พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 153

ตอนที่ 153 ข้าเสียใจ

เฉิงเสี้ยงเสี้ยมองดูหยางมามา “เจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้ามีอะไรจะพูดกับนางเสียหน่อย”

หยางมามาพูดว่า “เฉิงเสี้ยงมีอะไรก็พูดเถอะ บ่าวถอยหลังหน่อย ก็ไม่ได้ยินหรอก”

“ไม่ เจ้าออกไปก่อน”เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

หยางมามายังจะพูดต่อ หลี่ซื่อก็พูดแทรกว่า “มามา ไม่เป็นไรหรอก ออกไปก่อนเถอะ”

หยางมามามองดูหลี่ซื่อด้วยสายตาที่เป็นห่วง “ฮูหยิน……”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ทำไมกัน? มามากลัวว่าข้าจะฆ่านางเหรอ?”

หยางมามาเงยหน้ามองหน้าเขา พูดประชดอย่างไม่ไว้หน้าว่า “สิ่งที่เฉิงเสี้ยงทำในช่วงนี้ ก็เพราะมีแผนการไม่ใช่เหรอเจ้าคะ?”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยมองดูหยางมามาด้วยความโมโห “อย่าคิดว่าเจ้าเป็นคนของฮองเฮาแล้ว สามารถพูดจาสามห้าวเช่นนี้กับข้าได้!”

หลี่ซื่อสะบัดมือพูดว่า “มามา ไม่เป็นไรหรอก ออกไปก่อนเถอะ”

มามาได้ยินหลี่ซื่อบอกอีกครั้ง นางรู้ว่าหลี่ซื่อฉลาด นางบอกให้ตัวเองออกไปก่อนก็ต้องแน่ใจว่าตัวเองจะปลอดภัย นางก็เลยกลับหลังหันไปก่อน

นกในกรงที่ห้อยอยู่ด้านบน ต่างร้องจิ๊กๆๆ อย่างสนุกสนาน

แต่เสียงนกกลับทำให้ภายในลานนั้นยิ่งเงียบลงกว่าเดิม เพราะพอมามาออกไปแล้ว ก็ไม่มีเสียงคนพูดอีก

เฉิงเสี้ยงเสี้ยไม่มีที่นั่ง เขาก็ไม่อยากนั่ง แต่ยื่นอยู่ที่เดิม ใช้สายตามองดูหลี่ซื่อ

เขาไม่พูดจา หลี่ซื่อก็ไม่พูด หลายปีนี้นางก็เคยชินกับความเงียบแล้ว และนางก็คิดว่าไม่มีอะไรจะพูดกับเขาอีก

เป็นเวลานานมาก เฉิงเสี้ยงเสี้ยเปิดปากพูดก่อน แต่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “หลี่ซ่วยหยุ่น ทำไมเจ้าไม่ตาย?”

สีหน้าที่ซีดขาวของหลี่ซื่อ แสยะยิ้มออกมาช้าๆบนใบหน้า “ข้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้าคงจะแค้นน่าดูสินะ”

“เจ้าน่าจะไปตายสักทีนะ มีชีวิตอยู่ต่อไปทำไมกัน?”เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เกลียดชังว่า “ในปีที่ข้าแต่งงานกับเจ้า เจ้าก็น่าจะไปตายได้แล้ว เจ้าตายไปตอนนั้น ดีแค่ไหน?”

“ใช่สิ ตอนนั้นถ้าตายไป น่าจะดีมากสินะ!”หลี่ซื่อพูดวนคำพูดของเขา คำพูดนั้นราวกับคำพูดประชด คำพูดเหล่านั้นล้วนมาจากใจทั้งสิ้น

“ทุกคนต่างบอกว่า ข้าเสี้ยห่วยจุนไม่คู่ควรกับเจ้าหลี่ซ่วยหยุ่น แม้ข้าจะเป็นเฉิงเสี้ยงที่อายุน้อยสุดในราชการ ข้าก็ยังไม่คู่ควรกับเจ้า ไม่มีใครเห็นความพยายามที่ข้าทำไป ไม่มีใครเห็นว่าข้าทำเพื่อแผ่นดินแคว้นต้าโจวไปเท่าไหร่ ทุกคนต่างบอกว่า สิ่งที่ข้าทำดีที่สุดคือแต่งงานกับเจ้าหลี่ซ่วยหยุ่น”

หลี่ซื่อไม่พูดอะไร นางยิ้มมุมปากอย่างนั้นแต่กลับดูเยือกเย็นอย่างบอกไม่ถูก

“ทุกคนต่างสามารถมีภรรยาเอกอนุภรรยาได้หลายคน มีแต่ข้า ถ้าข้ามีอนุภรรยาก็จะทำผิดต่อเจ้า เจ้าเป็นหญิงที่มีชื่อเสียงบนแผ่นดินนี้ หลายคนต่างอยากได้เจ้าไปครอบครองใช่ไหม?แต่ข้าสามารถมีครอบครองเจ้าได้ตลอดชีวิต ข้าโชคดีแค่ไหนกัน? แต่ที่น่าตลกคือ ข้าก็เคยคิดว่าข้าโชคดี แต่ไม่มีใครรู้ธาตุแท้ของหลี่ซ่วยหยุ่นเป็นอย่างไร นางไม่มีความใจกว้าง ไม่ใจดี ไม่รู้หน้าที่ภรรยาที่ดี เห็นแก่ตัว ทำอะไรตามใจตัวเอง”

