พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 173

พงศกรวางโทรศัพท์ลง จัดอารมณ์ใหม่ดีๆ ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม“ร้านซ่อมรถน่ะ บอกว่ารถผมชนรุนแรงมาก ซ่อมไม่ได้ แนะนำให้ผมซื้อใหม่”

ได้ยิน วารุณีนึกย้อนถึงสถานการณ์รถเขาวันนั้น ทั้งหน้ารถแบนไปหมด หนักมากจริงๆ

“งั้นก็ซื้อใหม่เถอะ ชนรุนแรงขนาดนั้น ถึงซ่อมแล้ว ระบบความปลอดภัยก็ไม่สูงเหมือนเดิมแล้ว”วารุณีนั่งลง

พงศกรตอบอือ“ก็ต้องอย่างนั้นแหละ”

ทันใดนั้น หน้าประตูก็มีเสียงเปิดประตู

วารุณีกับพงศกรมองไปทั้งคู่

ประตูเปิดออก ปาจรีย์ถือถุงใหญ่ๆเข้ามาจากด้านนอก

วารุณีเห็นแบบนี้ ก็รีบลุกขึ้นมาช่วย“หนักจริงๆ ปาจรีย์คุณมาซื้ออะไร？”

“ซื้อเครื่องมือบางอย่าง และก็กระดูกชิ้นใหญ่อันหนึ่ง ฉันว่าจะต้มซุปกระดูกให้พงศกร”ปาจรีย์มองพงศกรแวบหนึ่ง

ดวงตาพงศกรเป็นประกาย ละสายตาออก

วารุณีเห็นบรรยากาศของทั้งสองคนเริ่มอึดอัดขึ้นมา ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ จากนั้นรีบทำให้บรรยากาศมีชีวิตชีวา ตบมือพูดว่า“ต้มซุปเหรอ อันนี้ฉันทำเก่งมาก ปาจรีย์ ฉันช่วยเธอเอง！”

“โอเค”ปาจรีย์ยิ้มอย่างเห็นด้วย

จากนั้น วารุณีจึงพาอารัณตามหลังปาจรีย์ ไปที่ห้องครัวสาธารณะที่อยู่ข้างๆ ที่นั่นเป็นสถานที่ที่โรงพยาบาลให้ครอบครัวคนไข้ทำอาหารโดยเฉพาะ

หลังจากทั้งสามคนไป ในห้องคนไข้เหลือแค่พงศกรคนเดียว

พงศกรหยิบโทรศัพท์ข้างหมอนขึ้นมาอีกครั้ง โทรหาเบอร์หนึ่งด้วยใบหน้าหมองหม่น

แป๊บเดียวโทรศัพท์ก็ถูกรับ มีเสียงอ่อนนุ่มของหญิงสาวเข้ามา แต่กลับเป็นน้ำเสียงที่ดูสะใจ“คุณฟื้นแล้วเหรอ”

“คุณสินะ？”พงศกรหรี่ตาลง

หญิงสาวแกล้งทำเป็นกะพริบตาไม่เข้าใจ“คุณหมอพงศกร คุณพูดอะไรเหรอ ฉันอะไร？”

“คุณสินะที่ให้คนไปทำอะไรเบรกรถคันนั้น！”พงศกรกำโทรศัพท์แน่น พูดเสียงเย็นชา

“โอ๊ย ปิดบังคุณไม่ได้จริงๆ”

หญิงสาวเอามือปิดปากแล้วหัวเราะขึ้นมา“แต่ฉันก็ทำเพื่อคุณนะ คุณบอกว่าอยากให้วารุณีเจ็บตัวเล็กน้อย ให้วารุณีรู้สึกผิดกับคุณ คุณจะได้ขอให้เธอคบกับคุณ แต่บาดเจ็บนิดเดียวไม่พอหรอก ดังนั้นฉันเลยอยากให้คุณบาดเจ็บหนักหน่อย แบบนี้เธอก็จะรู้สึกผิดมากขึ้น......”

“หึ คุณคิดว่าผมจะเชื่อคำพูดบ้าๆของคุณเหรอ？”พงศกรตัดบทเธอด้วยใบหน้าน่ากลัว“คุณอยากได้ชีวิตของผม เพราะว่าในมือผมมีหลักฐานที่คุณลงมือทำร้ายวารุณี”

เสียงหัวเราะหญิงสาวหยุด แล้วก็เงียบลง

พงศกรรู้ว่าตัวเองพูดแทงใจ มือที่กำโทรศัพท์ไว้ก็ยิ่งออกแรง สั่นขึ้นมาเล็กน้อย เหมือนจะบีบโทรศัพท์ให้แตก

“ผมแนะนำนะทางที่ดีคุณหยุดความคิดนี้ซะ คุณคิดว่าคุณฆ่าผมแล้วจะอยู่รอดปลอดภัยเหรอ？คุณเชื่อไหมว่าถ้าผมตาย หลักฐานพวกนั้นจะปรากฏลงบนอินเทอร์เน็ตทันที？อีกอย่างไม่ใช่แค่พวกนั้นนะที่คุณลงมือทำร้ายวารุณี ยังมีความจริงที่พ่อแม่นัทธีเกิดเรื่องด้วย！”

