พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 736

ชัดเจนว่าเจ้าของสายนี้ ทำให้เธอไม่รู้จะเผชิญหน้าอย่างไร

“ใครเหรอปาจรีย์？”วารุณีมองเธอแล้วถาม

ริมฝีปากปาจรีย์ขยับ“พี่รพีน่ะ”

“รพี？”วารุณีเลิกคิ้วขึ้น

ปาจรีย์ตอบอือ“วารุณี ฉันรับสายก่อนนะ มีอะไรเดี๋ยวเราค่อยคุย”

“ได้”วารุณีพยักหน้า

มือปาจรีย์ปาดไปที่ปุ่มกดรับสีเขียว จากนั้นเอาโทรศัพท์แนบไปที่หู“ฮัลโหล พี่รพี”

ฟังน้ำเสียงที่พะอืดพะอมและอึดอัดของปาจรีย์

วารุณีก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง

ระหว่างปาจรีย์กับรพีเกิดอะไรขึ้นเหรอ？

ต้องรู้ว่าก่อนหน้านี้ที่สองคนไปมาหาสู่กันนั้น เป็นธรรมชาติมาก ปาจรีย์ก็ดีใจมากที่มีเพื่อนอย่างรพี

แต่ตอนนี้ ปาจรีย์ปฏิบัติต่อรพี เหมือนจะหลีกเลี่ยงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้าอย่างไร

หรือเพราะครั้งที่แล้วที่โรงแรม เธอบอกปาจรีย์ เรื่องที่รพีชอบปาจรีย์ ดังนั้นท่าทีที่ปาจรีย์มีต่อรพี จึงเป็นแบบนี้เหรอ？

แต่ก็ไม่ถูก ในเมื่อปาจรีย์รู้ว่ารพีชอบตัวเอง ท่าทีที่ปาจรีย์มีต่อรพีจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ก็คงไม่เปลี่ยนไปถึงขั้นอึดอัดแบบนี้

ดังนั้นระหว่างสองคนนี้ จะต้องมีอะไรที่เธอไม่รู้แน่

“ปาจรีย์ ได้ยินคุณป้าบอกว่า เธอกลับมาจากจังหวัดจันทร์แล้ว？”ที่ปลายสาย มีเสียงอ่อนโยนของรพีถามเข้ามา

ปาจรีย์ตอบอือไป“ใช่ กลับมาวันนี้ เพิ่งถึงสักพัก”

“เหรอ？”รพีเงียบไป

เขาไม่พูด ปาจรีย์ก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ทั้งสองเงียบกัน

วารุณีมองไป ก็ยังอึดอัดเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน รพีจึงพูดอีกครั้ง“ปาจรีย์ เมื่อวานที่ฉันพูด เธอ......คิดแล้วหรือยัง？”

อะไรที่ควรจะเกิดไม่ช้าหรือเร็วก็ต้องเกิด

ปาจรีย์สูดหายใจลึกๆ กัดริมฝีปาก“เอ่อ พี่รพี ฉัน......ฉันยังไม่ได้คิดเลย”

“เหรอ？”รพีไม่แปลกใจกับคำตอบเธอ และยังฟังความหลีกเลี่ยงจากน้ำเสียงเธอออก แต่ก็ไม่โกรธ จึงหัวเราะไปเบาๆ“ฉันรู้แล้ว งั้นฉันให้เวลาเธออีกสองวัน ฉันหวังว่าเธอจะคิดให้ดีๆ ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องที่ดีต่อเธอ ต่อฉัน และต่อเด็กในท้องเธอไม่ใช่เหรอ？”

ปาจรีย์พยักหน้า“ฉันรู้ ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยใจเต้น อย่างที่พี่รพีบอกเอง พวกเราคบกัน ถือเป็นเรื่องที่ดีต่อเขา ต่อฉัน และต่อลูก เพราะว่าพี่รพีมาที่นี่ ก็เพื่อฉัน ฉันคบกับเขา เป้าหมายของเขาก็สำเร็จ แต่ขณะเดียวกัน ฉันก็สามารถลองเอาหัวใจไปไว้ที่เขาได้ ลองไปรักเขา และฉันกับลูก ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีพ่อ ไม่ต้องกลัวว่าระหว่างที่เติบโต จะขาดพ่อไป ฉันเชื่อว่าพี่รพี จะเป็นพ่อที่ดีได้ แต่......”

“เธอกำลังกังวลอะไรหรือเปล่า？”วารุณีมองเธอ

ปาจรีย์เช็ดหน้า“ใช่ ฉันกังวลมาก ฉันกังวลว่าตัวเองไม่ว่าอย่างไรแล้ว ก็ไม่รักเขา แบบนั้น ฉันคบกับเขา ก็จะกลายเป็นหลอกใช้เขา หลอกใช้ให้เขามาทำให้ลืมพงศกร หลอกใช้เขามาเป็นเกราะกำบังของตัวเองกับลูกที่ท้องก่อนแต่ง”

พอได้ยิน วารุณีก็เงียบไป

ผ่านไปสักพัก จึงถอนหายใจ“ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ งั้นเธอคบกับเขา ก็เป็นการหลอกใช้จริงๆ ถึงแม้นี่รพีจะพูดขึ้นมาเอง แต่ก็รู้สึกผิดมาก กับเขา”

“ใช่ ดังนั้นนี่จึงเป็นสาเหตุที่ฉันไม่ปริปากคบกับเขามาโดยตลอด ฉันไม่อยากให้เขาเหนื่อยไปด้วย และไม่อยากทำร้ายเขา และก็ยิ่งไม่อยากให้สุดท้ายแล้วเขาไม่ได้อะไรเลยทั้งนั้น วารุณี เธอว่าฉันจะทำไงดี？”เบ้าตาปาจรีย์แดงก่ำขึ้นมา ในดวงตาแอบซ่อนประกายน้ำ

วารุณีกอดเธอเบาๆ“เอาล่ะๆ อย่าคิดมาก อย่าเสียใจไป มันไม่ดีต่อร่างกายและลูก พูดตรงๆนะ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร ปล่อยให้เป็นธรรมชาติเถอะ ถ้าไม่ได้จริงๆ รออีกสองวัน เขามาหาเธอที่จังหวัดจันทร์ พวกเธอคุยกันให้ดี พูดให้ชัดเจน ถ้าเขาเข้าใจความกังวลของเธอ แล้วยังยอมที่จะเป็นแบบนี้ ฉันว่าเธอก็ลองคบกับเขาได้ เขาก็ไม่เลวเลย บางครั้งสุดท้ายแล้ว เธออาจจะรักเขาจริงๆ ทุกอย่างต้องก้าวออกมา ไม่อย่างนั้นแล้วใครจะไปรู้ผล？”

ปาจรีย์สูดจมูกขึ้น“ฉันรู้ ฉันแค่กลัวว่าสุดท้ายแล้วฉันจะไม่กล้าก้าวออกมา”

“ดังนั้นเธอต้องเอาความกล้าหาญออกมา แม้แต่ฆ่าตัวตายก็ยังกล้า ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงไม่กล้าขึ้นมาล่ะ สรุปคือ สองวันนี้ เธอคิดให้ดีๆ พอคิดดีแล้ว เธอจะคบกับเขา ก็ตกลงเขาไป ถ้าไม่ เธอก็คุยกับเขาให้ชัดเจน ปฏิเสธเขาดีๆ เข้าใจไหม？”วารุณีแปะหัวของปาจรีย์เบาๆ

ปาจรีย์ตอบอือ“ฉันรู้แล้ว”

“รู้แล้วก็ดี เอาล่ะ อย่าคิดมาก กลับไปห้องทำงานของเธอก่อนไป เธอไม่ได้ทำงานนานแล้ว น่าจะไม่ชินเข้าแล้ว กลับไปให้คุ้นเคยสักหน่อยไป”วารุณียืนขึ้นมา

ปาจรีย์ก็ยืนขึ้นตาม เช็ดหางตา ฉีกยิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจ“อือ ฉันเข้าใจแล้ว งั้นวารุณี ฉันออกไปก่อนนะ”