พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 35

บทที่ 35 ความอดทนมีขีดจำกัด

"เห็นพวกแกกินกันอย่างมีความสุขดีนี่ ไม่เห็นเหมือนกับคนที่จะเครียดเรื่องเงินเลยสักนิด"

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น เจ้าหัวแบนขมวดคิ้ว "ใครแม่งมาพูดจาไร้สาระตรงนี้วะ?"

เจ้าหัวแบนเงยหน้าเห็นเนี่ยเฟิง ตะลึงเล็กน้อย แล้วยิ้มเยาะ:ที่แท้ก็เป็นมึงนี่เอง กูก็คิดว่าใคร ! ทำไม มึงกับพี่สาวมึงคิดดีแล้วเหรอ จะชดใช้ให้พวกกูแล้วใช่ไหม?"

เนี่ยเฟิงลากเก้าอีกมานั่ง มองอาหารบนโต๊ะ ขาหมูตุ๋น หมูผัดซอสแดง ไก่สับ กุ้งผัดหอม

"ว้าว อาหารพวกนี้จะหลายร้อยหยวนสินะ?เงินที่หลอกเค้ามากินดื่มเที่ยวเล่นสนุก พวกแกไม่คิดว่ามันไม่เหมาะบ้างเลยเหรอ?"

เจ้าหัวแบนโกรธจนยั้งอารมณ์ไม่ได้ วางตะเกียบลง พูดตะคอกอย่างไม่พอใจ"ไอ้หนู มึงได้ยินที่พวกกูคุยกันแล้วสินะ ได้ยินแล้วยังไงล่ะ ถ้าแน่จริงมึงก็ไปแจ้งความดิ มึงว่าตำรวจจะสนใจเรื่องนี้ของมึงเหรอ ! กล้ามาหาเรื่องถึงถิ่นของกู กูว่ามึงคงอยากตายสินะ !"

เนี่ยเฟิงกะพริบตา"จู่ๆมึงก็ขึ้นซะงั้น ทำเอากูตกใจหมด !"

"พี่ ดูเหมือนไอ้หนูนี้จะมาเอาเรื่อง พวกเราทุบรถพี่สาวมัน มันคงไม่ยอมแน่ๆ !"

ลูกน้องที่อยู่ข้างๆพูดกระซิบแบบนี้กับเจ้าหัวแบน เจ้าหัวแบนฟังแล้วขำ

"สภาพมึงนี่นะ มึงยังอยากจะออกตัวแทนพี่สาวมึง?มึงก็ไม่ดูเลยว่าที่นี่ถิ่นใคร !"

"รถของพี่กูพังแล้ว พวกมึงก็รู้ คนที่นำทุบคงเป็นมึงสินะ?"

เนี่ยเฟิงจ้องเจ้าหัวแบนไม่กะพริบ เจ้าหัวแบนก็เป็นคนพาลไม่มีเหตุผลเหมือนกัน เขาไม่ได้คิดจะปล่อยเนี่ยเฟิงไปอยู่แล้ว ยังไงพอไล่นายทุนรอบนี้ไปก็ยังมีรอบต่อไปมา

แค่พวกเขาเฝ้าอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าตอนไหนก็มีเงินได้

"ใช่แล้วมึงจะทำไม?มึงจะให้พวกกูชดใช้?กูขอเตือนให้ตัดใจซะเถอะ กูจะชดใช้ให้มึงได้ไง !"

เจ้าหัวแบนกับพวกเพื่อนๆของเขาเหมือนว่าจะได้ยินเรื่องน่าตลกมาก อดหัวเราะดัง ๆ ออกมาไม่ได้

"กูคำนวณดูแล้ว รถคันนั้นของพี่ใหญ่ราคาสามแสน กูขอไม่มาก พวกมึงถือโอกาสตอนที่กูยังคุยดี ๆ ได้ รีบหาเงินสามแสนมาให้กูดีกว่า"

เนี่ยเฟิงเล่นตะเกียบที่อยู่ข้างๆ ดูสภาพ เหมือนจะสบายๆ

"เห้ย ทุกคนได้ยินรึเปล่า?เจ้านี่ให้พวกเราหาเงินมาสามแสนน่ะ !"

เจ้าหัวแบนแบมือ"ไอ้หนูแกรู้ว่าสามแสนนี่มันมีความหมายอะไรไหม?ถ้ากูมีสามแสนกูจะทำเรื่องแบบนี้อีกทำไม?กูเอาไปใช้สุรุ่ยสุร่ายตั้งนานแล้ว ! "

"ดูเหมือนว่าพวกมึงคิดจะใช้กำลังสินะ?"

