พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 155

ตอนที่ 155 ซอมบี้กัดคน

ซือถูเย่สีหน้าเปลี่ยนไปและพูดว่า“เป็นอะไรน่ะ?”

ทหารคนหนึ่งตอบว่า “ไม่รู้ครับ ท่านจื่นเฉิงกลับไปที่จวนก็สลบล้มลงไป กระหม่อมก็รีบพยุงเขามาหาหมอเสี้ย”

เสี้ยหลีโม่ หมอเสี้ย ตอนนี้เหมือนตำหนักมีหมอมาอยู่นาน นางอยู่ที่นี้ถ้ามีใครไม่สบายก็จะมาหานางรักษาทั้งนั้น

“พยุงเข้าไปในห้องเร็ว!”ซือถูเย่มองดูสีหน้าที่ซีดขาวของจื่นเฉิง ก็รีบออกคำสั่ง

ซูชิงก็เดินออกมา พอเห็นจื่นเฉิงเป็นเช่นนี้ ก็โยนไม้กวาดไว้ที่พื้น รีบเข้าไปพยุงจื่นเฉิงทันที

หลีโม่วิ่งออกไปเอากล่องยา ซือถูเย่ลากนางไว้ พร้อมสั่งข้ารับใช้ชายหน้าประตูว่า “ไปเอากล่องยาของหมอเสี้ยมา”

“ครับ!”ข้ารับใช้คนนั้นก็รีบวิ่งไปเอาทันที

จื่นเฉิงถูกพยุงไปอีกห้องหนึ่ง ทหารพยุงเขาขึ้นเตียง จื่นเฉิงยังไม่ได้สลบลงไปยังสามารถรีบตาได้ แต่หายใจลำบากหน่อย

“เป็นอะไรน่ะ?”หลีโม่ตรวจไป ถามไป

จื่นเฉิงหลับตาลง “มึนหัว……”

“มึนหัวงั้นเหรอ?กินอะไรเข้าไปหรือยัง?”ซือถูเย่สิ่งที่คิดได้อย่างแรกคือถูกวางยาพิษ

มองดูสีหน้าขงอจื่นเฉิงเหมือนกับร่องรอยถูกวางยา

จื่นเฉิงดึงแขนเสื้อขึ้น แขนซ้ายของเขามีรอบฟันกัด มีของเหลวเขียวหนืดติดอยู่ด้วย ยังมีเศษยาสมุนไพร

“โดนหมากัดเหรอ?”ซูชิงตกใจ

“คน!”จื่นเฉิงสายตากระวนกระวาย “คนกัด”

หลีโม่เห็นดังนั้น รู้ว่าอาการไม่สู้ดี เปิดปากของเขาออก ด้านในของเหลวหนืดในปากสีอ่อนๆ ยังมีเศษหินเป็นฟอง นางก็รีบสั่งไปว่า “รีบไปเอาน้ำมาหนึ่งกะละมังใส่เกลือลงไปด้วย จากนั้นก็ต้มซุปถั่วเขียว”

ซือถูเย่ได้ยินว่านางจะต้มซุปถั่วเขียว ก็ถามว่า“ถูกยาพิษจริงเหรอ?”

“ใช่”หลีโม่รีบหยิบกระเป๋าเข็มออกมา ฝั่งลงไปในจุดโยว่เหมินกับจุดซ่างหยวน เพื่อให้อ้วกออกมา

“คนที่กัดเขามีพิษเหรอ?”ซูชิงถาม

“ไม่ใช่ บาดแผลเหมือนไม่มีพิษ เขากินของมีพิษเข้าไป”หลีโม่หยิบเข็มขึ้นมาอีก ฝั่งลงไปในจุดฟู่ธงสู่กับจงหยวน

พอน้ำเกลือมาถึง หลีโม่ก็ตบหน้าจื่นเฉิงเบาๆให้ลุกขึ้นมา“จื่นเฉิง ตื่นสิ เจ้ายังดื่มน้ำได้ไหม?เจ้าต้องดื่มมากๆ ดื่มแล้วข้าจะช่วยให้เจ้าอ้วกออกมาได้”

จื่นเฉิงฝืนลืมตาขึ้นมา หายใจด้วยความลำบาก“ได้……”

