พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 182

เดิมนางแบบผิวสีก็สะดุดตากว่าคนอื่นอยู่แล้ว พอตอนนี้นางแบบสวมชุดราตรียาวราวกับเทพธิดานางฟ้ามันจึงยิ่งทำให้คนไม่อาจละสายตาไปได้ ทั้งห้องเริ่มส่งเสียงประหลาดใจดังขึ้นมาเป็นระยะๆ

ช่องความคิดเห็นในรายการถ่ายทอดสดหยุดไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็มีคำชมมากมายเกี่ยวกับความสวยงามของชุดนี้ส่งเข้ามายึดพื้นที่ไว้ทั้งหมด

พิชญามองนางแบบผิวสีที่เดินอยู่บนพรมแดงพลางยิ้มออกมาบางๆอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง หล่อนจับพนักวางแขนของรถเข็นไว้ แต่เนื่องจากกำไว้แน่นเกินมือก็เลยสั่นระริก“ปะ……เป็นไปไม่ได้！”

ไม่นึกเลยว่าวารุณีจะออกแบบชุดราตรีที่สวยสง่าได้ภายในเวลาอันสั้นขนาดนี้ แถมยังใช้ผ้าวัสดุแบบธรรมดาด้วย ถ้าเกิดว่าเปลี่ยนเป็นใช้ผ้าระดับสูงล่ะก็ ชุดราตรีชุดนี้จะสวยขนาดไหนกันเชียว！

นี่สินะพรสวรรค์ของวารุณี ถ้าเกิดว่าให้โอกาสวารุณีได้เติบโตอยู่ในวงการ ตำแหน่งดีไซเนอร์ระดับโลกจะต้องตกเป็นของวารุณีแน่ๆ

ในที่สุดพิชญาก็รับรู้ได้ถึงความแตกต่างของตัวเองกับวารุณี เกรงว่าแม้จะตายแล้วเกิดใหม่อีกทีมันก็ไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่านี้แล้ว 

ตอนนั้นหล่อนคิดว่าตายแล้วเกิดใหม่เท่านั้นถึงจะได้มีความสามารถเหมือนวารุณี แต่มาดูวันนี้ หล่อนคิดผิดอย่างมหันต์เลยล่ะ！

พิชญาจ้องไปที่นางแบบผิวสีที่กำลังเดินเฉิดฉายอยู่บนพรมแดงด้วยตาแดงก่ำ เธอกำมือแน่น

พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ให้ชีวิตที่ดิบดีกับวารุณีมาตั้งแต่เด็ก แล้วทำไมถึงยังให้พรสวรรค์ที่น่ากลัวขนาดนี้กับวารุณีอีกด้วย！

เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงริษยาจากตัวของพิชญา วารุณีก็ขมวดคิ้วขึ้น“มีอะไรเป็นไปไม่ได้หรอพิชญา ตอนที่เลือกชนิดของผ้าน่ะ เธอบอกว่านางแบบของฉันไม่สามารถนำเสนอความรู้สึกอบอุ่นนุ่มนวลในฤดูใบไม้ผลิได้หรอก แล้วดูตอนนี้สิ รู้สึกเจ็บๆที่หน้าบ้างไหม？”

พิชญาหันขวับไปจ้องวารุณีเขม็ง

แน่นอนว่าหล่อนรู้สึกหน้าแตกมาก หล่อนไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งหล่อนจะได้เห็นว่าเสื้อผ้าเป็นตัวขับเคลื่อนนางแบบ

ไม่ผิดแน่ แม้หล่อนจะออกแบบไม่เป็น แต่หล่อนก็ยังรู้จักความสวยงาม นางแบบผิวสีที่เดินอยู่บนพรมแดงไม่ได้เปลี่ยนตัวเองเลย ทว่าเสื้อผ้าบนตัวต่างหากที่เปลี่ยนให้นางแบบดูอ่อนโยน

