พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 170

ตอนที่ 170 เขายังไม่ตาย

หลังจากที่สิงปู้ซั่งซูนั่งลง แล้วถาม “เมื่อครู่ ท่านรัชทายาทกล่าวหาฮูหยินแก่ว่าสั่งสอนหลานสาวตัวเองไม่ดี ความหมายเมื่อครู่ หมายความว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเสี้ยเป็นคนทำหรือ?เรื่องราวมันเป็นอย่างไร ? เชิญท่านรัชทายาทเล่าเหตุการณ์ที่พบเห็นมาด้วย”

ทันใดนั้นองค์รัชทายาทก็พูดขึ้น เมื่อครู่ข้าเดินเล่นอยู่กับเสี้ยโล่เยว่ ก็เห็นเสี้ยหลีโม่กับคุณชายซีเหมินเสี่ยวชิ่งของจวนจิ้นโก๋วกงกำลังลากกันไปมาอยู่ริมสระน้ำ อีกทั้งคำพูดของทั้งสองคนดูจะรุนแรง ข้านึกว่าพวกเขามีเรื่องไม่สบายใจกัน ก็เลยอยากจะมาช่วยไกล่เกลี่ยให้ ใครจะรู้ว่าเมื่อเห็นข้าเดินเข้ามา ทั้งสองก็รีบแยกย้ายออกไป เสี้ยหลีโม่รีบเดินไปทางเดินกลางน้ำแล้วทะลุไปภูเขาจำลอง ส่วนซีเหมินเสี่ยวชิ่งก็เดินไปทางสวนดอกไม้

“ข้านึกว่านี่เป็นแค่การปะทะคารม เลยไม่ได้คิดอะไรมาก เลยเดินเล่นกับโล่เยว่ไปสักพัก ก็เลยเดินลงไปยังทางเดินกลางน้ำกะว่าจะชมวิวทิวทัศน์ของภูเขาจำลอง ไม่นึกว่าตอนที่ถึงภูเขาจำลองนั้น ก็ได้ยินเสียงโอดครวญส่งมา ข้ากับโล่เยว่ก็รีบเอาทหารรีบเข้าไปดู เห็นซีเหมินเสี่ยวชิ่งกำลังพูดกับเสี้ยหลีโม่อย่างลนลานว่าคนนั้นตายแล้ว บอกว่าเสี้ยหลีโม่ เป็นคนลงมือฆ่า ก็เลยให้ทหารไปคุมตัวนางมา”

คำให้การขององค์รัชทายาท ทำให้ทุกคนคุยกันพึมพำ ไม่นึกว่าคุณหนูตระกูลเสี้ยจะกล้าฆ่าคน

เมื่อสิงปู้ซั่งซูได้ฟัง แล้วก็ครุ่นคิด แล้วไต่ถามซีเหมินเสี่ยวชิ่ง “เจ้าลองบอกมาซิ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ชายผู้นี้ถูกเสี้ยหลีโม่ลงมือฆ่าหรือ?”

ซีเหมินเสี่ยวชิ่งมีท่าทางตกใจ เขาท่าทางอึกอัก “ข้า...... ข้าไม่รู้ ”

“ไม่รู้หรอ? ” สิงปู้ซั่งซูถามอย่างโหดๆ “เจ้าพูดมาเสียดีๆ ว่าที่ภูเขาจำลองนั้นมันเกิดอะไรขึ้น?”

ซีเหมินเสี่ยวชิ่งเหลือบมองไปที่หลีโม่ ร้องห่มร้องไห้แล้วพูดว่า “นาง....นางไม่ได้ตั้งใจ เดิมทีนางไม่อยากฆ่าคนนั้น เพราะคนนั้นบอกว่าจะไปฟ้องเฉิงเสี้ยง หลีโม่ก็เลยจำเป็นต้องลงมือ ข้าห้ามนางไว้ แต่ก็ไม่คิดว่า นางอาศัยจังหวะที่ข้าหันหลัง เอาปิ่นปักผมแทงไปที่อกชายคนนั้น นางไม่มีใจอยากฆ่าจริงๆ เพียงแค่อยากปิดปากเท่านั้นเอง ”

“นางอยากฆ่าปิดปาก ” สิงปู้ซั่งซูขมวดคิ้วถาม “ทำไมจึงต้องปิดปากคนนั้น เขาไปเห็นอะไรเข้า?”

ซีเหมินเสี่ยวชิ่งรีบคุกเข่าลงต่อหน้าซือถูเย้น ดึงเสื้อผ้าของซือถูเย้น “ท่านอ๋องอภัยให้ข้าด้วย ข้ามีความรักกับหลีโม่มาตั้งนานแล้ว นางก็เลยไม่อยากแต่งอ๋องเหลียง ท่านอ๋องช่วยให้พวกเราสมหวังด้วยเถิด ”

ซือถูเย้นดึกมือเขาออกเบาๆ พูดอย่างสีหน้าดูถูกว่า “จะพูดก็พูดไปสิ จะถึงเสื้อผ้าข้าทำไม? ถ้าเจ้าทั้งสองชอบคอกันดี ข้าก็จะอนุเคราะห์ให้”

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ” อ๋องหลี่ชินพูดอย่างไม่พอใจ “จะพูดเรื่องนั้นทำไม พูดเข้าเรื่องสิ”

