พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 161

ตอนที่ 161 โจรบ้ากาม

เลือกฤกษ์ดีในยามอู่ นั่นก็เพราะว่า ยามนี้ เกี้ยวจะมาถึงพอดี

หลีโม่กลับมายังจวนเฉิงเสี้ยงก่อนเวลายามอู่ เฉินหลิ่วหลิ่วออกมาต้อนรับ “เมื่อครู่ข้าหาเจ้าไม่พบ ถามเย็นเอ็อร์เลยรู้ว่าเจ้าไปส่งฮูหยินกลับจวนหลี่ ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยความคิดความอ่านไม่ค่อยดี บอกว่าคนนักษัตรไม่ตรงกันแล้วจะไม่ถูกกันอะไรนั่น ถึงแม้จะปีชงกัน ก็เป็นเพราะนางเข้ามาเป็นเมียรอง เลยมีดวงขัดกันกับฮูหยิน นางอยากจะเลือกวันแต่งเข้าจวน มีที่ไหนให้เมียหลวงหลบไปก่อน ในสมองมีแต่ขี้เลื่อย”

หลีโม่มองไปที่หลิ่วหลิ่ว ที่ผ่านมานางจะแต่งตัวจัดเต็ม ไม่หลงเหลือความเป็นผู้หญิง แต่วันนี้ใส่กระโปรงพับจีบรัดเอวสีขาวราวกับพระจันทร์ เสื้อแขนกว้าง ปกเสื้อปักลายดอกไห่ถัง มวยผมขึ้นไป2ข้าง ตอนยิ้มคิ้วโค้งงอดั่งคันศร ลักยิ้มนั่นช่างงามน่าดึงดูดคน

หากนางไม่พูด ก็นึกว่าเป็นหญิงงามขี้เล่นที่ไหน

“มาสิ เจ้าไม่ใช่อยากรู้จักพี่ชายทั้ง12คนของข้าหรอกรึ? ข้าจะแนะนำให้รู้จัก ” เฉินหลิ่วหลิ่วดึงแขนหลีโม่แล้วพูดอย่างดีอกดีใจ

หลีโม่ยังไม่ทันได้หายใจหายคอ ก็ถูกนางดึงแขนเดินผ่านหมู่แขกเหรื่อออกไป ออกจากฝูงชน ไปจนถึงข้างสระน้ำ

“ท่านพี่ ！”

ชายทั้ง12คน หันหน้ามาพร้อมกัน

หลีโม่ยืนงง

ตะลึงจนนิ่งไป

นางรู้ว่าเฉินหลิ่วหลิ่วมีพี่ชาย12คน แต่ไม่รู้ว่าพี่ชายนางทั้ง12คนจะมีหน้าตาเหมือนกันเช่นนี้

เสื้อผ้าที่พวกเขาใส่ก็ยังเป็นโทนสีเดียวกัน ดูไปแล้วอายุก็ไล่เลี่ยกัน ที่สำคัญคือ รูปร่างหน้าตาดีมาก

ในแคว้นต้าโจวนี้ ช่างเป็นยุคที่มีแต่คนหล่อคนสวย

“คุณหนูเสี้ย！” แม่ทัพเฉินทั้ง12คนเดินขึ้นหน้ามา แล้วทำความเคารพหลีโม่

หลีโม่กล้าที่จะบอกเลยว่า ไม่ว่า12คนนี้จะไปถึงที่ไหน ก็จะเป็นจุดสนใจ

ตอนที่หลีโม่จะทำความเคารพคืน กลับได้ยินเสียงที่ส่องผ่านมาข้างหูว่า “เอาทั้งตัวเข้าไปทำความเคารพเลยมั้ย? ตาจะถลนออกมาอยู่แล้วไม่รู้ตัวหรอ? ทำอย่างกับไม่เคยเห็นผู้ชาย”

คำพูดนั้นช่างเหน็บแนม ขนาดไม่ต้องหันกลับไปดู หลีโม่ก็รู้ว่าคือใคร

นางเอามือมาจับที่แก้มตนเอง แล้วยิ้มแหยๆ แล้วหันหลังกลับไป “ท่านอ๋องมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ซือถูเย้นพูดเสียงเย็นๆว่า “ข้าอยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว แต่เจ้าไม่เห็นข้า”

หนุ่มหล่อทั้ง12ของตระกูลเดินหน้ามาทำความเคารพ ท่านอ๋อง！”

“อืม สวัสดีท่านชายตระกูลเฉิน” ซือถูเย้นพยักหน้า แต่สีหน้าไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่ารัก

“เซียวโธ่ไม่ได้มากับท่านอ๋องหรอ?” เฉินหลิ่วหลิ่วมองไปข้างหลังท่านอ๋อง แล้วพูดเสียงเบา

“เขาจะตามมาทีหลัง ” ซือถูเย้นก็ยังมองไปที่หลีโม่ “เมื่อเช้านี้ เจ้าหายไปไหนมา?”

