พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 40

เรื่องตลกของเซี่ยซีหว่านนั้น ทำให้ทุกคนรู้สึกราวกับเหมือนเพิ่งผ่านการเล่นรถไฟเหาะมา

ใบหน้าหล่อเหลาของซูซีตอนนี้ดูกระอักกระอวนเหมือนคนมีทุกข์ยิ่งกว่าตอนแรก เขาเงยหน้ามองเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยด้วยความขอไปทีอย่างไม่เต็มใจ

“เสี่ยวเตี๋ย แต่งงานกับผมนะ จากนี้ไปผมจะทำให้คุณมีความสุข”

เมื่อเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยฟังคำกล่าวสาบานขอแต่งงานที่สั้นห้วนประโยคนั้น ในใจก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที แต่เธอไม่อยากทำให้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีก จึงยื่นมือของเธอออกไป

“พี่ซูซี ฉันจะแต่งงานกับพี่ค่ะ”

ซูซีนำแหวนเพชรที่อยู่ในมือค่อย ๆ สวมไปที่นิ้วนางของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ย

ทันใดนั้นก็มีเสียง “ติ๊ง” ดังขึ้น เป็นเสียงจากโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าของซูซีที่มีข้อความสั้น ๆ ส่งเข้ามา

ซูซีขยับตัวหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างเชื่องช้า แล้วกดเปิดข้อความนั้น

ไม่กี่วินาทีต่อมา ร่างสูงโปร่งของเขาก็ตัวแข็งทื่อทันที

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยกำลังรอให้เขาสวมแหวนบนนิ้วนางให้เธอ ตอนนี้เธอเห็นเขาจ้องไปที่ข้อความสั้น ๆ นั้นตัวแข็งทื่อ เธอจึงเอ่ยถามออกไป

“พี่ซูซี พี่เป็นอะไรไป ใครส่งข้อความนั้นมาหาพี่ ข้อความนั้นมีอะไรคะ?”

ซูซีได้สติกลับมาแล้วหันหลังเดินไปทันที

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกสับสนมึนงง และในตอนนี้ซูซีก็รีบเร่งฝีเท้าเดินออกมาอย่างรวดเร็ว

ซูซีมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเซี่ยซีหว่าน เขาคว้าแขนเรียวเล็กของเธอไว้แล้วลากเธอขึ้นไปชั้นบน

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ใบหน้าเรียวสวยของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยซีดเผือดเป็นสีขาวลงทันที เธอจับชายกระโปรงผ้าชีฟองแสนสวยแล้ววิ่งตามไป

“พี่ซูซี พี่จะไปไหน พี่จะพาเซี่ยซีหว่านไปไหน พี่อย่าโดนเธอปั่นหัวนะ อย่าทิ้งฉันไป...อ๊าย!”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยกำลังจะวิ่งตามขึ้นไปชั้นบน แต่เธอโชคไม่ดีเหยียบชายกระโปรงตัวเอง เลยทำให้เธอตกลงมาด้านล่างทันที

แคว๊ก

กระโปรงผ้าชีฟองตัวสวยขาดหลุดลุ่ย เผยให้เห็นต้นขาของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยโผล่ออกมา

เธอกรีดร้องแล้วพยายามปิดสภาพที่ดูแย่ของตัวเองเอาไว้

ขณะนั้นแขกในงานทุกคนก็ชี้ไม้ชี้มือมาที่เธอ ทั้งเห็นใจ สงสาร ตลกขบขัน และเหมือนกำลังดูการแสดงสนุก ๆ เรื่องหนึ่ง…ซึ่งมีอยู่ในทุกสายตาของทุกคนที่มองมา

เดิมทีเธอเป็นนางเอกในงานหมั้นครั้งนี้ และพรุ่งนี้ก็อาจจะกลายเป็นคู่รักที่ผู้หญิงจากตระกูลดังในเมืองไห่เฉิงทุกคนต่างพากันอิจฉา แต่ตอนนี้เธอกลับถูกทิ้งกลางงานหมั้น ซึ่งได้กลายเป็นเรื่องตลกขบขันอย่างน่าอับอาย

หลายคนเริ่มหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วถ่ายไปที่เซี่ยเสี่ยวเตี๋ย

“อย่าถ่ายนะ! อย่าถ่าย!” จากนั้นหลี่ยู่หลานก็แหวกฝูงชนเข้ามาแล้วรีบใช้ผ้าคลุมขนแกะมาคลุมเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเอาไว้ทันที

หลี่ยู่หลานไม่คาดคิดมาก่อนว่างานหมั้นครั้งนี้จะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นเต็มไปหมด ความจริงแล้วที่เชิญเซี่ยซีหว่านมาก็เพื่อจะใช้โอกาสนี้จัดการเธอให้เสื่อมเสียชื่อเสียง แต่เซี่ยซีหว่านกลับมาทำลายงานหมั้นนี้ลงอย่างไม่เป็นท่า

ข้อความที่ส่งมานั้น ความจริงแล้วมันคือเรื่องอะไรกันแน่?

