด ทุกคนจ้องมองไปที่ใบหน้าเรียวเล็กของเซี่ยซีหว่านด้วยความตกตะลึงจนทุกคนแทบจะลืมหายใจกันชั่วขณะหนึ่ง

ไม่รู้ว่าจะบรรยายความงดงามของเธออย่างไร คิ้วทรงใบหลิวอันละเอียดอ่อน ดวงตาสดใสบริสุทธิ์เป็นประกาบวิบวับราวกับดวงดาวระยิระยับ จมูกเล็กรูปทรงคล้ายหยกหลอดที่ประณีตอย่างวิจิตรงดงาม ริมฝีปากสีแดง รูปร่างหน้าตาเหล่านี้ละเอียดอ่อนเกินไป ทุกการลงเส้นดูเหมือนจิตรกรคัดสรรและปะติดปะต่อกันอย่างพิถีพิถันจนให้กำเนิดรูปลักษณ์ที่สวยงามบนใบหน้าเรียวเล็กที่มีขนาดเท่าฝ่ามือนี้ขึ้นมา

ผิวของเธอขาวเนียนนุ่มเด้งราวกับทารกแรกเกิด เพราะเกิดมาสวยเกินกว่าข้อห้ามบางอย่างจนทำให้ผู้คนรู้สึกว่าหากมองเธอมากไปก็จะเป็นการดูเสียมารยาทและดูหมิ่นเหยียดหยามเธอ

เดิมทีบุคลิกของเซี่ยซีหว่านนั้นอ่อนหวานอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ใบหน้าเรียวเล็กที่สวยสง่าและงดงามนี้ ทำให้ดวงตาของทุกคนในที่นี้เบิกกว้างอย่างกะทันหัน

งดงามเกินไปแล้ว !

สมกับเป็นนางฟ้าตัวน้อย !

หวังชงตกตะลึงจาตาค้าง เขาเป็นคนแรกที่ตอบสนองกลับมา

“ซีหว่าน เธอจริง ๆ เหรอ ฉันไม่เคยเห็นสาวสวยขนาดนี้มาก่อน !”

“โอ้ พระเจ้า มหาวิทยาลัย A ของเรา...ชะตาพลิกแล้ว นี่เป็นถึงดาวมหาลัยนางฟ้าตัวน้อยของมหาวิทยาลัย A ของเราเชียวนะ !”