พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 218

ตอนที่ 218 เทียเจียกวน

ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง

ชิงหนิงเก๋อ ในสวนของกุ้ยไท่เฟย

ซือจู๋กูกูเดินยกถาดน้ำชามาตามทางเดิน เห็นสาวใช้คนสนิทของไท่เฟยโล่วส่วยเดินออกไปด้วยท่าทางเร่งรีบ

“โล่วส่วย รีบเดินขนาดนั้นเจ้าจะไปไหน？”ซือจู๋กูกูถามขึ้น

โล่วส่วยตอบกลับไป “กุ้ยไท่เฟยให้ข้าไปตามฮูหยินของจวนเฉิงเสี้ยงมาพบเจ้าค่ะ”

ซือจู๋กูกูอึ้งไปพักหนึ่ง นัยน์มีความเศร้าสลดเล็กน้อย “ไปเถอะ”

โล่วส่วยจึงรีบเดินออกไป

ซือจู๋กูกูยืนถือถาดน้ำชา นิ่งอยู่กับที่พักใหญ่ จึงหมุนตัวกลับไป พักไปสักครู่ ก็ยกถาดน้ำชาเข้าไป แต่ครั้งนี้แก้วน้ำชา เพิ่มขึ้นมาหนึ่งแก้ว

พ่อบ้านอาฝูพึ่งสนทนากับกุ้ยไท่เฟยเสร็จ ก็เห็นซือจู๋กูกูเดินมา จึงรีบเดินออกไป

กุ้ยไท่เฟยพิงกับตั้งครึ่งตัว ขณะที่หลับตาอยู่ ซือจู๋กูกูก็เดินถือถาดน้ำชามาวางไว้บนโต๊ะ แล้วพูดถามขึ้นเสียงเบา “ยังปวดหัวอยู่ไหมเพคะ？”

“อืม”กุ้ยไท่เฟยลืมตาขึ้น พูดอย่างโกรธเคือง “ทำไมคนทั้งโลก เหตุใดต้องมารังแกกลั่นแกล้งข้าด้วย？ข้าสู้นางตรงไหนไม่ได้？”

ซือจู๋กูกูค่อยๆนั่งลงข้างๆนางพลางนวดครึงขมับให้ “ไม่มีใครกลั่นแกล้งท่านหรอกเพคะ ทุกวันนี้ยังไม่ดีอีกหรอเพคะ？ในจวนนี้ท่านอยากจะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ สำหรับตำแหน่งไทเฮาแล้ว มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยหรอเพคะ？กลัวว่าจะยิ่งสูงยิ่งหนาว”

กุ้ยไท่เฟยปัดมือนางทิ้ง จ้องนางตาแข็ง “ซือจู๋ เจ้าเปลี่ยนไป”

ซือจู๋กูกูยิ้มขึ้นอย่างฝืนๆ “อาจจะเพราะหม่อมฉันอายุมากแล้ว จึงทำให้รู้สึกว่าการแย่งชิงไม่มีความหมายอะไร คนเราเมื่อตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้”

“ก็ใช่ แต่ข้าต้องการชีวิตอันหวือหวา เมื่อก่อนเจ้าเห็นด้วยกับการแย่งชิงของข้านิ่”

ซือจู๋กูกูถอนหายใจเบาๆ “ใช่เพคะ นั่นเป็นเพราะว่าท่านต้องการแย่งชิง หม่อมฉันเป็นข้ารับใช้ต้องช่วยท่านสุดกำลังอยู่แล้ว แต่นับตั้งแต่ที่ท่านลงมิกับท่านอ๋อง จึงทำให้ข้ารู้ว่า การแก่งแย่งชิงดีถึงสุดท้าย ยังไม่นับคนที่ต้องบาดเจ็บ ถึงแม้ว่าสักวันหนึ่ง ท่านจะสามารถขึ้นนั่งบัลลังก์เป็นไทเฮาได้ แต่ไม่มีญาติมิตรสหายแล้ว ท่านยังจะมีความสุขอยู่ไหม？”

“ซือจู๋ เจ้าช่างบังอาจนัก！”กุ้ยไท่เฟยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“คำพูดพวกนี้ หม่อมฉันไม่ควรพูด หรือหม่อมฉันอาจจะผิดไป ที่สนับสนุนให้ท่านทำตามฝัน แต่ว่า เมื่อก่อนมากที่สุดก็แค่กลั่นแกล้งพวกคนในวังหลัง ไม่ถึงกับต้องถือมีดถือดาบฆ่าแกง แต่ครั้งนี้ท่าน กลับกล้าลงมือถึงขั้นจะเอาชีวิตของท่านอ๋อง นั่นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านนะเพคะ ยังจำตอนเขายังเยาว์วัยอยู่ไหมเพคะ……”

