พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 279

เช้าวันรุ่งขึ้น

ลู่หานถิงตื่นสายกว่าปกติ วันนี้สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก เขาดูหม่นหมองเป็นอย่างมาก

เมื่อเขาตื่นแล้ว เขาก็ไปหาคุณย่าที่อยู่ห้องข้าง ๆ เป็นอันดับแรก แต่เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปในห้อง บนเตียงกลับว่างเปล่า คุณย่าหายตัวไปแล้ว

ลู่หานถิงเบิกตากว้าง เขาเม้มริมฝีปากบางของเขาเป็นเส้นโค้งด้วยความไม่พอใจ คุณย่าของเขาหายไปไหน?

สามเดือนที่ผ่านมาคุณย่าอยู่แต่ในห้อง และท่านไม่อยากออกไปไหนเลย

“แม่บ้านอู๋หม่า คุณย่าอยู่ที่ไหนครับ?”

ลู่หานถิงรีบเดินลงมาชั้นล่างอย่างรีบร้อน จากนั้นเขาก็หยุดอยู่ที่หน้าห้องนั่งเล่นในทันที เพราะเขาเห็นคุณย่าของเขาแล้ว

ตอนนี้หญิงชราอยู่ในห้องครัว เนื่องจากท่านเจ็บป่วยมาเป็นเวลานาน หญิงชราจึงต้องนั่งรถเข็น บนขาของท่านมีผ้าห่มนุ่ม ๆ คลุมอยู่ แสงแดดที่สดใส และอบอุ่นในยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านทางหน้าต่างห้องครัว ซึ่งหญิงชรากำลังนั่งอาบแดดอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางสบายใจ

ราวกับหินก้อนใหญ่ตกลงมากลางหัวใจของลู่หานถิง เมื่อครู่นี้เขาคิดว่ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับคุณย่าเสียอีก

เขารู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก คุณย่าจะเต็มใจออกมาอาบแดดแบบนี้ได้อย่างไร นี่เป็นครั้งแรกที่คุณย่าออกจากห้อง

ขณะเดียวกันหญิงชราก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “หว่านหว่าน หนูยังโกรธย่าอยู่อีกเหรอจ้ะ?”

เพียงไม่นานนักก็มีเสียงไพเราะอันนุ่มนวลตอบอย่างเสียงดังฟังชัดว่า “ฮึ หนูไม่สนใจคุณย่าอีกแล้วค่ะ !”

ลู่หานถิงได้ยินเสียงนั้น เขาก็กลืนน้ำลายลงคอหนึ่งครั้ง เสียงนี้มันคือ...เสียงของเซี่ยซีหว่าน

เมื่อคืนนี้เธอขึ้นมานอนบนเตียงของเขา แล้วยังรบกวนเขาในความฝันอีก เขาคิดว่าเธอจากไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าเธอยังอยู่ที่นี่อีก

ลู่หานถิงก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าเพียงเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็เห็นร่างเพรียวบางยืนอยู่ในห้องครัว วันนี้หญิงสาวสวมเสื้อสเวตเตอร์สีเขียวอ่อนคอตุ๊กตาตัวใหญ่ยาวคลุมเข่า ด้านล่างเป็นกางเกงทรงดินสอสีดำ เผยให้เห็นข้อเท้าที่บอบบาง และเรียวยาว เธอสวมชุดที่ดูอ่อนวัย และน่ารักสไตล์สาวน้อยวัยใส

ตอนนี้เธอสวมผ้ากันเปื้อน และยืนเตรียมอาหารเช้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว มือเรียวเล็กกำลังถือช้อน และกวนโจ๊กลูกเดือยที่กำลังเดือดอยู่ในหม้อไปมาอย่างคล่องแคล่ว

เส้นผมสีดำบริสุทธิ์ปลิวพริ้วไสวอยู่บนไหล่ของเธอ เผยให้เห็นใบหูสีขาวราวกับหิมะ เมื่อมองจากมุมนี้ลู่หานถิงจึงเห็นเพียงใบหน้าด้านข้างของเธอ เธอกำลังขมวดคิ้ว และทำหน้าบึ้งตึง จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธจัดว่า “แม่บ้านอู๋หม่าก็อีกคน คุณ และคุณย่าร่วมมือกันโกหกหนู !”

