พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 428

จากนั้น วารุณีกับนัทธีคุยกันอีกประมาณสิบกว่านาที ก็ได้วางสายลง

เพราะว่าต่อจากนี้เธอจะต้องทำการจัดเก็บเสื้อผ้า และต้องปรับสภาพร่างกายกับเวลา

“คุณผู้ชายคะ” นัทธีวางโทรศัพท์ลง ป้าส้มเดินเข้ามาจากประตูที่ด้านหลังยังตามมาด้วยมารุต

นัทธีเห็นมารุตมาหาในเวลาที่ดึกขนาดนี้ จึงรู้ว่าจะต้องมีเรื่องด่วนอย่างแน่นอน จึงได้ลุกขึ้น “ป้าส้ม พาเด็ก ๆ ขึ้นไปบนตึกอาบน้ำนอนหน่อยนะครับ”

“ค่ะ” ป้าส้มพยักหน้า แล้วจูงเด็ก ๆ ขึ้นไปบนตึก

ในห้องรับแขกจึงเหลือนัทธีกับมารุตเพียงสองคน

นัทธีล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “ว่ามา มีอะไร”

“เป็นข้อมูลเกี่ยวกับคุณนวิยาที่เมื่อวานท่านให้ผมไปสืบครับ ผลออกมาแล้ว” มารุตพลางกล่าวพลางยื่นเอกสาร

นัทธีหรี่ตาลง แล้วรับเอกสารด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างหนึ่งทำการเปิดเอกสารออกมา 

ในนั้นเป็นเอกสารที่หนา มีประมาณสิบกว่าแผ่น

นัทธีเม้มริมฝีปากบางเป็นเส้นตรง แล้วเปิดอ่านทีละแผ่น ๆ

ผ่านไปสักพักก็ดูจนหมด มือที่ถือเอกสารไว้ได้กำแน่นขึ้นทันใด สีหน้าดูแย่ แววตาเต็มไปด้วยความตกใจ

“ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือของเธอเหรอ” นัทธีจ้องมองมารุต

มารุตพยักหน้า “ใช่ครับ เพราะว่าตอนที่คุณนวิยาทำเรื่องเหล่านี้อายุยังน้อยยังเป็นเด็ก ดังนั้นต้องการจะสืบจึงไม่ใช่เรื่องยากครับ”

เขานั้นได้ทำการอ่านดูเอกสารก่อน ถึงตอนนี้จิตใจก็ยังไม่สงบ

เขาก็เหมือนกับท่านประธานที่คิดว่าคุณนวิยาเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสา แต่เมื่อเห็นเอกสารเหล่านี้เขาถึงได้รู้ว่าเขานั้นคิดผิด

ตอนที่คุณนวิยาอายุเพียงไม่กี่ขวบ เธอสามารถทำทารุณกรรมหมาแมวจนตาย ตอนที่เรียนอยู่ชั้นประถมศึกษามัธยมศึกษาก็ไปมีเรื่องรุนแรงกับเพื่อนนักเรียน มีเพื่อนนักเรียนหนึ่งในั้นถูกทำร้ายจนสติฟั่นเฟือน ตอนนี้ก็ยังไม่หายดี

ดังนั้นจึงเห็นได้ว่า จิตใจของคุณนวิยานั้นเหี้ยมโหด แล้วยังเสแสร้งเก่งอีก

ถ้าหากไม่ใช่เพราะท่านประธานที่จู่ ๆ ให้เขาไปสืบ เขากับท่านประธานก็คงยังไม่รู้ใบหน้าที่แท้จริงของคุณนวิยา

นัทธีวางเอกสารลงบนโต๊ะน้ำชา จู่ ๆ รู้สึกร่างกายและจิตใจอ่อนล้าหมดเรี่ยวแรง

เขาเห็นนวิยาเป็นน้องสาวจริง ๆ เขาแทบจะไม่เคยสงสัยในตัวเธอ และก็ไม่เคยคิดว่าเธอจำสามารถทำเรื่องที่เลวร้ายได้

แต่ว่าข้อมูลเอกสารที่กองกันเป็นชั้น ๆ นี้ ราวกับฝ่ามือที่ได้ตบเข้ามาที่ใบหน้าของเขาแรง ๆ ทำให้เขาตระหนักได้ว่าหลายปีที่ตัวเองคอยปกป้องเธอ นั้นช่างเป็นเรื่องที่น่าขำมาก

“ท่านประทานครับ เรื่องเหล่านี้จะบอกคุณหมอพิชิตไหมครับ” มารุตมองนัทธี

นัทธีพยักหน้า “แน่นอน เขาเป็นแฟนของนวิยา มีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องราวเหล่านี้ สำหรับเขาจะเลือกทางไหนหลังจากที่เขารู้แล้วนั้น ก็เป็นสิทธิ์ของเขา แต่……”

“เชิญท่านประธานพูดมาเลยครับ”

“ตอนที่บอกเรื่องราวให้กับพิชิตทราบนั้น อย่าได้บอกต่อหน้านวิยาเด็ดขาด”

“ผมทราบครับ วางใจได้เลยครับท่านประธาน” มารุตพยักหน้า

นัทธีกุมขมับ ในใจเริ่มเชื่อคำพูดของวารุณีที่มีความสงสัยต่อนวิยา

บางที นวิยาอาจจะเป็นฆาตกรตัวจริง

อายุน้อยขนาดนั้นยังสามารถทำเรื่องที่ทำให้คนขยะแขยงได้ขนาดนี้ เรื่องฆ่าคนก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ตกใจ

