พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 870

เขารู้จักทักษะฝีมือของอาจารย์เคเฟอร์เป็นอย่างดี ดังนั้นหลังจากที่รู้ทักษะฝีมือแล้ว เขาก็สามารถใช้ทักษะฝีมือของอาจารย์เคเฟอร์คลายปมสะกดจิต

พอเป็นแบบนี้ ไม่ต้องให้อาจารย์เคเฟอร์ออกมือเลย

ดังนั้นถึงแม้ว่านัทธีจะย้ายอาจารย์เคเฟอร์ออกไปแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

“ฉันรู้แล้ว” ได้รับคำตอบแล้ว พงศกรเตรียมตัวจะวางสาย ไม่ได้มีอารมณ์จะคุยกับนิรุตติ์ต่อ

เขาหานิรุตติ์ ก็เพื่อที่จะทำความเข้าใจกับเรื่องนี้ ในเมื่อตอนนี้เข้าใจแล้ว งั้นแน่นอนว่า การคุยโทรศัพท์สามารถจบลงได้แล้ว

แต่ว่าจู่ๆ นิรุตติ์กลับเรียกเขาเอาไว้ “เดี๋ยวก่อนคุณหมอพงศกร”

“นายยังมีเรื่องอะไรอีก?” พงศกรขมวดคิ้วแน่น

“นายได้รับคำตอบจากฉันแล้วก็จะวางสายเลย ไม่รู้สึกว่าเป็นการได้รับผลประโยชน์แล้วถีบหัวส่งเหรอ?” นิรุตติ์หรี่ตา

พงศกรขมวดคิ้วแน่น “ดังนั้นล่ะ? นายอยากทำอะไร ก็รีบพูด ไม่เช่นนั้นฉันไม่มีเวลามาไร้สาระกับนาย”

นิรุตติ์หัวเราะอย่างลับลมคมใน “เป้าหมายของฉันง่ายมาก นายรู้ว่านักสะกดจิตของปาจรีย์เป็นใครจากฉัน ก็คงไม่สามารถรู้เปล่าๆ หรอกมั้ง? บนโลกใบนี้ไม่มีอาหารจานฟรีหรอก”

พงศกรพูดอย่างดูถูก “ก็ใช่ ฉันก็ว่าการถามคำถามของฉันนี้ราบรื่นไปหน่อย ที่แท้นายก็รอฉันอยู่ที่นี่นี่เอง ฉันพงศกรก็ไม่อยากติดค้างใคร พูดเถอะ นายจะให้ฉันทำอะไร”

นิรุตติ์มองลงล่าง “ฉันกับนัทธี จะเริ่มเข้าสู่การเปิดศึกครั้งสุดท้าย”

พงศกรเลิกคิ้ว นัยน์ตามีความตกใจผ่านไป

ชัดเจนเลยว่า เขาคิดไม่ถึง นิรุตติ์จะพูดเรื่องนี้

และคิดไม่ถึงว่า สองพี่น้องนี้ จะเปิดศึกกันแล้ว

“นายบอกเรื่องนี้กับฉันทำไม?” พงศกรยิ้มโค้งที่มุมปาก “การเปิดศึกสองพี่น้องของนาย ฉันคนเดียวยังต้องเข้าไปแทรกมือเหรอ? ขอโทษนะ ฉันไม่มีความสนใจกับการต่อสู้ระหว่างพี่น้องพวกนาย”

“ฉันไม่ได้บอกว่านายจะต้องเข้ามาเกี่ยวโยงกับการต่อสู้ของพี่น้องเรา ฉันแค่หวังว่าพอถึงเวลาแล้วนายจะสามารถช่วยได้” สีหน้าของนิรุตติ์ไม่ได้เล่นๆ ดูจริงจังขึ้นมาทันที

ฟังออกถึงน้ำเสียงที่จริงจังของเขา พงศกรเองก็เริ่มจริงจังขึ้นมาทันที “ช่วยอะไร?”

“ฉันจะให้นายช่วยวารุณี” นิรุตติ์พูด

พงศกรหดรูม่านตาเล็กน้อย “อะไรนะ?”

“ช่วยวารุณี!” นิรุตติ์พูดซ้ำอีกครั้ง

พงศกรจับโทรศัพท์แน่น สีหน้าแย่มาก “นายจะทำอะไรกับวารุณี? นิรุตติ์บอกฉันมา ถ้าจะให้ดีนายอย่าทำอะไรมั่วๆ!”