ซีเหมินเสี่ยวชิ่งมีสีหน้าเศร้าแล้วมองไปที่หลีโม่ “เรียนท่านอ๋อง เรื่องมันเป็นแบบนี้ ข้ากับหลีโม่รู้จักกันเมื่อปีก่อน พวกเรามีใจให้กันและมีอะไรกันแล้ว ต่อมาอ๋องเหลียงจะสู่ขอนาง นางไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ข้าก็คิดว่านางรักข้าด้วยใจจริง ตอนที่ข้าตัดสินใจจะสู่ขอนางจากเฉิงเสี้ยง กลับได้ข่าวว่าฮองไทเฮาจะมีราชโองการพระราชทานให้นางแต่งกับอ๋องซื่อเจิ้ง ข้าก็คิดว่านางจะใจแข็งไม่แต่งด้วย แต่ใครจะรู้ ครั้งนี้นางไม่เหมือนครั้งก่อน ถึงขนาดบอกกับข้าว่าจะแต่งกับอ๋องซื่อเจิ้งเท่านั้น ข้าก็เลยหัวเสีย เมื่อครู่ข้างสระน้ำก็เลยมีปากเสียงกับนิดหน่อย พอดีเห็นว่าองค์รัชทายาทเดินมาทางนี้ พวกเราไม่กล้าที่จะพูดต่อไป เลยนัดไปเจอกันหลังภูเขาจำลอง เมื่อถึงที่นั่น พวกเราก็ทะเลาะกันอีก หนึ่งในนั้นก็พูดถึงเรื่องหวานๆของเราเมื่อก่อนด้วย ไม่นึกว่าชายผู้นี้จะมาได้ยินเข้า เขาบอกจะเอาเรื่องไปบอกเฉิงเสี้ยง หลีโม่กลัวว่าถ้ามีคนรู้เรื่องแล้วจะทำลายงานแต่งระหว่างอ๋องซื่อเจิ้งกับนาง นางก็เลยลงมือฆ่า ที่แรกคิดว่าแถวนั้นไม่มีคน จะได้หลบหนีไปได้ ไม่คิดว่าเพิ่งลงมือทำไป องค์รีชทายาทก็มาพอดี ”

ซีเหมินเสี่ยวชิ่งเล่าออกมาอย่างละเอียด คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ต่างก็ซุบซิบคุยกัน

เพราะว่า มีคนเห็นเสียหลีโม่และเสี่ยวชิ่งทะเลาะกันอยู่ริมสระน้ำจริง ทั้งสองคนสีหน้าไม่เคยดีนัก

อีกอย่าง อ๋องเหลียงและอ๋องซื่อเจิ้งไม่เหมือนกัน เสียหลีโม่ปฏิเสธอ๋องเหลียง แต่ยอมแต่งกับอ๋องซื่อเจิ้ง เพราะว่าอ๋องเหลียงเป็นคนพิการ และเป็นอ๋องที่ไม่ทำอะไร ไม่มีอำนาจอะไรในมือ

แต่อ๋องซื่อเจิ้งนั้นไม่เหมือนกัน มีอำนาจในมือ เป็นดั่งดวงอาทิตย์ ถ้าแต่งกับเขา ก็เท่ากับได้เป็นฮองเฮา

ใครเล่าจะไม่ได้อยากได้?

ซือถูเย้นพูดนิ่มๆ “ไปดูปิ่นปักผมที่ปักอยู่บนอก”

“ถ้าข้านั่งบนพื้นหญ้านั่นจริง ข้าก็ไม่ได้หันหน้าไปทางภูเขาจำลอง ”

อ๋องหลี่ชินส่ายหัว “เหตุใดไท่ฝู้จึงโกหก เจ้าหันหน้าไปทางนั้นแท้ๆ ข้านั่งอยู่ด้านหลังเจ้าไม่ไกล ก็มองเห็นฝั่งนั้นได้”

เหลียงไท่ฝู้รีบลุกขึ้น “เจ้าทำไมต้องเดินเข้ามา ? เจ้าเห็นข้านั่งลงที่พื้นหญ้า เจ้าทำไมยังต้องตามมา?”

อ๋องหลี่ชินมองไปที่เขาอย่างไม่พอใจ “ใครจะรู้ว่าเจ้าไปนั่งทำอะไรตรงนั้น ? เจ้าไม่ได้บอกใครว่าเจ้ากำลังปลดทุกข์เสียหน่อย ถึงแม้ว่าข้าจะเดาออก แต่ไม่ได้เห็นกับตา ไม่สามารถตัดสินใจได้ ข้าไม่สบายใจ หลังจากเดินเข้าไป เห็นเจ้ามองไปที่ภูเขาจำลองนั่น ข้าก็เลยมองตามไป สายตาของเจ้านั้นดีกว่าข้า ข้ามองเห็นชัดเจน เจ้าถึงทำไมเห็นไม่ชัดล่ะ? เจ้าไม่ใช่คนแก่สายตาฟ่าฟางอย่างชุยไท่เฟย”

เจ้าคนบ้าย้ำคิดย้ำทำ！

สิงปู้ซั่งซู นิ่ง “ถ้าพูดอีกอย่างก็คือ ท่านอ๋องมองเห็นว่าทางนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น? เช่นนั้นใครเป็นคนลงมือฆ่าคนล่ะ?”

อ๋องหลี่ชินเหลือบมองไปที่สิงปู้ซั่งซู แล้วก็มองไปที่องค์รัชทายาทและเสี่ยวชิ่งที่กำลังตื่นเต้นอยู่ แล้วพูดกับหลีโม่ว่า “นางเป็นคนลงมือ.................”

“นางเป็นคนทำ ข้าเดาไม่ผิด ” องค์รัชทายาทเบาใจ แล้วก็ตะโกน

อ๋องหลี่ชินขมวดคิ้ว “ข้ายังพูดไม่จบ องค์รัชทายาทจะรีบร้อนทำไม ข้าหมายความว่า นางจะฆ่าคนหรือไม่ได้ฆ่า ถามคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็รู้เรื่องแล้ว คนคนนี้ก็แค่ช็อคหมดสติไป มันยังไม่ตายสนิท ”