เนี่ยเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย กวาดมองชายร่างใหญ่หลายคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะ

เจ้าหัวแบนสะกิดไหล่ของเนี่ยเฟิง"ใช่แล้ว พวกกูไม่มีทางชดใช้ให้มึงแน่ ! มึงตัดใจได้แล้ว กลับไปคุยกับพี่ใหญ่มึง ว่าจะจ่ายค่าชดเชยก้อนนี้กับพวกกูได้ยังไงดีกว่า ไม่งั้นก็อย่าคิดจะได้ทำการพัฒนาที่ดินผืนนี้!"

"ดูเหมือนพวกมึงจะคิดว่าพวกเราจะคนที่รอให้ถูกเชือดงั้นเหรอ?"

เนี่ยเฟิงพูดจบก็จับมือของเจ้าหัวแบน เจ้าหัวแบนยังไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกเนี่ยเฟิงกดแขนลงบนโต๊ะแล้ว

"มึงจะทำอะไร!"

เจ้าหัวแบนใช้แรงคิดจะดึงมือกลับ แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ที่เขาทำไปทั้งหมดนั้นไร้ประโยชน์ เขาไม่คิดเลยว่าเนี่ยเฟิงที่ดูเหมือนเป็นคนบอบบาง จะมีแรงขนาดนี้ !

"โชว์ฝีมือให้มึงดูไง"

เขาจำได้ตอนเขาหนีออกมา เนี่ยเฟิงยังจัดการกับพวกของเขาอยู่เลย มันเป็นไปไม่ได้ที่จะโผล่มาตรงหน้าเขาตอนนี้ได้ แถวนั้นก็ไม่มีทางลัด !

"รู้สึกแปลกใจมากใช่ไหมล่ะ?มึงคิดว่ามึงจะหนีไปได้เหรอ?"

เนี่ยเฟิงพูดไปยิ้มไปแล้วเดินไปหาเขา ทันใดนั้นเจ้าหัวแบน ก็รู้สึกถึงกลิ่นอายความตายของตัวเอง หนาวสั่นไปทั้งตัว !

เขาเหมือนกับถูกงูพิษจ้องไว้ สองขาอ่อนลงแล้วคุกเข่าตรงหน้าเนี่ยเฟิงอย่างไม่รู้ตัว

"เป็นไรไป?ไม่หนีแล้วเหรอ?"

เนี่ยเฟิงมองเขาจากข้างบน เจ้าหัวแบนกลืนน้ำลาย ขนาดนี้แล้วเขาจะหนียังไงล่ะ?เขาจะวิ่งเร็วกว่าเนี่ยเฟิงได้ไง? ! "

"มึงอย่ามาแตะกู มึงทำกูเจ็บขนาดนี้แล้ว กูบอกไว้เลยว่าเรื่องนี้ไม่จบแน่ กูโทรแจ้งตำรวจตอนนี้เลย บอกว่าพวกมึงผู้ขายทำเรื่องโหดร้ายมากจนให้อภัยไม่ได้ บังคับพวกประชาชนธรรมดาอย่างพวกเราจนตรอก ! "

เจ้าหัวแบนพูดจบ รีบล้วงมือถือของตัวเองออกมา กำลังจะกดโทร กลับถูกเนี่ยเฟิงเตะกระเด็นติดกำแพงข้าง ๆ จนแตกเป็นเสี่ยง ๆ !

ทันใดนั้นเจ้าหัวแบนรู้สึกแค่ว่ามือข้างนี้จะใช้งานไม่ได้แล้ว เจ็บจนจะบ้าตายแล้วจริงๆ !

"กูขอเตือน มึงอย่าเข้ามา ! "

เจ้าหัวแบนพูดสั่น ๆ แต่เนี่ยเฟิงจะฟังเขาได้ยังไง ?

เนี่ยเฟิงเดินเข้าไปบีบคอเขา

"กูบอกแล้วว่าความอดทนของกูมีขีดจำกัด แต่มึงกลับท้าทายความอดทนของกูครั้งแล้วครั้งเล่า งั้นกูจะบอกมึงให้ว่ากูเป็นคนยังไง "

เนี่ยเฟิงพูดจบ ก็เตะเขากระเด็นไปหลายเมตร