พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 608

เชอรีนปรบมือด้วยความดีใจ “เยี่ยมไปเลย ขอบคุณนะวารุณี”

วารุณีส่ายหัว“ ขอบคงขอบคุณอะไร ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกเธอถึงจะถูก หากไม่มีพวกเธอคอยอยู่เคียงข้าง ฉันคงเดินออกจากความเจ็บปวดที่นัทธีหายตัวไปไม่ได้ ไม่แน่ว่าสุขใจก็คงจะ......เฮ้อ ไม่พูดถึงมันแล้ว มันผ่านไปแล้ว รอนัทธีหายดี พวกเราขอเลี้ยงข้าวตอบแทนนะ ”

“ได้สิ งั้นเราจะรอคำเชิญของเธอกับประธานนัทธีนะ” เชอรีนพูดด้วยรอยยิ้ม

วารุณีตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็คุยกันอีกสักพัก แล้ววางสายไป

เมื่อวางโทรศัพท์ลงแล้ว วารุณีก็กลับเข้าห้อง เดินเข้ามานั่งที่ข้างเตียงคนป่วย จากนั้นก็กุมมือนัทธีเอาไว้ ฟุบหน้าลงที่ข้างเตียงแล้วผล็อยหลับไป

สองวันต่อมา พิชิตก็มาตรวจเช็กสภาพร่างกายของนัทธี

วารุณีเดินไปส่งเขา และพูดคุยถึงอาการของนัทธีอยู่สักพัก ประเด็นสำคัญคือถามว่าทำไมนัทธีถึงยังไม่ฟื้น

พิชิตดันไปที่กรอบแว่น กำลังจะเอ่ยปากพูด เสียงที่ตื่นเต้นของอารัณก็ดังออกมาจากในห้องคนป่วย“หม่ามี๊คุณพ่อฟื้นแล้ว！”

เมื่อได้ยินคำนี้ หัวสมองของวารุณีค้างไป จากนั้นก็ดีดตัวขึ้นมาและตื่นเต้นอย่างมาก

นัทธีฟื้นแล้ว！

วารุณีไม่สนใจจะคุยอะไรกับพิชิตอีก หันหลังและวิ่งเข้าไปที่ห้องพักผู้ป่วย

พิชิตก็ตามติดไปด้วยเช่นกัน

ในห้องผู้ป่วย นัทธีนอนอยู่บนเตียง และลืมตาทั้งสองข้างขึ้น กำลังใช้มือลูบไปที่ศีรษะของอารัณอย่างอ่อนโยน

เมื่อได้ยินเสียง นัทธีก็หันไปมอง วารุณีที่ดวงตาแดงก่ำ ราวกับจะร้องไห้ และดวงตาที่อ่อนโยน ก็มีความรู้สึกผิดปะปนอยู่ “ขอโทษนะที่รัก ที่ทำคุณเป็นห่วง ”

เมื่อครู่ตอนที่รู้สึกตัว อารัณก็ได้บอกเขาแล้ว ว่าช่วงที่เขาหมดสติไปหลายวันนี้ วารุณีเป็นห่วงเขามาก จนไม่เป็นอันกินอันนอนเลย

ตอนนี้เมื่อเห็นรอยคล้ำที่ใต้ตาและใบหน้าที่ซูบผอมของวารุณี เขาก็รู้ทันที คงไม่เพียงไม่ได้พักผ่อน ดูท่าแล้วคงแทบไม่ได้กินอะไรเลยด้วยซ้ำ

วารุณีขบริมฝีปากแน่น น้ำตาก็ไหลออกมา ทั้งดีใจ และตื่นเต้นมาก

นัทธีเอามือออกจากศีรษะของอารัณ แล้วยื่นมันไปหาเธอ

เมื่อวารุณีเห็น ก็สูดน้ำมูก จากนั้นเอามือตัวเองวางลงไป

นัทธีกุมมือเธอแน่น แล้วบีบมันเบาๆ “ผอมลงนะ”

“อืม......”วารุณีทนไม่ไหวอีกต่อไป โถมตัวเข้าสู่อ้อมอกของเขา แล้วร้องไห้ออกมา

นัทธีเข้าใจในอารมณ์ตอนนี้ของเธอ กอดเธออย่างแผ่วเบา แล้วตบไปที่แผ่นหลังของเธอ พูดขอโทษซ้ำๆที่ข้างหูของเธอ

เขารู้ ว่าการหายตัวไปและสลบไสลของเขา ทำเธอหวาดกลัวมาก

พิชิตกับอารัณมองหน้ากัน

จากนั้นพิชิตก็อุ้มเขาลงจากเตียง ทั้งสองคนพากันเดินไปยืนอยู่ข้างกำแพงที่ซึ่งไม่ไกลมากนัก มองดูพวกเขาสองคน และไม่คิดที่จะเข้าไปขัดความสุขนั้นของพวกเขา