หลี่ซื่อได้แต่ฟัง สายตาตรงหน้าที่มืดมิดเฉกเช่นกับชีวิตของนาง ชีวิตนางมีแต่ความมืดมิดมาตลอด ข้างหูมีแต่เสียงเขาด่าทอสารพัด

ราวกับว่าเขาต้องทุกข์ใจมากที่แต่งงานกับตัวเอง

“ในราชการไม่มีใต้ท้าวคนไหนที่ไร้ความสามารถเหมือนข้าแล้ว ข้าเอาอนุภรรยาเข้าจวนมาก็จะถูกเจ้าพูดด้วยคำพูดที่ดูถูกเหยียดหยาม เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน?แต่งงานกับเจ้าก็แต่งงานกับคนอื่นอีกไม่ได้หรือไง?เจ้าอ่านหนังสือมามากมาย อ่านจนนิสัยนิสัยแย่เอาแต่ใจเหรอ?หรือว่าเจ้าคิดว่า ตอนนั้นถ้าเกิดเจ้าแต่งงานกับอ๋องอานชิน เขาก็จะไม่มีภรรยามากมายเหรอ? ถึงตอนนี้เขายังรอเจ้า นั้นเป็นเพราะเขายังไม่รู้จักตัวตนของเจ้า พอเจ้าแต่งงานกับเขา พอรู้ว่าธาตุแท้เจ้าเป็นยังไง ข้ากล้ารับประกันเลยว่า เขาจะต้องรำคาญและเกลียดเจ้าเหมือนที่ข้าเกลียด”

“เจ้าดูสูงส่งเกินไปและคิดว่าตัวเองเก่ง เจ้ารู้ว่าซูหลิงหลงส่งรูปวาดให้ข้า เป็นรูปที่เจ้าวาด แต่เจ้ากลับบอกว่าไม่ใช่ เจ้าแอบหัวเราะเยาะข้า เจ้าคิดว่าตัวเองฉลาดมาก ใช่ไหม? เจ้าคิดว่าข้าเสี้ยห้วยจุนคือเศษดินที่เจ้าเหยียบเอาใต้เท้า ใช่ไหม?”

ปลายนิ้วของลี่ซื่อกวาดไปทั่วกระโปรงธรรมดา ๆ ไม่ได้มีลายปักและเรียบเหมือนน้ำแต่นางก็ยังกวาดให้เรียบอยู่นั้น เรื่อยๆ……

หลี่ซื่อมองไม่เห็นแต่ก็ยังทนไม่ได้หลับตาลง

“งั้นเจ้าก็ไปเถอะหรือไม่อยากเห็นข้าอีก ก็หย่ากับข้าเถอะ แยกทางกันต่างคนต่างอยู่ดีไหมล่ะ?”

“หย่างั้นเหรอ?ให้เจ้าแต่งงานกับอ๋องอานชินงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ ทั้งชีวิตนี้เจ้าอย่าหวังจะได้แต่งงานกับอ๋องอานชินเลย”เขาก้มตัวลงมา ยื่นมือเชยคางนางขึ้นมา และพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นโหดร้ายว่า “ถ้าข้ามีชีวิตอยู่ เจ้าก็จะเป็นฮูหยินของข้าเสี้ยห้วยจุนแค่คนเดียว ฮูหยินที่ข้าทอดทิ้งไม่แยแส ให้เจ้าอยู่อย่างโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิต!”

พูดจบเขาก็ปล่อยนาง แต่ก็ยังไม่ออกไป เขามองนางด้วยสายตาที่เกลียดชัง

“ข้าจะรอเจ้ามาเอาชีวิตนี้ของข้าไปแล้วกัน”หลี่ซื่อพูดเสียงเบา

“เจ้าแค่พูดว่าเจ้าเสียใจ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า”เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดอย่างเย็นชา

หลี่ซื่อพูดต่อว่า “ข้าเสียใจ”

นางเสียใจ เสียใจเยอะมากเกินไป แต่สิ่งที่ไม่เคยเสียใจเลยก็คือ ตัดขาดจากเขา

เขาพาซูหลิงหลงกลับมา วันนั้นในจวนสนุกเฮฮากันมาก ในจวนมีแต่แสงไฟ นางอยู่ในห้องคนเดียวเหงาๆ ได้ยินเสียงหัวเราะพูดคุยด้านนอกอย่างชัดเจน

นางท้าวคางอยู่บนโต๊ะ เฝ้ารอเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ทนกับเวลาที่ผ่านไปได้ แต่ทนกับความเจ็บปวดในใจไม่ได้

วันที่สอง เขามาพร้อมสีหน้าที่ดีใจ มาบอกกับนางว่าฮูหยินคนใหม่นิสัยดี อ่อนน้อมถ่อมตน

นางไม่พูดอะไรเลยก็ไล่เขาออกไปทันที

เขาคิดว่านางแค่หึงเท่านั้น เขาก็โกรธมาก บอกไม่คิดว่านางจะเป็นคนใจแคบเช่นนี้