หลีโม่หัวเสียที่ท่านอ๋องฉีกหน้าต่อหน้าคนอื่น จิกหัวใช้ อย่างกับนางเป็นสาวรับใช้

แต่นางก็ได้แต่ตอบไปว่า “ข้าไปส่งท่านแม่กลับจวนหลี่”

“เจ้ามานี่ มีเรื่องจะคุยกับเจ้า” ซือถูเย้นกล่าว

หลีโม่โค้งคำนับต่อพี่ชายของเฉินหลิ่วหลิ่ว “ข้าขอตัวก่อน”

“คุณหนูใหญ่กลับดีๆนะ” ตั้งแต่หลังจากที่ไท่จุนกลับไปบอกกับทุกคนว่าหลีโม่จะจับคู่เฉินหลิ่วหลิ่วกับเซียวโธ่ภายในครึ่งปี เสี้ยหลีโม่ก็จะกลายเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลเฉิน

ทุกคนล้วนรอคอยวันที่นางจะลงมือจัดการ รีบให้หลิ่วหลิ่วรีบแต่งงานออกไป

หลีโม่นึกว่าซือถูเย้นมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย แต่กลับลากนางไปอีกทาง แล้วใช้น้ำเสียงข่มขู่ว่า “ถ้าหลังจากนี้เจ้าไปจ้องผู้ชายคนอื่นอีก ข้าจะควักลูกตาของเจ้าออกมา”

หลีโม่พูดอย่างไม่โกรธว่า “ข้าไปจ้องผู้ชายตอนไหน? นั่นก็เพราะว่าพวกเขามีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันหรอกหรือ? จะว่าไปแล้ว ทำไมพวกเขาถึงได้เหมือนกันขนาดนั้น?”

“เจ้าเป็นคนหาเรื่องไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร ถึงอย่างไรก็ไม่มีคนชอบเจ้านัก แต่ข้าไม่เหมือนกัน รู้มั้ยมีคนชอบข้ามากแค่ไหน?”

หลีโม่แจ๊ะปาก มองไปที่เขา “เป็นคนจะหน้าด้านขนาดนี้ไม่ได้นะ”

นางถอนหายใจ แล้วเดินหนีไปเงียบๆ

หลีโม่ถามซูชิงอย่างสงสัยว่า “ซูชิง มีใครจะมาพัวพันกับท่านอ๋อง ? ใบหน้าที่เย็นชาและคำพูดที่เหน็บแนม ใครจะกล้ามายุ่ง”

ซูชิงพูดช้าๆว่า “กุ้ยไท่เฟยเข้าวังขอพระราชโองการ ให้พระทานเจ้าแต่งกับท่านอ๋อง ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่มีคำสั่งลงมา แต่เรื่องก็ถึงหูเบื้องบนแล้ว อ๋องซื่อเจิ้งจะแต่งพระชายา มีคนมากมายแค่ไหนจ้องตำแหน่งนี้? ใครจะไม่อยากให้ลูกสาวตนเองเป็นพระชายาอ๋องซื้อเจิ้งล่ะ? ถือโอกาสที่ยังไม่มีคำสั่งลงมา ออกหน้าได้ก็รีบออกหน้า ไม่แน่ เผื่อท่านอ๋องจะสนใจขึ้นมา ก็จะบินขึ้นเป็นหงส์ภายในวันเดียวได้เลยนะ”

หลีโม่ลองคิดตาม ก็มีสาววัยรุ่นมากมาที่จ้องมองท่านอ๋องทุกอิริยาบถ สายตาเต็มไปด้วยความคลั่งไคล้หลงใหล นางถอนหายใจแรง “ไม่รู้ว่าใครเป็นคนอ่อยกันแน่”

ซุชิงมองไปที่นาง “เมื่อครู่ที่ช่วยเจ้าจัดผม มีคนในจวนเฉิงเสี้ยงมองอยู่นะ”

“หา ?” หลีโม่มองอย่างสงสัย มองไม่เห็นนายหญิงแก่

“นางไปแล้ว ” ซูชิงพูดอย่างเบาๆ

หลีโม่กล่าว “ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ ถึงแม้จะรู้ว่าข้าเป็นว่าที่พระชายาซื่อเจิ้ง พวกนั้นก็ยังคงลงมืออยู่ดี ทั้งยังลงมือเร็วด้วย ในตอนที่ข้ายังไม่ได้เป็นพระชายาซื้อเจิ้งนี้ ลงมือแน่นอน”

“ท่านอ๋องสิอยากจะให้พวกนั้นลงมือกับเจ้า ถ้าหากทำให้เจ้าตายได้ ท่านอ๋องก็จะได้เอาเหตุผลนี้ไปจัดการกับจวนเฉิงเสี้ยง ไม่คำแก้ตัวไหนที่ดีไปกว่าการแก้แค้นให้ภรรยาตัวเองอีกแล้ว ”

ซูชิงมองไปที่นาง เห็นใบหน้าที่ร้ายกาจของนาง แล้วกลืนน้ำลาย “ไม่ใช่ข้าพูดเองนะ ท่านอ๋องเป็นคนพูด”

หลีโม่กัดเขี้ยวกัดฟันแล้วมองไปที่ชายที่เหมือนดั่งนกยูงตัวผู้ ตอนนี้เขานั่งขี้เกียจสันหลังยาวอยู่บนเก้าอี้ถ้ายซือในสวน ด้านข้างมีขุนนางเอาครอบครัวมาเข้าพบ เขาหรี่ตาลง และเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาจ้องไปยังลูกสาวของขุนนางอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด ช่างไม่เจียมตัว

ไอ้โจรบ้ากาม

ตอนที่กำลังแค้นอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงขบวนบรรเลงดนตรีมาจากนอกประตู เกี้ยวเจ้าสาวมาถึงแล้ว