พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 605

มารุตและคนอื่นๆรอกันอยู่ด้านนอก ไม่ได้เข้าไปรบกวนการพบเจอกันอีกครั้งของวารุณีกับนัทธี

วารุณีใช้เวลาอยู่ในห้องร่วมครึ่งชั่วโมงได้ จากนั้นก็ถึงได้สงบสติอารมณ์ลงได้

เพราะเธอรู้ ว่าตอนนี้หาตัวนัทธีเจอแล้ว เธอก็สามารถเบาใจได้ ไม่ต้องอกสั่นขวัญแขวนอีกต่อไป

“ผู้ช่วยมารุต”วารุณีเช็ดน้ำตาออก แล้วเรียกมารุตเข้ามาหา

“ครับคุณหญิง”มารุตเดินเข้ามาในห้อง เหลือบมองไปยังนัทธีแวบหนึ่ง ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก“ ให้ตามหมอมาดูอาการของท่านประธานเลยไหมครับ ?”

วารุณีตอบกลับ“ใช่ มาดูอาการของนัทธีหน่อย ผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว ทำไมถึงยังไม่ฟื้น”

“ได้ครับ”มารุตพยักหน้า แล้วรีบเดินออกไปเพื่อตามหมอ

ในตอนที่หมอตรวจเช็กอาการของนัทธี วารุณีก็ยืนอยู่ตรงบริเวณประตูห้องเพื่อเฝ้าสังเกตการณ์อย่างเป็นกังวล

และทางด้านนอก จุ๊บแจงที่ไปหาห้องเช่า และได้ทำการเซ็นสัญญาเช่าไปเรียบร้อยแล้วก็กลับมา ทันทีที่มาถึงยังบริเวณที่ไม่ห่างจากบ้านพักนัก ก็เห็นชายชุดดำจำนวนมากยืนรายล้อมกันอยู่รอบๆบริเวณบ้านของตัวเอง

จุ๊บแจงชะลอเท้าตัวเองลงอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าที่มีความสุขก็ค่อยๆจางหายไป หัวใจเต้นโครมคราม จนอยู่ไม่สุข

คนพวกนี้เป็นใครกัน ?

ทำไมต้องล้อมบ้านของเธอเอาไว้ ?

ในตอนที่จุ๊บแจงกำลังรู้สึกไม่ดี มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งก็สังเกตเห็นเธอ ถามเสียงดังว่า “คุณเป็นใคร？”

จุ๊บแจงกำมือแน่น รวบรวมความกล้าแล้วตอบกลับไปว่า “ ฉันต้องถามพวกคุณมากกว่าว่าพวกคุณเป็นใคร ทำไมมาอยู่ที่บ้านของฉันได้ ? ”

บอดี้การ์ดประหลาดใจ “คุณเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เหรอ ？”

“ใช่” จุ๊บแจงพยักหน้า

“งั้นดีเลย ตามผมไปหาคุณผู้หญิงของผมแล้วกัน ”ในตอนที่บอดี้การ์ดพูด ก็เดินเข้ามาคว้าแขนของเธอ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้าน

เขาได้ยินที่คุณผู้หญิงบอกแล้ว ว่าผู้หญิงคนนี้พยายามปกปิดเรื่องที่ท่านประธานอยู่ที่นี่

ดังนั้นก็จึงไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่นอน

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็อย่าโทษเขาที่ปฏิบัติกับเธอแบบนี้เลย

จุ๊บแจงไม่คิดว่าบอดี้การ์ดจะหยาบคายอย่างนี้ ถึงขนาดฉุดลากเธอเข้ามา ในใจทั้งโมโหและหงุดหงิด “นี่นายทำอะไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ！”

บอดี้การ์ดก็ราวกับจะไม่ได้ยิน ใช้กำลังดึงลากเธอเข้าไปในบ้าน

เมื่อวารุณีได้ยินเสียงเอะอะจากทางด้านนอก ก็เดินออกมาพร้อมมารุตเพื่อดู “เกิดอะไรขึ้น？”

“คุณผู้หญิง เจ้าของบ้านหลังนี้กลับมาแล้วครับ”บอดี้การ์ดตอบ และพลางปล่อยมือออกจากเธอ

จุ๊บแจงก็มองไปยังคุณผู้หญิงคนที่บอดี้การ์ดเอ่ยเรียก ดวงตาของเธอถึงกับอึ้ง

ผู้หญิงอะไรจะสวยได้ขนาดนี้！

จุ๊บแจงตกตะลึง

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ และมีสง่าราศีมาก เมื่อเทียบกับอีกฝ่ายแล้ว ตัวเองเหมือนเป็นลูกเป็ดขี้เหร่เลย

ทันใดนั้น จุ๊บแจงก็ก้มหน้าลง ไม่กล้าเผชิญหน้ากับวารุณี เพราะเธอรู้ ว่าถ้าต้องเผชิญหน้ากันเธอก็คงจะรู้สึกละอายใจ

วารุณีไม่รู้ว่าจุ๊บแจงกำลังคิดอะไรอยู่ จึงขยับเดินเข้าไปหา แล้วหยุดลงตรงหน้าของจุ๊บแจง“คุณคือคุณจุ๊บแจงเหรอคะ？”

เธอเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน

จุ๊บแจงรู้สึกว่าเสียงของวารุณีคุ้นหูมาก ราวกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน นึกคิดอะไรขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ครุ่นคิดอยู่ราวๆสิบวินาทีได้ เธอก็นึกออก เงยหน้าขึ้นในทันที และมองดูวารุณีด้วยความประหลาดใจ“คุณ คนเมื่อคืน......”