รอจนเสียงสะอื้นไห้ของวารุณีเบาลง พิชิตก็ถึงได้ปรบมือ“เอาล่ะวารุณี หยุดร้องไห้ก่อน ให้ผมได้ตรวจดูการมองเห็นของนัทธี และข้อต่อของเขาว่ามีปัญหาไหม”

ตอนที่นัทธียังไม่ฟื้น อาการเหล่านี้ก็ย่อมไม่สามารถที่จะตรวจเช็กได้

ตอนนี้ฟื้นแล้ว ก็สามารถทำมันได้แล้ว

วารุณีเช็ดน้ำตาออก แล้วพูดว่า “อืม มาดูสิ”

พูดไป ก็พลางหลีกทางให้ไป

แต่ก็ถูกนัทธีดึงมือเอาไว้ “อยู่ที่นี่แหละ”

นัทธีเลิกคิ้ว “โรงพยาบาลขนาดเล็ก ? นี่มันอะไรกัน ？”

เขาจำได้ว่าตอนที่เขาอยู่ในน้ำ ศีรษะกระแทกกับก้อนหินจึงสลบไป แต่ตอนนั้นผู้ดูแลและคนอื่นๆก็อยู่ที่แม่น้ำนั้นด้วย เป็นไปไม่ได้ที่จะหาตัวเขาไม่เจอ

และในเมื่อหาเขาเจอ ก็จึงไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องโรงพยาบาลขนาดเล็กอะไรนั้นอย่างแน่นอน

ดังนั้นจากที่ดูในตอนนี้ เขาต้องไปเจอกับอะไรมาแน่ๆ

“นอกจากนั้น หลังจากที่คุณหายตัวไปในแม่น้ำ คุณก็ถูกกระแสน้ำซัดไปที่ปลายน้ำ ยังไม่ทันที่ผู้ดูแลและคนอื่นๆจะหาตัวคุณเจอ จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่มาช่วยเหลือคุณไปก่อน ก่อนที่ผู้ดูแลและคนอื่นๆจะมาเจอคุณ เธอมาช่วยคุณไป จากนั้นก็ส่งตัวคุณไปที่โรงพยาบาลเล็กๆในเมือง ความโชคดีของคุณจริงๆที่รัก เกิดเรื่องขึ้นแล้วยังมาเจอหญิงงามอีก ”วารุณีมองเขาตาขวาง พูดด้วยน้ำเสียงกระแหนะกระแหน

นัทธีฟังออกว่าเธอกำลังหึงอยู่ ริมฝีปากบางก็ยกหยัก ราวกับกำลังดีใจที่เธอหึงเขา

เพราะการหึง นั้นก็หมายความว่าเธอแคร์เขา

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ?” นัทธีถามพลางหรี่ตาลง

วารุณีรู้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไร แต่ก็ยังอยากที่จะแกล้งเขา ก็จึงพูดอย่างไม่พอใจไปว่า “ ทำไม ถามให้ละเอียด จากนั้นก็รับผิดชอบเธอเหรอ？”

นัทธีหัวเราะ จากนั้นก็เอื้อมมือไปแล้วเชยคางเธอขึ้น จูบไปที่ริมฝีปากสีแดงของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและแหบแห้งว่า“ผมเป็นคนนิสัยแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ? ผมมีผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกอยู่แล้วทั้งคน จะยังสนใจใครที่ไหนได้อีก”

“ใครจะไปรู้ ไม่แน่ว่าภรรยาที่บ้านอาจจะน่าเบื่อแล้ว ผู้หญิงนอกบ้านต่อให้จะหน้าตาขี้เหร่ยังไงก็หอมหวนกว่า”วารุณีอมยิ้มแล้วพูดออกมา

นัทธีลูบไปที่ผมของเธอ “วางใจได้ ผมจะรักแค่ภรรยาที่บ้านไปตลอดชีวิต”

“ ฉันรู้อยู่แล้วค่ะ ”วารุณีกอดแขนของเขา และตอบคำถามเขาอย่างจริงจัง“ ผู้หญิงคนนั้นชื่อจุ๊บแจง เธอเป็นหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา เธอไปเยี่ยมญาติแล้วผ่านแม่น้ำตรงนั้น เมื่อเจอคุณ ก็จึงช่วยชีวิตคุณเอาไว้ แม้จะเป็นความหวังดี แต่ก็ทำให้เราเจอคุณช้าไปอีก เราก็เพิ่งจะเจอคุณเมื่อสองวันก่อนนี้เอง อีกอย่างเธอก็ไม่อยากจะส่งตัวคุณกลับคืนให้เราด้วย”

“หมายความว่ายังไง? เป็นคนของนิรุตติ์เหรอ ? ถึงไม่อยากคืนตัวผม ？” คิ้วนัทธีผูกกันจนเป็นปม

เมื่อวารุณีเห็นความคิดที่เถรตรงของเขา ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี“ ไม่ใช่อย่างนั้น เพราะเธอชอบคุณ เลยไม่อยากให้เราเจอคุณ จึงจะพาคุณหนี”

เมื่อได้ยินคำนี้ คิ้วของนัทธีก็ผูกกันแน่นมากขึ้นไปอีก