หลีโม่ให้ซูชิงพยุงเขาขึ้นมา ใส่น้ำเกลือในถ้วย ให้เขาดื่มลงไป

พอดื่มเข้าไปแล้ว ร่างกายของจื่นเฉิงก็หนักลงไป หลีโม่รู้ว่าเขาจะสลบลงไป นางก็ฝังเข็มลงไปอีกจุด เพื่อให้เขาสงบลง

“หยุดไม่ได้ ดื่มต่อไป อยากมีชีวิตอยู่ก็ต้องดื่ม”หลีโม่ฝังเข็มเสร็จ ก็ตบหน้าเขาและพูด

ซือถูเย่ได้ยินหลีโม่พูด ก็ขมวดคิ้วเบาๆ สีหน้าเริ่มตึงเครียด

ดูท่าทางแล้วอาการร้ายแรงกว่าที่เขาคิด

หลีโม่ให้เขาดื่มต่อไปเรื่อยๆ ตอนที่เขายังมีสติต้องดื่มลงไปให้มากๆ

“คนบ้านคนนั้นท่าทางยังไง?เหมือนกับคนร้ายสองคนที่จิงเจ้าหยิ่นจับได้เมื่อคราวก่อนไหม?”ซูชิงถามขึ้นมา

จื่นเฉิงสีหน้าซีดขาวลงราวกับตกใจพูดว่า “เอ่อ คือว่าข้ามองเห็นไม่ชัด เขากัดเสร็จก็รีบวิ่งออกไปเลย ข้ายังไม่ทันได้เห็นหน้าคนผู้นั้นชัดๆเลย”

“หวังว่าจะไม่ใช่”ซูชิงพูด

จื่นเฉิงคิดขึ้นได้ เขาพูดเสียงสั่นว่า “ไม่ ไม่ ตอนที่เขากัดข้า ข้าได้กลิ่นศพเน่าเหม็น ก็เหมือนกับกลิ่นสองคนในคุกเลย”

ครั้งนี้ขนาดสีหน้าของซือถูเย่ยังเปลี่ยนไปเลย

หลีโม่เห็นทั้งสามคนทำหน้าตกใจมาก นึกถึงตอนที่หลิ่วหลิ่วบอกว่ามีซอมบี้กัดคน คนก็จะกลายเป็นซอมบี้

นางอดไม่ได้ถามว่า “เรื่องอะไรกันแน่?ก่อนหน้านี้หลิ่วหลิ่วบอกกับข้า เรื่องซอมบี้กัดคน เป็นซอมบี้จริงเหรอ?”

ซูชิงพูดอย่างโกรธๆว่า “ก็เพราะท่านพ่อของเจ้านั้นแหละ เกลียดจริงๆ”

“ซูชิง!”ซือถูเย่มองเขาด้วยหางตา

ซูชิงเงยหน้ามองหลีโม่ “ข้าไม่ได้จะว่าเจ้านะ แต่ถ้ามีเรื่องซอบี้กัดคนอีก ก็คือความผิดของพ่อเจ้า”

หลีโม่งงไปหมด “พวกเจ้าเชื่อจริงเหรอว่ามีซอมบี้?และอีกอย่าง เรื่องนี้มันยังไงกันแน่?”

ซูชิงพูดว่า “วันนั้นจิงเจ้าหยิ่นมารายงานว่า เจ้าก็อยู่ในเหตุการณ์ แต่เรื่องนี้เจ้าไม่รู้เรื่องด้วย หมู่บ้านซือโถวมีเรื่องคนกัดคน พอหลังจากคนถูกกัดแล้วก็จะเสียสติกัดคนอื่นต่อ โชคดีตอนที่ซมบี้สองคนกำลังจะกัดคนอีกถูกคนในหมู่บ้านจับไว้ได้ก่อน ส่งให้สำนักงานตำรวจ พวกเขาขังสองคนนั้นไว้และท่านอ๋องสั่งให้ค้นในหมู่บ้าน หาคนร้ายที่กัดคนแรก”

“งั้นหาเจอไหม?”หลีโม่ถามต่อ

ซูชิงพูดด้วยความโกรธว่า “ทหารที่หาเกือบจะหาเจอแล้ว แต่พอกลับมาในเมือง คนผู้นั้นก็หลบหนีไปได้ ทหารที่กำลังไล่ตามก็ชนเข้ากับเกี้ยวของพ่อเจ้า พ่อเจ้ามีอำนาจตำแหน่งใหญ่โต สั่งให้คนไปจับทหารคนนั้น และลงโทษไป จากนั้นคนร้ายก็หนีไปได้”