พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 3

ที่จริงคิดว่าแบบนี้จะยั่วโมโหวารุณี ใครจะไปรู้ว่าวารุณีจะตอบด้วยรอยยิ้ม ตอบกลับไปอย่างมีมารยาทว่า

“ขอบคุณที่ห่วงใย ตอนนี้ครอบครัวพวกเรามีความสุขกันมาก”

พิชญารู้สึกว่าตัวเองจะเล่นงานเธอแต่กลับไม่ได้ผล

ดังนั้น เธอจึงเหน็บแนมอย่างเย็นชาต่อไปว่า“จากคุณหนูเศรษฐีกลายเป็นคนบ้านนอกที่ไม่มีที่อยู่ภายในค่ำคืนเดียว สวมเสื้อผ้าราคาถูกๆ ทำงานธรรมดา เธอยังบอกว่าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขดี ใครจะไปเชื่อเหรอ？”

ถึงจะพูดคำเหน็บแนม แต่สายตาพิชญาก็ยังปกปิดความริษยาที่มีต่อวารุณีไม่อยู่

เพราะว่าเธอมองไม่เห็นความตกอับจากตัววารุณีเลยสักนิด ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกว่าวารุณีมีออร่ามากขึ้นกว่าห้าปีก่อน ใบหน้าไร้เมคอัพ ขาวผ่องเป็นประกาย ตั้งแต่หัวจรดเท้าเต็มไปด้วยความรู้สึกสาวอย่างมาก

ซึ่งนี่ต้องจ่ายเท่าไหร่ก็แลกมาไม่ได้

และเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การแต่งหน้าจัดของเธอดูด้อยไปมาก

เผชิญหน้ากับคำเหน็บแนมของพิชญา

วารุณีหัวเราะ ไม่พูดอะไร

แต่การหัวเราะนี้กลับทำให้พิชญารู้สึกไม่สบาย“เธอหัวเราะอะไร？”

“เปล่า ก็แค่รู้สึกว่าเธอมีเวลามาเห็นใจฉันที่นี่ สู้กลับไปวาดแบบร่างให้มากกว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอ”

เกี่ยวกับเรื่องบางอย่างในวงการของพิชญา วารุณีที่อยู่ต่างประเทศก็พอจะได้ยินมาบ้าง

ดังนั้นคำพูดนี้จี้จุดของพิชญา

“แก！”พิชญาโกรธจนมือกำแน่นทันที แต่ขณะเดียวกันน้ำเสียงของเธอก็ถูกเสียงเด็กใสๆเข้ามาปิดไว้

“หม่ามี๊！หม่ามี๊！”

อีกด้านของทางเดิน ทันใดนั้นเองก็ปรากฏเด็กตัวเล็กสองคนที่ดูนุ่มนิ่ม

ได้ยินลูกของตัวเองกำลังเรียกหาตัวเอง วารุณีก็ไม่ยุ่งกับพิชญาอีก แต่เดินผ่านอีกฝ่ายไป แล้วเดินไปหาเด็กสองคน

“หม่ามี๊ แม่บุญธรรมปาจรีย์กำลังหาหม่ามี๊อยู่”ไอริณผู้เป็นน้องโผเข้าหาอ้อมแขนของวารุณีทันที แล้วพูดอย่างออดอ้อน

“ไป พวกเราไปหาแม่บุญธรรมกัน”วารุณีลูบผมฟูๆของลูกสาว แล้วจูงมือออกไป

พิชญาหันหน้ามองไป ก็เห็นในมือวารุณีจูงเด็กสองคนนี้ เธออดไม่ได้ที่จะตกใจ ไม่เจอกันไม่กี่ปี วารุณีมีลูกแล้ว？

ตอนที่พิชญากำลังสงสัย อารัณผู้เป็นพี่กลับหันหัวทันที ดวงตาโตๆที่เป็นประกายมองไปที่พิชญา

พิชญาบีบกระเป๋าแน่น หันกลับไปอยากไปถามวารุณีเรื่องของลูก แต่พอก้าวออกไป ก็ถูกผู้ชายที่มาหาเธอเรียกไว้

ผู้ช่วยที่เดินเข้ามาสังเกตเห็นสีหน้าซีดขาวของพิชญา ดูผิดปกติเล็กน้อย จึงพูดอย่างเป็นห่วงว่า“พี่ ไม่สบายตรงไหนไหม？”

“ฉันไม่เป็นไร”พิชญาการปฏิเสธอย่างแข็งทื่อ

เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องเมื่อกี๊

เห็นพิชญาไม่พูด ผู้ช่วยก็ตระหนักได้จึงไม่ได้ถามต่อ พูดไปว่า“พี่ตอนเย็นมีงานเลี้ยง ถ้าตอนนี้ไม่ออกเดินทางล่ะก็ น่าจะไปถึงสาย”

จากชานเมืองฝั่งตะวันตกไปเขตเมือง ก็ใช้เวลาเดินทางหนึ่งชั่วโมง

โดนผู้ช่วยออกคำสั่งแบบนี้ พิชญาก็ดูไม่พอใจอย่างมาก“เมื่อไหร่กันที่ตารางของฉันขึ้นอยู่ที่คุณ？”

ผู้ช่วยไม่มีทางเลือกอย่างมาก“พี่ ประธานนัทธีก็อยู่”

“……”พิชญาก็ไม่รู้จะพูดอะไรทันที

พอนึกถึงภาพลักษณ์ห้าปีนี้ที่เธอพยายามรักษาอย่างสุดชีวิตเมื่ออยู่ต่อหน้านัทธี ก็จะล้มเหลวในตอนสุดท้ายไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากชั่งน้ำหนักดูแล้ว พิชญาได้แต่แอบกัดฟันแน่นเงียบๆ มองทางที่วารุณีออกไป จากนั้นจึงตามผู้ช่วยออกไปอย่างไม่เต็มใจ