พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 177

ตอนที่ 177 กำลังจะเริ่มต้น

เฉินหลิ่วหลิ่วส่ายหัว “แพงมากหรือ? ข้าไม่รู้ว่าทำไมถึงแพงขนาดนั้น”

คุณหนูที่ไม่รู้จักข้าวยากหมากแพง เป็นธรรมดาที่จะไม่รู้ว่าทำไมมังกรไฟถึงแพง ที่จริงนางก็ไม่รู้ว่าตอนที่เหล่าไท้จุนให้หนึ่งพันชั่งนั้น นางกัดจนฟันแทบหัก

ต่อมาทำไมถึงไม่เชิญ ไม่ใช่เพราะนางซน แต่เป็นเพราะค่าใช้จ่ายแพงเกิน

ซูชิงเดินผ่านมา พูดขึ้นว่า “รำมังกรไฟใช้ผ้าไหมพับซ้อนกันแปดชั้น แช่ในเหล้าขาวอย่างดี แล้วรมควันธูปหอม บวกกับน้ำมันก๊าชพิเศษ แค่ฟังก็รู้แล้วว่าเป็นของแพง”

หลีโม่รู้ว่าผ้าไหมแพงมากจริง ผ้าผืนหนึ่งสามารถขายได้เป็นร้อยตำลึง ต่อให้เศษผ้านิดเดียว ก็ราคาแพง

ซ้อนกันแปดชั้น เท่ากับแปดชิ้น บวกกับเหล้าชั้นดีกับธูปน้ำมันหอมต่างๆ สมควรแพงจริงๆ

“ข้านึกว่าใช้เศษฟาง” หลีโม่ปาดเหงื่อ

ของเล่นพวกคนรวยล้วนเป็นการเผาเงิน นางรู้ตัวเองไม่ใช่คนระดับสูง

“ชนบทมีการใช้เศษฟางหรือ แต่ เศษฟางไหม้เร็ว และปลิวกระจายไปทั่ว หากทำให้คนได้รับบาดเจ็บจักไม่ดีแน่” ซูชิงพูด

หลีโม่รู้สึกประหลาดใจ ทีแรกไม่ได้มีการวางแผนไว้ว่าจะมีรำมังกรไฟ ทำไมถึงเพิ่มรายการที่ผลาญเงินอย่างกะทันหันแบบนี้?

“อยู่ดีๆ ทำไมรำมังกรไฟ?” หลีโม่พึมพำออกมาก

ซูชิงพูดว่า “มีอะไรน่าแปลก? เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว เป็นใครก็ต้องคิดว่าเป็นอัปมงคล ยังบิดาของเจ้าเป็นถึงเฉิงเสี้ยง ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยก็เป็นฮูหยินชั้นหนึ่ง แค่รำมังกรไฟขับไล่ความซวย เฟื่องๆฟูๆสักหน่อยก็เป็นเรื่องธรรมดา”

หลีโม่รับคำ “คงเป็นเช่นนั้น”

เป็นเพราะมีการเชิญมังกรไฟ โต๊ะที่จัดวางเมื่อช่วงเที่ยงวันนี้จึงต้องย้าย เพื่อจัดที่โล่งให้มังกรไฟเดินผ่าน

ดูทุกคนต่างก็ตื่นเต้น รอคอยรำมังกรไฟในครั้งนี้

ก่อนจะรำมังกรไฟ จะมีมือกลองมาประจำที่ก่อน มือกลองสิบสองคนแบกกลองเดินเข้ามาในจวน จัดการเตรียมสถานที่ จัดย้ายสิ่งของที่ติดไฟง่ายออกไป

ปกติรำมังกรไฟจะรำหลังจากกินเลี้ยงแล้ว ทุกคนดื่มกินอิ่มแล้ว ก็จะเดินตามมังกรไฟ มีฝ่าซือเดินนำหน้า ปากก็จะร่ายคำอวยพรต่างๆไปด้วย เพราะฉะนั้น ในตอนนั้นก็จะครึกครื้นมาก

เมื่อซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยกลับมาจากห้องนายหญิงแก่ เหลียงซือกับองค์ชายรองซีเหมินได้รออยู่ที่หน้าประตูห้องนางแล้ว

“เป็นยังไงบ้าง? พวกเขาว่าอย่างไรบ้าง?” เมื่อเห็นซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยกลับมา เหลียงซือก็รีบรุดเข้าไปถาม

