พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 477

ชาวเน็ตหลายคน ต่างไปทิ้งระเบิดใส่เกาหลี โทษว่าทำไมประเทศเกาหลีถึงส่งนักออกแบบที่ไม่แข็งแกร่งทำเป็นแค่โกงมาได้ และยังสงสัยว่า การโกงของพิชญา มีประเทศเกาหลีสนับสนุนแผนการอยู่เบื้องหลัง

ทำให้ทางประเทศเกาหลีอธิบายว่าไม่เกี่ยวกับพวกเขา แต่ไม่มีใครเชื่อ ใครให้ชื่อเสียงระดับนานาชาติของประเทศเกาหลี ฉาวโฉ่อยู่แล้วล่ะ

แต่ก็มีชาวเน็ตบางคนก็เชื่อประเทศเกาหลี ต่างทิ้งคอมเม้นไว้ ให้สมาคมเปิดเผยว่าพิชญาโกงอย่างไร

แต่ทางสมาคมไม่เปิดเผยไวขนาดนี้ เพราะวิธีการโกงของพิชญา ตอนนี้ยังอยู่ในการตรวจสอบ แม้แต่ลินดา ก็ยังอยู่ในช่วงจับกุม

แค่จับลินดาได้ ทุกอย่างก็ง่ายดาย

ตอนดึก วารุณีแข่งขันเสร็จ กลับคฤหาสน์ไปกับนัทธี

เด็กทั้งสองคนกลับประเทศมาตั้งแต่เมื่อวาน ก็ถูกมารุตพากลับไป

เพราะวันนี้เป็นวันจันทร์ ต้องไปเรียน

ตอนนี้ วารุณีกำลังอยู่ในห้องเก็บกระเป๋าเดินทางกลับประเทศให้นัทธี

เพราะว่าเรื่องของพิชญา เขาจึงอยู่ที่นี่อีกวัน เตรียมกลับประเทศพรุ่งนี้เช้า ในประเทศยังมีงานประชุมที่สำคัญ รอเขาไปเป็นประธาน

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของวารุณีก็ดังขึ้นมา

เธอวางเนกไทของชายหนุ่มลง ลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงมา นั่งกดรับสายอยู่ข้างเตียง“มีอะไร？”

น้ำเสียงเธอเย็นชามาก ชัดเจนว่าคนที่อยู่ปลายสาย ทำให้เธอไม่ชื่นชอบเท่าไหร่นัก

“วารุณี พิชญายังมีชีวิตอยู่ จริงเหรอ？”ในสายโทรศัพท์ มีเสียงรีบร้อนของสุภัทรเข้ามา

วารุณีไม่ตอบ“คุณรู้จากไหนว่าพิชญายังมีชีวิต？”

“นัทธี เมื่อวานนัทธีส่งคนมาถามพวกเราที่ตระกูลศรีสุขคําว่า พิชญายังมีชีวิตอยู่ไหม ดังนั้นพ่อเลยโทรหาลูก วารุณี ลูกบอกพ่อมา พิชญายังมีชีวิตรอดอยู่จริงๆใช่ไหม？”สุภัทรถามอีกครั้ง

“ถูกต้อง เธอยังมีชีวิตอยู่”วารุณีตอบ

“พิชญายังมีชีวิตอยู่จริงๆ！”ในสายมีเสียงตื่นเต้นของขยานีเข้ามา“ดีจัง ดีจังเลย！”

“ใช่”สุภัทรก็พยักหน้า

พิชญายังมีชีวิตอยู่ งั้นเขาก็ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีใครเลี้ยงตอนแก่แล้ว

ศรัณย์เขายอมแพ้แล้ว เด็กคนนั้นใจแข็งมาก เขาขอร้องอย่างไรก็ไม่กลับมา คาดหวังกับเด็กแบบนี้ ไม่คาดหวังเสียดีกว่า

ส่วนวารุณี เขาไม่คิดจะให้วารุณีเลี้ยงตอนแก่เท่าไหร่นัก

ที่จริงเขาเตรียมจะใจอ่อน ฟังที่ขยานีพูด ยอมรับถวิตเด็กคนนั้นมาเป็นลูกชาย ต่อไปให้ถวิตมาเลี้ยงตอนแก่

คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น รู้ข่าวว่าพิชญายังมีชีวิตอยู่

วารุณีฟังเสียงตื่นเต้นดีใจของสามีภรรยาสุภัทรที่ปลายสาย ริมฝีปากสีแดงก็อดไม่ได้ที่จะเม้มลง

ดูเหมือนว่า สองสามีภรรยาสุภัทร จะไม่รู้จริงๆว่าตอนนั้นพิชญาแกล้งตาย ต่อมาพิชญาก็ไม่ได้ติดต่อพวกเขา

