พัง นิยาย บท 41
ฉันพละออกจากอ้อมกอดพี่ที ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาที่เหลืออยู่บนแก้ม...
"ชะ… ช่วยเมย์เก็บของหน่อยค่ะ " พี่ทีพยักหน้า ก่อนจะจับมือฉันแน่น…
"วันนี้กลับไปนอนบ้านมั้ย หรือจะนอนที่โรงแรม"
"โรงแรมก็ได้ค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อเห็น แล้วเป็นห่วง" เขายิ้มเบา ๆ แล้วเราสองคนก็เข้ามาในห้อง เริ่มเก็บเสื้อผ้า เก็บของใช้... แล้วไปโรงแรม
โรงแรมอนันธรา…
"คุณที คุณเมย์ สวัสดีครับ" พนักงานต้อนรับและเบลบอย รีบวิ่งมาช่วยพี่ทียกของ และลากกระเป๋าให้ฉัน…
พี่ทีเปิดห้องสวีทให้ฉันห้องนึง... พอพนักงานยกของมาวางแล้วออกไป ฉันก็นอนราบลงไปกับเตียงทันที ฉันเหนื่อย หนักพุงโต ๆ นี้จัง...
พี่ทีเดินตามมาในห้อง… ยืนมองฉันที่นอนอยู่บนเตียง... ก่อนจะค่อย ๆ นั่งยอง ๆ ลงที่พื้น...
และ… กำลังถอดรองเท้าให้ฉัน...
ถอดรองเท้า!
ฉันรีบดันตัวขึ้นจากเตียง มองเขา… ที่กำลังแกะเชือกรองเท้าฉันทีละเส้น...
"ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ค่ะพี่ที" เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันแวบนึง แล้วก้มถอดรองเท้าต่อ
"ไม่เป็นไร เมย์ท้องโตแล้ว ก้มลำบาก..." ฉันไม่ตอบอะไร แอบยิ้มเบา ๆ แล้วยกเท้าขึ้น ให้เขาถอดรองเท้าให้ต่อ...
จริงของเขา ตอนนี้อาบน้ำถูสบู่ยังลำบากเลย... ท้องโตขึ้นทุกวัน
ฉันเผลอลูบท้องตัวเอง และ ยิ้มออกมา...
จนพี่ทีเอื้อมมือมาลูบท้องฉันด้วย...
"หิวมั้ย เดี๋ยวพี่สั่งข้าวให้ ข้าวต้มหมูสับที่เมย์ชอบไหม... นอนพักก่อนสิ" พี่ทีกำลังจะดันตัวลุกขึ้นยืน
แต่ฉันจับแขนเขาไว้ก่อน
"อยู่กับเมย์ก่อนค่ะ... นอนเป็นเพื่อนเมย์หน่อย" เขาพยักหน้า แล้วถอดสูทวางบนเก้าอี้
มือหนาค่อย ๆ ฉันประคองฉันนอนลงบนเตียงอีกครั้ง ก่อนจะลงมานอนข้าง ๆ แล้วดึงฉันเข้าไปกอดแนบอก
‘ตึก ตึก ตึก’ คบกันมาสองปี ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย… ทั้งหัวใจฉัน ทั้งหัวใจเขา… ฉันสัมผัสได้ สัมผัสได้ว่ามันกำลังเต้นโครมครามแข่งกัน...
ฉันซุกหน้าลงแผงอกเขา... พร้อมกับมือใหญ่ที่กำลังเริ่มลูบผมฉันช้า ๆ
ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้... ตื่นมาก็เกือบค่ำ... ปวดหัวจัง...
พี่ทีไปไหน…
เสื้อผ้าฉัน...
ยังอยู่ครบ... เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน... แปลกจัง ปกติแล้ว แค่หัวถึงหมอนเสื้อผ้าก็หายไปแล้ว... ฉันดันตัวลุกขึ้นมานั่ง สายตาก็เหลือบไปเห็นถาดอาหารวางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา…
ฉันเดินมาเปิดกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ หยิบมือถือขึ้นมา…
Calling | Boss
หนึ่งสายไม่รับ สองสายไม่รับ สามสายไม่รับ
บริการรับฝากข้อความ...
"ฉันเข้าใจนายนะ... เป็นฉัน ฉันก็โกรธ... ฉันขอโทษ นายจะโกรธฉันก็ได้ แต่อย่าเกลียดฉันเลยนะ..."
