พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 714

“เพราะว่าการปรากฏตัวของคุณแปลกประหลาดเกินไป” วารุณีขมวดคิ้วแล้วมองเขา “คุณบอกว่าคุณชอบปาจรีย์ ทำไมเมื่อก่อนถึงไม่มาหาปาจรีย์ ดันมาตอนที่ผ่านมายี่สิบปีแล้ว เพียงแค่จุดนี้ ก็ทำให้น่าสงสัยแล้ว อีกอย่างพวกคุณห่างกันยี่สิบปีแล้ว คุณชอบปาจรีย์จริงๆ เหรอ??”

ปาจรีย์ลืมรพีคนนี้ไปแล้ว รพีดันยังจำปาจรีย์ได้ น่าแปลกมากจริงๆ

ผ่านมายี่สิบปี น่าจะลืมฝ่ายตรงข้ามกันแล้วจึงจะถูก

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง” รพียิ้มอ่อนหยักหน้า “คุณหญิงไชยรัตน์คิดมากเกินไปแล้วครับ ผมชอบปาจรีย์จริงๆ ครับ ผมมาที่นี่ ก็ไม่ได้มีเป้าหมายอื่น มาเพราะปาจรีย์จริงๆ ครับ สำหรับเรื่องที่ว่าทำไมพึ่งมาหลังจากผ่านไปยี่สิบปีแล้ว นั่นเป็นเพราะปีนี้ผมพึ่งรู้ว่าปาจรีย์อยู่ไหน”

“งั้นเหรอ?” วารุณีหรี่ตาลง ชัดเจนเลยว่าไม่ค่อยเชื่อ

รพีพยักหน้า “แน่นอน ผมรู้ว่าคุณหญิงไชยรัตน์รู้สึกว่าผมมีเป้าหมายอื่นกับปาจรีย์ แต่ว่าคุณหญิงไชยรัตน์วางใจได้เลยครับ ผมไม่มีเป้าหมายใดๆ ถึงแม้ว่าตระกูลคณานิสรณ์จะสู้ตระกูลไชยรัตน์ไม่ได้ แต่ก็ไม่แย่นะครับ ดังนั้นผมไม่ได้รู้สึกว่าบนตัวของปาจรีย์จะมีอะไรให้ผมหลอกใช้ได้ ไม่ใช่เหรอครับ?”

พูดจบ เขาก็ยื่นนามบัตรให้เธอ

วารุณีรับมาด้วยอย่างสงสัย ข้างบนเขียนว่าคณานิสรณ์กรุ๊ป รพี ข้างล่างยังมีเบอร์โทรศัพท์แถวหนึ่ง

“คณานิสรณ์กรุ๊ป?” วารุณีเม้มริมฝีปาก “ฉันไม่เคยได้ยิน”

“เป็นเพียงบริษัทเล็กๆ ที่เพิ่งเปิดตัวครับ และปัจจุบันมีสำนักงานใหญ่อยู่ที่เมืองอุรไนย เป็นเรื่องปกติที่คุณหญิงไชยรัตน์ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนครับ” รพียิ้มแล้ว แล้วตอบเพิ่มอีกประโยคหนึ่งว่า “หากคุณหญิงไชยรัตน์ไม่วางใจ สามารถโทรไปถามประธานนัทธีดูได้ครับ ประธานนัทธีน่าจะยืนยันได้ว่า ผมได้โกหกหรือเปล่า”

วารุณีได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ลุกขึ้นยืน “ในเมื่อนายพูดแบบนี้แล้ว งั้นฉันก็ลองโทรถามดู แน่นอน ฉันหวังว่าฉันทำแบบนี้คุณรพีจะไม่ว่าอะไรนะคะ ไม่ว่ายังไงแล้วเพื่อปาจรีย์ ฉันจำเป็นต้องสืบให้ชัดเจน”

“ไม่ครับ ตามสบายเลยครับ” รพีทำท่าเชิญ

วารุณีหยิบโทรศัพท์ออกมาจริงๆ โทรหาเบอร์ของนัทธี

เวลานี้นัทธีกำลังจัดการเอกสารอยู่ในห้องทำงาน ได้ยินโทรศัพท์ดังขึ้น วางปากกาลงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นวารุณีโทรหา นัยน์ตามีรอยยิ้มที่อ่อนโยนผ่านไป จากนั้นนิ้วชี้ก็เลื่อนไปที่ปุ่มสีเขียวรับสาย รับสายของเธอ “ฮัลโหล”

“ที่รัก ถามอะไรหน่อย” วารุณีเอ่ยปากพูด

นัทธียักคิ้ว “เธอถามเลย”

“นายรู้จักรพีไหม?” วารุณีมองผู้ชายตรงหน้าแล้วถาม

นัทธีได้ยินประโยคนี้แล้ว ขมวดคิ้วขึ้นทันที “รพี?”