ดวงตาของวารุณีเป็นประกาย ยกยิ้มแล้วพยักหน้าให้ “ฉันเองค่ะ ต้องขอโทษด้วยที่โทรหาคุณในตอนดึก เพราะฉันเป็นห่วงสามีมากไปหน่อย”

“สา......สามีคุณ？”ภายในใจของจุ๊บแจงยิ่งร้อนรนจนอยู่ไม่สุข ริมฝีปากขยับไปมา “สา......สามีของคุณคือ？”

คงไม่ใช่ชายหนุ่มที่อยู่ด้านในคนนั้นหรอกนะ ?

ในขณะที่จุ๊บแจงกำลังกระสับกระส่าย วารุณีก็หรี่ตาลง ทำลายจินตนาการของเธอ

“ผู้ชายที่อยู่ข้างใน คือสามีของฉันค่ะ”วารุณีตอบ

การคาดเดาได้รับการยืนยันจุ๊บแจงก็ถึงกับรับไม่ได้

สีหน้าของเธอซีดเซียว และพูดสวนกลับโดยไม่รู้ตัวว่า “ เป็นไปไม่ได้ เขาจะเป็นสามีของคุณได้ยังไง！”

จุ๊บแจงขบริมฝีปากแล้วมองดูตัวหนังสือในทะเบียนสมรส วารุณี นัทธี

ที่แท้ชื่อของเขาคือนัทธี

“เห็นชัดไหมคะ？”วารุณียิ้มและเก็บทะเบียนสมรสกลับคืน

จุ๊บแจงอ้าปากค้าง อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดไม่ออก

วารุณีมองมาที่เธอ “เอาล่ะจุ๊บแจง คุณปกปิดที่อยู่ของสามีฉัน อีกทั้งยังออกไปเช่าบ้านที่อื่น เพื่อซ่อนสามีของฉันเอาไว้ ให้เราตามหาตัวเขาไม่เจอ แม้มันจะเป็นเรื่องที่น่าละอาย แต่เพราะเห็นแก่ที่คุณช่วยชีวิตสามีของฉันเอาไว้ ฉันจะไม่ถือสาเอาความในเรื่องนี้ คุณพูดความต้องการของคุณมาได้เลย คุณต้องการอะไร อะไรที่ฉันสามารถให้คุณได้ฉันก็จะให้คุณ ถือว่าเป็นสินน้ำใจที่คุณช่วยชีวิตสามีฉันเอาไว้ และแน่นอนว่า คุณจะขอเป็นเงินก็ได้เช่นกัน ”

ดวงตาที่แดงก่ำของจุ๊บแจงจ้องเขม็งมองไปที่วารุณี“นี่คุณวารุณี คุณจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้ว ”

ในหัวของวารุณีกับมารุตจู่ๆก็มีคำถามผุดขึ้นอย่างมากมาย

วารุณีพูดอย่างไม่เข้าใจว่า“คุณจุ๊บแจงฉันดูถูกคุณตรงไหน ？”

จุ๊บแจงขบริมฝีปากแน่นแล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า“ คุณเอาเงินมาฟาดหัวฉัน มีเงินแล้วคิดว่าจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ ？”

“......”มุมปากวารุณีกระตุก

มารุตก็มีใบหน้าที่จนใจ“คุณจุ๊บแจงคุณผู้หญิงของเราไม่ได้คิดจะดูถูกคุณ แค่อยากจะตอบแทนที่คุณช่วยคุณผู้ชายของเราไว้ก็เท่านั้น ”

และอีกอย่าง ช่วยชีวิตคนเอาไว้เอ่ยปากพูดเรื่องเงินกับอีกฝ่าย ไม่ใช่เรื่องที่น่าอับอายอะไร

และอีกฝ่ายก็อาจจะคาดหวังให้คนคนนั้นร้องขอสินน้ำใจอยู่ด้วยก็เป็นได้

ขอสินน้ำใจเป็นเงินดีกว่าร้องขออะไรต่อมิอะไรเสียอีก

บางครั้งการร้องขออะไรที่มันแปลกประหลาด อีกฝ่ายก็ต้องรับปากทำมันให้ได้ และยากที่จะปฏิเสธคำขอนั้น

การขอเงิน ถึงแม้จะจำนวนมากไปหน่อย แต่ก็เป็นวิธีที่จัดการได้ง่ายที่สุด ไม่มีปัญหาอื่นๆตามมาทีหลัง

แล้วทำไมพอมาอยู่ในสายตาของคุณจุ๊บแจง ถึงได้กลายเป็นการดูถูกไปได้

“ฉันไม่ต้องการสิ่งตอบแทนอะไร ！” จุ๊บแจงเชิดหน้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิ “ที่ฉันช่วยเขา มันเป็นแค่จิตสำนึกและความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเท่านั้น ไม่เคยคิดถึงเรื่องสินน้ำใจใดๆ ดังนั้นเรื่องพวกนี้พวกคุณไม่ต้องหยิบยกเอามาพูดอีก เพราะนั้นมันคือการดูถูกศักดิ์ศรีของฉัน”

วารุณีกะพริบตาถี่ๆ หมดคำจะพูด

มารุตพูดเสียงเบาว่า “คุณผู้หญิง หรือเธอจะดูนิยาย หรือละครทีวีมากไปครับ ผมว่าเรื่องนี้มันทะแม่งๆนะครับ ?”