ฉันฝากข้อความเสียงไว้ให้บอส... ก่อนจะล้มตัวนอนที่โซฟา เปิดทีวีดูแก้เซ็ง... แต่มันกลับเซ็งกว่าเดิม... ข่าวแต่ละข่าวทำฉันแทบจะปิดทีวีหนี
เห้อ... พี่ทีไปไหนไม่รู้... ฉันต้องบอกเขาเรื่องไปหาหมอนายพรุ่งนี้... เขาจะจำได้หรือเปล่าเนี่ย...
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
"ค่ะ เปิดเลย ๆ" ฉันตะโกนออกไป ฉันหนักพุง ขี้เกียจลุกไปเปิดประตูแล้ว
และแล้วประตูก็ถูกเปิดออก
สายฝน และแตงโม
"ฮัลโหล น่าสงสารจัง ชีวิตเมย์ลินนี่มีแต่ปัญหา…" สายฝนแซวทันทีที่เห็นหน้าฉัน…
"แหงล่ะ พยายามจะไม่เครียด สงสารลูก… แล้วมาได้ยังไง" แตงโมเอาของกินมาวางบนโต๊ะข้างหน้าฉัน
ของเปรี้ยวทั้งนั้นเลย…
"พี่ทีบอก… ว่าเธอเครียด ให้มาอยู่เป็นเพื่อนเธอหน่อย เขาจะไปทำธุระไงล่ะ พี่ทีกับเธอ… กินกันแล้ว... ดีกันแล้ว"
แตงโมถาม และเบะปากใส่ฉัน
"ไม่... รอดูสักพักก่อน ว่าจะพฤติกรรมจะดีแบบนี้ได้นานแค่ไหน กลัวดีแตก..." สองคนนั้นขมวดคิ้วทันที…
"ดียังไง เล่าหน่อยสิ" ความอยากรู้อยากเห็นของสายฝน ทั้งบีบ ทั้งกดดัน ให้ฉันเล่า…
แน่นอนฉันยอมเล่า... เรื่องบอส และ… เรื่องพี่ที… เล่ามันหมดนั่นล่ะ ไม่มีอะไรหลงเหลือให้เก็บแล้ว ฉันรู้สึก… เหมือนได้ระบายยังไงอย่างงั้น สบายใจขึ้นมานิดหน่อย...
"แปลกอ่ะ ปกติกินกันตลอดเลยเหรอ" สายฝนถาม และอมยิ้มไปด้วย
"อืม หัวถึงหมอนคือถอดเสื้อผ้าเลย..." ทุกคนหัวเราะลั่น ฉันได้แต่ทำหน้าเจื่อน เพราะยังจิตตกเรื่องบอสอยู่
"แกไม่ต้องเครียด เรื่องพ่อน้องปลายฟ้าหรอก... สามีแกจัดการให้ละ" ฉันหันไปขมวดคิ้วใส่สายฝนทันที จัดการ สามีฉัน!
แตงโม พยักหน้ายืนยันอีกเสียง...
"อะไร จัดการอะไร ใครสามีฉัน" สายฝนเอามือปิดปากหัวเราะ
"ฮ่า ๆ พี่ทีผัวแกนั่นล่ะ จัดการอยู่"
"ยังไง..." แตงโมถอนหายใจทันที นี่ฉันโง่ไปใช่ไหม ก็ฉันเดาไม่ออกว่าเขาจัดการอะไร ทำยังไงนี่น่า
"พี่ทีไปรับพ่อกับแม่เขา และคนใช้ชื่อป้า... อะไรนะ เอ้อ ป้าน้อย ไปบ้านพ่อน้องปลายฟ้า"
นี่พี่ทีทำถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!
"บอส..." ฉันเรียกเขาเบา ๆ แล้วเม้มปากแน่น อยากจะพูดขอโทษอีกครั้ง แต่ไม่ทัน...
"มามะ แงง มามะ แงง" อยู่ ๆ แม่บ้านก็อุ้มปลายฟ้าลงมา เมื่อปลายฟ้าเห็นฉัน ปลายฟ้าก็ร้องไห้โฮ เรียกฉันไม่หยุด
ร้องไห้เสียงดังมาก... เสียงดังจนแม่บ้านต้องยื่นให้ฉันอุ้มทันที ฉันรับปลายฟ้ามาอุ้ม ก่อนจะโอ๋เขาเบา ๆ แล้วนั่งลงตามเดิม...