นี่มันช่างเสียดสีเสียจริง

ลูกสาวที่พวกเขาคลั่งรักขนาดนี้ กลับไม่เชื่อใจพวกเขาสักนิด แผนการแกล้งตายก็ไม่บอกพวกเขาเลย ต่อมายังใช้ตัวตนโสรยากลับประเทศ และก็ไม่คิดไปหาพวกเขา

เธอก็รู้ว่าตอนนี้สุภัทรดีใจขนาดนี้เพราะอะไร แต่สุภัทรคาดหวังไปที่พิชญาได้จริงๆเหรอ？

ไม่พูดถึงที่ตอนนี้พิชญาเข้าโรงพยาบาลจิตเวชอีกครั้งก่อนนะ ถึงไม่เข้าไป ก็กลัวว่าจะไม่ได้กตัญญูต่อสุภัทรนัก

เหอะ สุภัทรถูกลิขิตให้ตอนแก่ไม่มีที่พึ่ง นี่คือผลกรรมที่ตอนนั้นเขาหักหลังแม่ และไม่ต้องการพวกเขาสองพี่น้อง

“ใช่สิวารุณี ตอนนี้พิชญาอยู่ที่ไหน？”สุภัทรใจเย็นลง จึงถามอีกครั้ง

เขาอยากจะรู้ตำแหน่งของพิชญาอย่างมาก

แม้แต่ขยานีที่อยู่ข้างๆ ก็เข้าใกล้โทรศัพท์มาฟัง

วารุณีเอาผมทัดหู“เธอเหรอ เธออยู่โรงพยาบาลจิตเวชไง”

น้ำเสียงเบาๆนั้น ทำให้สามีภรรยาสุภัทรตัวแข็งทื่อ

“โรงพยาบาลจิตเวช？”สุภัทรดูไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก

วารุณีพยักหน้า“ถูกต้อง”

“ทำไมพิชญาอยู่โรงพยาบาลจิตเวชอีกล่ะ？”สุภัทรถาม

“แล้วยังไง？”วารุณีเลิกคิ้วขึ้น

“จากนั้นก็จะไม่ได้เจออีกช่วงหนึ่ง คุณทนไหวเหรอ？”ในน้ำเสียงของนัทธีมีความน้อยใจหน่อยๆ

วารุณีก็ใจอ่อนทันที รับปากว่าจะช่วยเขาแก้ปัญหาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร

หนึ่งชั่วโมงถัดมา นัทธีโอบหญิงสาวในอ้อมแขนอย่างพอใจ มือใหญ่นั้นลูบท้องของเธอ“ยังเหลืออีกหนึ่งเดือนแปดวัน”

“อะไร？”วารุณียังไม่ได้สติคืนมาในทันที

นัทธีพูดอธิบาย：“เหลืออีกหนึ่งเดือนแปดวัน ลูกก็จะสามเดือนแล้ว คุณก็อยู่กับผมได้แล้ว”

วารุณีจึงเข้าใจ นั่งขึ้นมาจากอ้อมแขนเขา มองเขาอย่างตกใจ“แม้แต่อันนี้คุณก็รู้เหรอ？”

“ผมเคยถามหมอ บอกว่าทารกสามเดือน คุณก็จะอยู่กับผมได้แล้ว พวกเราทำแบบนี้กับลูกก็ถือว่าเป็นเรื่องดี”นัทธีตอบ ใบหน้าภูมิใจเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

มุมปากของวารุณีกระตุก“คุณนี่เกินความคาดหมายของฉันจริงๆ”

แม้แต่อันนี้ก็ไปถาม

ดูเหมือนว่าช่วงนี้ เขาจะอดกลั้นเล็กน้อยจริงๆ

“โอเค นอนเถอะ”นัทธีดึงวารุณีกลับมาในอ้อมแขนอีกครั้ง

วารุณีนอนไม่ขยับอย่างเชื่อฟัง

เช้าวันถัดมา นัทธีออกไปจากคฤหาสน์ ไปที่สนามบิน

ตอนที่วารุณีตื่นมา เขาก็ขึ้นเครื่องบินไปแล้ว

“วารุณี เธอตื่นยัง？”จู่ๆ ประตูห้องก็มีคนเคาะ

วารุณีหาว แล้วจึงตอบ：“ตื่นแล้ว”

ประตูห้องเปิดออก เชอรีนยื่นหัวออกมา“สวัสดีตอนเช้า”

“สวัสดีตอนเช้า”วารุณียิ้มตอบไป“มีอะไรหรือเปล่า？”