พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 102

ตอนที่ 102 ของแทนใจ

หลี่โม่ไร้คำพูดทันใด ผู้ที่ตายไปแล้วได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าของทุกคนอย่างฉับพลัน ไม่ต้องพันแผลให้ดีก็แสดงออกถึงความน่าเกรงขาม อีกทั้งหวาดกลัวจนสั่นสะท้านไปทั่วทั้วตัวแล้ว

เซียวโธ่แอบชำเลืองมองไปทางหลี่โม่ ก่อนจะมองไปทางซือถูเย้นอีกครั้ง “พวกเจ้ามองอะไรกัน? เสี้ยหลีโม่เจ้าเป็นห่วงท่านอ๋องหรือ?”

หลี่โม่รีบเมินหน้าหนีไปทางอื่น “เขาคือคนไข้ของข้า หม่อมฉันเป็นห่วงคนไข้ของข้าแล้วจะทำไมหรือเพคะ? เตรียมอาหารเถอะ”

เซียวโธ่มองไปทางนางด้วยความตื่นตกใจ “เจ้าหน้าแดง? ทำไมเจ้าต้องหน้าแดงด้วยละ?”

ซูชิงยกอาหารขึ้นเสิร์ฟ จากนั้นก็พูดกับเซี่ยวโธ่อีกครั้งว่า ： “พอได้แล้ว เรื่องนี้เจ้าไม่เข้าใจหรอก ถามมากความไปทำไม? ทานอาหารเถอะ”

เซี่ยวโธ่แปลกใจมากทีเดียว “เจ้าเข้าใจ ? ไหนเจ้าลองว่ามาสิ”

ซูชิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า： “ทานอาหาร”

หลี่โม่รีบออกไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่กล้ามองไปทางซือถูเย้นแต่อย่างใด เมื่อออกไปแล้ว ก็รู้สึกหงุดหงิดกับความอ่อนแอของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ว่าจะอย่างไรนางก็เป็นคนในยุคปัจจุบัน ถูกเซี่ยวโธ่กล่าววาจาอย่างไม่เกรงใจสองสามคำ ก็ไม่มีเหตุผลเช่นนี้แล้วหรือ?

เขาพูดว่านางเป็นห่วงซือถูเย้น? ถึงจะเป็นห่วงก็เป็นปกติไม่ใช่หรือไง? เพื่อช่วยเขา นางเกือบจะต้องเอาชีวิตเข้าแลกเชียวนะ

เซี่ยวโธ่ถามซือถูเย้นว่า “เสี้ยหลี่โม่ผู้นี้แปลกมาก เจ้ารู้สึกไหม?”

ซือถูเย้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายว่า ： “ไม่รู้ ว่าแต่เจ้าเถอะ ทำตัวแปลกอย่างยิ่งมาสองวันแล้ว”

เซี่ยวโธ่ตื่นตกใจขึ้นมาทันใด “ข้าแปลก? ข้าแปลกหรือ?”

“หลังจากเรื่องสงบลง เจ้าก็ไปพบกับแม่นางตระกูลเฉิน” อ๋องซื่อเจิ้งยกเท้า แล้วยืนขึ้น

เซี่ยวโธ่หน้าเคร่งขรึมขึ้นมา “พักผ่อน”

ถึงแม้ว่าแม่นางตระกูลเฉินเป็นหญิงสาวที่น่ากลัวที่สุดบนโลกใบนี้ ต่อให้สู้จนตัวตายเขาก็ไม่มีทางไปเขาโดยเด็ดขาด หญิงชราที่อายุ 20 ปีก็ยังไม่ออกเรือน ต้องป่วยทางจิตอย่างแน่นอน

ในขณะที่ทานอาหาร หัวข้อสนทนาก็ได้เปลี่ยนเวียนมาถึงเรื่องของแม่นางตระกูลเฉินจนได้ เซี่ยวโธ่แทบจะทานไม่ลง ใบหน้าอึมครึมขึ้นมาในทันที

ในตอนที่กำลังเก็บโต๊ะเสร็จแล้ว ซือถูเย้นก็ให้ซูชิงนำไปเก็บ จากนั้นก็อยู่คุยกับหลี่โม่ต่อ

เมื่อเซี่ยวโธ่เห็นซือถูเย้นอยู่คุยกับหลี่โม่ต่อ เขาจึงได้นั่งลง จากนั้นก็มองไปทางซือถูเย้น รอเขาเอ๋ยปาก

ซือถูเย้นมองไปทางเขาอย่างช้า ๆ “เจ้ายังมีเรื่องอะไรอีกหรือ?”

เซี่ยวโธ่มองไปทางหลี่โม่ ถึงแม้จะเข้าใจว่าซือถูเย้นต้องการอยู่คุยกับหลี่โม่ก็ตาม แต่จะไม่ให้เขาอยู่ร่วมคุยด้วยหรือ

เขายืนขึ้น “พะยะคะ หม่อมฉันไม่มีธุระอันใด แต่หม่อมฉันก็ยังออกไปไม่ได้ไม่ใช่หรือพะยะคะ?”

เมื่อพูดจบ ก็ถอนหายใจพร้อมกับเดินออกไป เมื่อซูชิงเห็นเขาโกรธเคือง จึงได้ถามขึ้นว่า： “เป็นอะไรหรือ?”

“พวกเขามีความลับ ไม่ให้ข้าฟังด้วย” เซี่ยวโธ่พูดขึ้น

ซูชิงมองไปทางเขาด้วยความสงสาร “เจ้าต้องมีความมั่นใจที่จะไปพบกับแม่นางตระกูลเฉินจริงๆแล้ว”

เซี่ยวโธ่ชกหมัดออกไป พร้อมกับระเบิดความโกรธออกมา： “เจ้ายังจะพูดอีก?”