“เฮอะ” พงศกรรู้สึกเพียงแค่ว่าเหมือนตนเองได้ยินเรื่องตลก “นี่ก็คือความรักที่นายมีต่อวารุณี ขอแค่เธอไม่ตาย ไม่สนใจว่าเธอจะตกใจหรือว่าเหลือปมไว้ในใจ ไม่สนใจว่าเธอจะบาดเจ็บหรือเปล่า เพราะว่านายเก็บชีวิตเธอเอาไว้ ไม่ได้ให้เธอลงไปเป็นเพื่อนนาย นายจึงรู้สึกว่านายรักวารุณีมาก รักถึงขั้นซึ้งใจในตัวเองแล้วสินะ?”

“หรือว่าไม่ใช่?” นิรุตติ์ถามกลับอย่างเสียดสี

สีหน้าของพงศกรเย็นชาราวกับว่าจะเย็นเป็นน้ำแข็ง “ให้ตายเถอะ นายไม่รักวารุณีเลย อย่างน้อยความรักที่นายมีต่อวารุณี ก็สู้ความริษยาที่มีต่อนัทธีไม่ไหว ในใจของนาย นัทธีถึงขั้นคงจะสำคัญกว่าวารุณีเลยสินะ”

นิรุตติ์ขมวดเป็นปมขึ้นมา “นายบอกว่าฉันรักวารุณีไม่เพียงพอ? นายมีหลักฐานอะไรมาบอกว่าฉันรักเธอไม่พอ!”

เขาคิดไปเองว่าความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อวารุณีลึกซึ้งมาก ถึงขั้นที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าอาสะใภ้

นานมากกว่าเขาจะนึกถึงอาสะใภ้หนึ่งครั้ง แต่ว่า เขามักจะนึกถึงวารุณีตลอด

ดังนั้น พงศกรมีสิทธิ์อะไรมาพูดเช่นนี้

พงศกรไม่รู้ว่าในใจของนิรุตติ์กำลังคิดอะไรอยู่ ได้ยินการไถ่ถามของนิรุตติ์ รู้สึกเพียงแค่น่าตลก “นายบอกว่านายรักวารุณี ความรักที่นายมีต่อวารุณี ก็คือการทำร้ายเธอ ไม่สนใจความปลอดภัยของเธอเหรอ? นี่คือความรักที่แปลกประหลาดอะไรเนี่ย? ฉันจะบอกนายนะนิรุตติ์ การรักคนคนหนึ่ง คือการไม่ยอมทำร้ายเธอแม้แต่น้อย ยิ่งไม่อยากหลอกใช้เธอ มีแต่อยากเห็นเธอได้ดี เธอมีความสุข แต่ไม่ใช่เหมือนนาย ที่หลอกใช้เธอ ให้เธอตกอยู่ในอันตราย เก็บชีวิตเธอไว้แล้วเรียกว่ารักเธอ นี่ไม่ใช่รัก นี่แค่ข้ออ้างที่น่าตลกเท่านั้นเอง”

ฟังคำพูดของพงศกรที่เต็มไปด้วยความแค้นเคือง นิรุตติ์หัวเราะเยาะเย้ย “คุณพงศกรในตอนนี้เหมือนผู้เชี่ยวชาญด้านความรู้สึกเลยนะ เข้าใจความรักขนาดนี้ ทำไมถึงมองไม่ออกถึงความรู้สึกที่ตนเองมีต่อปาจรีย์มาโดยตลอดล่ะ บอกว่าการรักคนคนหนึ่งคือการอยากเห็นเธอได้ดี แต่ว่าสิ่งที่นายทำกับปาจรีย์กลับไม่ใช่ในแบบที่นายพูดสินะ นายโหดร้ายโหดเหี้ยมต่อปาจรีย์มากๆ ดังนั้นนายมีสิทธิ์อะไรมาวิพากษ์วิจารณ์ฉัน”

“ใช่ ฉันไม่เหมาะสมกับคำพูดพวกนั้นที่ฉันพูดจริงๆ” พงศกรหรี่ตา “นั่นเป็นเพราะฉันยังไม่รู้ว่าอะไรคือความรู้รัก และยังไม่รู้ว่า ฉันรักปาจรีย์ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว แน่นอนว่าฉันจะไม่ทำผิดอีก ดังนั้นฉันมีสิทธิ์พูด”

เขาพึ่งพูดจบ นอกห้องผู้ป่วยก็มีเสียงเศษกระจกแตกดังขึ้น กะทันหันมากๆ