ปลายฟ้าเงียบแล้ว... ตากลม ๆ ที่คลอไปด้วยน้ำตา เงยหน้ามองฉัน
"มามะ" เรียกฉันว่า มามะ... และซบลงที่อกฉันไม่สนใจใคร
"ติดเมย์มากเลย..." บีมยิ้มเบา ๆ บอสด้วย...
"กลับมาไม่ยอมอยู่กับใครเลยหนู ทุกคนอุ้มทั้งบ้าน งอแงทั้งวัน" คราวนี้เป็นแม่บอสพูดขึ้นมา ฉันได้แต่ยิ้มให้และกอดปลายฟ้าแน่น
"คิดถึงจัง..." ทุกคนหันมองหน้ากัน
"จริงสิ คุณบัว..." คุณพ่อเริ่มพูดขึ้น...
"อย่าเรียกคุณเลยค่ะ ยังไง คุณท่านก็มีบุญคุณ ถึงจะมีคนนึงที่ทำร้ายครอบครัวเรา แต่บัวไม่ลืมบุญคุณที่คุณท่านชุบเลี้ยงพี่สมชายมามันยิ่งใหญ่กว่าเยอะ... ยังไง... คนก็ตายไปแล้ว"
คุณพ่อพยักหน้าเบา ๆ
"อื้ม ฉันต้องขอโทษแทนคุณแม่ ก็อย่างที่บอก... ฉันจะรับผิดชอบครอบครัวเธอต่อจากสมชายเอง ฉันปรึกษากับลูกชาย ว่าจะสร้างโฮสเทลเครือข่ายให้ครอบครัวเธอบริหารที่ภูเก็ต... รวมถึงส่งลูกสาวเธอเรียนให้จบ..."
แม่บอสพยักหน้าเบา ๆ แล้วยกมือไหว้ขอบคุณ คุณพ่อ
"ท่าน... จิตใจดีเหมือนที่สมชายเล่าให้ฉันฟังเลยค่ะ ทางครอบครัวดิฉันต้องขอขอบคุณจริง ๆ แต่ไม่ขอรับไว้ดีกว่าค่ะ มันมากเกินไป..."
แม่บอสพยายามปฏิเสธ...
"ไม่ได้หรอกคุณบัว ไม่งั้นคุณสมบัติท่านคงไม่สบายใจ ใช่ไหมคะคุณ..." คุณแม่รีบแย้งทันที
"ใช่ ให้ฉันได้รับผิดชอบเถอะนะ ให้ฉันได้ทำอะไรตอบแทนสมชายบ้างนะ" บ้านบอสมองหน้ากันทันที ก่อนที่แม่ของบอสจะพยักหน้าเบา ๆ
ปลายฟ้าสะอื้นจนหลับไป... ฉันจึงตบก้นเบา ๆ กล่อมต่อ...
"เมย์... ปลายฟ้าติดเธอมาก ฉันเลี้ยงลูกตัวเองไม่ได้เลย เธอเลี้ยงได้ยังไง ปลายฟ้าถึงติดขนาดนี้..."ฉันขมวดคิ้ว และก้มลงไปมองปลายฟ้า
"ปกตินะ... ปลายฟ้าเลี้ยงง่าย เด็กอารมณ์ดี บอสเขาเลี้ยงมาดีอยู่แล้ว บีมต้องถามเขานะว่าเขาเลี้ยงยังไง" บอสหัวเราะเบา ๆ
"ฉันเลี้ยงมานานแค่ไหนก็ไม่เท่าเธอเลี้ยง... ทำเสน่ห์ใส่ลูกฉันเหรอ..." ฉันเละปากใส่เขาทีนึง
ปลายฟ้าน่ารักจริง ๆ เป็นเด็กที่มองยังไงก็ไม่เบื่อ เลี้ยงง่าย เห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ทุกที...
"บีม เราอยากได้ปลายฟ้าเป็นลูกบุญธรรมเรา"
"เมย์ พูดอะไรรู้ตัวไหมลูก" คุณพ่อหันมาจับแขนฉันทันที
ฉันไม่สนใจ ยังคงก้มมองปลายฟ้าที่หลับอยู่...
"เมย์ พูดจริงเหรอ" รวมถึงพี่ที ที่ถามฉันขึ้นมาอีกคน...
"ค่ะ... อยากให้ปลายฟ้ามาเป็นพี่สาวตัวแสบในท้อง... บีมจะรังเกียจไหมถ้าเมย์ขอเลี้ยงปลายฟ้าเป็นลูกเมย์อีกคน..."
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง