พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 791

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ปาจรีย์ก็คลี่ยิ้ม “แม่พูดแบบนี้ ลืมคนและเรื่องที่ทำให้เราไม่มีความสุขทั้งที แน่นอนว่าต้องอารมณ์ดีสิคะ”

“ลืมคนและเรื่องที่ทำให้ไม่มีความสุข?” คุณแม่ชะงัก

หมายความว่าอย่างไร

หากนางเดาไม่ผิด ทั้งคนและเรื่องที่ทำให้ปาจรีย์ไม่มีความสุข ล้วนเป็นฝีมือของพงศกร

พงศกรทำให้ปาจรีย์เป็นทุกข์ใจ ซ้ำยังบอกให้เธอไปทำแท้ง สั่งให้คนทำเรื่องชั่วช้าขนาดนี้ เช่นนั้นเรื่องที่ปาจรีย์พูดถึงคือลืมพงศกร เช่นเดียวกับเรื่องที่เขาสั่งให้เธอไปทำแท้ง

ยิ่งไตร่ตรองยิ่งมีความเป็นไปได้

แต่คิ้วของคุณแม่ปารวียังคงขมวดแน่น

เพราะท่านไม่รู้ว่าสิ่งที่ปาจรีย์ต้องการลืม ความหมายของคำคำนั้นแท้จริงแล้ว เธอต้องการลืมอะไรกันแน่

คุณแม่ปารวีถามอย่างครุ่นคิด “ปาจรีย์ ลูกลืมยังไง แล้วลืมอะไร”

ปาจรีย์กะพริบตาพลางตอบว่า “ก็ลืมคนคนนั้นยังไงล่ะคะ รวมทั้งสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทำกับหนู เรื่องราวทั้งหมดที่เคยผ่านมา”

“คนคนนั้นคือหมายถึงใคร” คุณแม่ปารวีจ้องมองเธอ

ปาจรีย์นั่งลงบนเก้าอี้เกมมิ่ง “ดูเหมือนว่าน่าจะชื่อพงศกรนะคะ หนูคิดว่าเป็นชื่อนี้”

ว่าแล้วเธอก็เปิดลิ้นชัก แล้วค้นหาอะไรบางอย่างด้านใน

สีหน้าของคุณแม่ปารวีพลันเปลี่ยน เพราะความคาดไม่ถึง

ปาจรีย์…ลืมพงศกรแล้วงั้นหรือ

เป็นไปได้อย่างไร!

สิ่งที่ปาจรีย์พูดเมื่อครู่ ลืมคนและเรื่องที่ทำให้ตนไม่มีความสุข นางกำลังคลางแคลงใจกับการลืมนี้ เธอลืมเขาไปแล้วจริงๆ งั้นหรือ

แต่เวลานี้คำพูดของปาจรีย์ทำให้ทุกอย่างกระจ่าง ความสงสัยของคุณแม่ปารวีถูกต้อง ปาจรีย์ลืมพงศกรไปแล้วจริงๆ เพราะแม้ชื่อเธอยังจำไม่ได้

ขณะที่คุณแม่ปารวีรู้สึกกระสับกระส่ายภายในใจ ทางด้านปาจรีย์ก็พบสิ่งที่ตัวเองกำลังค้นหา เป็นจดหมายฉบับหนึ่ง

“เจอแล้ว” ปาจรีย์หยิบจดหมายออกมาจากลิ้นชักอย่างมีความสุข พิจารณาดูด้านบนจดหมายแล้วพยักหน้า “ใช่ ชื่อพงศกร”

“ปาจรีย์ หนูลืมพงศกรแล้วจริงๆ เหรอ” คุณแม่ปารวีจับจ้องใบหน้าเธอ

ปาจรีย์พยักหน้า “ค่ะ”

“หนู… ลืมได้ยังไง?” ภายในใจคุณแม่ปารวีว้าวุ่นยิ่งนัก

เมื่อวานปาจรีย์ยังร้องไห้คร่ำครวญเพราะพงศกร แม้จะเคยบอกว่าอยากทอดทิ้งเขาไป แต่ไม่ว่าอย่างไรคงไม่รวดเร็วขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าจะทอดทิ้งพงศกรได้เร็วแค่ไหน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะลืมคนคนหนึ่งได้

อาจเป็นเพราะความทุกข์ทรมานที่มีมากเกินไป หรืออาจได้รับการกระตุ้น จนทำให้เธอลืมพงศกรได้งั้นเหรอ

ในรายการโทรศัพท์เคยกล่าวไว้ว่า เมื่อใครสักคนโศกเศร้ามากเกินไป สมองเริ่มกลไกปกป้องตัวเอง จากนั้นความทรงจำอันเลวร้าย ที่ทำให้คนคนนั้นเจ็บปวด จะถูกลบลืมไป

สิ่งนี้เรียกว่าอาการความจำเสื่อมแบบเลือกจำ

หรือว่าปาจรีย์จะเป็นอย่างข้อสันนิษฐานนี้?

ปาจรีย์ส่งจดหมายให้คุณแม่ปารวี “อ่ะ คำตอบอยู่ในนี้”

เธอรู้ว่าการสะกดจิตส่งผลกระทบโดยตรงต่อสมอง

ถ้านักสะกดจิตมีทักษะไม่สูงพอ จะทำให้พลังจิตของผู้ที่ถูกสะกดแตกง่าย และอาจกลายเป็นคนสติฟั่นเฟือนได้

ปาจรีย์ เด็กคนนี้ช่างกล้าหาญเหลือเกิน ที่ทำวิธีแบบนี้

หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วนางกับพ่อของลูก จะทำอย่างไร?

ปาจรีย์รับรู้ได้ถึงความกังวลและหวาดกลัวภายในใจของคุณแม่ปารวี ความละลายใจพลันก่อเกิดขึ้นมา เธอลูบหลังคุณแม่ปารวีเบาๆ แล้วพูดว่า “ขอโทษนะคะแม่ หนูคงไม่ได้ไปทักทายคุณพ่อกับแม่ แต่แม่คะ เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องดีใช่ไหมคะ?”

ขณะพูด ปาจรีย์กุมมือคุณแม่ปารวีเอาไว้ แล้วค่อยๆ คลี่กระดาษจดหมายอันยับยู่ยี่ออกมา “ตอนนี้หนูลืมผู้ชายที่ชื่อพงศกรคนนั้นไปแล้ว ฉะนั้นแปลว่าตอนนี้หนูไม่ได้รักเขาแล้ว ด้วยจดหมายฉบับนี้ หนูจึงรู้จักตัวเองคนก่อนว่า คงรักเขามากอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นคงไม่เสียใจและสิ้นหวังขนาดนั้น จึงเลือกใช้วิธีการสะกดจิตตัวเองให้ลืมเขา และตามที่พูดมา หากหนูอาศัยความสามารถของตัวเอง ให้ลืมพงศกรคนนี้ไป เดิมทีคิดว่าคงไม่อาจเป็นไปได้ เพราะท้ายที่สุดก็เป็นตัวหนูเองที่ถอยออกมาก่อนทุกครั้ง การใช้วิธีแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าไม่ดี”

“แม่รู้ แม่แค่กังวลเรื่องที่จะเกิดขึ้นกับลูก” คุณแม่ปารวีเขกหน้าผากเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู

ปาจรีย์ลูบหน้าผากปรอยๆ พลันแลบลิ้นให้ผู้เป็นแม่ “เอาล่ะแม่ หนูสบายดีแล้วใช่ไหมเหรอคะ และอีกอย่างแม่มาเยี่ยมหนู หนูลืมคนที่ชื่อพงศกรคนนั้นไปแล้ว ไม่ได้รักเขาแล้ว หนูไม่ต้องทุกข์ทรมาน ไม่ต้องโศกเศร้าอีกต่อไป และมีความสุขมากขึ้น เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องดีใช่ไหมคะ?”

คุณแม่ปารวีจ้องมองเธอ ในที่สุดก็ทอนหายใจออกมา “มันเป็นเรื่องดี”

ช่างปะไร ลูกสาวไม่เป็นไรก็เพียงพอแล้ว นางไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไปเสียหน่อย

อีกอย่างตอนนี้ลูกสาวลืมพงศกรไปแล้วจริงๆ บางที เรื่องนี้คงเป็นเรื่องดีจริงๆ อย่างว่า

ถึงอย่างไรพวกเขาก็หวังว่าลูกสาวจะลืมพงศกรและผ่านมันไปได้สักวัน แม้ลูกสาวของตนไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง แต่ตอนนี้ลูกทำมันได้สำเร็จแล้ว ถึงจะด้วยวิธีการอื่น นางก็ควรมีความสุขเช่นกัน

ในอนาคต ลูกสาวของตนจะได้กลับมาเป็นตัวเองได้อย่างสมบูรณ์

“ใช่สิปาจรีย์ แล้วเด็กล่ะ ลูกจะจัดการยังไง” คุณแม่ปารวีมองไปที่ท้องของปาจรีย์