เกี่ยวกับเซี่ยซีหว่านเหรอ?

......

ซูซีลากเซี่ยซีหว่านขึ้นมาชั้นบนแล้วผลักเธอเข้าไปในห้องทันที จากนั้นเขาก็ล็อกประตู ต่อมาเขาก็เข้ามาบีบไหล่หอมกรุ่นของเซี่ยซีหว่านอย่างแรง

“ข้อความที่คุณส่งหาผม มันหมายความว่ายังไง?”

เขาก็ยังไม่ยอมพูดออกมา

หลายปีที่ผานมาเซี่ยซีหว่านไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเขาถึงใส่ร้ายเธอแบบนั้น?

แม่ของเธอเอ็นดูเขาขนาดนั้น ทั้งยังเคยหมั้นหมายเขาและเธอไว้ตั้งแต่ยังเล็ก และตอนนั้นเธอก็เรียกซูซีว่าพี่ชาย

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้!

จนตอนนี้ เขาก็ยังไม่ยอมพูดมันออกมา

“ซูซี คุณรู้เอาไว้นะ ว่านับตั้งแต่วินาทีที่คุณยืนกรานใส่ร้ายฉัน เราสองคนไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันอีก ดังนั้น ตอนคุณเห็นฉันกับผู้ชายคนนั้นกอดกันแล้วยังถูกเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยยุยง คุณถูกเป่าหูให้เชื่อโดยไม่สงสัยอะไรเลย เพียงแค่เพราะฉันทรยศคุณ คุณก็เลยสามารถทำลายฉันอย่างโหดร้ายได้อย่างไม่ละอาย แม้กระทั่งทำให้ฉันต้องกลายเป็นเหมือนทาสในกรงขังของคุณ ซูซี คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ที่ฉันมองคุณแล้วฉันรู้สึกสะอิดสะเอียนแค่ไหน?”

ซูซีจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาส่องสว่างเป็นประกายของเธอ ซึ่งมันสว่างใสจนไม่เห็นความขุ่นมัวใด ๆ ราวกับว่าหากเขาจ้องเข้าไปในนั้นอย่างทะลุปรุโปร่ง ตาของเขาอาจจะกลายเป็นสิ่งสกปรกไปเลย

บางครั้งเขาก็ยิ่งหวังไม่อยากให้เธอเฉลียวฉลาดถึงเพียงนี้

เขาถูกเป่าหูมาโดยตลอด ไม่อย่างนั้น เขาที่ร่างกายเหมือนตกอยู่ในนรกจะมีวิธีไหนบ้างไหมที่จะลากเธอให้มาลงนรกด้วยกัน?

“หว่านหว่าน ผมรักคุณ และคุณก็รู้ดีว่าผมรักคุณมากแค่ไหน วันนี้ที่คุณนำใบรับรองแพทย์ฉบับนั้นมาทำให้งานหมั้นพัง ไม่ใช่เพราะว่าคุณใช้ความรักของผมที่มีต่อคุณมาเป็นเครื่องมือหรอกเหรอ?”

“ใช่แล้ว ฉันใช้ความรักของคุณมาเป็นเครื่องมือ เหมือนกับที่สิบปีก่อนที่คุณใช้ความเชื่อใจและไว้ใจของฉันแล้วเอามีดมาแทงข้างหลังฉัน ซูซี เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างต่อกันแล้ว ต่อจากนี้จะไม่มีความรู้สึกรักใคร่ใด ๆ อีกมีเพียงแค่เรื่องบุญคุณและความแค้นเท่านั้น!”

เซี่ยซีหว่านผลักเขาออกแล้วหันหลังเดินจากไป

“หว่านหว่าน” ซูซีเรียกเธอด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้แล้วจริง ๆ เหรอ?”

เซี่ยซีหว่านไม่ได้หันกลับมามองเขา “ซูซี ในเมื่อคุณเลือกทางเดินของคุณแล้ว ก็อย่าได้หันหลังกลับไปมองที่เดิมอีก เพราะฉันเองก็จะไม่มีวันหันหลังกลับมาเดินร่วมทางกับคุณ”

เซี่ยซีหว่านเปิดประตูห้องออกแล้วเดินออกไป