พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 583

สื่อที่อยู่ล่างเวทีก็ยิ่งคลั่งมากขึ้น พวกเขาตื่นเต้นจนแทบอยากจะกระโดดขึ้นบนเวทีแฟชั่นโชว์เพื่อเอาไมโครโฟนไปจ่อปากของอันนาเพื่อได้รับข่าวสารที่น่าตื่นเต้นมากขึ้น

“คุณดีไซเนอร์อันนา ทำไมคุณถึงบอกว่าคณะกรรมการมีเรื่องลับลมคมใน คุณรู้อะไรมารึเปล่า” นักข่าวถามอย่างเสียงดัง

สื่ออื่นๆ ก็จับจ้องมาที่อันนาเช่นกัน

ลีน่าผลักวารุณีเบาๆ "วารุณี คุณว่าเธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า ทำไมถึงพูดแบบนี้กับเหล่ากรรมการ กรรมการเป็นดีไซเนอร์เครื่องประดับชั้นนำของโลกเลยนะ เธอทำผิดพลาดอย่างมาก ฉันจะดูซิว่าอนาคตเธอจะอยู่ยังไง"

“ใครจะไปรู้ล่ะ” วารุณียักไหล่ บอกว่าไม่รู้ว่าทำไมอันนาถึงคิดว่ามีเรื่องลับลมคมในอยู่ในนั้น

แต่เธอเชื่อว่าอีกไม่นานคงจะรู้

เป็นไปตามคาด แอนนาเริ่มตอบคำถาม

แต่ก่อนจะตอบเธอก็หันไปมองวารุณี

วารุณียักคิ้ว

อะไร?

คงจะเกี่ยวอะไรกับเธอหรอกสินะ?

อันนาหยิบไมโครโฟนในมือของพิธีกรมาแล้วพูดว่า "ที่บอกว่ามีเรื่องลับลมคมในก็เพราะว่าคุณวารุณีบอกเป็นการส่วนตัว"

“หือ?” วารุณีงุนงง

อย่างที่คิดเกี่ยวอะไรกับเธอจริงๆ

แต่เธอพูดแบบนี้กับอันนาเมื่อไหร่?

อย่าว่าแต่วารุณีเลยแม้แต่ลีน่ากับแลนเซอร์ก็งงมากเช่นกัน

แลนเซอร์มึนงงเพราะอันนาไม่ได้บอกเรื่องสำคัญแบบนี้กับเธอ

และลีน่ามึนงงก็เพราะความแปลก

“วารุณี คุณบอกเธอจริงๆ เหรอ” ลีน่าชี้ไปที่อันนา

วารุณีมองบนใส่ “จะเป็นไปได้ยังไง ฉันไม่ได้คุยกับเธอเลย”

“แล้วเธอพูดทำไมว่าคุณเป็นคนบอกเธอ” ลีน่ากะพริบตาอย่างแปลกใจ

วารุณีแบมือออก “ฉันจะรู้ได้ยังไง ดังนั้นคุณดีไซเนอร์อันนา คำถามนี้ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าฉันไปบอกคุณตอนไหนว่าคณะกรรมการมีเรื่องลับลมคมใน?”

เธอหยิบไมโครโฟนที่เพิ่งส่งมาใหม่จากพิธีกร แล้วมองดูแอนนาด้วยสีหน้าที่นิ่ง โดยไม่ตื่นตระหนกกับคำพูดของอันนาเลย

สื่อด้านล่างเวทีและรวมไปถึงผู้ชมที่กำลังรับชมการถ่ายทอดสดทั่วโลก ต่างก็เห็นเธอสงบนิ่ง และก็ไม่คิดว่าเธอได้พูดเรื่องดังกล่าว

“เมื่อกี้นี้” อันนากับวารุณีมองหน้ากัน

วารุณียักคิ้ว “เมื่อกี้?”

“ใช่ ก่อนที่ผลจะออก ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นมาก มีเพียงคุณกับลีน่าเท่านั้นที่แตกต่างออกไป คุณบอกลีน่าว่าพวกคุณได้สิทธิ์ในการลงแข่งแล้ว ในเมื่อผลการแข่งขันตอนนั้นยังไม่ออก พวกคุณรู้ได้อย่างไรว่าจะได้สิทธิ์ คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือพวกคุณรู้อยู่แล้วว่าตัวเองจะได้ลงแข่ง ทำไมถึงได้ลงแข่งก็เพราะพวกคุณซื้อกรรมการเหล่านี้มา” อันนาชี้ไปที่กรรมการที่อยู่แถวด้านล่าง