“ผมจำได้ว่าตระกูลจามจุรีศิลป์เป็นศัตรูทางการเมืองกับตระกูลผดุงธรรมใช่ไหม” นัทธี จู่ ๆได้ถามขึ้น

มารุตสีหน้าเคร่งขรึมแล้วยพยักหน้า “ใช่ครับ ท่านประธานถามเรื่องนี้ทำไมครับ”

“วารุณีถูกลอบฆ่าถึงสองครั้ง ผมให้นายท่านบุญชัยสืบหาฆาตกรตัวจริง สุดท้ายผลสืบออกมาว่าคนร้ายคือทารีนา แต่ว่าทารีนาคือถูกให้เป็นผู้รับโทษแทน หลังจากที่วารุณีรู้เรื่องเข้า จึงสงสัยมาโดยตลอดว่าฆาตกรคือนวิยา เมื่อเห็นสิ่งเหล่านี้แล้ว ผมก็อดสงสัยไม่ได้”

นัทธีหลับตาลง ใบหน้าเย็นชา “ถ้าหากว่าเป็นนวิยาจริง นี่ก็สามารถบอกได้ว่าทำไมนายท่านบุญชัยถึงได้สืบเจอว่าฆาตกรเป็นทารีนา”

เพราะว่านวิยาเป็นเหลนของนายท่านบุญชัย

นายท่านบุญชัยก็ย่อมเลือกที่จะปกป้องนวิยา

มารุตอ้าปากค้าง “โอ้พระเจ้า หากว่าเป็นคุณนวิยาจริง อย่างนั้นนายท่านบุญชัยทำแบบนี้ ก็เท่ากับเจตนาทำผิดกฎหมายไม่ใช่เหรอ”

“มีบางครั้งสายเลือดมักจะข้นกว่ากฎหมาย” นัทธีตอบกลับอย่างแผ่วเบา จากนั้นได้สั่งกำชับ “ได้ยินมาว่าช่วงนี้ตระกูลจามจุรีศิลป์กำลังวางแผนที่จะพัฒนาเมืองแห่งวัฒนธรรม เพื่อใช้เพิ่มคะแนนเสียงทางการเมือง แต่ว่าเงินลงทุนไม่พอ นายไปติดต่อพวกเขาอย่างลับ ๆ เสนอเงินลงทุนให้พวกเขา ให้พวกเขาไปตรวจสอบคุณท่านบุญชัยว่ามีพฤติกรรมในการปกป้องนวิยาหรือไม่”

สุชาดาได้ยินประโยคนี้ก็ตกใจกลัวมาก มือที่ง้างไว้ก็ไม่กล้าที่จะตบลงไป สุดท้ายจึงจำใจต้องชักกลับมาอย่างไม่เต็มใจ

เชอรีนยังแสร้งถอนหายใจอย่างเสียดาย “น่าเสียดายจัง ทำไมไม่ตบล่ะ”

“พอเหอะ เธออยากให้นางตบจริง ๆ เหรอ ถึงแม้ว่านางจะต้องใช้บางสิ่งแลกเพื่อตบเธอ แต่ว่าเธอจะต้องเจ็บนะ” วารุณีกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เชอรีนยักไหล่ “ถ้าหากว่าสามารถทำให้เธอออกจากการแข่งขันได้ เจ็บนิดหน่อยก็คุ้ม”

ฟังสองคนที่คนหนึ่งพูดอีกคนหนึ่งยุ สุชาดาจึงโกรธจนตัวสั่นเทา ใบหน้าบูดเบี้ยว

เวลานี้ โสรยาได้เดินเข้ามา เห็นวารุณีกับเชอรีน แววตาก็หม่นลง จากนั้นมองสุชาดาด้วยความไม่พอใจ “นี่เธอหาเรื่องคุณวารุณีอีกแล้วใช่ไหม”

วารุณีเลิกคิ้ว

ผู้หญิงคนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะไม่ตำหนิเธอก่อน ไม่ถามไถ่ว่าได้กลั่นแกล้งสุชาดาหรือเปล่า

“ฉันเปล่า” สุชาดารีบยกมือปฏิเสธ

โสรยาฮึดฮัด “หวังว่าเธอคงจะพูดความจริง ถ้าหากให้ฉันรู้ว่าเธอโกหก ดูสิว่าฉันจะลงโทษเธอยังไง”

สุชาดาก้มหน้า ไม่พูดไม่จาอีก

วารุณีหรี่ตาลง

โสรยาคนนี้เก่งกาจจริง ๆ ไม่มีการถามเธอเพื่อยืนยันว่าที่สุชาดาพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่ ก็จัดการเรื่องราวได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ มีชั้นเชิง

“คุณวารุณี” โสรยายิ้มให้กับวารุณี “ต้องขอโทษด้วย นางแบบของฉันคงไม่ได้รบกวนการชมการแสดงของคุณหรอกนะ”

“นิดหน่อย” วารุณียิ้มตาหยีตอบกลับ

โสรยาสีหน้าชะงักงั้น

ประโยคที่ว่านิดหน่อย ได้บอกกับเธอชัดเจนในตัวอยู่แล้วว่ามีการรบกวนจริง ๆ

แต่ว่าโสรยาแกล้งทำเป็นฟังไม่เข้าใจ คว้าแขนของสุชาดามาจับไว้ “อย่างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวก่อน” วารุณีเรียกหยุดเธอ