ภายในห้อง หลี่โม่นั่งลงพร้อมกับมองไปทางซือถูเย้น สีหน้าเงียบเหงา นางรู้ว่าคืนนี้เขาต้องไปเสี่ยงอันตราย จึงไม่มีทางรักษาจิตใจให้สงบลงได้ เพราะ อาการประชวรของเขาก็ยังไม่หายดี ทรงม้าก็ยังไม่ได้

นางไม่ค่อยคิดในแง่ดีเท่าที่ควร แต่ก็ต้องกลับตำหนักอย่างบริสุทธิ์

ในตอนที่กลับไปนั้น ทุกอย่างกลับสงบลง เส้นทางที่จะกลับในวันนี้ เดินง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?

แต่ว่า นางรู้ว่ายังไงก็ไม่สามารถขัดขวางได้ เพราะพวกเขาเลือกที่กลับแคว้นจิงคืนนี้ ต่อให้สถานการณ์ตึงเครียดยังไงก็ต้องเดินทาง

ใบหน้าของหลี่โม่เปลี่ยนไปเล็กน้อย หัวแข็งดื้นรั้นนี้ก็ยังได้นะ แต่ดุดันนี่..... เขาหมายความว่าอย่างไร?

ราวกับว่าซือถูเย้นจะอ่านความคิดของนางออก จึงได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า： “เจ้าเป็นคนฆ่าอาฟาใช่หรือไม่?”

หลี่โม่ตื่นตกใจขึ้นมาทันใด ทำไมเขาถึงรู้ละ? ในตอนที่ฆ่าอาฟา เขาไม่ได้ประทับอยู่ในวัง คืนนั้น เขาออกไปข้างนอกกับจื่นเฉิงแล้ว

หลี่โม่เกิดอาการกระสับกระส่ายขึ้นมาอย่างฉับพลัน ในฐานะที่เป็นอ๋องซือเจิ้ง ความเมตตามากมายของเขา ล้วนแล้วแต่ไม่สามารถทนให้ใครต้องถูกฆ่าอยู่ในหลังวังได้หรอก การท้าทายอำนาจของเขา โดยเฉพาะความเมตตาสองพยางค์นี้ไม่ใกล้ประเด็นแต่อย่างใด

ซือถูเย้นยื่นมือออกไป ลูบไล้รอยแผลที่เหลือทิ้งไว้บนใบหน้าของนางเบาๆ เมื่อมือที่หยาบกร้านสัมผัสกล้ามเนี้อจึงเกิดการกระตุ้นขึ้น หลี่โม่เกิดอาการแข็งทื่อขึ้นในใจ ไม่ได้รู้สึกถึงความอ่อนโยนเลยสักนิด เป็นความหวาดกลัวและภัยคุกคามที่พูดออกมาไม่ได้เท่านั้น น้ำเสียงของเขาเย็นชาราวกับอากาศในวันที่หิมะตก “สำหรับคนที่ทำร้ายตัวเอง อย่าใจอ่อนโดยเด็ดขาด เจ้ามีคุณสมบัติที่จะเป็นพระชายาซื่อเจิ้ง ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เจ้าต้องยืนอยู่เคียงข้างกายของเปิ่นหวัง”

เดิมทีหลี่โม่คิดว่าเขาต้องการพูดเพื่อคุกคามเท่านั้น แต่กลับคิดไม่ถึงว่า เขาจะพูดเช่นนี้

“หม่อมฉันฆ่าคน” น้ำเสียงของหลี่โม่ขึ้นจมูกเล็กน้อย

“ข้าก็เคยฆ่าคน มากกว่าเจ้าเสียอีก” ซือถูเย้นดึงมือกลับ แต่สายตาก็ยังคงเย็นชาเฉกเช่นเดิม “แต่หากเจ้าไม่ฆ่า คนอื่นก็จะมาฆ่าเจ้า”

“หลังจากนั้นหม่อมฉันก็ต้องฆ่าคน” หลี่โม่นึกถึงการตายของเจ้าของร่างเดิม ไม่ว่าอย่างไร แค้นนี้นางต้องแก้แค้นแทนเจ้าของร่างให้ได้

ในเมื่อนางช่วงชิงร่างกายจากเจ้าของมาเพื่อดำเนินชีวิตต่อไป นางก็ต้องทำทุกอย่าง เพื่อแก้แค้นให้นาง

“เจ้ามีเหตุ จึงต้องฆ่า” ซือถูเย้นหยิบกริชด้ามหนึ่งขึ้นมา แล้วยื่นให้แก่นาง “กริชด้ามนี้ เสด็จพ่อได้ให้ไว้แก่เปิ่นหวัง มันถูกหล่อหลอมขึ้นมาจากเหล็กดำ แหลมคมอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ข้าให้เป็นขอแทนใจแก่เจ้า”

หลี่โม่สูดสมหายใจเข้าออก พร้อมกับรับกริชมา “สิ่งของแทนใจที่ทุกคนให้ ล้วนเป็นของมีค่าเงินทองทั้งนั้น ให้กริชกันที่ไหน?”

“หากไม่ต้องการก็เอากลับมา！” ซือถูเย้นยื่นมือออกไปแย่งคืน

หลี่โม่ยื่นมือออกไปกอดเขาอย่างรวดเร็ว อิงแอบแนบชิดบนทรวงอกของเขา “ของที่ให้แล้ว ไม่สมควรเอากลับคืนนะเพคะ”