พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 223

ฟังคำพูดสองคำที่ทั้งโทษตัวเองและยินดีนี้ของเขา วารุณีจึงทนความกลัวในใจไม่ไหวอีก โผเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้วร้องไห้อย่างหนักออกมา

ไม่มีใครรู้ว่า นาทีนั้นที่รถตู้ชนรั้วกั้นจนตกหน้าผาลงไป เธอกลัวมากแค่ไหน

นาทีนั้น เธอคิดจริงๆว่าตัวเองต้องตายแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ที่โชคดีคือ เธอยังรอดมาได้

รู้สึกถึงหญิงสาวในอ้อมแขนกำลังสั่น นัทธีจึงกอดเธอไว้แน่น ตบหลังปลอบเธอเบาๆ“ร้องไห้เถอะ ร้องออกมาก็จะดีขึ้นเอง”

วารุณีซุกไปที่แผ่นอกของเขา ร้องไห้จนควบคุมตัวเองไม่ได้

และก็ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานแค่ไหน เสียงร้องไห้ของวารุณีค่อยๆเบาลง สุดท้ายก็เบามากจนหายไป

นัทธีก้มหน้ามอง จึงพบว่าเธอร้องไห้จนเหนื่อยและหลับไป

นัทธีวางเธอลงที่หมอนเบาๆ หลังจากห่มผ้าห่มให้เธอแล้ว ก็ลุกขึ้นออกไปจากห้อง ลงไปหาหน่วยSWATสองคนนั้น

“คุณนัทธี”หน่วยSWATสองคนทักเขา

“พวกคุณเจอเธอที่ไหน？”นัทธีใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเสื้อเชิ้ตที่หน้าอกที่ถูกวารุณีร้องไห้จนเปียก ถามเสียงทุ้ม

หนึ่งในหน่วยSWATตอบว่า：“ก็ตอนที่พวกเราค้นหา ได้ยินชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆพูดกัน บอกว่ามีรถตู้ตกลงมาจากภูเขา ตกลงไปในน้ำ จากนั้นพวกเราก็ไปพูดคุยกับชาวบ้าน ให้ชาวบ้านพาพวกเราไป ตอนนั้นคุณวารุณีเคาะหน้าต่างอยู่ในรถตู้ พวกเราเลยช่วยเธอมาได้”

หน่วยSWATอีกคนเสริมว่า“ที่โชคดีก็คือ หลังจากรถตู้ตกไปในน้ำ ท้ายรถเอียงขึ้นมา คุณวารุณีอยู่ตรงตำแหน่งท้ายรถ น้ำที่เข้าไปในรถไม่ได้ท่วมเธอ ไม่งั้นกลัวว่าคงจะจมน้ำตายไปกับคนอื่นในน้ำแล้วครับ”

ที่แท้ก็แบบนี้เอง！

นัทธีพยักหน้าทันที

ต้องบอกว่า คนอย่างวารุณี โชคดีมาโดยตลอด ถึงแม้จะประสบความลำบากอันตรายมามากมาย แต่ทุกครั้งเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดี และพระเจ้าเมตตา

“คนสองสามคนนั้น จมน้ำตายหมดเลย？”นัทธีทิ้งผ้าเช็ดหน้า

“มีอีกคนที่รอดครับ แต่ว่าน้ำเข้าปอดไปเยอะมาก ถูกหัวหน้าพาขึ้นเฮลิคอปเตอร์ส่งไปโรงพยาบาลแล้ว ไม่รู้ว่าจะรอดไหม”

“ถ้ารอดได้บอกผม ผมมีคำถามมากมายจะถามเขา”นัทธีมองทั้งสองคนแล้วพูด

“แน่นอนอยู่แล้ว งั้นคุณนัทธี พวกเราไปที่ริมแม่น้ำก่อนนะครับ ช่วยหัวหน้ากู้รถตู้”

นัทธีพยักหน้า

หลังจากหน่วยSWATสองคนไป เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหามารุต

โทรติด ไม่รอให้เขาพูด เสียงของมารุตก็ดังขึ้นมาก่อน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความร้อนรน“ประธาน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ผมได้ยินหัวหน้าหน่วยSWATบอกว่าคุณกระโดดลงหน้าผาไป！”

“ผมไม่เป็นไร”นัทธีถูคิ้ว

มารุตโล่งอก“งั้นก็ดี งั้นก็ดีครับ งั้นคุณวารุณีล่ะ ตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง？”