“ผู้จัดการพิชญาทำไมถึงเงียบไปล่ะ？”เมื่อวารุณีเห็นพิชญาเงียบไปนานก็เลยยิ้มส่งไปให้อย่างไม่เป็นมิตร

พิชญากัดฟันกรอดแล้วแค่นเสียงหึออกมา“อย่าได้ใจไปหน่อยเลย ฉันยอมรับว่าเมื่อกี้ฉันมั่นใจมากไปหน่อย แต่แล้วยังไง รอบคัดเลือกผลงานที่โดดเด่นที่สุดในรอบนี้ยังไงฉันก็ชนะอยู่เหมือนเดิม”

“จริงหรอ”วารุณีหรี่ตาลง“ถ้างั้นฉันจะคอยดู”

เมื่อเห็นพิชญาสีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ แสดงว่าดีไซเนอร์ที่พิชญาไปลอกเลียนแบบมาจะต้องเป็นคนที่มีความสามารถมากแน่ๆ

เธอจะต้องตั้งตาดูให้ดีว่าพิชญาไปลอกผลงานใครมา

ขณะที่กำลังคิด นางแบบผิวสีก็เดินลงจากเวทีไปแล้ว เมื่อเพลงเปลี่ยนไปนางแบบคนสุดท้ายก็เดินออกมา

“ว้าว”ผู้ชมต่างส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวออกมา

นางแบบคนนี้เหมือนกันนางแบบของวารุณีเลย ตัวนางแบบสามารถดึงดูดสายตาและความสนใจของทุกคนไว้ได้ตั้งแต่ปรากฏตัวขึ้นมาบนเวที ความคิดเห็นจากผู้ชมหลั่งไหลเข้ามาทางรายการถ่ายทอดสดอีกครั้ง ทุกคนต่างก็ตื่นตาตื่นใจกับความสวยงามของชุดราตรีชุดนี้

ชุดราตรีชุดนี้ถูกออกแบบเป็นกระโปรงหางปลายาว ทั้งชุดเป็นสีเขียวซีด มันไม่เพียงแต่ดูเหมือนนางฟ้า มันดูหรูหรามาก

แต่น่าเสียดายที่ตรงขาด้านหลังมีเนื้อผ้ารั้งไว้ ถ้าเปลี่ยนให้สูงขึ้นอีกหน่อยแล้วหาผ้าที่เหมาะสมมากยิ่งขึ้น ความสวยงามและความหรูหรามันก็จะเพิ่มขึ้นไปอีกหลายระดับ แล้วชุดราตรีนี้ก็จะไม่ได้มีเพียงแค่มูลค่าทางด้านการค้า มันสามารถนำไปเก็บสะสมไว้เพื่อเพิ่มมูลค่าได้ด้วย

เมื่อได้ยินคำชมมากมายจากผู้ชม ความหยิ่งทะนงในตัวเองของพิชญาก็พุ่งทะลุขึ้นไปถึงขีดสุดอย่างรวดเร็ว

หล่อนเชิดหน้าขึ้นอย่างมีชัยแล้วหันไปมองวารุณี เพราะอยากจะเห็นสีหน้าของวารุณีว่ารู้สึกอะไรบ้างรึเปล่า

ทว่ากลับไม่เห็นว่าวารุณีจะรู้สึกอะไร เธอเห็นก็แต่ความประหลาดใจและหล่อนที่กำลังจมอยู่ในความคิดเท่านั้น

พิชญาใจหายวาบขึ้นมาเพราะรู้สึกได้ถึงลางไม่ดี จากนั้นก็พูดพึมพำกับตัวเองออกมา“หรือว่าหล่อนจะเห็นอะไรเข้าให้แล้ว？”

ไม่ เป็นไปไม่ได้ ชุดราตรีนี้ถูกออกแบบมาเมื่อศตวรรษที่แล้ว ซึ่งศตวรรษที่แล้วคอมพิวเตอร์ยังไม่เป็นที่นิยมนัก ดังนั้นจึงหาภาพที่เกี่ยวข้องไม่เจอหรอก

