พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 9

พิชญาไม่ได้คิดอะไรมากกับเรื่องนี้ ยังไงก็แค่เด็กตัวกะเปี๊ยกแค่นี้ จะมาเจ้าคิดเจ้าแค้นกับเธอได้หรือไงกันล่ะ？

“อือ ไม่โกรธ ฉันกับหม่ามี๊หนูเป็นเพื่อนรักกัน ทำไมไม่เห็นหม่ามี๊หนูเลยล่ะ？”พิชญาย่อตัวลงไป พูดกับอารัณในระดับสายตาเดียวกัน

“หม่ามี๊ไม่ได้มาครับ”อารัณไม่เชื่อว่าพิชญากับหม่ามี๊เป็นเพื่อนรักกัน

ได้ยินว่าตอนนี้วารุณีไม่อยู่ พิชญาก็รู้ว่าโอกาสของตัวเองมาแล้ว

“งั้นหนูมากับพ่อเหรอ？”พูดไป พิชญาก็อยากจะยื่นมือไปลูบหัวของอารัณ เธอคิดจะถือโอกาสดึงผมเส้นหนึ่ง เอากลับไปพิสูจน์

แต่เธอยื่นมือไป อารัณก็ถอยกลับไปสองสามก้าวอย่างระวังตัว

ทันใดนั้น มือของพิชญาก็สัมผัสอากาศ

“ใช่ ผมมากับพ่อครับ”อารัณมองออกว่าในใจพิชญามีจุดประสงค์อื่น ดังนั้นเลยพูดไปงั้นๆ

ที่จริงคำว่าพ่อเป็นคำถามหยั่งเชิง คิดไม่ถึงว่าอารัณจะมีพ่อจริงๆ ทำให้พิชญาประหลาดใจ

หรือว่าเธอสงสัยผิดไป？

เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป รีบถามว่า“พ่อหนูชื่ออะไรเหรอ？อยู่ที่ไหน？”

อารัณแอบสังเกตอาการของพิชญา เห็นเธอตื่นเต้นขนาดนี้ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆ เลยลองเล่นอุบายกับเธอดีกว่า

“ป้าครับ ป้าไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทของหม่ามี๊ผมเหรอ？ทำไมไม่รู้จักพ่อผมล่ะ？”อารัณเอียงศีรษะ น้ำเสียงไร้เดียงสามาก

รอยยิ้มที่มุมปากพิชญาแข็งไปหน่อยๆ ลังเลอยู่ไม่กี่วินาที แล้วก็พูดแถไปว่า“อ้อ ตอนที่หม่ามี๊หนูแต่งงาน ป้าไม่ได้ไป”

โกหกอย่างเห็นได้ชัด อารัณมองทะลุทันที เพราะเขารู้ว่าหม่ามี๊ไม่เคยจัดงานแต่ง

แต่พอเห็นการตอบสนองของพิชญา อารัณก็แอบสงสัยว่า เธอรู้อะไร

แต่เห็นเวลาที่ตัวเองอยู่นี่เริ่มนานแล้ว ไม่แน่ว่าหม่ามี๊อาจจะเริ่มเป็นห่วงตัวเองแล้ว

ดังนั้น อารัณก็ใช้ความฉลาด พูดอย่างเป็นเด็กดีว่า“พ่อผมอยู่ด้านนอก เดี๋ยวผมไปเรียกเขาเข้ามา”

ขณะที่อารมณ์ปั่นป่วน เขาก็รู้สึกว่าทำไมใบหน้าตรงหน้านี้ คุ้นมาก

มารุตที่ตามอยู่ด้านหลังก็ช็อกไป เพราะว่าเด็กผู้ชายคนนี้หน้าตาเหมือนกับประธานของพวกเขามาก！

สบตากันไม่กี่วินาที อารัณเห็นอีกฝ่ายไม่ได้โทษตัวเอง จึงก้าวเท้าออกแล้ววิ่งไปอีกครั้ง

เวลานี้ นัทธีจึงได้สติคืนมา เหมือนว่าเขาไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก้าวเท้าออกไป

แต่อารัณที่วิ่งไปสักพักทันใดนั้นเองกลับหยุดฝีเท้าลง หันหน้าไปมอง กลับไม่เห็นเงาของนัทธีแล้ว

คิ้วเล็กๆที่ยกขึ้นตรงปลายนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้นสูง ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าลุงคนเมื่อกี๊ที่ชนเข้า ถึงได้หน้าตาเหมือนกับตัวเองมาก？

หลังจากตรวจดูงานที่ห้างสรรพสินค้าเสร็จ นัทธีก็นั่งบนรถที่จะกลับไปบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป

เขาเอนไปที่เบาะนั่ง มองไปนอกหน้าต่าง แต่วิวนอกหน้าต่างไม่เข้ามาสู่สายตาเลยสักนิด ตรงกันข้ามอารมณ์กลับเอาไปไว้อยู่ที่เด็กผู้ชายคนเมื่อกี๊……