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยลากนางเข้าห้องไป เพราะผู้ชายจะไม่สามารถเข้าห้องหอใหม่ได้ จึงให้องค์ชายรองซีเหมินรออยู่ข้างนอก

“เอ้อเซิ่นวางใจได้ เฉิงเสี้ยงรับปากแล้ว พรุ่งนี้จะไปสิงปู้ไปหาสิงปู้ซั้งซู เขาบอกว่ามีวิธีเอาน้องชายออกมาจากคุกสิงปู้ได้” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยพูด

“จริงหรือ?” เหลียงซือถามอย่างดีใจ

“ใช่ แต่ว่า” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยรีบเปลี่ยนน้ำเสียง “เอ้อเซิ่นจะต้องยอมขอโทษหลีโม่”

“อะไรนะ? นางบ้านั่นทำให้ชิ่งเอ๋อเข้าไปอยู่ในคุกยังจะให้ข้าไปขอโทษนาง?” เหลียงซื่อโมโหเดือด

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยดึงมือนางมากุมไว้ แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนหวานว่า "เอ้อเซิ่นอย่าได้โมโห นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนการ เจ้าเพียงแค่ทำดีกับนาง แล้วขอให้นางไปสิงปู้พร้อมเฉิงเสี้ยง ที่จริงเรื่องนี้ สิงปู้กับอ๋องซือเจิ้งล้วนรู้เรื่องนี้ดี ขอเพียงหลีโม่ช่วยพูด บวกกับเฉิงเสี้ยงเป็นประกัน น้องชายจักต้องได้กลับมาแน่"

เหลียงซือครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง "ไม่ได้ ข้าจะก้มหัวให้นางไม่ได้ คนคนนี้เลวมาก รังแกเจ้าก่อนที่เจ้าจะเข้าเรือนหอก่อน แล้วต่อมาก็ทำให้ชิ่งเอ๋อต้องติดคุก"

ดังนั้น จิ้นโก๋วกงจึงเห็นความสำคัญของนางมาก ทุกคนล้วนชื่นชมลูกสะใภ้คนนี้ อย่างตอนนี้งานทุกอย่างในจวนโก๋วกง นางก็เป็นคนดูแลทั้งหมด แม้แต่มารดาของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยยังต้องอยู่ภายใต้การดูแลของนาง

เป็นเพราะจะมีรำมังกรไฟ งานเลี้ยงจึงต้องเริ่มก่อนเวลา

ซือถูเย้นกับเสี่ยวโธ่ก็กลับมาก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่ม

หลีโม่สังเกตเห็นบนตัวเซี่ยวโธ่มีใบไผ่ติดอยู่ จึงเดาว่าพวกเขาเข้าไปในป่าไผ่มา

หลีโม่อยากเข้าไปเตือนพวกเขา ไม่ควรเข้าไปในป่าไผ่ ข้างในมีงูพิษ แต่เพราะแขกต่างทยอยเข้ามาในงานแล้ว นางจึงเห็นว่าไม่เหมาะที่จะเข้าไปหา

“ทำไมไม่เห็นองค์รัชทายาทกับเสี้ยโล่เยว่?” เฉินหลิ่วหลิ่วกระซิบถามหลีโม่

หลีโม่ก็เพิ่งสังเกตเห็นว่า ตั้งแต่เกิดเรื่องที่ข้างทะเลสาบ ก็ไม่เห็นเสี้ยโล่เยว่กับองค์รัชทายาทอีกเลย

“ไม่รู้เหมือนกัน”

“ไม่มาก็ดี เห็นหน้านางจะทำให้ข้าทานข้าวไม่ลง” เฉินหลิ่วหลิ่วพูดขึ้น

หลีโม่มองหน้านาง “นั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่เคยเห็นเจ้าทานข้าวไม่ลง”

“………” เฉินหลิ่วหลิ่วพูดไม่ออก ยอมรับว่าตัวเองชอบกิน

หลีโม่มองออกไป ซือถูเย้นก็กำลังมองมาพอดี แล้วเขาก็ยักคิ้วให้นาง สีหน้าเรียบเฉย

“ทำไมสีหน้าเซี่ยวโธ่ดูซีดเซียวจัง?” เฉินหลิ่วหลิ่วจ้องมองเซี่ยวโธ่ แล้วพูดขึ้น