จะมีก็คงมีแต่ในพิพิธภัณฑ์เก่าแก่ในต่างประเทศเท่านั้นแหละถึงจะมีภาพนางแบบที่สวมชุดราตรีแบบนี้ ดังนั้นวารุณีคงไม่เคยเห็นแน่

“ได้สิคะ”วารุณีตาเป็นประกายออกมาพลางรีบตอบกลับ

ตอนนี้เธอกำลังเงินขาดมือแถมยังต้องจ่ายหนี้ด้วย ซึ่งเธอกำลังต้องการจะขายแบบอยู่พอดี

พอตอนนี้มีคนมาซื้อถึงที่แล้วเธอจะไม่ขายได้ยังไง

พิชญาก็เงินขาดมือเหมือนกัน ทว่าทันทีที่กำลังจะเอ่ยตอบ วารุณีกลับแย่งพูดออกไปก่อน หลังจากที่จ้องวารุณีอย่างไม่พอใจอยู่ครู่หนึ่งถึงได้ยิ้มออกมาใหม่“ของฉันก็ได้เหมือนกันค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มบางๆบนหน้าของวารุณีก็ค่อยๆหายไป เธอทำหน้าขรึมลงเล็กน้อย นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโกรธ

ไม่เพียงแต่ลอกเลียนการออกแบบของอาจารย์ย่า แถมยังกล้าเอามาขายหากำไรด้วยงั้นหรอ เธอจะต้องทำลายพิชญาให้อับอายเสียชื่อเสียงและขับไล่หล่อนออกจากวงการแฟชั่นและการออกแบบไปให้ได้

แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา เธอได้ยินมาว่ารอบชิงชนะเลิศจะมีผู้มีอำนาจมากมายมาร่วมงาน ทางสมาคมสำนักงานใหญ่ก็จะส่งผู้บริหารระดับสูงมาด้วย ซึ่งเวลานั้นแหละที่จะเป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการเปิดโปงความลับของพิชญา ถึงตอนนั้นแม้จะมีคนอยากปกป้องพิชญา แต่พวกผู้มีอำนาจกับพวกผู้บริหารระดับสูงคงไม่ยอมหรอก

“ดีเลย ถ้างั้นพวกเราไปที่ห้องท่านประธานเพื่อคุยเรื่องราคากันเถอะ”พอเลขาฯ ภูมิเห็นว่าทั้งสองตอบตกลงที่จะขายก็รู้สึกดีใจมาก

วารุณีตอบอืมออกมาแล้วเดินตามหลังเขาไปที่ห้องทำงานพร้อมกับพิชญา

กว่าจะตกลงราคากันเสร็จเวลาก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว วารุณีถือสัญญาสามล้านเดินออกมาจากห้องทำงานของประธานวรวี แล้วเดินออกจากสมาคมไปทันที

ส่วนพิชญา เนื่องจากยังตกลงราคากันไม่ได้ เพราะรู้สึกว่าราคาที่ทางสมาคมเสนอให้ห้าล้านมันน้อยเกินไป ตอนนี้พวกเขายังคงเถียงกันอยู่ในห้องประชุม

“วารุณี แกนี่สุดยอดไปเลย ชุดราตรีลายดอกไม้อันสวยสง่านั้นสวยมากจริงๆ แต่เสียดายที่ตอนนี้ทางสตูดิโอของเราไม่มีกำลังทรัพย์มากพอก็เลยทำได้เพียงเท่านี้ ไม่งั้นฉันคงทำโชว์ให้แกไปแล้ว”วารุณีพาอารัณมาที่โรงพยาบาล จากนั้นก็ถูกปาจรีย์โผเข้ากอดด้วยความดีใจ

วารุณีถูกกอดจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว เธอรู้สึกอึดอัดจึงต้องดันหล่อนออก“ฉันได้แค่ที่สองเอง ดีใจขนาดนั้นเลยหรอ？