พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 76

แน่นอนว่าเธอก็ไม่มีเพื่อนผู้ชายเช่นกัน

นี่มันไม่ใช่แล้ว เธอเพิ่งมาถึงที่สถาบันวิจัยซูมี่ โทรศัพท์ “สายตรวจสอบ” ของเขาก็โทรเข้ามา

เซี่ยซีหว่านบีบโทรศัพท์แน่น เธอแกล้งพูดอย่างจงใจว่า “ใช่แล้วค่ะ ที่ซูมี่มีผู้ชายหล่อเหลามากมายเลย วันนี้ฉันก็ได้ทำความรู้จักมาหลายคนเลยค่ะ…”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นปลายสายก็เงียบลงราวกับหยุดหายใจ เพียงไม่นานนัก เขาก็ส่งเสียงหัวเราะในลำคออย่างแผ่วเบาและพูดว่า “เฮอะ พูดต่อสิ”

เซี่ยซีหว่านรู้ว่าเขาโกรธแล้ว และเธอก็ไม่กล้าที่จะกระตุกหนวดเสือ เธอจึงหัวเราะและพูดต่อว่า “ฉันล้อคุณเล่นค่ะคุณชายลู่ อันที่จริงแล้วฉันมองไปรอบ ๆ ก็ไม่มีใครหล่อเท่าคุณสักคนเลยค่ะ!”

เสียงถอนหายใจเบา ๆ ของลู่หานถิงดังขึ้น จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มว่า “เด็กขี้โกหก พูดออกมาได้ไม่อายปาก ผมจะจัดการกับคุณเดี๋ยวนี้!”

“คุณชายลู่คะ ฉันอยากจะบอกคุณว่า คุณหล่อที่สุดในสายตาฉันแล้ว เมื่อมีคุณ ผู้ชายหล่อเหลาขนาดไหนฉันก็ไม่สนใจฉ,็ซค่ะ ดังนั้นคุณชายลู่จะต้องทำตัวดี ๆ นะคะ อย่าน้อยใจไปเลยค่ะ” เซี่ยซีหว่านแสดงความซื่อสัตย์ต่อเขาออกมาอย่างไม่เขินอาย

ลู่หานถิงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ช่างน่ารักเสียจริง เธอไม่อยากให้เขาเข้าไปยุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอฉลาดที่จะพูด สาวสวยปากหวานเช่นนี้ทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธลงได้เลย

“หว่านหว่าน” เขากระซิบเรียกเธอ

เซี่ยซีหว่านไม่ค่อยได้ยินเขาเรียกชื่อเธอว่า “หว่านหว่าน” เขามักจะเรียกเธอว่า “คุณนายลู่” เขาจะกระซิบเรียกเธอว่า “หว่านหว่าน” เฉพาะเวลาที่เขาหลงใหลในตัวเธอ เช่นในเวลาจูบ

“เรียกฉันทำไมคะ?” เซี่ยซีหว่านตอบ

“หว่านหว่าน ผมไม่ชอบพวกเด็กผู้ชายที่เรียนแพทย์ อย่าไปเดินใกล้พวกเขามากเกินไปนะ”

“อ้อ คุณชายลู่ไม่ชอบพวกเด็กผู้ชายที่เรียนแพทย์ แต่ชอบพวกเด็กผู้หญิงที่เรียนแพทย์ นี่มันก็เป็นเรื่องปกติค่ะ” เซี่ยซีหว่านพูดตอบด้วยรอยยิ้ม

“หว่านหว่าน ผมพูดจริง ๆ นะ น้องชายของผมก็เป็นนักศึกษาแพทย์ เขาเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์มาตั้งแต่เด็ก และเขาก็ค่อนข้างโดดเด่นเป็นพิเศษ”

นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยซีหว่านได้ยินเขาพูดถึงคนในครอบครัวของเขา เยี่ยหลิงบอกกับเธอว่า ลู่หานถิงเพิ่งย้ายมาที่เมืองไห่เฉิงเมื่อ 6 หรือ 7 ปีก่อน เขาเป็นคนที่ค่อนข้างลึกลับ เขาอาศัยอยู่ที่สวนโหย่วหลานกับหญิงชรามาโดยตลอด เธอยังคิดว่าหญิงชราเป็นญาติคนเดียวของเขาเสียอีก

“คุณชายลู่ คุณมีน้องชายด้วยเหรอคะ?”

“น้องชายต่างมารดาน่ะ แม่ของผมเสียชีวิตตั้งแต่ตอนที่ผมยังเด็ก และตอนนี้คุณหญิงลู่เป็นแม่เลี้ยงของผม พวกเขาคือครอบครัว”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าร่างผอมเพรียวของเธอกำลังสั่นเทา เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าประสบการณ์ชีวิตของลู่หานถิงจะคล้ายคลึงกับเธอมาก

ดังนั้นพ่อ แม่เลี้ยง และน้องชายของเขาที่เป็นอัจฉริยะทางการแพทย์นั้นอาศัยอยู่ด้วยกัน ส่วนเขาอาศัยอยู่กับคุณย่าของเขาสองคนในเมืองไห่เฉิงอย่างนั้นเหรอ?

ลู่หานถิงเป็นผู้ชายที่ดูเป็นผู้ใหญ่ และค่อนข้างเก็บตัวมาโดยตลอด เขาไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้สักครั้ง ตอนนี้เขาพูดได้เพียงไม่กี่คำ โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย พวกเขาคือครอบครัว...นั้นทำให้เซี่ยซีหว่านรู้สึกปวดร้าวภายในหัวใจแทนเขา

“คุณชายลู่...”