เหล่ากรรมการได้ยินก็อดขำไม่ได้

วารุณีและลีน่าก็หัวเราะเช่นกัน

มีเพียงผู้ชม สื่อและอันนาเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังหัวเราะอะไร

“ฉันไม่เคยเห็นคนโง่แบบนี้มาก่อน” ในห้องนั่งเล่น นัทธีหรี่ตาและพูดด้วยลิ้นที่ชั่วร้าย

อารัณพยักหน้า “ใช่ โง่แล้วยังไม่รู้จักปกปิดความโง่ของตัวเอง และยังโดนเปิดโปงไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่”

ไอริณมองพ่อและน้องชาย ไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไรอยู่

“คุณวารุณี จริงอย่างที่คุณดีไซเนอร์อันนาบอกหรือเปล่า คุณซื้อคณะกรรมการมาหรือเปล่า” นักข่าวคนนั้นถามย้ำอีกครั้ง

แอนนาหงุดหงิด “พวกคุณพวกเดียวกัน แน่นอนที่จะต้องช่วยกันพูด พวกคุณยังไม่รู้สินะ สามีของวารุณีคนนี้มีอิทธิพลมาก แม้ว่าวารุณีจะซื้ออาจารย์พวกนี้ไม่ได้ แต่สามีของวารุณีทำได้”

เมื่อเห็นเธอไม่เพียงแต่เอาเหล่าอาจารย์เข้ามาเกี่ยวข้องแต่ยังเอานัทธีเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย วารุณีโกรธมาก

เธอหัวเราะด้วยความโมโห “ในเมื่อคุณคิดว่าสามีของฉันซื้อเหล่าอาจารย์มาเพื่อแลกกับสิทธิ์ในการเข้าแข่งขัน ฉันก็ยินดีให้คุณตรวจสอบประวัติทางการเงินของสามีฉัน”

"พวกเราก็สามารถให้คุณตรวจสอบได้" เหล่าอาจารย์ด้านล่างก็ตอบอีกด้วย

วารุณียิ้มขอบคุณพวกเขา แล้วก้มลงมองแอนนาแล้วพูดว่า “คุณได้ยินรึยัง พวกเราทั้งหมดให้คุณตรวจสอบได้ คุณกล้าตรวจสอบไหม ถ้าสุดท้ายตรวจเจอปัญหา ฉันวารุณีจะถอนตัวจากวงการออกแบบ กลับกันคุณก็ต้องถอนตัว กล้าไหม!”

“เพิ่มฉันเข้าไปด้วย ถ้ามีปัญหาฉันก็จะถอนตัว” ลีน่าลุกขึ้นพูด

อันนาไม่คิดว่าวารุณีจะเล่นใหญ่ขนาดนี้ อ้าปากค้าง ตื่นตระหนกเล็กน้อยและพูดอะไรไม่ออก

เมื่อคนอื่นเห็นเธอแบบนี้ พวกเขารู้ว่าเธอไม่กล้า และทุกคนก็ยิ้มอย่างดูถูก

และผู้ชมก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว ทั้งหมดนี้คืออันนาไม่พอใจที่ตัวเองถูกคัดออก จึงจงใจทำเรื่องแบบนี้ ต้องการดึงพวกวารุณีลงมา อันที่จริงคณะกรรมการไม่มีเรื่องลับลมคมในอะไร

ดังนั้นจึงมีการด่าอันนามากมายบนอินเทอร์เน็ต ด่าเธอว่าใจแคบ และไม่สามารถยอมรับได้ว่าตัวเองถูกคัดออก จึงหลอกลวงผู้อื่นและด่าเธอที่ไร้ความสามารถและชั่วร้าย

พวกเขาด่าเธออย่างรุนแรงมาก

แม้ว่าอันนาจะไม่เห็นสถานการณ์ทางออนไลน์ในขณะนี้ แต่เธอก็สามารถเดาได้ผ่านการแสดงออกและสายตาที่ดูหมิ่นของผู้ชม

ในเวลานั้นเธอแทบอยากจะเป็นลม

“ดูเหมือนคุณดีไซเนอร์อันนาจะไม่กล้า” วารุณีสะบัดเล็บแล้วพูด

อันนากัดริมฝีปากของเธอและจ้องที่เธออย่างขุ่นเคือง “โอเค ฉันยอมรับ เรื่องนี้เธอชนะ ฉันไปได้แล้วใช่ไหม”

เธอไม่สามารถอยู่บนเวทีได้อีกต่อไป สายตาที่ดูถูกเธอทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

วารุณีหัวเราะเบา ๆ "ใครบอกว่าให้คุณไปได้แล้ว?"