พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 335

หลังจากพูดจบหลานเหยียนก็เดินออกไป

ร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงหยุดชะงัก เขารู้ว่าหลานเหยียนกำลังพูดถึงเขา เพราะคนที่ยืนจ้องมองเซี่ยซีหว่านตลอดเวลาราวกับโรคจิตก็คือเขา!

ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยมีใครพูดถึงลู่หานถิงเช่นนี้ เขาเป็นบุตรที่น่าภาคภูมิใจของสวรรค์ อีกทั้งยังเป็นนักธุรกิจชั้นแนวหน้า มีผู้หญิงมากมายจำนวนนับไม่ถ้วนวนเวียนอยู่รอบตัวเขา แต่ตอนนี้เขาถูกด่าว่าเป็นโรคจิต !

ใบหน้าที่หล่อเหลาของลู่หานถิงเปลี่ยนเป็นมืดมนในทันที

เหมียว

เหมียว เหมียว

หยวนหยวนตัวน้อยพยายามดิ้นหนีออกจากอ้อมกอดของเขา มันอยากไปหาเซี่ยซีหว่าน

ลู่หานถิงหงุดหงิดมาก เขามองหยวนหยวนตัวน้อยอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็พูดว่า “ทำตัวดี ๆ หน่อย เธอไม่ต้องการแก !”

เหมียว

หยวนหยวนมองหานถึงด้วยแววตาดุร้าย ราวกับจะสื่อว่า “ไร้สาระน่า แกต่างหากที่เธอไม่ต้องการ !”

หลานเหยียนจับมือเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่าน และพูดว่า “หว่านหว่าน เราไปช้อปปิ้งที่ร้านอื่นกันเถอะ”

เซี่ยซีหว่านตามหลานเหยียนออกไป ก่อนเดินออกไป ดวงตาสดใสหันมองไปฟ่านเถียนที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ

เซี่ยซีหว่านเดินเข้าไปหาเธอ และพูดด้วยเสียงโทนต่ำว่า “ฟ่านเถียนเรื่องของเรายังไม่จบ ฉันจะไปหาเธอที่สถาบันวิทยาศาสตร์”

ไม่นานนักร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านก็หายไปจากสายตาของเธอ

ฟ่านเถียนมองไปทางที่เซี่ยซีหว่านเดินออกไป เธอเคยใช้เวลากับอยู่กับเซี่ยซีหว่านพักหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงรู้ดีว่าเซี่ยซีหว่านเป้นคนฉลาด และกล้าหาญมากถึงเพียงไหน เธอไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แน่ เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ฟ่านเถียนรู้สึกราวกับว่าเซี่ยซีหว่านกำลังหันปลายดาบอันแหลมคมมาทางเธอ

เซี่ยซีหว่านเพิ่งพูดว่า “ฉันจะไปหาเธอที่สถาบันวิทยาศาสตร์ !”

ฟ่านเถียนพยายามปลอบใจตนเองว่า เซี่ยซีหว่านไม่มีทางเข้ามาในสถาบันวิทยาศาสตร์ได้ เพราะอธิการบดีเยี่ยเหล่าไม่อนุญาตให้เธอเข้ามา แล้วเธอจะเข้ามาได้อย่างไร?

แต่ฟ่านเถียนก็รู้สึกกังวลใจอยู่ดี เมื่อเห็นเซี่ยซีหว่านพูดด้วยท่าทีที่จริงจังเช่นนั้น ทำให้เธอรู้สึกตื่นตระหนก และไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

เซี่ยซีหว่านเป็นคู่ต่อสู้ที่ทรงพลังจริง ๆ !

การปะทะกับเซี่ยซีหว่านในคราวนี้ ทำให้ลี่เหยียนหลานพ่ายแพ้อย่างน่าเศร้า เธอเดินไปข้างลู่หานถิง และพูดว่า “พี่หานถิงคะ หลานเหยียน และเซี่ยซีหว่านสูงแม่ลูกอวดดีจริง ๆ ปล่อยให้พวกเธออวดดีไปเถอะ พรุ่งนี้พวกเธอจะต้องมานั่งร้องไห้เป็นแน่ เท่าที่ฉันรู้มา ไม่มีคุณชายจากตระกูลที่มีชื่อเสียงคนไหนที่จะไปร่วมงานในวันพรุ่งนี้ เซี่ยซีหว่านถูกชายชุดดำทำมิดีมิร้ายแล้ว ดังนั้นไม่มีผู้ชายคนไหนอยากได้เธอไปเป็นภรรยาหรอกค่ะ”

ทันทีที่ลี่เหยียนหลานพูดจบ เธอรู้สึกได้ว่ามีสายตาอำมหิตกำลังมองมาที่เธอ เมื่อเธอหันไปมองก็พบว่าลู่หานถิงกำลังจ้องมองมาที่เธอ

ดวงตาคมคายของลู่หานถิงมองมาที่ลี่เหยียนหลานอย่างเยือกเย็น และพูดว่า “คุณชอบนินทาว่าร้ายผู้อื่นลับหลังเหมือนกับพวกคนข้างนอกเหล่านั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ตระกูลลี่ของคุณสอนให้ดูถูกผู้อื่นเช่นนี้เหรอ?”