“ตอนนี้ผมยังไม่อยากฟังคุณพูดแล้ว ตั้งใจทำงานนะ ผมจะวางสายแล้ว” ลู่หานถิงพูดและกดวางสายไปในทันที

เซี่ยซีหว่านได้ยินเสียงดังตู๊ดถึงสองครั้ง เธออยากจะเตะเขาสักครั้ง คนคนนี้เป็นคนอย่างไรกันแน่ เขาเป็นคนที่โทรหาเธอ และเขาก็เป็นคนวางสายใส่เธอเช่นกัน

เซี่ยซีหว่านวางโทรศัพท์ในมือของเธอลงด้วยความโกรธ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา ผู้ชายขี้เซาคนนั้นก็กลับมา!

เมื่อสักครู่นี้เขาหายไป แต่แล้วจู่ ๆ ตอนนี้เขาก็กลับมาอย่างเงียบ ๆ ทำให้เซี่ยซีหว่านรู้สึกตกใจอีกครั้ง เขาเดินโดยไม่มีเสียงเลยสักนิดอย่างนั้นเหรอ?

ขณะเดียวกันนั้นเซี่ยซีหว่านก็พบว่าในมือของเขาเต็มไปด้วยสิ่งของมากมาย หนึ่งในนั้นคือบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

ฝาของถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถูกฉีกออก และเทน้ำร้อนลงไปแล้วมันก็กำลังเดือดอยู่

ท้องของเซี่ยซีหว่านร้องคร่ำครวญอย่างหิวโหย

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านเปล่งประกาย เธอรีบวางส้อมในมือลงอย่างรวดเร็วและรีบวิ่งออกไป

ที่หน้าประตูของสถาบันวิจัยซูมี่ เซี่ยซีหว่านเห็นรถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสุดหรูคันหนึ่งกำลังจอดอยู่ที่ริมถนน นั่นเป็นรถของลู่หานถิง

เขามาแล้ว

เซี่ยซีหว่านหยุดนิ่งและมองไปที่เขา ลู่หานถิงลงมาจากรถแล้วตอนนี้เขากำลังยืนพิงอยู่ข้างรถหรูอย่างเกียจคร้าน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเทา แสงไฟสีเหลืองสลัว ๆ ทั้งสองข้างทางของถนนทำให้ใบหน้าของเขาดูหล่อเหลาและน่าหลงใหลมากยิ่งขึ้น

เธอไม่ได้พูดโกหกสักนิดที่บอกว่าเขาเป็นคนหล่อเหลาที่สุดที่เธอเคยพบเจอ

“คุณชายลู่ ฉันมาแล้วค่ะ!” เซี่ยซีหว่านร้องตะโกนออกมา

ลู่หานถิงเหลือบมอง จากนั้นก็ยืนตัวตรง หญิงสาวในเสื้อสเวตเตอร์สีแดงนั้นสบตาเขาอย่างบริสุทธิ์ใจ

เซี่ยซีหว่านรีบวิ่งเข้ามา เธอพุ่งเข้าใส่อ้อมแขนของเขา

ลู่หานถิงยื่นมือออกมาในทันที เขากอดร่างเล็กที่ผอมเพรียวและอ่อนนุ่มของเธอไว้

เซี่ยซีหว่านวางใบหน้าอันงดงามของเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็ถูไถราวกับว่าเป็นลูกแมวตัวน้อย เธอพูดว่า “คุณชายลู่ เมื่อครู่นี้คุณเพิ่งวางสายโทรศัพท์เอง คุณกลัวว่าฉันจะเห็นใจ และปลอบใจคุณเหรอคะ?”

ทั้งสองคนรู้จักกันมานานพอสมควรแล้ว ลู่หานถิงไม่ค่อยเห็นเธอมีท่าทีกระตือรือร้นแบบนี้มากนัก ตอนนี้เธอกำลังมองเขาด้วยดวงตาสดใส ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางและพูดว่า “เมื่อครู่นี้ตอนคุยโทรศัพท์ผมพูดอะไรไปบ้าง ผมลืมหมดแล้ว คุณก็น่าจะลืมไปแล้วเหมือนกันใช่ไหมล่ะ”

เซี่ยซีหว่านพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง “เอาล่ะ ถ้าคุณบอกว่าคุณลืมก็ลืมค่ะ คุณชายลู่ คุณต้องห้ามลืมสิ่งที่ฉันจะบอกคุณต่อจากนี้นะคะ ฉันไม่ได้พยายามจะปลอบใจคุณ และฉันก็ไม่ได้สงสารคุณ ฉันแค่อยากจะบอกกับคุณว่า ต่อจากนี้ไปฉันจะปกป้องคุณเองค่ะ!”

ลู่หานถิงใช้มือใหญ่โอบเอวบางและอ่อนนุ่มของเธอไว้และพูดว่า “ปกป้องผม คุณน่ะเหรอ?”

“คุณชายลู่คะ คุณอย่าดูถูกฉันนะคะ พวกเขามีกันสามคน คุณย่า คุณ และฉัน พวกเราก็มีกันสามคนเช่นกันค่ะ ต่อให้เขาเป็นถึงอัจฉริยะทางการแพทย์ ฉันก็ไม่กลัวเลยสักนิด หากพวกเขากล้ารังแกคุณ ฉันจะปกป้องคุณอย่างแน่นอนค่ะ!”