หลังจากพูดคำพูดน่ากลัวพวกนี้เสร็จ พงศกรหัวเราะอย่างร้ายกาจ แล้ววางสาย

ในขณะเดียวกัน วารุณีก็ผลักประตูเข้ามา

ดวงตาพงศกรจ้องไป แล้วรีบปล่อยโทรศัพท์จัดการอารมณ์อย่างรวดเร็ว คืนกลับด้วยท่าทางอ่อนโยนเหมือนเดิม“วารุณี ต้มซุปเสร็จแล้วเหรอ？”

“เปล่า ฉันมาเอากระเป๋า！”วารุณีพูดไป ก็เดินไปที่โซฟา เอากระเป๋าบนโซฟาขึ้นมาพาดไหล่ไว้

พงศกรเม้มริมฝีปาก“นี่คุณจะไปแล้วเหรอ？”

“อือ ผู้จัดการสตูดิโอโรงงานโทรมาหาฉัน บอกว่าตอนที่ตัดชุดเกิดปัญหาเล็กน้อย ให้ฉันไปดู”วารุณีพยักหน้าตอบไป

พงศกรโบกมือให้เธอ“งั้นเดินทางปลอดภัยนะ”

“รู้แล้ว ฉันไปก่อนนะ ค่อยกลับมาเยี่ยมคุณดึกหน่อย”

พูดจบ วารุณีจึงออกไป จูงมือของอารัณที่ด้านนอกประตู แล้วออกไปจากโรงพยาบาล

สองสามวันถัดมา วารุณีก็เริ่มยุ่ง

ตอนเช้าวาดภาพออกแบบในสตูดิโอ ช่วยดีไซเนอร์คนอื่นๆแก้ไขภาพออกแบบ ลงไปก็ยังต้องไปโรงงานเพื่อควบคุมความคืบหน้าของการตัดเย็บเสื้อผ้าอีก ตอนเย็นรับลูกเสร็จก็ยังต้องไปโรงพยาบาล

นัทธีพูดจบ ก็หยิบเสื้อคลุมตรงที่วางมาสวมไว้ ก้าวเท้ากว้างเดินออกไปจากห้องทำงาน เดินไปที่ลิฟต์ ใบหน้าที่เยือกเย็น มีความกังวลแฝงอยู่

โกดังที่เก็บผ้า ไม่อนุญาตให้มีแหล่งกำเนิดไฟ ดังนั้นโดยปกติแล้วจะไม่ไฟไหม้

แม้แต่พนักงานดูแลที่เฝ้าโกดัง ก็สูบบุหรี่ไม่เป็น นั่นก็เพื่อป้องกันเหตุการณ์แบบนี้ แต่ตอนนี้โกดังกลับไฟไหม้ ในนี้ต้องมีอะไรไม่ธรรมดาแน่！

นัทธีขับรถ ขมวดคิ้วแน่นรีบไปที่ชานเมือง

วารุณีก็รีบไปที่นั่น ระยะทางขับรถมากว่าสามสิบนาที ถูกเธอขับมาแค่ยี่สิบนาที

เธอลงจากรถ มองโกดังที่ยังแผดเผา เลือดในตัวเย็นไปหมด

“เจ้านาย！”พนักงานดูแลโกดังเห็นเธอมา ก็รีบวิ่งเข้ามา

วารุณีไม่มองเขา แค่เงยหน้าขึ้น ก็เห็นไฟลุกโชนสีแดงไปเกือบครึ่งท้องฟ้าตรงหน้า ถามด้วยใบหน้าซีดขาว“ดับเพลิงยังไม่มาอีกเหรอ？”

“ยังครับ ผมโทรถามแล้ว พวกเขาบอกว่าอยู่ระหว่างทาง แต่รถติด ดังนั้น……”

“ไม่ต้องพูดแล้ว！”วารุณีตาแดงก่ำตัดบทเขา ถามอีกว่า“ผ้าล่ะ？เอาผ้าออกมาได้ไหม？”

พนักงานดูแลโกดังก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด

วารุณีตัวสั่น รู้สึกว่าโลกหมุน

เธอคว้าที่จับของประตูรถ จึงทำให้ตัวเองไม่ล้มลงไป

“ผ้าสักม้วนก็เอาออกมาไม่ได้เลยเหรอ？”วารุณีค่อยๆสงบอารมณ์ กำฝ่ามือไว้แล้วถาม

พนักงานดูแลส่ายหน้า“ตอนที่ไฟไหม้ เป็นช่วงพักเที่ยงพอดี พวกเราต่างกินข้าวอยู่ข้างนอกกัน เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนพวกเรากินข้าวเสร็จกลับมา ไฟก็ไหม้หนักแล้ว ไม่สามารถเข้าไปได้ นับประสาอะไรกับเอาผ้าออกมา”

ได้ยินคำนี้ วารุณีหลับตาลงอย่างหมดหวัง

ตอนนี้ รถคันหนึ่งก็ขับมา