ใบหน้าที่สวยงามของลี่เหยียนหลานซีดลงในทันที เขากำลังวิจารณ์เธอด้วยคำพูดที่รุนแรงราวกับว่ากำลังตบหน้าเธอ และทำให้เธอรู้สึกอับอาย

ทำไมล่ะ?

เป็นเพราะเธอเพิ่งพูดเรื่องแย่ ๆ เกี่ยวกับเซี่ยซีหว่านอย่างนั้นเหรอ?

เขากำลังปกป้องเซี่ยซีหว่าน !

“พี่หานถิง ฉัน…” ลี่เหยียนหลานมองเขาด้วยท่าทางรู้สึกผิด

ลู่หานถิงไม่อยากฟังเธอพูดอีกต่อไปแม้แต่คำเดียว เขาจึงเดินออกไปในทันที

เขาจากไปแล้ว เขาทิ้งเธอไว้ที่นี่ เธอเป็นคู่หมั้นของเขา เธอเป็นอะไรในสายตาเขา?

ลี่เหยียนหลานน้ำตาคลอเบ้า

ขณะเดียวกันฟ่านเถียนเดินเข้ามา และพูดว่า “เหยียนหลานอย่าน้อยใจประธานลู่เลยนะ ปล่อยให้เซี่ยซีหว่านอวดดีไปก่อน วันเกิดครบรอบ 50 ปีของเซี่ยปังในวันพรุ่งนี้ หากไม่มีคุณชายจากตระกูลที่มีชื่อเสียงเข้าร่วมสักคน ตระกูลเซี่ยคงกลายเป็นตัวตลกในมหานครเอมพีเรียลอย่างแน่นอน!”

ทำไมเขาถึงต้องไปร่วมฉลองงานวันเกิดที่ตระกูลเซี่ยจัดขึ้น ในเมื่อไม่มีใครเชิญเขาสักคน!

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางของเขา และพูดว่า “ไม่ไปครับ”

“ถ้าอย่างนั้น กลับมากินอาหารค่ำที่นี่ จื่อเซียนน้องของลูกกลับมาแล้ว และเขาบอกว่าจะพาคู่หมั้นของเขากลับมาด้วย”

คิ้วที่หล่อเหลาของลู่หานถิงเลิกขึ้น เขารู้ว่าลู่จื่อเซียนพบหญิงสาวคนนั้นแล้ว แต่เขาคิดไม่ถึงว่า ลู่จื่อเซียนจะพาหญิงสาวคนนั้นกลับมาที่ตระกูลลู่เร็วขนาดนี้

“ได้ครับ” ลู่หานถิงตอบ จากนั้นก็กดวางสาย

คืนพรุ่งนี้เขาจะกลับไป เขาอยากดูด้วยว่าสาวน้อยคนนั้นโตขึ้นมาเป็นอย่างไร แม้ว่าลู่จื่อเซียน จะแย่งเธอไปจากเขาก็ตาม ตอนนี้เธอเป็นคู่หมั้นของลู่จื่อเซียนแล้ว แต่เธอคือคนที่แม่ของเขาเคยหมั้นหมายไว้ให้เป็นเจ้าสาวของเขาในอนาคต

...

วันรุ่งขึ้น ณ ตระกูลเซี่ย

วันเกิดปีที่ 50 ของเซี่ยปังเริ่มต้นขึ้นอย่างคึกคัก ภายในคฤหาสน์ของตระกูลเซี่ยประดับประดาไปด้วยด้วยโคมไฟ และริบบิ้นตกแต่ง เนื่องจากเขาเป็นผู้ทรงอิทธิพล จึงทำให้มีแขกมาร่วมงานจำนวนมาก ของขวัญจึงกองรวมกันเป็นภูเขา

“พี่เซี่ยผมขอให้พี่อายุมั่นขวัญยืนนะครับ”

“พี่เซี่ยผมขอให้พี่มีความสุข และร่ำรวยเงินทองนะครับ”

เซี่ยปังยิ้มกว้าง เขาพูดทักทายทุกคนว่า “ทุกคนในที่นี้ล้วนเป็นพี่น้องกัน จริง ๆ แล้วไม่จำเป็นต้องนำของขวัญอะไรมาทั้งนั้น แค่พวกคุณมาร่วมงานก็เพียงพอแล้ว เอาล่ะ รีบเข้ามาดื่มชากันเถอะ”

ไม่นานนักหลานเหยียนก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เธอดึงแขนเสื้อของเซี่ยปังอย่างเงียบ ๆ และกระซิบว่า “เซี่ยปังทำไมคนเหล่านี้มาพร้อมกับภรรยาและลูกสาวล่ะ ไม่เห็นมีใครพาลูกชายมาเลยสักคน”

บ้าจริง !

เซี่ยปังมองไปรอบ ๆ และพบว่าไม่มีคุณชายจากตระกูลที่มีชื่อเสียงคนไหนอยู่ในฝูงชนเลยแม้แต่คนเดียว