แม่บ้านอู๋หม่าที่กำลังล้างผลไม้อยู่ก็พูดอย่างยิ้มแย้มว่า “คุณหว่านหว่านคะ เมื่อคืนดิฉัน...ดิฉันตาพร่ามัวมากเลยพาคุณไปผิดห้องค่ะ คุณท่านไม่ได้เป็นคนสั่งให้ฉันทำแบบนั้นจริง ๆ นะคะ”

แม่บ้านอู๋หม่าพูดตามความจริง คุณท่านลู่ไม่ได้เป็นคนบอกให้เธอทำแบบนั้น แต่เธอรับใช้หญิงชรามาหลายสิบปีแล้ว ดังนั้นแค่มองตาก็รู้ใจว่าคุณท่านกำลังต้องการอะไร

เหมียว

เหมียวเหมียว

ขณะเดียวกันเสียงแมวก็ร้องเรียกหญิงชราขึ้นมา ลู่หานถิงจึงเห็นว่าหยวนหยวนตัวน้อยก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นเดียวกัน หยวนหยวนตัวน้อยนั่งอยู่ที่ข้างเท้าของเซี่ยซีหว่าน และร้องเรียกหญิงชรา และแม่บ้านอู๋หลายต่อหลายครั้งราวกับกำลังจะบอกว่า “พวกคุณรังแกนายหญิงของฉัน ฉันก็โกรธด้วยเช่นเดียวกัน”

บรรยากาศภายในห้องครัวเต็มไปด้วยความสุข ทุกคนยิ้มแย้ม และกลิ่นหอมของโจ๊กลูกเดือยก็หอมฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง

ร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงแข็งทื่ออยู่กับที่ เขาคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นฉากนี้ ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาคุณย่าของเขาป่วยหนัก ทุกคนภายในบ้านรู้สึกหดหู่มาก แม้ว่าจะมีเชฟห้าดาวอยู่ในบ้าน แต่กลับไม่มีการทำอาหารเลยแม้แต่จานเดียว

อันที่จริงเขารู้สึกคุ้นชินกับมันเสียแล้ว ชีวิตเขาเป็นอย่างนั้นมาโดยตลอด

แต่ตอนนี้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าอาการป่วยของคุณย่าจะดีขึ้นภายในชั่วข้ามคืน และตอนนี้ท่านกำลังนั่งอาบแดดอยู่ในห้องครัวอย่างสบายใจ ทั้งหมดที่เขาได้ยินมีแต่เสียงหัวเราะ และเสียงพูดคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุข และ...เสียงพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ของหญิงสาว

เซี่ยซีหว่านดูเหมือนว่าจะอายุเพียง 20 กว่าปีเท่านั้น และหญิงสาวคนนี้ดูเหมือนจะไม่รู้วิธีทำอาหารเลยสักนิด

ส่วนเรื่องความสวยนั้น...

เธอสวยมาก

ใบหน้าที่งดงามของเธอทำให้เขารู้สึกใจเต้นแรง

เธอไม่ได้กำลังใช้ความสวย และความมีเสน่ห์ของเธอยั่วยวนเขาอยู่อย่างนั้นเหรอ?

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบาง และพูดว่า “ในเมื่อคุณย่าชอบเธอ ก็ปล่อยให้เธออยู่ต่อเถอะครับ”

หญิงชรามีความสุขมาก ท่านจึงพูดว่า “อาถิง อย่าลืมจ่ายเงินเดือนให้หว่านหว่านล่ะ หว่านหว่านยังมีทักษะทางการแพทย์อีกด้วย เมื่อคืนนี้เธอฝังเข็มให้ย่า เช้านี้ย่าจึงรู้สึกสดชื่นมาก หว่านหว่านเป็นทั้งหมอ และเชฟให้กับย่า หลานต้องตอบแทนหว่านหว่านให้ดีที่สุดนะ”

ลู่หานถิงพยักหน้า และพูดว่า “เข้าใจแล้วครับ”

“แม่บ้านอู๋หม่า เธอพาฉันออกไปสูดอากาศหน่อยสิ วันนี้อากาศดีมากเลยล่ะ” หญิงชราเรียกแม่บ้านอู๋หม่าในเวลาที่เหมาะสม จากนั้นทั้งคู่ก็ออกไปจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว

...

เมื่อเห็นคุณย่า และแม่บ้านอู๋ออกไปแล้ว ลู่หานถิงจึงเดินมาที่ด้านหลังของเซี่ยซีหว่าน เขาล้วงมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำอย่างแผ่วเบาว่า “แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณทำอะไรลงไป คุณย่าและแม่บ้านอู๋หม่าถึงรู้สึกพึงพอใจในตัวคุณเช่นนี้ แต่ถ้าผมพบว่าคุณกำลังเล่นตุกติก ผมจะทำให้คุณหายไปในทันที เข้าใจใช่ไหมครับ?”

“เล่นตุกติกอะไรกันคะ?” เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นพร้อมกับจ้องมองมาที่เขา แล้วพูดว่า “เมื่อคืนฉันก็บอกคุณไปแล้วว่าฉันไม่อยากยั่วยวนคุณแล้ว ดังนั้นคุณสบายใจได้เลยค่ะ แล้วอย่าคิดเข้าข้างตัวเองสิคะ”