พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 240

ตอนที่ 240 ความรักของซือถูจิ้ง

หลังจากที่หลีโม่เข้าไป ก็รู้ได้ถึงบรรยากาศที่อึมครึม นางลังเลครู่หนึ่ง “ข้ามาผิดเวลาไปหรือเปล่า?”

ซือถูเย้นกวักมือเรียก “ไม่เป็นไร พวกเราคุยจบแล้ว เข้ามานี่ ข้าจะแนะนำคนให้เจ้ารู้จัก”

หลีโม่ก็เข้าไป มองเซียวเซียว แล้วก็ยิ้ม “ไม่ต้องแนะนำแล้ว ท่านคงจะเป็นท่านแม่ทัพเซียว”

เซียวเซียวก็ไม่แปลกใจ สีหน้าไม่เปลี่ยนไป แค่พยักหน้าเล็กน้อย “ท่านนี้คงจะเป็นลูกสาวจวนเฉิงเสี้ยงใช่มั้ย?”

“สวัสดีท่านแม่ทัพใหญ่！ ” หลีโม่ทำความเคารพ

“คุณหนูใหญ่ไม่ต้องมากพิธี！ ” เซียวเซียวพูดเบาๆ แล้วก็มองหลีโม่

เขาลุกขึ้น แล้วก็ทำความเคารพลาซือถูเย้น “งั้นข้าขอตัวก่อน”

“อื้ม ไปเถิด！” ซือถูเย้นพูดตอบ

เซียวเซียวก็ก้มหน้าให้หลีโม่ แล้วก็หันหลังเดินออกไป

หลีโม่มองเขาข้างหลัง แล้วก็นึกถึงซือถูจิ้ง รู้เลยว่าทำไมซือถูจิ้งถึงรักเซียวเซียว ผู้ชายแบบนี้ ยากที่สายตาผู้หญิงจะไม่จับจ้อง

“องค์หญิงรู้หรือยังว่าเขากลับมา “หลีโม่ถาม””

ซือถูเย้นคลำแหวนหยกที่นิ้ว เหมือนว่าจะเรื่องในใจ แล้วก็พูดว่า “นางรู้แล้ว แต่วางใจเถอะ โดยปกติ พวกเขาจะไม่มาพบหน้ากัน”

หลีโม่รู้สึกแปลกใจเรื่องของซือถูจิ้งและเซียวเซียวมาก “เขาไม่ชอบซือถูจิ้ง ใช่มั้ย?”

ซือถูเย้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “จะว่างั้นก็ได้ เซียวเซียวทำเพื่อนางา กระทั่งไม่ห่วงชีวิตตนเอง”

หลีโม่ตกใจมาก “เช่นนั้นทำไมต้องแต่งงานกับคนใช้ของคุณหนูด้วย?”

ซือถูเย้นมองที่นาง ให้นางมานั่งข้างๆตน “เรื่องราวมันซับซ้อน ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะบอกเจ้ายังไง ไม่ต้องพูดหรอก เพราะถึงอย่างไรก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เรื่องของเขาทั้งสอง มันเป็นไปไม่ได้ ”

ใช่ เป็นไปไม่ได้ เพราะเจอกันเกินไป ถึงแม้ซือถูจิ้งจะคิด แต่ก็จะทำอะไรได้?

แต่ว่า เรื่องนี้ทำให้นางสะเทือนใจ คิดว่าความรักนี้ จะเป็นซือถูจิ้งคิดอยู่ฝ่ายเดียว ไม่คิดว่า เซียวเซียวก็รักซือถูจิ้งมาก

“เจ้าไปพูดกับนางหน่อย ตอนนี้ข้ายังพูดกับนางได้ แต่ถ้านางอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา ข้าก็ไม่รู้จะปลอบนางยังไง ” หลีโม่พูด

นี่ไม่ใช่แผนการ แต่นางเป็นห่วงซือถูจิ้งจริงๆ

ซือถูเย้นพูด “เซียวเซียวและนางโตมาด้วยกัน ตอนนั้น พ่อของเซียวเซียวส่งเขาเข้าวังมาเรียนหนังสือเรียนวิทยายุทธกับข้า ตอนนั้นฮ่องเต้ชอบเขามาก ดังนั้น เซียวเซียวมีเวลาอยู่ในวังมากกว่าบ้านตัวเอง ตอนแรกนางไม่ชอบเซียวเซียว แกล้งเซียวเซียวอยู่บ่อยครั้ง เซียวเซียวก็ยอมให้นางแกล้ง แกล้งไปแกล้งมาจนรักกัน”