“เธอก็ไม่เป็นไร แต่ว่าเธอช็อกมาก ตอนนี้หลับอยู่ เดี๋ยวผมจะส่งที่ตั้งให้คุณ แล้วคุณเอาเฮลิคอปเตอร์ของผมมารับพวกเรา”นัทธีหาที่นั่งลง กำชับออกไป

“เข้าใจแล้วครับ”มารุตพยักหน้า

นัทธีถามอีกว่า“จับสุภัทรได้ยัง？”

“จับได้แล้วครับ ตอนนี้ถูกขังไว้”มารุตตอบ“แล้วก็ที่ศาล ประธานวรวีพูดคุยเรียบร้อยแล้วครับ เลื่อนวันพิจารณาคดีไปอีกสองวัน”

“ดีมาก”นัทธีพยักหน้า

เวลาสองวัน น่าจะเพียงพอที่วารุณีเดินออกมาจากเรื่องครั้งนี้ได้

โทรศัพท์เสร็จ นัทธีวางโทรศัพท์ลง รอเฮลิคอปเตอร์มาด้วยความอดทน

รอประมาณครึ่งชั่วโมงได้ เฮลิคอปเตอร์ก็มา จอดอยู่ที่ตรงหน้าอาคารบ้านพักอาศัย ดึงดูดสายตาของชาวบ้านจำนวนมาก

นัทธีขึ้นมาอุ้มวารุณีลงไป ขึ้นเฮลิคอปเตอร์

เดิมทีเขาคิดว่าสุภัทรใส่ร้ายวารุณีในอินเทอร์เน็ต ก็ทำให้มุมมองทั้งสองของคนถูกทำลายไปแล้ว

คิดไม่ถึงว่าเขาจะมองสุภัทรต่ำไป

นัทธีไม่พูด ก้มหน้าลงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร

ตอนนี้เอง มารุตก็เข้ามา“ประธาน สุภัทรจะพบท่านครับ”

“พอดีเลย ผมก็อยากเจอเขา”นัทธีเอาเถ้าบุหรี่กดลงบนถังขยะให้ดับ จากนั้นก้าวเท้าออกไป

หลังจากมารุตพยักหน้าให้พิชิต ก็รีบตามไป

สุภัทรถูกขังอยู่ในห้องรับแขกของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป

นัทธีเข้าไป สุภัทรก็เข้ามาต้อนรับ“นัทธี คุณมาสักทีนะ คุณให้คนพาผมมา เรื่องอะไรกันแน่？”

เขาอยู่ที่นี่อย่างน้อยสองสามชั่วโมงแล้ว ยังไปไม่ได้ และก็ติดต่อโลกภายนอกไม่ได้ ทำให้ในใจเขาตื่นตระหนกสุดๆ

และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ที่ศาลเป็นอย่างไรบ้าง คำพิพากษาของพิชญาออกมาหรือยัง ถูกตัดสินจำคุกกี่ปี！

นัทธีถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เว้นระยะห่างกับสุภัทร มองเขาด้วยสายตาโหดเหี้ยม“สุภัทร เขาบอกกันว่าคนเราโหดแค่ไหนก็ไม่ทำร้ายลูกตัวเองได้ แต่คุณกลับส่งคนไปลักพาตัววารุณี คุณทำให้ผมเห็นโลกกว้างเสียจริง！”

ได้ยินคำนี้ สุภัทรตะลึงก่อน“ลักพาตัววารุณี？นัทธี คุณกำลังพูดอะไรน่ะ ผมส่งคนไปลักพาตัวเธอเมื่อไหร่กัน？”

นัทธีหรี่ดวงตาเย็นชาคู่นั้นลง“ยังไม่ยอมรับอีก ไม่ใช่ว่าคุณส่งคนไป ขัดขวางวารุณีไปศาลเหรอ？”

สายตาสุภัทรกะพริบอย่างร้อนตัว“คุณ……คุณรู้แล้วเหรอ？”

นัทธีทำเสียงเย้ยหยันอย่างเย็นชา“เพื่อพิชญาแล้ว คุณลักพาตัววารุณีและขัดขวางวารุณีไปศาล คุณนี่เยี่ยมจริงๆ”

“นัทธี คุณพูดแบบนี้ปรักปรำเกินไปแล้ว ผมยอมรับ ผมส่งคนไปขัดขวางเธอจริงๆ แต่ผมไม่ได้ให้คนไปลักพาตัวเธอ ผมแค่ให้คนไปจับตาดูเธอ ตอนที่เธอออกจากบ้าน ขวางเธอไว้ที่หน้าบ้าน ไม่ให้เธอออกไปได้ ไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย！”สุภัทรผายมือออก พูดด้วยสายตาจริงจัง