กุ้ยไท่เฟยพูดขัดนางขึ้น แล้วใช้น้ำเสียงโกรธเกรี้ยว “ข้าจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ไม่ต้องเล่าเรื่องความหลังให้ข้าฟังอีก！”

ซือจู๋กูกูมือค้างอยู่บนขมับของนาง แล้วจึงค่อยๆวางมือลง ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย “เพคะ หม่อมฉันจะไม่พูดขึ้นอีก”

กุ้ยไท่เฟยลุกขึ้นนั่ง มองไปที่ถาดชา “ทำไมมีสองแก้วล่ะ？”

“แก้วหนึ่งคือชาเก๊กฮวยผวมชาเก๊ากี๊ แก้วหนึ่งคือชาที่เมื่อต้นปี เป็นชาอวี๋เฉียนหลงจิ่ง ท่านอ๋องส่งมาให้ท่านเป็นครั้งสุดท้าย”ซือจู๋กูกูมีความตื่นตระหนก

กุ้ยไท่เฟยเปิดฝาแก้วน้ำชาขึ้น แล้วมองไปในแก้วหลงจิ่ง แล้วจึงเขวี้ยงลงพื้น แก้วแตกเป็นเสี่ยงๆ น้ำชาและใบชาเทกระจาดออกมา น้ำชาใสๆไหลไปตามรอยแยกบนพื้น ไหลคดเคี้ยว ทำให้เห็นรอยกระดำกระดำกระด่างตามรอยแตก

“อย่าโง่ไปหน่อยเลย ถึงเจ้าจะไม่เป็นแม่บุญธรรมของเขา เจ้าตายไป เขาก็ต้องไว้ทุกข์ให้เจ้าอยู่ดี ข้าแค่ต้องการช่วยเขาสักครั้ง ให้เขามีชื่อเสียงในทางที่ดี”

ซือจู๋กูกูนั่งลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ปิดหน้าปิดตาร้องไห้อย่างเจ็บปวด

กุ้ยไท่เฟยค่อยๆนั่งลงกับตั่ง มองรอยน้ำบนพื้น แล้วหัวเราะอย่างประชด “น้ำชาสองแก้วนี้ ถ้าข้าเลือกหลงจิ่ง ในนั้นไม่มีพิษ เจ้าจะทดสอบข้าสินะ？ซือจู๋เอ๋ย ทำไมเจ้าช่างเบาปัญญานัก เหตุใดต้องทดสอบข้าด้วย？ไม่ใช่ว่าข้าไม่คิดถึงสายใยระหว่างแม่ลูก แต่เป็นเพราะข้ามีความจำเป็น ทั้งหมดก็เพราะว่าเขาบังคับข้า เจ้ารู้ไหม？เจ้าชงชาสองแก้วนี้มา เจ้าช่างดูถูกคนยิ่งนัก วันนั้นที่ข้าลงมือจัดการกับเขา ข้าไม่เหลือทางไว้ให้ตัวเองเดินอีกแล้ว การทดสอบของเจ้ามันเปล่าประโยชน์”

กุ้ยไท่เฟยนั่งพิงกับตั่ง สั่งการด้วยสายตาเหม่อลอย “ทหาร！”

ยามสองคนที่เฝ้าประตู สองมือคารวะ “กุ้ยไท่เฟย”

กุ้ยไท่เฟยไม่มองซือจู๋กูกูแม้แต่นิดเดียว สั่งด้วยน้ำเสียเย็นชา “นำนางลงไป เทียเจียกวน”

ซือจู๋กูกูคุกเข่ากับพื้น เอาหัวโขกกับพื้นสามทีเสียงดัง น้ำตาไหลพรากเสียใจ “หม่อมฉันขอลากุ้ยไท่เฟย！”

เทียเจียกวน เป็นการลงโทษนางในหรือนางสนมในวังอย่างหนึ่ง คือการประหารชีวิต

นำนักโทษตรึงไว้สี่ด้าน นำกระดาษชุบน้ำ แล้วเป๊ะลงไปที่หน้าทีละแผ่น ตามความหนาของกระดาษ จะทำให้นักโทษขาดอากาศหายใจตาย การตายอย่างนี้ จะใช้เวลานาน นักโทษจะรู้สึกทรมานมาก

ทหารยามลากซือจู๋กูกูออกไป พ่อบ้านอาฝูอยู่ตรงประตู พูดกับนางอย่างเย็นชา “เจ้าไม่ควรทรยศหักหลังนายตัวเอง”

ซือจู๋กู่กุส่ายหน้า “สักวันเจ้าจะต้องเสียใจ”

อาฝูส่ายหน้า“ไม่ มีวัน！”