“อื้ม” วารุณีพยักหน้า

นัทธีเม้มริมฝีปากที่บาง สีหน้าไม่ค่อยพอใจ น้ำเสียงดูมีความหึงหวง “เธอถามถึงเขาทำไม? เธอไม่รู้จักเขาหรอกมั้ง?”

ถึงแม้จะรู้ว่าวารุณีไม่มีทางมีอะไรกับผู้ชายอื่น

แต่ว่าได้ยินชื่อของผู้ชายจากปากของเธอ ในใจของเขาก็มีความไม่สบายใจเล็กน้อย

รอยยิ้มของวารุณีสดใส “ฉันคิดว่านายจะพูดว่าไม่คิดถึงซะอีก เอาเถอะ ฉันกลับมาพรุ่งนี้”

“อื้ม ฉันไปรับเธอที่สนามบินพรุ่งนี้” นัทธีได้ยินว่าเธอกลับมาพรุ่งนี้ ยิ้มโค้งขึ้นที่มุมปาก ชัดเจนเลยว่าดีใจมาก

วารุณีพยักหน้า “โอเค รอให้พรุ่งนี้ฉันขึ้นเครื่องแล้วโทรหานาย ตอนนี้ฉันวางก่อนนะ ลาก่อน”

วางโทรศัพท์ลง เธอมองไปทางรพีที่อยู่ข้างหน้า “ขอโทษจริงๆ ที่สงสัยตัวตนของคุณ คุณรพี ฉันถามสามีของฉันแล้ว คุณคือประธานของคณานิสรณ์กรุ๊ปจริงๆ”

“ไม่เป็นไรครับคุณหญิงไชยรัตน์? ไขข้องความเข้าใจผิดกันก็ดีแล้วครับ แต่ว่าตอนนี้คุณเชื่อแล้วว่า ผมไม่มีเป้าหมายใดๆ กับปาจรีย์ใช่ไหมครับ? ” รพีประสามสิบนิ้วเข้าหากันแล้ววางไว้ใต้คาง ยิ้มแฉ่งแล้วมองเขา

วารุณีส่ายหัว “ไม่ ฉันก็ยังไม่เชื่อ แต่ว่าฉันจะลองเชื่อดู เชื่อว่าคุณชอบปาจรีย์จริงๆ อยากจะจีบปาจรีย์ แต่ไม่ได้มีเป้าหมายอื่นที่พุ่งมาทางปาจรีย์ ดังนั้นฉันหวังว่าคุณรพีจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังในท้ายที่สุด และไม่ทำให้ปาจรีย์เสียใจ เธอเสียใจมามากพอแล้ว”

ได้ยินเธอพูดแบบนี้ รพีเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า สีหน้าดูจริงจังขึ้นมา “วางใจเถอะครับคุณหญิงไชยรัตน์? แน่นอนอยู่แล่วครับ”

“งั้นก็ดี” วารุณีเบ้ปาก “ขอแค่คุณรักปาจรีย์จริงๆ ถึงแม้ว่าคุณจะมีเป้าหมาย ฉันก็สามารถทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ แต่ว่าหากคุณไม่รักปาจรีย์ หลอกใช้ความรู้สึกของปาจรีย์ไปทำสิ่งอื่น หากฉันรู้แล้ว ไม่ปล่อยคุณไปแน่”

เธอหรี่ดวงตาทรงฟีนิกซ์ และมองเขาด้วยความตักเตือน

รพียิ้มแล้วพยักหน้า “ครับ งั้นก็ต้องรบกวนคุณหญิงไชยรัตน์มาจับตาเฝ้าดูผมแล้ว”

วารุณีฮื้มกลับ “คุณวางใจได้ ฉันจะจับตาเฝ้าดูคุณ ดังนั้นดีสุดคือคุณอย่าให้ฉันจับอะไรที่ผิดปกติได้”