ซือถูเย้นครุ่นคิด แล้วยิ้มเบาๆ “ไม่แน่ตอนนั้นเซียวเซียวอาจจะเริ่มแอบชอบนางแล้ว จำได้ว่ามีครั้งหนึ่ง นางไปเล่นจนตกน้ำ ช่วงนั้นเป็นฤดูหนาว สระน้ำเป็นน้ำแข็งหมด นางตกลงมาจากต้นไม้ คิดว่าน้ำแข็งคงจะไม่แตกออก ใครจะรู้ว่าตรงนั้นน้ำแข็งมันบางพอดี นางก็ตกลงไปในน้ำดังจ๋อม เจ้ารู้มั้ยว่าเซียวเซียวทำอย่างไร?”

“เขาก็กระโดดตามลงไป? ” หลีโม่ถาม นี่เป็นปฏิกิริยาปกติ ถ้าตอนนั้นเขาชอบซือถูจิ้งก็ต้องกระโดดตามลงไป

“หลังจากมีฤกษ์วันแต่งงาน ท่านพ่อก็สิ้นพระชน ท่านพี่ขึ้นครองราชย์ ก็ล้มเลิกงานแต่งไป ท่านพี่รักซือถูจิ้งมาก ทนเห็นนางแต่งออกไปไกลบ้านเมืองไม่ได้ ใครก็มาบังคับสิ่งที่ซือถูจิ้งไม่ชอบไม่ได้ ท่านพี่คิดจะจับทั้งคู่แต่งงานกัน แต่ว่า เซียวเซียวแต่งกับชิงชิวไปเสียแล้ว และตรงกับเขตชุมชนเผ่าหมานอี๋โจมตีพอดี เซียวเซียวขอออกไปรบ เรื่องนี้ก็ตกไปโดยปริยาย ต่อมา ก็เกิดเรื่องขึ้นมากมาย แต่ว่า ตอนนั้นซือถูจิ้งออกจากวังมาอยู่จวนตัวเองแล้ว เรื่องหลังจากนั้นข้าก็ไม่ค่อยรู้แล้ว ”

หลีโม่รู้สึกว่าเรื่องต่อจากนี้จะต้องสำคัญมาก เพราะตอนนี้ซือถูจิ้งก็ยังตัดใจไม่ได้

“เซียวเซียวกับคนใช้คนนั้นเป็นยังไงบ้าง?” หลีโม่ถาม

“ใครจะไปรู้เรื่องผัวเมียเขาล่ะ? ใครจะไปถาม อีกอย่าง เซียวเซียวอยู่หน้าด่านตลอด สามปีจะกลับบ้านที นางขอออกรบเอง โดยไม่เอาภรรยาไปด้วย ”

“แสดงว่าความสัมพันธ์ไม่ค่อยดี ไม่งั้นคงไม่กลับบ้าน3ปีครั้ง และไม่เอานางไปด้วย ” หลีโม่พูด

ซือถูเย้นโบกปัดมือ “จริงๆแล้วเรื่องเขาทั้งสองเรายังไม่รู้อีกเยอะ แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่อเป็นไปไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูดถึง จะทำให้ทั้ง2คนเจ็บเปล่าๆ”

ยากที่จะเห็นซือถูเย็นพูดได้กินใจมาก หลีโม่แปลกใจ

“เจ้ามามีเรื่องไรล่ะ?” ซือถูเย้นเพิ่งขึ้นได้เลยถามนาง

หลีโม่ก็บอก “อ้อ ใช่ มีเรื่อง”

นางเล่าเรื่องที่หลานหยู้ทำร้ายกุ้ยหยวนและขายเย็นเอ๋อร์ให้เขาฟัง แล้วพูดว่า “กุ้ยหยวนถูกนายหญิงแก่เกลียดเข้าไส้ ดังนั้น ข้าก็เลยมาถามเจ้า ที่นี่จะรับเขาไว้ได้มั้ย? รอเขาหายดีแล้ว แล้วก็จัดให้เขาไปเข้ากองทัพได้มั้ย?”

ซือถูเย้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าอยากจะฝึกฝนจริงๆ ไปอยู่ในกองทัพก็ใช่ว่าจะดี เอาอย่างนี้ เดี๋ยวข้าจัดการ ให้เขามาจวนอ๋องเลย ถึงอย่างไร เจ้าก็ต้องแต่งเข้ามาจวนอ๋องอยู่ดี ใช่มั้ยล่ะ?”

หลีโม่สำลัก แล้วมองซือถูเย้น “เอาอย่างนี้เลยหรือ”